4:07
Ήταν εποικοδομητική κουβέντα πάρα τις εντάσεις.
Quintom μαν, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον αυτό που ανέφερες για την αμερικανική κοινωνία και βασικά πάντα έβρισκα μια ιδιαιτερότητα στην διαλεκτική σχέση που έχουν ας πούμε ή κοινωνία στην οποία ανδρωθηκε ή και πέτυχε μια μπάντα σε σχέση με το χαρακτήρα της. Κάτι που έχω την αίσθηση ότι είναι αρκετά έντονο στους Metallica, ότι είναι Αμερικανοί δηλαδή. Προφανώς δεν το λέω υποτιμητικά. Σε ρωτάω λοιπόν έτσι τελείως ελεύθερα αν θα μπορούσες έτσι να κάνεις μια ανάλυση ας πούμε για το πως βλέπεις εσύ αυτήν την διαλεκτική σχέση μεταξύ αμερικανικής κοινωνίας και Metallica, ποια στοιχεία τους έχουν επηρεάσει και γιατί, ποια όχι κτλ. Μπορώ κι εγώ να δώσω παραδείγματα αν θέλετε, όπως επίσης αν ακούγεται βλακεία μπορώ να αφήσω τις μουσικολογικες και κοινωνιολογικες ανησυχίες μου 
Sent from my Redmi 3 using Tapatalk
Vic, όταν λες ότι οι Metallica είχαν τρεις πολύ special μουσικούς, εννοείς κάτι σαν αυτό που έχει καταλάβει μέχρι και η Cali;
BTW, και σε επίπεδο κόρης ο James ρίχνει στον Megadave στα αυτιά…
:lol:
Άσε που δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω που την κόρη του Mustaine τη λένε όπως τη δισκογραφική που ήταν οι Metallica (εντάξει, με ένα γράμμα διαφορά, c αντί k).
το θέμα είναι πως τέτοια μούρη ( του Dave ) έβγαλε όμορφη κόρη 
Όχι βέβαια. Ο Kirk ήταν θαυμάσιος σολίστ όπως ξαναέγραψα. Άλλο είπα:
τρία πολύ σπάνια ταλέντα, ο καθένας στον τομέα του.
Το ταλέντο του Lars δεν ήταν το time-keeping φυσικά αλλά μεγάλη δύναμη.
Βλέπω ποστς κάτω από 4000 λέξεις και απαξιώ να τα διαβάσω.
Δεν εχω να πω πολλα περισσοτερα απο αυτα που ανεφερα ηδη τα οποια να ειναι 100% σχετικα για τους Metallica και τη μουσικη τους μεσα στην αμερικανικη κοινωνια, αλλα εχω αρκετα να πω για τη γενικοτερη φαση. Θα σου δωσω ενα χαρακτηριστικο παραδειγμα ομως. Στο A Year And A Half In The Life Of Metallica, (που ειναι σιγουρα το καλυτερο ντοκυμαντερ για μπαντα που εχει βγει:p) σε καποια φαση αν θυμασαι δειχνει τα καταστηματα δισκων που το βραδυ της 11ης Αυγουστου 1991 εχουν μαζεψει ουρες μεταλλαδων απ’εξω. Κι αυτο γιατι ΟΛΑ τα μεγαλα καταστηματα (αν οχι και τα μικρα) εχουν special opening τα μεσανυχτα της ιδιας βραδιας, προκειμενου να πουλησουν το Metallica απο το πρωτο δευτερολεπτο της κυκλοφοριας του.
Η ολη φαση με το mastering και το τυπωμα CD/κασετων ξεκιναει εδω: https://youtu.be/x4rbcpm31vc?t=4593 (σορρυ για το κωλοδαχτυλο James), συνεχιζει με το listening party 3 Αυγουστου στο Madison Square Garden (στο οποιο τους εχω δει το 2009 8)) και συνεχιζει στο 1:20:00 με τη φαση με τα καταστηματα και τα γυρισματα του βιντεοκλιπ.
Για τους Metallica δεν ηταν κατι εντελως καινουριο αυτο (δηλαδη ηταν κατι πρωτογνωρο σε μεγεθος, αλλα οχι σε φαση), απλα αυτο ηταν η εμπορικη κορυφη τους σε επιπεδο πωλησεων (γιατι σε επιπεδο συναυλιων απο τοτε παει μονο ανοδικα η φαση). Παρομοια πραγματα σε μεγεθος ειχαν ζησει και στην περιοδεια για το Justice, και στην περιοδεια με Ozzy για το Master Of Puppets (που οι περισσοτεροι πηγαιναν να δουν Metallica και οχι Ozzy), αλλα ακομα και νωριτερα … καθως σε εναν underground χωρο, αυτοι επαιζαν μπροστα σε κοινο χιλιαδων.
Το θεμα ειναι πως εδω που βρισκομαι τα παντα ειναι κερδος, εμποριο, show, και διαφημιση. Θελεις να πουλησεις το προιον σου ειτε αυτο ειναι χειροποιητα πουλοβερ ειτε μουσικη ειτε πινακες ζωγραφικης ειτε γαμημενα cheesecake? Θα πρεπει να τα κανεις ΟΛΑ αυτα και μαλιστα στο μαξιμουμ. Αν εισαι το Magnolia Bakery στο Rockefeller Center (τυχαιο παραδειγμα), θα πρεπει να δημιουργησεις ενα hype για το οτι εισαι το καλυτερο bakery του Μανχαταν, θα πρεπει να φτιαχνεις φυσικα πολυ καλα γλυκα, θα πρεπει να δωσεις στον κοσμο πωρωση και καυλα οταν πουλας το προιον σου. Μαζι με αυτα, θα πρεπει να διαφημιστεις, θα πρεπει να εχεις ενα ωραιο logo, θα πρεπει να εχεις ενα μικρο section μεσα στο ζαχαροπλαστειο σου που θα πουλαει μπλουζακια, κονκαρδες, σκουφακια, κτλ κτλ. Και το Magnolia Bakery τα εχει ΟΛΑ ΑΥΤΑ. Ειναι λιγο αστειο το θεαμα ισως για εναν Ελληνα να βλεπει ενα μινι μαγαζακι που πουλαει μπλουζακια με τη σταμπα ενος ζαχαροπλαστειου διπλα στα ταμεια οπως εχεις πληρωσει την σοκολατινα σου και ετοιμαζεσαι να την καταβροχθισεις, αλλα να εισαι σιγουρος οτι κανενας Αμερικανος (ουτε Ευρωπαιος ουτε Γιαπωνεζος εδω που τα λεμε) δε θα το βρει περιεργο. Γιατι η εννοια του free market ετσι ειναι στην αγορα και στην Ελλαδα ειναι κατι που το εχουμε παρεξηγησει. Και το λεω εγω που ειμαι κατα του free market και πιστευω σε καποιο regulation :lol:
Aλλα οσον αφορα τα λεγομενα ειδη πολυτελειας, που δηλαδη δεν ειναι πραγματα απαραιτητα για τη διαβιωση λιγο πολυ το supply & demand το καταλαβαινω. Και δε νομιζω οτι υπαρχει Αμερικανικο συγκροτημα που να μην τα βλεπει ετσι τα πραγματα. Σιγουρα καποιοι ειναι πιο underground απο αλλους, και δεν κανουν τοσα πολλα για το κερδος οσο αλλοι. Πολλες φορες κατηγορουν τον Lars για φραγκοφονια. Δε νομιζω οτι εχω ακουσει κατι πιο ηλιθιο για τους Metallica (με μεγαλο ανταγωνισμο βεβαια το οτι ο Kirk δεν ξερει να παιζει κιθαρα). Ο Lars αν ηθελε να ζει μια πλουσιοπαροχη ζωη θα μπορουσε να ζει απλα στον πυργο του στη Δανια και να εχει τους υπηρετες του να του κανουν αερα στα ποδια. Αλλα ο Lars ειναι restless. Το που ωθησε αυτην την μπαντα το βλεπουμε μεχρι και σημερα. Μιλαμε για τον ανθρωπο που τους κρατησε μαζι σαν μπαντα οταν ο Hetfield πηγαινε να κυνηγησει αρκουδες στην Αλασκα και επινε 3 λιτρα βοτκα την ημερα. Δε μου κανει καμια εκπληξη το οτι οι Metallica ειχαν ως στοχο απο το 1984 το World Domination οπως ανεφερε καποιος πιο πριν. World Domination ομως δε σημαινει νουμερο 1 στα billboards, οπως λεει ο Lars εδω περα: https://web.archive.org/web/20090321082148/http://www.rollingstone.com/news/story/21395583/metallica/2
[COLOR=#0F0F0F][FONT=Verdana]“You think one day some fucker’s gonna tell you, ‘You have a Number One record in America,’ and the whole world will ejaculate,” Ulrich says with a sardonic laugh. "I stood there in my hotel room, and there was this fax that said, ‘You’re Number One.’ And it was, like, ‘Well, okay.’ It was just another fucking fax from the office.
[/FONT][/COLOR][COLOR=#0F0F0F][FONT=Verdana]“It’s just really difficult to get excited about it,” Ulrich continues. “We’ve never been really career-conscious. We never [/FONT][/COLOR][I]tried[/I][COLOR=#0F0F0F][FONT=Verdana] to be Number One. But now we’re Number One and it’s, like, okay.”[/FONT][/COLOR]
Και ολα αυτα παρουσιαζονται στο A Year and a Half, με κλασικο αμερικανικο τροπο. Μεγιστο show, μεγιστη διαφημιση, μεγιστα κερδη. Με πιασαρικο ονομα, πιασαρικο λογκο, πιασαρικη μουσικη (ηδη απο το πρωτο αλμπουμ). Το ξερω οτι εκτροχιαστηκα λιγο και δεν απαντησα ισως πληρως στην ερωτηση σου, αλλα δε μπορω να το εξηγησω καλυτερα. Ειναι και κατι που ζεις στην καθημερινοτητα σου αυτο το πραγμα… ενα τυχαιο Σαββατο που μπορει να παω σε μια εντελως indie συναυλια σε καποιο απο τα μπαρακια του Μπρουκλιν, θα τη βιωσω ολη αυτην την ατμοσφαιρα σε μια πολυ μικροτερη κλιμακα. Γουσταρουν οι 4-5 μπαντες που θα δω αυτο που κανουν? Ναι, το γουσταρουν καργα. Το κανουν πρωτιστα για τα λεφτα? Οχι, αλλα σιγουρα βοηθανε. Πληρωνονται πολλα για να παιξουν στα τυχαια ασημα μπαρακια? Οχι ιδιαιτερα. Κανουν το μεγιστο promotion μεσω της φασης? Δε φανταζεσαι ποσο. Δωστου CD, δωστου “τσεκαρε μας στο instagram”, δωστου show και διαφημιση, δωστου ολα τα μελη της μπαντας να εχουν πιασει κοσμο και να μιλανε για τη μουσικη τους και που θα εμφανιστουν μετα, ποτε θα βγαλουν αλμπουμ, κτλ, δωστου μεχρι και κουβαδακι που ο καθενας βαζει μεσα οτι θελει για να στηριξει τη μπαντα (απο $1 εως και $20 αμα θελεις, γιατι οχι?). Ετσι ειναι εδω. Και μπορει να ηρθα το 2009, αλλα απο οσα εχω δει, ζησει, διαβασει, βιωσει, ειμαι 100% σιγουρος οτι ετσι ηταν παντα. Δεν ηταν πιο ρομαντικα το 1960 ή το 1970 ή το 1980. Υπαρχει κι ενα γαμημενο Χολιγουντ αλλωστε που ξεκινησε εδω και 100 χρονια και το αποδεικνυει αυτο.
Ετσι και οι Metallica πιστευω οτι ποτε δεν προσπαθησαν συνειδητα να πουλησουν τα ταδε εκατομμυρια μπλουζακια ή δισκους ή εισιτηρια συναυλιων, αλλα αυτο το πραγμα συνεβη για τον απλουστατο λογο οτι κυνηγησαν το να διαδωσουν τη μουσικη τους με καθε τροπο σε οσο περισσοτερο κοσμο γινεται, αλλα και να κατακτησουν τον κοσμο μεσω των συναυλιων τους. Το μεγεθος που εφτασαν οι Metallica κατα τη διαρκεια των 90ς δεν το φτανεις με το να γραφεις ενα τραγουδι οπως το Mama Said και να σε βριζουν οι ανιδεοι οτι το γυρισες στην country. Το φτανεις με το να παιζεις 300 συναυλιες μεσα σε 2 χρονια, ταξιδευοντας απο τις ερημους της Αυστραλιας μεχρι την Παταγονια και τη Μοσχα, και μαλιστα εχοντας εκπληκτικη αποδοση.
ΦΤΙΑΧΤΟ. Δεν φαίνεται.
bastard:
“Καλά ρε μαν, ποιος νομίζεις ότι θα διαβάσει όλα αυτά τα κατεβατά; Σοβαρά τώρα;”
“Α, κανένα πρόβλημα από την μεριά μου, όταν βλέπω τέτοια σεντόνια δεν κάνω καν τον κόπο να διαβάσω”
“Δηλαδή εσύ τώρα νομίζεις ότι έγραψες ένα βιβλίο και εγώ θα το διαβάσω και να σου απαντήσω κιόλας σε αυτό που λες”
“E, όχι ρε φίλε, δεν έχω ώρα να διαβάσω με προσοχή ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα κατεβατά”
“tl;dr”
…είναι ένα μικρό δείγμα σχολίων που έχω λάβει ανά καιρούς. Χρόνια τώρα.
Α εγώ πλάκα έκανα, τα διάβασα όλα τα σεντόνια σας <3
πχ, εδώ έχεις ένα δίκιο:
αλλά και ο quintom έχει ένα δίκιο εδώ:
Στην Αμερικη δεν μενω , αλλα μενει ο αδερφος εδω και 20 χρονια. Εχω παει καμποσες φορες σαν τουριστας και μπορω απο την μερια μου να επιβεβαιωσω αυτα που λεει ο Quintom.
Παρατηρηση… οι Metallica εκαναν οτι εκαναν οπως το περιγραφει ο QS ομως στα δικα μου ματια, μεχρι ενα σημειο τουλαχιστον, το εκαναν με μια Ευρωπαικη αυρα. Μπορει να κανω και λαθος.
Όταν γράφουν ήρεμοι, συμφωνώ με όλους! Όλοι θα συμφωνούσαν, άλλωστε!
χα χα χα χα χα χα χα!!! Γελασα ρε !!! χα χα χα χα χα!
γαμηθηκες!!! πες μας ποσο καλυτερο ειναι το Aenima απο το Black Album.
[SIZE=3][SIZE=2]fixed[/SIZE][/SIZE]