Ε είστε λίγοι 
.
3 Likes
Θα στο κάνω δώρο το καλοκαίρι…
1 Like
Εγω εχω αλλη ερωτηση. Οποιαδηποτε διαφορα πωλησεων μεταξυ Garage Inc. και Load, αν υπαρχει, ειναι λογω:
- Της γουνας του Lars στο Load?
- Των δηλωσεων του James οτι το metal πεθανε?
- Μουσικης ποιοτητας του Garage Inc?
- Επειδη τα μαζεψαν στο Reload?
- Επειδη εβαλαν το δευτερο CD με τα παλια, απο τοτε που δεν ειχαν ξεπουληθει?
- Αλλο?
2 Likes
Με αυτα και με αυτα, και επειδη αποσυντονιστηκα με τις πραγματικα σουρεαλιστικες κουβεντες που αποδεικνυουν μετα απο 20 χρονια οτι η φαση Load ηταν το μεγαλυτερο λαθος των Metallica, θα κανω ενα ποστ-σεντονι φορο τιμης στο Reload, 9 μερες μετα τα 20 χρονια απο την κυκλοφορια του.
Αρχες σχολικης χρονιας 1997-1998, Β’ Λυκειου, και ο 16χρονος Πεμπτουσιοφαντομας Σεναριος βολταρει στα κεντρα της Αθηνας συνηθως Σαββατο μεσημερια, με τους λοιπους φιλους του απο το σχολειο, κυνηγωντας κανα ενδιαφερον metal album ή single στα Μετροπολις στην Ομονοια, ή καμια περιεργη μπλουζα στο Happening, περνωντας και για λιγα λεπτα απο το Metal Era πριν καταλαβει οτι το συγκεκριμενο ειναι too metal for its own good.
Οπως λοιπον ανεβαινει τις μεταλλικες τρυπιες σκαλες του Metropolis για να παει στο section με τα METAL, ξαφνικα σκαει στα αριστερα απο το πουθενα μια τεραστια αφισα, με θαμπες και εμφανως καθολου προκλητικες πλεον ευτυχως φωτογραφιες απο καποιο προσφατο live των Metallica, και με την απλη και λιτη ανακοινωση απο κατω. Metallica. Reload. Thirteen new songs. Τοτε δεν ειχαμε τα διαδικτυα και την υπερπληροφορηση, κι ετσι κατι τετοιο ηταν τελειως απροσδοκητο, αλλα ταυτοχρονα πολυ ευχαριστο, αφου θα ηταν στην πραγματικοτητα η πρωτη φορα που ο Σεναριος θα ανυπομονουσε για το “επομενο αλμπουμ” των Metallica (αλλα οχι και η πιο εντονη). Στο επομενο τευχος του (ηδη απο τοτε) μισητου Metal Hammer υπηρχε ενα μικρο παραθυρακι με τη σημειωση για τα νεα περι Reload, και την ημερομηνια κυκλοφοριας να ειναι καποια στιγμη το Νοεμβριο, ενω συντομα μετα απο καποιον καιρο ακολουθησε στο TV WAR και η προβολη του The Memory Remains.
Ο τιτλος ειχε προιδεασει καποιους για την μεγαλη επιστροφη στο μεταλ, μετα την προδοσια και την ακρως επιθετικη και προκλητικη συμπεριφορα των Metallica με τις γουνες και τα μαυρα νυχακια, οποτε οταν ειδα για πρωτη φορα το βιντεοκλιπ, πρωτον ηξερα οτι αυτο που ακουω ειναι απλα τελειο, δευτερον, αναφωνησα “hey, αυτο δεν ειναι και τοσο μεταλ ρε παιδια”. Το συγκεκριμενο τραγουδι των Metallica το θεωρω ενα απο τα πιο μεγαλειωδη τραγουδια που εχουν γραψει. Ολα δενουν τοσο ομορφα μεταξυ τους. Η παρακμη στην σαπισμενη απο τα τσιγαρα και το αλκοολ φωνη της Marianne Faithful, ο τροπος με τον οποιο φτυνει τους στιχους ο James, το σολο του Kirk που ειναι απο τα πιο ροκαδικα και αξιομνημονευτα που εχει γραψει, ο ηχος της κιθαρας που σε πιανει απο τα μουτρα, ακομα και το videocllip με την πλατφορμα που αψηφα τη βαρυτητα σε ακομα ενα παρακμιακο σκηνικο βγαλμενο απο βρωμικο μοτελ των 60ς γεματο κατουρο και σπερμα παντου.
Το Reload ηδη απο τοτε που βγηκε πριν 20 χρονια το ενιωθα σαν μια ιστορια με τρια μερη. Τα πρωτα 4 τραγουδια ηταν το ευθυ, δυνατο, πομπωδες κομματι της ιστοριας, η πρωτη ενοτητα. Ξεκιναμε δυνατα με ΓΚΙΜΙΦΙΟΥ ΓΚΙΜΙΦΑ ΓΚΙΜΙΔΑΓΟΥΤΣΑΝΤΙΖΑ μεσα στη μαπα, καταπληκτικη γεφυρα στη μεση, σολο που τσακιζει κοκκαλα και ριφφαρα που κανει το τραγουδι αγαπητο στις συναυλιες ακομα και σημερα, ενα απο τα λιγα που εχουν επιβιωσει. Στη συνεχεια ακολουθει η λαμπερη χολιγουντιανη παρακμη του Memory, η φυσικη συνεχεια του Sad But True με τον τιτλο Devil’s Dance που καθε επαναληψη του ριφφ του, ζυγιζει καπου οσο και μισος αστερας νετρονιων, και το πολυ αδικημενο The Unforgiven II. Θα μπορουσα να γραψω σελιδες ολοκληρες για αυτο το τραγουδι και το βιντεο του, αλλα μια φραση για μενα περιγραφει πληρως το μεγαλειο αυτου του τραγουδιου για μενα. Το Unforgiven II ειναι το αγαπημενο μου Unforgiven, και ειναι σχεδον ισαξιο με το πρωτο. Αν ειχε βγει πρωτο δε, θα το θεωρουσα αναμφισβητητα ως “καλυτερο” τραγουδι, οτι κι αν σημαινει αυτο για τον οποιονδηποτε.
Η δευτερη ενοτητα του Reload ειναι και η πιο δυσκολη… και περιλαμβανει μερικα τραγουδια που θεωρουνται απο τα “χειροτερα” των 27 συνθεσεων των Metallica απο τα μεσα των 90ς. Τα τραγουδια στις θεσεις απο 5 εως και 9 ειναι τα Better Than You, Slither, Carpe Diem Baby, Bad Seed, Where The Wild Things Are. Αν και το Carpe Diem Baby χαιρει σχεδον καθολικης αποδοχης πλεον, για τα υπολοιπα 4 ειναι αρκετες οι αρνητικες αποψεις απο μπολικο κοσμο. Το θεμα ειναι πως… οταν τα πιανω ενα-ενα, το να χαρακτηρισω filler ή μετριο ή αναξιο για τραγουδι των Metallica καποιο απο αυτα τα 5 τραγουδια, μου φαινεται απλα γελοιο.
Το προβλημα με την αξιολογηση καποιων εργων τεχνης, ειναι πως μια μεγαλη μεριδα κοσμου εστιαζει πολυ περισσοτερο απο οτι θα επρεπε στον παραγοντα της συγκρισης. Ειναι λες και απο τη στιγμη που οι Metallica εβγαλαν το And Justice For All και αγγιξαν την τελειοτητα, αυτοματως το μελλον τους ηταν απλα καταδικασμενο. Ειναι αυτο το core belief στο μυαλο της πλειοψηφιας του κοσμου, πως οι Metallica ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να βγαλουν κατι καλυτερο απο τα μνημειωδη αλμπουμ τους με τα οποια τους εμαθαν ολοι στα 80ς. Ειναι αυτη η εμφυτη απαιτηση απο μια μπαντα να βγαζει υλικο παρεμφερες με το υλικο με το οποιο εκανε τις τριχες μας να σηκωθουν ορθιες οταν τους πρωτοακουσαμε. Λες και καπως οι τριχες μας εμαθαν να σηκωνονται μονο με συγκεκριμενες συχνοτητες και ακολουθιες μελωδιων, ετσι ωστε πλεον παει, κλειδωσαν, και δε γινεται να συγκινηθουν με νεους ηχους.
Το ποσο μπροστα ηταν αυτη η μπαντα παντοτε στην ιστορια της μεχρι και το Reload, φαινεται στο αμεσως επομενο τραγουδι. Στο Better Than You ακουμε 5 λεπτα τον James ουσιαστικα να καυτηριαζει την μανια, την ψυχωση, τον αυτοσκοπο καποιου, να πρεπει να ειναι παντοτε καλυτερος απο καποιον αλλον. Μια αρρωστια γεματη τοξικα, που δηλητηριαζουν το μυαλο των ανθρωπων ακομα κι οταν προκειται για εργα τεχνης και συγκρισεις με το παρελθοντικο “ενδοξο” υλικο ενος καλλιτεχνη. Το Slither ομολογω οτι “εμαθα” σχετικα προσφατα πως θεωρειται “κακο” τραγουδι. Και αυτο το λεω, γιατι απο το 1997 εως και σημερα, αποτελει ενα απο τα 3 αγαπημενα μου τραγουδια απο το Reload. Η φωνη και η ερμηνεια του James ειναι απλα αψεγαδιαστη, το τραγουδι καυτηριαζει την απληστια και τη μεγαλομανια (ο προπομπος του Moth Into Flame?), τα σολιδια του Kirk απλα ροκαρουν ανελεητα το ενα μετα το αλλο (ιδια συνταγη και στο Better Than You οσον αφορα τον Hammett), και το ριφφ θυμιζει, αλλα χωρις να αντιγραφει, το Enter Sandman. Το Carpe Diem Baby ειναι το δευτερο απο τα τρια αγαπημενα μου τραγουδια του Reload, και για το οποιο δε θελω να γραψω και πολλα. Αριστουργημα, απο το πρωτο εως το τελευταιο δευτερολεπτο. Τελειο δεκαρι. Η Πεμπτουσια των Load/Reload μεσα σε μιση ντουζινα λεπτα και μια ντουζινα δευτερολεπτα. Αψογος ηχος, ανεπαναληπτη μεχρι και σημερα φωνητικη ερμηνεια απο James σε δικο τους δισκο (υπαρχει κι ενα Turn The Page κι ενα Astronomy ενα χρονο μετα), σολο απο Hammett να σκιζει το γαλαξια στη μεση, λιτος και περιεκτικος Lars με τα βαθια του και τα ταμπουρα του και τα παντα του εκτος απο δικαση, και οι στιχοι να σηκωνουν την τριχα στο ταβανι. Το ζητουμενο δηλαδη. Στο Bad Seed ακουμε το πιο fun τραγουδι που εχουν γραψει οι Metallica εως και σημερα, με απιστευτα πιασαρικο riff και δικαση, αρα ειναι μεταλ και αρα γαμαει αντικειμενικα, αξιοκρατικα, και ως βασικο principle του συμπαντος. Και τελειωνουμε την δευτερη ενοτητα με το Where The Wild Things Are. Ή αλλιως, το κυκνειο ασμα του Jason, 4 χρονια πριν πεθανει για τους Metallica. Ή αλλιως, το τραγουδι που μου πηρε τον περισσοτερο χρονο να απορροφησω και να καταλαβω το μεγαλειο του. Αλλο ενα τραγουδι με στιχαρες, αλλη μια ριφφαρα, αλλος ενας συγκινητικος James, και το τελικο αποτελεσμα να ειναι μια ραψωδια απο ενα ομηρικο επος που θα ειχε γραψει η Αλυσοδεμενη Αλικη στις χρυσες της εποχες.
Καποιες φορες εχω ακουσει παραπονα για την παραπονιαρικη φωνη του James σε αυτην την μεσαια, δευτερη ενοτητα του Reload (παραπονοσεψιον). Καταλαβαινω γιατι να ξενισει καποιον η επιλογη του James να ακουγεται ετσι παραπονιαρικα σε καποια τραγουδια ή με παραμορφωμενο εφφε σε καποια αλλα (Bad Seed, Poor Twisted Me απο Load), αλλα σκεπτομενος την εναλλακτικη… σκεφτομαι, γιατι δηλαδη να πρεπει ο James να τραγουδαει με τον ιδιο τροπο σε 27 τραγουδια? Επειδη η φωνη του γαμαει οταν φωναζει, ουρλιαζει, γκαριζει και γενικα βγαζει προς τα εξω το οτι ειναι καυλεουρας που μπορει να υποστηριξει μεχρι και χαιτη μισο μετρο το καλοκαιρι του 1995? Ενταξει, ισως να ηταν αρκετα καλος λογος εδω που τα λεμε, αλλα απο τη στιγμη που οι Metallica δοκιμαζουν ενα σωρο καινουρια πραγματα σε αυτα τα αλμπουμς, γιατι να μη δοκιμασει κι ο James αλλο στυλ φωνητικων? Γιατι να μην τραγουδησει οπως στο Where The Wild Things Are, απο τη στιγμη που αυτο το τραγουδι απογειωνεται με αυτα τα φωνητικα? Νομιζω πως το Where The Wild Things Are ειναι οτι πιο πειραματικο εχουν δοκιμασει οι Metallica για τα δεδομενα τους.
Και επιστρεφουμε στο Reload, και στην τριτη και τελευταια ενοτητα. Την πιο ανομοιογενη. Με δυο πιασαρικα ροκακια με γκαζια, και δυο πολυ προσωπικες στιγμες των Metallica. Το Prince Charming ηταν το δευτερο τραγουδι που ακουσα απο το Reload, μετα το Memory Remains, τυχαια ενα μεσημερι στο φωτογραφειο που δουλευα, καθως επαιξε απο το πουθενα στο ραδιοφωνο. Αυτο το τραγουδι δε νομιζω πως θα υπαρξει ποτε στο τοπ 10 μιας τυχαιας λιστας ενος φαν των Metallica, αλλα ταυτοχρονα νιωθω πως ειναι απολυτα απαραιτητο μεσα στο Reload. Τα σολιδια του Hammett για μια ακομα φορα σε αυτον τον δισκο δινουν και παιρνουν, η μπαντα γκρουβαρει και παιζει fun hard rock, και πιστευω πως αν ακουγα αυτο το τραγουδι live θα ηταν μια απιστευτα ευχαριστη και θετικη εκπληξη. Εχουν υπαρξει στιγμες που εχω πατησει repeat ξανα και ξανα στο συγκεκριμενο τραγουδι.
Το Low Man’s Lyric αποτελει την πιο ηρεμη στιγμη στη δισκογραφια των Metallica, πιο ηρεμο ακομα κι απο το Mama Said, που εχει την κορυφωση του. Τυφλα να χει ο David Miles που τους προτεινε να βαλουν φυσαρμονικα, κι ετσι αποφασισαν να το δομησουν το τραγουδι με τον τροπο που τελικα μπηκε στο Reload, κι οχι ως ακομα μια power μπαλαντα, στο υφος των Nothing Else Matters & Mama Said, οπως αρχικα ηθελε ο James. Το Attitude ειναι επισης για πολλους ενα απο τα “χειροτερα” τραγουδια του δισκου, λογω της επαναληψιμοτητας του και των ελαφρως απλοικων και χαζων στιχων του. Το καταλαβαινω, αλλα με τετοια ΡΙΦΦΑΡΑ και τετοια φωναρα James, το μονο που μπορω να σκεφτω ακουγοντας αυτο το τραγουδι ειναι οδηγηση σε καποια παραλιακη (βαλτε οποια πολη θελετε, ειτε ειναι το San Francisco, ειτε η Αθηνα, ειτε η Γενευη και η λιμνη της) μεσα στο κατακαλοκαιρο, ανοιχτα παραθυρα, μαυρο γυαλι, ενταση στο τερμα, και κωλοδαχτυλο στον οποιονδηποτε βλεπετε στο δρομο και στη μανα του, φωναζοντας hey ma look it’s me και βγαζοντας τη γλωσσα.
Για το Fixxxer δε θα μιλησω, αλλα αυτη τη φορα στα αληθεια δε θα μιλησω, οχι οπως ειπα για το Carpe Diem Baby και μετα εγραψα διακοσα πραματα. Το Fixxxer ειναι οι Metallica. Οι Metallica ειναι το Fixxxer. Τελος. NO MORE FUCKING PINS IN ME.
Η ενασχοληση με το Reload και οτιδηποτε παρελκομενο συνεχιστηκε για κανα χρονο, με τον πλεον 17χρονο Πεμπτουσιοφαντομα Σεναριο να εχει βρει τυχαια σε VHS στην τιμη κλοπη των 6000 δραχμων ηδη απο τον Ιανουαριο του 1998 το Stunning Cunts, και να το αγοραζει χωρις καν να εχει ιδεα τι ειναι, βλεποντας το ολοκληρο το ιδιο βραδυ με τους φιλους του, και μαζευοντας ολους τους επομενους μηνες μεχρι το καλοκαιρι του 1998 ΚΑΙ ΤΑ 8 CD singles που κυκλοφορησαν οι Metallica για τα Memory Remains, The Unforgiven II και Fuel, διαβαζοντας τις ηλιθιες σημειωσεις για το πως ο Kirk και ο Jason ελειπαν απο τις μισες προβες (μα καλα, υπαρχει κανενας ηλιθιος που πιστευει οτι τα Load/Reload δεν ηταν 100% οι μουσικες με τις οποιες καυλωνε ο James τοτε?), χαζευοντας το artwork με τα διαφορα σχεδια και χρωματα ολης αυτης της περιοδου, και ακουγοντας το Outlaw Torn στην ανατριχιαστικη ολοκληρωμενη του εκδοση, διαρκειας σχεδον 11 λεπτων…
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/41A3BEB1Z3L.jpg
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/41W0WH4CKJL.jpg
Το τελικο ρεζουμε ειναι πως οταν σηκωνεται η τριχα, σηκωνεται. Δεν εχει λιγοτερο και περισσοτερο. Η τριχα μπορει να σηκωθει και με το Sanitarium, μπορει να σηκωθει και με το One, μπορει να σηκωθει και με το Fixxxer και το Bleeding Me. Τα δεκαρια, τα εννιαρια, τις λιστες, τις σειρες αξιολογησης και ολα τα αλλα ψυχαναγκαστικα, τα αφηνουμε για μουσικους συντακτες που δεν εχουν πλουσιο λεξιλογιο και καλες ιδεες να περιγραψουν ενα μουσικο εργο με λεξεις, κι ετσι καταφευγουν στα ψυχρα νουμερα, και σε βλαμμενους τυπους οπως ο πρωταγωνιστης του High Fidelity, ο οποιος πηγαινε και ρωτουσε τις πρωην του ποσο μαλακας ηταν και γιατι τον χωριζαν.
13 Likes
Well said σε γενικές γραμμές ΑΛΛΑ
το TV WAR ξεκίνησε το 1999… μια ζωή ανακρίβειες
3 Likes
Never let the facts get in the way of a good story
4 Likes
Α εγώ από αυτά πιάνομαι να ξέρεις, μου δείχνει αν ο άλλος ξέρει για τι πράγμα μιλάει!
3 Likes
εμείς πάντως τα βλέπαμε από εδώ
JAMMIN ΕΤ3 Στάθης Παναγιωτόπουλος - Σωτήρης Βακάρος
+1000
3 Likes
μια χαρα γαμαει το load
2 Likes
Μωρέ και το Reload μια χαρά γαμάει…
2 Likes
Σύνοψις για TL;DR:
Γαμάει το Reload, οι μεταλλάδες είναι ηλίθιοι κολλημενοι, μα είναι ολοφάνερο. Το τάδε είναι έπος, ίσως από τα καλύτερα, το δείνα επίσης έπος αλλά και αυτό από τα καλύτερα, εκτός από τους μεταλλάδες που διαβάζουν το μισητό Χάμερ, αυτοί είναι ηλίθιοι και δεν θα καταλάβουν ποτέ.
Εξώφυλλα.
Επίσης οι λίστες και οι βαθμολογίες και η επίκληση του high Fidelity είναι και αυτά ηλίθια πράγματα, όπως ηλίθιοι και οι μουσικοί συντάκτες που τις χρησιμοποιούν [σημ: hey, wait a minute…] ενώ το Reload μου σηκώνει την τρίχα και το λατρεύω, άρα γαμάει και τι ηλίθιοι που είναι αυτοί που δεν τους αρέσει.
Βάζω στην κριτική 6/10 καθώς το 30% που αφορά το πόσο κολλημένοι είναι οι μεταλλάδες το έχω ξαναδιαβάσει (-3), με τις ίδιες ειρωνείες ακριβώς σε βαθμό εμμονής και butthurt, οπότε -1 και από εκεί.
Είναι ωραίο πάντως να διαβάζεις για την χαρά και συγκίνηση που προκαλεί η μουσική σε κάποιον, αν έμενε εκεί θα ήταν πολύ καλύτερα. (6)
5 Likes
Πρεπει να πληττεις στο αμερικα για να καθισεις να γραψεις ενα σεντονι που θα σκεπαζε και τον Big Mick
3 Likes
Εχεις δικιο, στο Jammin ηταν οντως…
2 Likes
Αν σκεφτεις οτι ηθελα να το γραψω πριν δυο βδομαδες και την Κυριακη βρηκα λιγο ελευθερο χρονο να το κανω… οχι, δεν πληττω ιδιαιτερα Αλλα thanks! 
1 Like
Το ποστ σου δεν αξιζει απαντηση φυσικα, γιατι ειναι απο την πρωτη εως την τελευταια λεξη γεματο χολη, αλλα θα απαντησω μονο και μονο για τις ανακριβειες που περιεχει, και μετα μπορεις να απαντησεις με σεντονι 3 σελιδων στις οποιες θα εχεις κανει εξουθενωτικη και εξοντωτικη υπεραναλυση καθε γραμμης που γραφω, προκειμενου να μου αποδειξεις οτι κηρυττω πολεμο κατα του μεταλ, αλλα δε θα σου απαντησω ξανα. Μπορεις να εχεις τον τελευταιο λογο δηλαδη, οπως και θελεις. Κανουμε κουραστικο ενα ηδη πολυ κουρασμενο τοπικ, και μαλιστα χωρις κανεναν λογο.
-
Οχι μονο δε με ενδιαφερει το αν ειναι κολλημενοι ή οχι οι μεταλλαδες, αλλα δεν τους αναφερω καν στο ποστ μου. Ουτε μια φορα. Και οχι μονο επειδη δεν χρησιμοποιησα καν τη λεξη “μεταλλαδες”, αλλα και επειδη δε μου περασαν καν απο το μυαλο. Το ποσοστο του ποστ μου που αφοσιωνεται σε κολλημενους μεταλλαδες ειναι βασικα ισο με το 0%, αρα η κριτικη μου τελικα παιρνει 10, με βαση τη δικη σου βαθμολογια. Σε ευχαριστω.
-
Δεν εγραψα πουθενα πως οι λιστες και οι βαθμολογιες και οι συγκρισεις ειναι ηλιθιες. Ειπα πως τα αφηνω για αλλους ανθρωπους αυτα, οι οποιοι για μενα δειχνουν να εχουν καποιον ψυχαναγκασμο. Αυτο το τελευταιο αν θελεις, το συζηταμε. Νομιζω πως εκανες ενα πολυ μεγαλο λογικο αλμα καθολη τη διαρκεια της αναγνωσης, για να προσπαθησεις να προσβληθεις απο καθε προταση την οποια εγραψα. Οσον αφορα το High Fidelity, ναι, μου φαινεται εντελως λανθασμενη η αντιμετωπιση του πρωταγωνιστη, και στη μουσικη, και στις γυναικες, και ηταν κατι που ηθελα να το χρησιμοποιησω ως παραδειγμα, ετσι, για τη φαση. Συγγνωμη αν ταυτιζεσαι με τον Τζον Κιουζακ και προσβληθηκες, αλλα καταλαβαινεις πως αυτο ειναι δικο σου προβλημα και οχι δικο μου.
-
Οσον αφορα τη μουσικη ποιοτητα του Better Than You ας πουμε ή του οποιουδηποτε αλλου τραγουδιου απο οποιαδηποτε μπαντα στον κοσμο, δε θα ζητησω ουτε την αδεια σου, ουτε την εγκριση σου, ουτε καν τη γνωμη σου, για το αν μπορω να την κρινω οπως εγω θελω. Και εγω την κρινω ως μουσικη ποιοτητα καποιων τραγουδιων, τα οποια ειναι δυσκολα και δυσπεπτα, και στα οποια υπαρχει κρυμμενη μαγεια. Αν εσυ καταλαβες παλι οτι μιλουσα για κολλημενους μεταλλαδες ενω εγω απλα εκθειαζα τα διαφορα στοιχεια των τραγουδιων του Reload που τα κανουν για μενα υπεροχα τραγουδια, νομιζω πως παλι, ειναι δικο σου προβλημα. Αν σε ενοχλει το οτι μου σηκωνεται η τριχα ακουγοντας το Slither, το οποιο εσυ μπορει να θεωρεις σκουπιδι, μπορεις απλα να μην ακους το τραγουδι. Ή μπορεις να κανεις 300 ποστς για το πως το Master Of Puppets ειναι το καλυτερο τους αλμπουμ, και να αντιδρας ως αλλεργικος σε οποιονδηποτε καλο λογο για καποιο απο τα απαγορευμενα αλμπουμς. Οτι σε κανει ευτυχισμενο.
-
Δεν ειπα ποτε καποιον ηλιθιο επειδη δεν του αρεσει το Reload. Αυτα ειναι δικα σου λογια, και καλυτερα να μην τα εβαζες σε μενα, οπως εκανες και με διαφορα αλλα που εγραψες. Το ποστ μου ηταν φορος τιμης στο Reload, οπως εγραψα ηδη απο την αρχη, και τιποτα αλλο. Σε αυτον το φορο τιμης, με ενδιαφερει να προσπαθησω και να σκεφτω αλλα και να αναλυσω το τι αντιμετωπιση εχει ενας δισκος, και γιατι. Το ζητουμενο για μενα παντα για αυτο το αλμπουμ, ειναι το να ισως δωσω κινητρο σε καποιον που δεν εχει ανακαλυψει κατι που εγω το θεωρω μαγικο, γιατι μπορει κι αλλοι να νιωσουν ομορφα ακουγοντας αυτα τα τραγουδια. Αρα εβαλα και τα εξωφυλλα, και διαφορα αλλα πραγματακια. Λυπαμαι που δε σου αρεσουν. Δεν ειναι κι απαραιτητο.
-
Το Metal Hammer μου ειναι μισητο. Deal with it.
Σε μια πρόσφατή του συνέντευξη, ο frontman των Metallica, James Hetfield, ρωτήθηκε αν η μπάντα έχει κάνει διάφορους συμβιβασμούς, ώστε να γίνει αποδεκτή από την mainstream κοινότητα.
“Είναι ενδιαφέρον, γιατί πιστεύω ότι έχουμε δημιουργήσει το δικό μας mainstream. Είμαστε πάντοτε απόλυτα ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, συμπεριλαμβανομένου του συμβιβαστικού μέρους”, δήλωσε.
Και συνεχίζει:
“Πάντοτε υπάρχει ένα είδος συμβιβασμού, ειδικά όταν έχεις μια τετραμελή μπάντα, εκ των οποίων οι δύο οδηγούν την όλη φάση, ο Lars και εγώ. Τότε, όταν υπάρχει μια διαφωνία, αναγκαστικά πρέπει να γίνει κάποιος συμβιβασμός. Όσον αφορά το να κάνεις κάτι που δεν μοιάζει σωστό, νομίζω ότι μερικές φορές το κάναμε και εμείς, όπως στην εποχή του “Load” και του “Reload”. Για μένα, δεν έμοιαζε σωστό, δεν ήμουν 100% σίγουρος γι’ αυτό, όμως έκανα έναν συμβιβασμό. Είπα ότι θα το δω από την πλευρά του Lars και του Kirk. Ήταν πολύ παθιασμένοι, οπότε δέχτηκα, για να μείνουμε ενωμένοι. Έβαλα τα δυνατά μου και παρόλο που δεν τα πήγα όσο καλά ήθελα, δεν το μετανιώνω, γιατί τότε έμοιαζε το καλύτερο δυνατό που μπορούσε να γίνει. Οπότε, σκέφτηκα ότι πρέπει να συμβιβαστώ και να δείξω εντιμότητα απέναντι στα υπόλοιπα μέλη. Σχετικά με το mainstream, όμως, νομίζω πως πάντοτε ήμασταν ανοικτοί σχετικά με το τι θέλουμε και το τι όχι. Ξέρεις, είναι το πάρτυ μας αυτό. Όλοι είστε καλεσμένοι, όμως αν αρχίσετε να νιώθετε ότι δεν περνάτε καλά, τότε μπορείτε να φύγετε από αυτό. Όμως, ευτυχώς πάντοτε κάποιος θα είναι εκεί και θα περνάει καλά και πάντα θα υπάρχει μια θέση γι’ αυτό το άτομο”.
Ψιλοπερίεργο αυτό το 'δεν μου έμοιαζε σωστό και 100% ’ που λέει…anyway
3 Likes
Κρίμα πάντως ένα τόσο ωραίο ποστ-review-κατάθεση ψυχής, να “λερωθει” από γκρίνιες και μουρμουρες.
Καλύτερα να μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν από την στιγμή που όλοι πάνω κάτω έχουμε μια κοινή βάση . Είναι πιο σημαντικά.
2 Likes
Ναι αλλά έτσι δεν θα είχε γλύκα ρε 
1 Like
Και αυτό σωστό άλλα όχι και κάτω από το ποστ που κάποιος ανοίγει την καρδιά του.
Μουσική ρε. Συναισθήματα ( πέρα από το ποσό μας αρέσει ή όχι κάτι).
1 Like