Αυτο το βιντεο με κανει να θελω να πηδηξω 8 τραγουδια και να κανω το review κατευθειαν για το τελευταιο 
Απο τα καλυτερα τραγουδια για λαηβ Μεταλλικα, κι ας μη μπορουν να το αποδωσουν οπως στο δισκο (προφανως). Μου εχει μεινει οσο λιγα αλλα οταν το ειδα το 2009. Εχουν φτιαξει και τον ηχο και γαμαει. Μπραβο ρε Fidelman. Μακαρι να τον κρατησουν μεχρι να διαλυθουν.
Να πετύχαινε και κάνα στίχο ο James ε; Φοβερός ήχος και γενικά πολύ καλή απόδοση, κλέβει την παράσταση ο Lars!
Σούπερ!
Απιστευτο που παιζουν σε τετοιο κωλομπαρο το 1989. Απο την αλλη βεβαια ειναι στο Delaware, που ειναι πρωτον, λιγο για το μπουτσο γενικα, δευτερον πολυ μικρη πολιτεια (49η απο 50 σε εκταση και 45η σε πληθυσμο, με λιγοτερο απο 1 εκατομμυριο) , τριτον η πολη εχει πληθυσμο μολις 31 χιλιαδες και μιλαμε για πριν 30 χρονια, τελος, ειναι πολυ κοντα στο NJ αρα δε μπορω καν να φανταστω τι βρωμα θα ειχε μεσα στο κλαμπ κατακαλοκαιρο κιολας.
Αυτό είναι το live που λέγαμε παραπάνω. Ένα από τα πιο ιστορικά τους.
Είναι μη προγραμματισμένο live, γύρισαν τις ΗΠΑ πλην μίας πολιτείας, αποφάσισαν την ίδια μέρα να κάνουν στάση εκεί (για να κάνουν το περίφημο “50 states in 50 days”), ανακοίνωσαν την εμφάνιση τους στο τοπικό ραδιόφωνο, το κλαμπ γέμισε και είχε 2πλάσιο κόσμο απ’ έξω, και για να ευχαριστήσουν τον κόσμο έκατσαν στο παρκινγκ με τους οπαδούς, πίνοντας και υπογράφοντας.
Nομίζω το έχω ξαναβάλει, αλλά αυτό είναι το απόσπασμα από ένα αφιέρωμα όταν είχε κλείσει το club, μιλούσαν για τους καλλιτέχνες που έχουν εμφανιστεί εκεί, ανάμεσα τους φυσικά και οι…
Metallica swung into Newark, DE to play the Stone Balloon during their “Damaged Justice” tour. The gig was August 7th, 1989, and was played to make good on a “50 Shows, 50 States” promise…it was a one of those fans only, last minute add kind of things.
Elvin Steinberg on the show: “The Metallica show…there was no power outage. That occurred at a Greg Allman show. The problems with the Metallica show were, 1) Too many people showed up, and there were more people outside than inside, 2) The City of Newark was paranoid about the show, and put the entire police force on duty around the Stone Balloon. They also requested we cut off beer sales at 11:30, which we did, and, 3) The crowd was unruly and pushed over the banister separating the dance floor and stage from the rest of the club. People fell onto the dance floor and the doormen had to help them up to restore order. The best part of the show, though, was the band signing autographs in the parking lot until about 2 AM.”
Metallica - Blackened
ΒΑΨΤΟ ΓΚΟΖΜΟ ΜΑΥΡΟ. ΜΑΥΡΟ!
Νεα σελιδα για τους Metallica, νεος μπασιστας, νεο αλμπουμ, νεα εποχη, αλλα και πολλα στοιχεια γνωριμα και αμεταβλητα. Οπως για παραδειγμα ο Flemming Rasmussen, στην τεταρτη και τελευταια του συνεργασια με τους Metallica (μετραω και το Garage Days, μην κοντραρετε δε θελω Opposition), πριν τους αναλαβει ο Bob Rock για τα επομενα 15 χρονια και την εποχη της Contradiction.
Ενα αλλο πολυ γνωριμο στοιχειο των Metallica σε αυτο τον δισκο ειναι η επιθετικοτητα και οργη που εκφραζεται απο τις συνθεσεις τους. O θανατος του Cliff Burton 2 χρονια νωριτερα ηταν φυσικα το γεγονος που διαμορφωσε τα παντα γυρω απο τον επομενο δισκο, και δε χρειαζοταν και ιδιαιτερα μεγαλο ταλεντο σε Premonition για να προβλεψει κανεις πως θα παιρναμε εναν θεοσκοτεινο δισκο. Τι πιο φυσικο απο το να ξεκινησει με ενα τραγουδι που εχει τον τιτλο Blackened (τωρα και σε ουισκακι!) αυτος ο σκοτεινος δισκος λοιπον.
Disclaimer: Με αυτον τον δισκο ΔΕ θα ειμαι 100% αντικειμενικος. Οχι πως υπαρχει ποτε πληρης αντικειμενικοτητα σε τετοιες συζητησεις, αλλα ας πουμε πως εν προκειμενω δε θα κανω κανενα Compromise. Ο δισκος υπεργαμαει, τελος. Η μπαντα λοιπον βρισκεται σε κομβικο σημειο, και ξεκιναει τον δισκο με το εξωφυλλο αριστουργημα, με ενα τραγουδι που βρισκεται διαχρονικα ακλονητο στο τοπ 10 μου για την συγκεκριμενη μπαντα (ενα απο τα ελαχιστα που δε βγαινουν ποτε απο την δεκαδα).
Στα πρωτα 36 δευτερολεπτα εχουμε την περιφημη εισαγωγη που ηχογραφηθηκε αναποδα, η οποια αμεσως μετατρεπεται στον thrash υμνο που κανει ολοφανερο το Agitation της μπαντας σε αυτη την δυσκολη περιοδο της. Το riff που μπαινει, και για το οποιο ειναι παραδοξως υπευθυνος ο Jason Newsted, το τοτε νεο μελος της μπαντας, ειναι σιγουρα ενα απο τα καλυτερα riffs των Metallica κατα την ταπεινη μου αποψη. Ηδη απο τα πρωτα λεπτα ο ακροατης καταλαβαινει οτι αυτος ο δισκος ειναι ενα Violation στις μεχρι τοτε μουσικες νορμες.
Ο ηχος ειναι ξερος, κοφτος, σκοτεινος, βαθυς, βαρυς, αποκοσμος και με μια λεξη απλα οργισμενος. Για μενα προσωπικα η μεγαλη επιτυχια στον ηχο αυτου του δισκου αλλα και στις συνθεσεις, ειναι η διαρκης αλλαγη απο την καφριλα και την επιθετικοτητα, στην μελωδια και το συναισθημα. Μετα το Mutilation που υπεστη η μπαντα χανοντας το ενα απο τα τεσσερα ακρα της, βγηκε κατι τοσο αγνο και ουσιωδες, που εβγαλε στην επιφανεια ολες τις πτυχες των Metallica, και για αυτο τον θεωρω τον πιο πληρη δισκο της.
Η μελωδια για οσκαρ λυρισμου στην εισαγωγη, μετατρεπεται σε αγνη επιθεση οταν μπαινει για πρωτη φορα το βασικο riff, σε αργοσυρτο κοπανημα οταν μπαινει η γεφυρα, σε ανατριχιλα με την πρωτη δισολια στο 4:08 (που παιζει να εχει και 7000 καναλια στις κιθαρες), σε σφαλιαρα στη μαπα στο 4:30 με το ριφφ που παιζει πισω απο το σολο που ζυγιζει οσο το βαρος που ενιωθαν μεσα τους μεχρι το 2002 οι James, Lars και Kirk, και τελος, σε ολοκληρωτικο headbanging στο τριτο και τελευταιο act του τραγουδιου, για ισοπεδωτικο Termination.
James: Περαν του οτι πηρε το ριφφ του Newsted και το σουλουπωσε, μετατρεποντας το στην ριφφαρα που εχω ηδη εξυμνησει 2 φορες, προσεθεσε μια δεκαρια ριφφς ακομα στο τραγουδι, στην πιο δημιουργικη φαση της καριερας του οσον αφορα το συγκεκριμενο κομματι. Εκει που νομιζες με το Master Of Puppets πως δε γινεται να βγαλουν ξανα δισκο με τοσες πολλες μαζεμενες rhythm guitar ριφφαρες, πανε και βγαζουν δισκο με ακομα περισσοτερες, και ο Hetfield αποδεικνυει οτι δεν εχει Expiration date. Για τη φωνη το μονο σχολιο που θα κανω ειναι πως ειμαι απο αυτους (πλειοψηφια?) που λενε πως αυτη ειναι η καλυτερη aggressive φωνη του James.
Lars: Στεγνο Cancellation σε οποιον εχει ποτε υποστηριξει οτι ο Lars ειναι αμπαλος στα τυμπανα. Η μεταγενεστερη επιλογη του να παιζει σε πιο αργους ρυθμους, και το γεγονος οτι δε δινει πολλες κουραδες για τις live εμφανισεις του και μερικα λαθακια στα οποια υποπιπτει, δεν αλλαζουν το γεγονος οτι εχει παιξει τα τυμπανα στο …And Justice For All. Ετσι ειναι βεβαια το Human Race τι να κανεις, παρολα αυτα εδω του αξιζει ειδικη μνεια γιατι στο Blackened δειχνει πως εχει εξελιχθει σε εναν απο τους καλυτερους drummer της εποχης και για το συγκεκριμενο μουσικο ιδιωμα.
Kirk: Συνεπης με το Expectation που ειχε δημιουργησει με την αποδοση του στον προηγουμενο δισκο, γραφει δυο αψογα back to back σολο συνολικης διαρκειας 60 δευτερολεπτων, θετοντας πολυ ψηλα τον πηχη για τον υπολοιπο δισκο. Η χημεια του με τον James στις αρμονικες ειναι πλεον απλα καθημερινοτητα για τους Metallica, και οχι κατι αξιοσημειωτο.
Jason: Εκτος απο το οτι εφερε την βασικη ιδεα του τραγουδιου στους Metallica, o αδικημενος Ιασονακος συνεισφερει κανονικα με το μπασο του, κι ας ειναι θαμμενο κατω απο τις βαριες και ασηκωτες κιθαρες. Υπερτιμιος, πωρωτικος, και οπως εχει πει και καλος φιλος, ο μεγαλυτερος φαν των Metallica εγινε ο μπασιστας τους για 14 χρονια, πριν το Liberation του απο τη μπαντα.
Σολο: Τα εγραψα ηδη, ας μην επαναλαμβανομαι. Δυσκολο να μην βαλω 10 στα δυο σολος που ακουμε απο το 4:31 εως το 5:31. Ας αναφερθει πως η ενορχηστρωση των κιθαρων που παιζουν ως χαλι πισω απο τα σολος, προσθετει πολυ στο πως ακουγονται, κατι που οι Metallica παντοτε προσεχαν.
Στιχοι: Οι πολιτικες και κοινωνικες ανησυχιες των Metallica που ειδαμε στους προηγουμενους δισκους με ενα ελαφρυ θεματικο pattern, συνεχιζονται και σε αυτον τον δισκο, με το θεμα να ειναι αυτην την φορα η επιδραση του ανθρωπου στο περιβαλλον, ο φοβος τριτου παγκοσμιου πολεμου με πυρηνικα, οι νομικες και κοινωνικες αδικιες εις βαρος των χαμηλοτερων στρωματων του Population, και φυσικα και καποια υπαρξιακα θεματα, προβληματισμοι που σιγουρα προεκυψαν μετα το θανατο του φιλου τους. Το συγκεκριμενο τραγουδι εστιαζει στην περιβαλλοντικη συνειδηση ή μαλλον καλυτερα στην ελλειψη αυτης, και στο καταστροφικο αποτελεσμα που εχει η επιδραση του ανθρωπου στη Γη, την οποια οδηγει σε κατασταση Laid To Waste.
Καλυτερη στιγμη: Μα ειναι τοσες πολλες. Θα πω πως η εισαγωγη κλεβει την παρασταση, λογω της ιδιαιτεροτητας της.
Χειροτερη στιγμη: Η φαση στην οποια δεν παιζουν ολοκληρο το τραγουδι στα live και κοβουν το μισο σολο.
Seattle, 1989
(Οτι δε θα εμπαινε πρωτο πρωτο ας πουμε? Αυτο το σαπιο ροζακι στην αρχη προμηνυει 2 ωρες καυλας)
Καλιφορνια, 1989
(Δακρυζω καθε φορα με το παρακατω σχολιο, που αναφερεται σε καθε FIRE που ουρλιαζει ο Jason:
“Man, how tf Jason’s backing vocal sounds like an 8 bit jet plane shooting a missile?”)
Detroit, 1999
(τελευταιο βραδυ της χιλιετιας, Τζεημς καγκουρας, και απιστευτος ηχος- #υπηρχε_ετος_μηδεν)
Γερμανια, 2003
(Λαρς καγκουρας, Ρομπ φρεσκος, και St. Anger εποχη)
Detroit, Orion Festival 2013
(Ξανα απο Detroit - υπαρχει και του 2017 αλλα θα προτιμησω Καναδα απο Worldwired)
Γουινιπεγκ, 2018
(Πριν απο ενα μηνα. Τι 30 χρονια μετα μωρε και γαματε το συμπαν ακομα?)
Ας βάλω κι αυτό…
Τα σχόλια αύριο γιατί πρέπει να κοιμηθώ…
Ψηφίζω δισολία . Μιλάμε για ανατριχίλες . Δεν γινόταν να κολλήσει κάτι καλύτερα μετά την γέφυρα
Για μένα το καλύτερο τραγούδι των Μεταλλικα . Έστω το αγαπημένο μου
Αν και υποκειμενικό , πιστεύω ότι το MoP θεωρείται το κορυφαίο αντί του Justice για μη μουσικούς λόγους . Για το impact ίσως;; Την σφαλιάρα που λέμε ;;; Και μόνο Sanitarium να μου πει κάποιος δεν θα μπω στον κόπο να διαφωνήσω
ΑΛΛΑ
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το απόλυτο σε συναισθήματα / ήχο / συνθέσεις / μελωδίες . Και έρχονται ομώνυμο έπος , One, To Live is to Die με μελωδία να κλαις
κάποια στιγμή μάλλον θα κάνω τατουαζ την θεα Θεμιδα του Justice ίσως όχι ολόιδια με το εξώφυλλο αλλά από αυτό ερωτεύτηκα την εικόνα
Τουλάχιστον έκανες το coming out σου, να ησυχάσουμε πια με τα “καλύτερο για σήμερα” και “καλύτερο για χτες” και “καλύτερο για αυτό το λεπτό” .
Ο πεινασμενος καρβελια ονειευεται, κανενα coming out, δεκα δεκαρια και ξιδακι, η αληθεια ποναει, σε τσουζει για αυτο τα λες, σε γαμανε τα load reload, πονος στο φαμιλι κτλ
Ουστ μωρή λάμια!
Οξω ρε κατσικοποδαρε!
Ρε συ μην τους χαλάς το παραμύθι με τον Lars, είναι άμπαλος, σιγά τα ντραμς που έπαιξε στο Justice, σιγά που επηρέασε άλλους ντραμερς! Δηλαδή έλεος πια με τις ανακρίβειες του φαμιλυ!!!
Χαλαρά η καλύτερη φωνή του James ever σε αυτόν τον δίσκο, που έφτιαξε και την εικόνα του σαν frontman καθώς πλέον ήταν χωρίς τον Cliff στα δεξιά του, και έγινε ο απόλυτος metal frontman. Η τότε εικόνα του και μέχρι σχεδόν το 1995 (με την μοϊκάνα) για μένα αποτελεί το metal το ίδιο. Από την πρώτη φορά που τον είδα μέχρι και σήμερα.
Να σπας το σβέρκο και να κάνεις μόσπιτ και ταυτόχρονα να ψιλοβουρκώνει το μάτι από την ατμόσφαιρα των μελωδιών και των στίχων. Δεν υπάρχουν λόγια γι’αυτό το λυρικό θρας έπος.
FIRE! (με φωνητικά Jason)
Ο αγαπημένος δίσκος από Metallica σκοτεινός και γεμάτος οργή!! Με τον James να γαμαει το σύμπαν και από ριφφς και από φωνή. Respect στον Lars γιατί αυτά που έπαιξε στο δίσκο τα έβγαλε και σε live ο τρελός!