Τώρα είδα και τα άλλα δύο ποστ, οπότε αθετώ την τελευταία μου πρόταση και λέω το εξής:
Δεν θα πω ποτέ εγώ τι θα γινόταν αν ζούσε ο Cliff και αν θα κάνανε Μπλακ Άλμπουμ και Load (“ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ”). Μου άρεσε όμως η συνέντευξη του James για τον Cliff που λέει, ίσως τελικά είχα ένα σύμμαχο τότε να μπορώ να πω ότι δεν χρειάζεται να φοράς αυτό το άσπρο δερμάτινο σακάκι…
Καύλωσα που έβαζε Forbidden. ΚΑΥΛΩΣΑ λέμε. Το νέο Death Angel πολύ καλό by the way, μιας και δεν απάντησα σε εκείνα τα σχόλια, το Lost είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ εμπορική κομματάρα (σοκ για Death Angel προσωπικά…) και ενώ έχει κωλοτυρένιο video που το αδικεί, πρέπει να το ακούσουν όλοι - ο υπόλοιπος δίσκος είναι πολύ τόταλ μέταλ, all around και γενικά, είναι δίσκος λίστας. Για το Anthrax διαφωνώ με κάθε τρόπο περί generic του Monster at the End, ΡΙΦΑΡΑ-ΡΕΦΡΕΝΑΡΑ και ο δίσκος βρίθει κομματιών με χαρακτήρα που συνδυάζουν άψογα Belladona/Bush περιόδους, ενώ ο Belladona τραγουδάει πραγματικά πολύ 90ς και γαμάτα.
Τώρα που το θυμήθηκα, ο Joey Vera θα ήταν πολύ πιο ταιριαστή περίπτωση μπασίστα από τον Rob. Δεν ξαναλέω κάτι για τον Rob, εξηγήθηκα παραπάνω από μία φορές.
Για το ποια μέρη έχει γράψει ο Cliff υπάρχουν οι μαρτυρίες στα βιβλία που αναφέρθηκαν. Η σειρά των συνθετών στα credits ήταν ΠΑΝΤΑ Hetfield, Ulrich, δεν 'πα να είχε γράψει άλλος το βασικό ριφ ή και να είχε φέρει το μεγαλύτερο μέρος ενός κομματιού έτοιμο (το πόσο έχει εκνευριστεί με αυτό ο Mustaine είναι γνωστό τοις πάσι, πόσο μάλλον όταν ζήτησε να μην χρησιμοποιήσουν τα κομμάτια του…)- ο ένας έγραφε και τους στίχους και ο άλλος ήταν ο βασικός arranger και οι δύο οι αρχηγοί, τέλος, μην βγάζετε συμπεράσματα από την σειρά αυτή…
Το χάνεις λίγο ρε vic . Στέκεσαι σε μικρές λεπτομέρειες . Ναι θεοί και παιχτουρες είναι . Όσο ήταν κι ο Burton . Πως δηλαδή να το κάνουμε ; το όραμα επίσης της μπάντας το είχαν ο lars και ο james since day one . I Cliff Ήρθε και κόλλησε όσο και αν φαινόταν αρχικά ετερόκλητο στοιχείο .
Θες να το βλέπεις έτσι . Δεν σημαίνει ότι είναι μόνο έτσι. Και για τον Jason όλα πολύ καλά , όμως ο Rob όπως και οι υπόλοιποι 3 έμαθαν και έπαιξαν 60 τραγούδια σε 4 μέρες . Μέχρι και ο joey Vera λέει ότι δεν ξέρει καμιά άλλη μπάντα που θα έκανε κάτι τέτοιο .
Και με ότι σε μερικά πράγματα δεν έχεις άμεση επαφή και γνώση δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει . Πχ το ποσό κολλητός είναι ο Hammett με τον Holt .
Θεός επίσης είναι ο καθένας στο κομμάτι του. Και όχι δεν μπορώ να σκεφτώ τους metallica με τον James ή τον Lars νεκρούς. Αυτοί οι δύο είναι η μπάντα οπότε είναι θεοί.
Εκτιμώ όσο δεν πάει τον Cliff. Επειδή βλέπω πόσο γαματοι είναι και οι άλλοι δεν σημαίνει ότι χάνω την δική του γαματοσυνη .
Συν δεν ξέρω αν έχεις χάσει κάποιον πολύ δικό σου απότομα και βίαια αλλά όταν συμβαίνει αυτό πέρα από τον θυμό που έχεις , μαθαίνεις να εκτιμάς τα πάντα για εκείνον . Ακόμα και τα στραβά του .
Όσο επίτηδες ήταν οι ακουστικές κιθάρες στο fade έτσι ήταν και οι υπόλοιπες ενέργειες τους . Αλλού πιο πετυχημένα αλλού όχι τόσο .
Και στο Master ήταν το next big thing . Δεν είχαν φτάσει ακόμα στο απόγειο τους . Και είχαν βγει support στον ozzy . Μια πιο underground μπάντα και είχαν υπογράψει σε πολύ εθνική . Είχαν ήδη σπάσει τα στερεότυπα της εποχής .
Και στο fillmore η ανατριχίλα είναι αυτονόητη . Μιλάμε ο Jason είναι μεγάλο κομμάτι τους . Αλλά σε Live βράδυ πάρα βράδυ δεν ήταν το ίδιο καλος το τελευταία χρόνια .
Και αυτό με τις επιλογές τους ότι ήταν γαματες όσο σου άρεσαν εσένα διαφωνώ . Σίγουρα δεν ήταν πάντα πετυχημένες . Ακόμα και για τις ακουστικές του fade είχαν πρόβλημα ορισμένοι οπαδοί κάποτε.
Στάλθηκε από το SM-N9005 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Υπάρχει κανένα link για αυτά τα βιβλία? Έκτος από την περιέργεια να δω τι γράφουν συγκεκριμένα για το To Live is to Die, θα ήθελα να τα διαβάσω γενικότερα.
Εγώ απλά να προσθέσω ότι ο Rob έχει credit για όλα τα κομμάτια του Death Magnetic(όλοι θα θυμάστε ότι το βασικό ριφφ του All Nightmare Long ξεκίνησε από το τζαμάρισμα του στην κλασική κιθάρα) κάτι που τον κάνει αμέσως πιο ενεργό μέλος από τον Jason(που στο Blackened δεν πιστεύω ότι έγραψε όλο το ριφφ παρά την εισαγωγή που είναι και το μοναδικό σημείο στον δίσκο που ακούγεται καθαρά το μπάσο-πόσο τυχαίο μπορεί να είναι;)
Edit: δείτε οπωσδήποτε το τελευταίο βιντεάκι που ανέβασαν οι Metallica στο fb!!!
Βιντεάρα. Το περιμένω αυτό το Back to the Front καιρό τώρα. Πρέπει να διαβάσετε όλοι το τεύχος του So What για τον Cliff. Πρέπει. Μιλάνε όλοι πολύ ανοιχτά και ωραία. Ήταν σπάνιος άνθρωπος και σπάνιος μουσικός, ειδικά για τόσο νέος και μέχρι σήμερα κανείς δεν αναπλήρωσε το κενό του ουσιαστικά.
Κάπως βρείτε το και ας συζητήσουμε μέχρι το πρωί όσο θέλετε τι κάνουν τώρα και τι θα θέλαμε να κάνουν.
Για να κλείσω τον κύκλο από την μεριά μου, περιμένω τον νέο δίσκο ακόμη με μεγάλο ενδιαφέρον. Μετά το St. Anger περίμενα με αισιοδοξία για κάτι μεγάλο και δεν μου βγήκε. Ίσως βγει τώρα. Ίσως στα 80 λεπτά υπάρχει ένας μεγάλος δίσκος και κάποια επιπέδου Death Magnetic. Ίσως ο Rob ασχολήθηκε αυτή τη φορά πραγματικά, είναι φοβερός μουσικός και σοβαρός, δεν μπορώ να τον φανταστώ με τους Metallica συνθετικά αλλά είμαι και ένας τυχάρπαστος που μπορεί να μην μπορεί να φανταστεί. Ο ίδιος πάντως έλεγε ότι ουσιαστικά δεν είχε το δικό του input αλλά υποστήριξε το input των άλλων (ειδικά του Kirk). Λέει (μάλλον έλεγε, το 2013) ότι στον επόμενο θα είναι πιο μέσα στην φάση. Περιμένω. Από το καινούργιο δεν πήρα κάτι τέτοιο. 3 από τα 80 λεπτά βέβαια. Είδομεν.
εισαι λιγο καργιολης (αλλιως son of bitch , αν μου επιτρεπεις το θαρρος - θρασος) αλλα σε συμπαθω ολο και περισσοτερο.
Οσο για το τευχος του So What , οποιος ειναι μελος στο metclub Μπορει να το κατεβασει δωρεαν (So What Volume 20 Issue 1).
Και το βιβλιο To Live is to Die: the life and death of Metallica’s Cliff Burton επανακυκλοφορει την αλλη βδομαδα (6 του μηνος) με περισσοτερες σελιδες και afterword απο τον Frank Bello των Anthrax.
Το Back to the Front το περιμενω και εγω πως και πως.
Kill 'Em All: 16
Ride The Lightning: 19
Master Of Puppets: 19,5
And Justice For All: 17,5
"Black Album": 18
Load: 15
Reload: 12
St. Anger: 3
Death Magnetic: 13
Να μπώ και εγώ σε αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση?
Και να πω δυο λόγια…
Είναι η μπάντα ρε γαμώτο,τεράστιο δεσιμο από τα παιδικά χρόνια,που όσο χρόνια και να αφήνουν να κυκλοφορήσουν τον επόμενο δίσκο, πάλι νιώθεις αυτό το κάτι διαφορετικό όταν φθάνει εκείνη η ώρα.Μια γλυκιά αναμονή, ένα ενδιαφέρον για το τι θα ακούσεις…
Γυρνάς πάλι σε όλες εκείνες τις ωραίες καταστάσεις που έκανες πριν πολλά χρόνια και προσπάθούσες να βρείς έστω και μια λέξη από κάποιο περιοδικό κάποια συνέντευξη να πιαστείς, να μάθεις κάποια νέα, να συζητάς ώρες,να ξαναδιαβάζεις δεκάδες φορές την ίδια συνέντευξη, να γυρνάς τον κόσμο ανάποδα για να βρείς ένα μικρό νέο, που κανεις άλλος δεν το είχε μάθει.
Να θες να ακολουθήσεις την μπάντα παντού, άσχετα εαν δεν μπορούσες…
Αυτήν λοιπόν την κατάσταση ακόμα και τώρα στα 35 μου χρόνια, καμια άλλη μπάντα δεν μου το έχει ‘‘προκαλέσει’’
Με πιο σημαντικο (αν οχι το μονο που λεει) το οτι επειδη επαιζαν κατα μεσο ορο 6 απο τα 10 τραγουδια του Death Magnetic επι 3 χρονια (2008-2010), προφανως κουραστηκαν να τα παιζουν και ηθελαν να κανουν το συνηθισμενο rotation που κανουν εδω και 30 χρονια.
Στις μινι περιοδειες, τα φεστιβαλ, τα Big 4 και διαφορες one off συναυλιες απο το 2011 εως το 2015, εφεραν στο προσκηνιο παλι τραγουδια οπως Hit The Lights, Leper Messiah, Blackened, Sanitarium, The Shortest Straw, The Unforgiven, All Nightmare Long (το οποιο για ανεξηγητο λογο ειχε τη μικροτερη μεριδα απο τα 7 που επαιζαν συχνα πυκνα στο World Magnetic Tour), μεχρι και το Frayed Ends of Sanity που παιχτηκε για πρωτη φορα live ολοκληρο, ενω παραγκωνιστηκαν καποια οπως King Nothing, Bleeding Me, Wherever I May Roam που παλιοτερα ηταν στο 90% των συναυλιων τους.
Δεν υπαρχει καποιο αλλο λαβρακι κατα τα αλλα, μια χαρα το γουσταρουν οι Metallica το DM. Σε αυτο φανταζομαι αναφερεσαι, γιατι το St. Anger βγηκε πριν 13 χρονια, δεν το λες και νεο.
Δεν ξέρω γιατί είμαι συμπαθητικός καργιόλης συγκεκριμένα μετά από αυτό το ποστ αλλά φοβάμαι ότι τόση συμπάθεια θα καταλήξει σε απογοητευσάρα, μόνο κάτω πάει μετά από τόσα καλά λόγια!
Οσο για το τευχος του So What , οποιος ειναι μελος στο metclub Μπορει να το κατεβασει δωρεαν (So What Volume 20 Issue 1).
E, άντε, εσείς τα μέλη, κάντε την καλή και στείλτε το πριβέ στα άτομα της συζήτησης (και σε μένα, το θέλω και ψηφιακό!) ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ Έπρεπε να το έχω ρε γαμώτο πριν γράψω το άρθρο για τον Cliff, έχει ακόμα πιο χτυπητά πράγματα μέσα και βαριές μαρτυρίες.
Και το βιβλιο To Live is to Die: the life and death of Metallica’s Cliff Burton επανακυκλοφορει την αλλη βδομαδα (6 του μηνος) με περισσοτερες σελιδες και afterword απο τον Frank Bello των Anthrax.
Θα περιμένω κάνα χρόνο να το πουλήσει κάνας τσίπης Άγγλος στο ebay (σχεδόν αποκλειστική τακτική για τέτοια βιβλία). Πάντως, ενώ τον συμπαθώ τον Joel και σε πολλά πράγματα συμφωνούμε, θεωρώ ότι σαν συγγραφέας είναι υπερεκτιμημένος και λίγο απλοϊκός επίσης και πολλές φορές οι προτιμήσεις του βγαίνουν και στο γράψιμό του (το οποίο φυσικά σαν ύφος είναι αρτιότατο, οι Άγγλοι και οι αμερικάνοι έχουν παράδοση…).
Πάντως Το βιβλίο του για τον Max Cavalera μου φάνηκε πραγματικά μετριότατο, μεγάλη απογοήτευση. Βέβαια εκεί μου φάνηκε η ευθύνη να βαραίνει περισσότερο τον Max (πολύ λίγα πράγματα σαν προσωπικότητα αν και μου είναι συμπαθής). Τελικά πιο ενδιαφέρον θα ήταν να βρεθεί ένας ghost writer για την Gloria που έχει πολλές περισσότερες ιστορίες να πει (αλλά δεν το έχει ιδιαιτέρως στο γραπτό).
υγ: ενδιαφέρον είναι και το βιβλίο του Mick Wall αλλά αυτός κι αν είναι φαφλατάς. Αν αφήσεις κάτι αστεία σχόλια του έξω, έχει προσεγγίσει πολύ και σημαντικό κόσμο και έχει αρκετά καλές πηγές, κυρίως για την πρώτη περίοδο της μπάντας.
Ο Mick Wall ήταν μεγάλη συμπάθειά μου, το 87-89 πιάναμε “δορυφορική” στην Αθήνα και το Sky έπαιζε το Monsters of Rock που παρουσιάζε ο ίδιος και ήταν εξαιρετικός σε αυτόν τον ρόλο. Παράθυρο στον πολιτισμό εντωμεταξύ, να βλέπεις συνεντεύξεις Vicious Rumours, flotsam, Nuclear Assault και Priest, ήρθα σε επαφή με πολλά γκρουπ μέσω αυτής της εκπομπής (ξεχνιέται το Strike of the Beast από το Ultimate Revenge όταν είσαι δεκάχρονο; Όχι, δεν ξεχνιέται κύριοι!). Ένιωθα πολύ γαμάτος που στο Get in the Ring ήξερα σε ποιον αναφέρεται ο Axl.
Μετά διάβασα κάποια βιβλία του, του μίλησα και δυο-τρεις φορές online στο FB (ποτέ μου δεν θα ξεπεράσω πόσο εκμηδενίζει αποστάσεις το ίντερνετ) και δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι και τόσο συνολικά. Αλλά είναι πιο “δημοσιογράφος” από τον McIver και ήταν πιο μέσα στα πράγματα εκείνες τις εποχές και αξίζει πολύ τον κόπο να τον διαβάσεις αλλά σίγουρα είναι και λίγο κωλοπαιδάκι…
Μπράβο για το So What και ευχαριστώ και τον drenie που μου το έστειλε πριν από το λινκ, να το διαβάσετε όλοι, ΓΑ-ΜΑ-ΕΙ και καλό είναι να ξεπεραστεί επιτέλους αυτό το revisionism που λέει ότι ο Cliff ήταν ένας καλός μπασίστας που θεοποιήθηκε από τους οπαδούς επειδή έπαιζε στους Metallica και πέθανε νέος. Αμ δε…
Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να πιστεύει ότι ο Cliff ήταν “μόνο” ένας εξαιρετικός μπασίστας.
Εγώ τον έχω πλάι στον Hetfield. Θεωρώ πως όσο σημαντικό ήταν το downpicking του Hetfield και τα ριφ του, άλλο τόσο ήταν οι αρμονίες του Cliff, το lead μπάσο του και η συνεισφορά του στο να πάμε από το Kill em All στο Ride the Lightning.
Η μόνη μου ένσταση είναι πως “οι Metallica δε θα άλλαζαν με τον Cliff”. Το θέτει ωραία ο Hetfield στη συνέντευξη και ας τη διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται. Όχι μόνο αυτή του James βέβαια.
Thanx για τις πληροφορίες εύρεσης των βιβλίων! Το So What κατέβηκε ήδη! Θα επανέλθω επί του θέματος όταν το διαβάσω.
Ενδιαφέρον έχει και το βιβλίο που έχει γραφτεί για τη ζωή του Hetfield, “JAMES HETFIELD, Ο ΛΥΚΟΣ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΩΝ METALLICA” του Mark Eglinton. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, και ενδιαφέρεται να μάθει 10 πράγματα για μία από τις μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες, ας το κάνει. Εξηγούνται πάρα πολλά πράγματα μέσα από αυτές τις σελίδες. Βέβαια, σε κάποιες φάσεις, από το Load και μετά, αυτά που γράφει εμένα μου προκάλεσαν λίγο γέλιο, αλλά προφανώς πρόκειται για τη γνώμη του συγγραφέα, οπότε δεν την παίρνεις και τόσο σοβαρά…
Έπρεπε να το έχω ρε γαμώτο πριν γράψω το άρθρο για τον Cliff, έχει ακόμα πιο χτυπητά πράγματα μέσα και βαριές μαρτυρίες.