Ναι, αν και σκόπιμα offline για να μη φάω σποιλερ!
Θα ακολουθήσει ποστ, τουριστικός-οδηγός όταν επιστρέψω στο νησί μεθαύριο 
45’ to go
4 Likes
Απλα θα ηθελα να ξερα ποσο εκανε το εισιτηριο για την συναυλια…
Γαμω παντως, να περασεις τελεια! Δε σε σποιλεριαζω, αλλα θα δεις μερικα ΠΟΛΥ ωραια πραγματακια.
Ζηλευω σιγουρα την φαση, πρεπει να ειναι μοναδικη εμπειρια.
Με το pre-sale το πήρα είχε από 45 έως 500. Εδώ που κάθομαι είχε γύρω στα 120 αν θυμάμαι καλά. 500 είναι η πρώτη σειρά βεβαια
1 Like
Σωραίος! Δεν είναι πολλά τα 120 για τέτοια φάση! Μπράβο!
2 Likes
Άξιος!!! Περιμένουμε review !
1 Like
Πω.
6 Likes
Αυτό και το Anesthesia θα με ξαναεβαζαν στο αεροπλάνο και αύριο πάλι, ακόμα κι αν έπαιζαν μόνο αυτά τα 2 κομμάτια.
Α, και ΑΥΤΌ το κοινό.
Θα ποσταρω πιο εκτενώς τις σκέψεις μου αύριο μαζί με φώτο κλπ από την πόλη, αλλά σε γενικές γραμμές το πιο ιδιαίτερο δεν ήταν ούτε η συμφωνική, ούτε τίποτα. Ήταν το να βλεπεις τους Metallica στην πόλη τους με 18.000 μέλη του fan club τους.
1 Like
Οχι το Unforgiven III?
Απο ολα τα βιντεος που ειδα, για μενα αυτο θα ηταν αναμφβισβητητα η κορυφη της συναυλιας.
Λίγο πριν το σόλο παρατηρώ τον μαέστρο και στη συνέχεια τα βιολιά που παίζουν τις πρώτες νότες του σόλο μαζί με τον Κερκ…
ΚΑΥΛΑΑΑΑΑΑ!!!
Σίγουρα από τα highlights και μιας και δεν είχα φάει σποιλερ είχε και το στοιχείο της έκπληξης για μένα.
Απλά κρατάω κάποια πράγματα για να τα γράψω με την ησυχία μου στο λαπτοπ μου και όχι στο κινητό μου στο SFO περιμένοντας να ανοίξει η πτήση μου 
2 Likes
1 Like
Επιστροφή στη βάση λοιπόν, μετά από 5 μέρες γεμάτες Metallica, βλέποντας τους στην πόλη τους, ανοίγοντας το ολοκαίνουργιο Chase Center μαζί με το έτερο καμάρι του SF -κάτι που συνειδητοποιείς όταν περάσεις λίγο χρόνο με τους ντόπιους- τη συμφωνική ορχήστρα.
Αν θυμάμαι καλά, το show της 6η Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε στα τέλη Μαρτίου. Δεν είχα καμία πρόθεση να πάω, δεν επιχείρησα καν να αγοράσω εισιτήρια στο presale του Metclub. Με το χαμό που ακολούθησε, το sold out και τη μαύρη αγορά που τους έπιασε εξαπίνης ανακοινώθηκε και το δεύτερο show, αποκλειστικά για τα μέλη του fan club. Το να δεις τους Metallica με τη San Francisco Symphony να εγκαινιάζουν το νεότευκτο Chase Center είναι ένα πράγμα, το να τους βλέπεις με άλλα 18.000 μέλη του fan club τους σε ένα weekend γεμάτο party και events στο SF είναι ‘a whole different level’ όπως έλεγε ένας καλός φίλος.
Προμηθεύτηκα λοιπόν τα εισιτήρια ($160), έκλεισα τα αεροπορικά (240 λίρες) και το Airbnb μου (218 λίρες/άτομο για 5 βράδια στο South SF -πλησίον του Balboa Park, μισή ώρα με τη συγκοινωνία από το downtown SF μιας και οι τιμές εκεί ήταν απλησίαστες). Ουσιαστικά το ταξίδι με τα εισιτήρια της συναυλίας μας βγήκε από ένα 600άρι για 6 γεμάτες μέρες, το λέω για όσους ενδιαφέρονται να κάνουν τα πλάνα τους για μελλοντικά event, άλλωστε το 40th anniversary είναι πλέον μόλις 2 χρόνια μακριά μας.
Το San Francisco είναι μία πανέμορφη πόλη, την οποία όμως δεν ερωτεύτηκα. Πανέμορφα κτήρια του 1900 (μετά το σεισμό που ουσιαστικά ξαναχτίστηκε η πόλη), χτισμένη πάνω σε λόφους, με πλούσια ιστορία -ειδικά στη μουσική και τη λογοτεχνία, εθνικά ποικιλόμορφη, με τα Ισπανικά να είναι στις περισσότερες περιοχές ίσως και η πρώτη γλώσσα, με τη μεγαλύτερη Chinatown εκτός Κίνας, Japantown, πόλη φιλελεύθερη με την κυριολεκτική και όχι πολιτική χροιά του όρου, το περίφημο Mission με τα πολύχρωμα μαγαζιά και murals, το Haight and Asbury με τα γκράφιτι του Jimi Hendrix και της Janis Joplin, το Amoeba και το Rasputin, τα Beatnik μουσεία, το Jack Kerouac alley στην είσοδο της Chinatown, το bay area metal κίνημα των 80s να είναι ακόμα και τώρα εμφανές στο κέντρο και τα μαγαζιά της πόλης, τη Broadway και Battery str. (ασχέτως αν ιστορικά club σαν το Stone και το Old Wadorf είναι πλέον στριπτιτζάδικα).
Την ίδια στιγμή είναι πόλη φιλική προς τους άστεγους (και λόγο κλίματος) αλλά και narco-friendly με την έννοια πως δεν τους (εκ)διώκουν -και σωστά για μένα- αν και σε κομμάτια της πόλης υπάρχει έντονο το στοιχείο της γκετοποίησης. Δε μιλάω τόσο για το Southeast και δη το Hunters Point όπου κάποιος δύσκολα θα επισκεφτεί, αλλά για το ιστορικό κέντρο της πόλης, όπως το Tenderloin, μια περιοχή μερικών τετραγώνων που γειτνιάζει με τη Union Square -το εμπορικό κέντρο δηλαδή- και το Δημαρχείο και η οποία θα έκανε το Hamsterdam από το The Wire να κοκκινίζει από ντροπή. Μου έλεγαν όλοι να την αποφύγω, ακόμα και με daylight, μιας και το 70% των εγκλημάτων στο Bay Area λαμβάνει χώρα σε αυτά τα λίγα τετράγωνα αλλά η περιέργεια με νίκησε. Εκατοντάδες άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, συμμορίες, corners, σκηνές παντού, ασθενοφόρα, περιπολικά κλπ, μια απελπιστική κατάσταση -υπόψιν ότι διέσχισα την περιοχή στις 5 το απόγευμα με το φως του ήλιου. Ακόμα και περιοχές που υποτίθεται ότι έχουν εξευγενιστεί (με την έννοια του gentrified) όπως η SoMa ή το Mission έχουν ανάλογη εικόνα, αλλά όχι στο βαθμό του Tenderloin, του μεγαλύτερου “open air drugfair” στις ΗΠΑ όπως λένε οι ντόπιοι. Το πλέον στενάχωρο είναι πως πολλοί είναι τόσο παραιτημένοι από τη ζωή που δε νοιώθεις πως κινδυνεύεις γιατί δεν έχουν καν κουράγιο να σε προσεγγίσουν.
Μερικές φώτο από την πόλη με σημεία ενδιαφέροντος.
!
Στο κυρίως μενού ήταν φυσικά το live. Το πρώτο πράγμα που ξεχώρισε από άλλα λάιβ ήταν προφανώς το κοινό. 18.000 οπαδοί, από πάνω από 60 χώρες σύμφωνα με το Λαρς που έβγαλε ένα μίνι-λόγο στα μισά του σετ για να τους ευχαριστήσει, με ένα εκπληκτικό θέαμα εκείνη τη στιγμή καθώς όλοι σήκωναν τις σημαίες που κρατούσαν στα χέρια τους. Αξίζει κανείς να δει το video του Memory ή τις αντιδράσεις σε deep cut τραγούδια όπως το Outlaw. Στα πρώτα δύο τραγούδια υπήρχαν κάποια θεματάκια, στο Ktulu είχαν θέμα με τα in-ear monitor τους με αποτέλεσμα για 1 λεπτό η ορχήστρα να είναι μπροστά από τη μπάντα, ενώ και στο For Whom και το Ktulu δεν ακούγονταν η κιθάρα του Kirk -συμπεριλαμβανομένου του σόλο. Έστρωσαν γρήγορα ευτυχώς. Η απόδοση τους ήταν εξαιρετική, με το Hetfield να ξεχωρίζει εύκολα ανάμεσα σε 80 μουσικούς. Εκπληκτική απόδοση-ερμηνεία, ειδικά στο UNIII που ήταν μόνος του με τη συμφωνική.
Προσωπικά ξεχώρισα TDTNC, Outlaw, Clover, Halo από το πρώτο μισό, συγκινητικό να βλέπεις 50 χρονών μαντράχαλους να τους παίρνουν τα ζουμιά με το Outlaw και 18000 κόσμος να τραγουδάει κάθε νότα. To Μemory επίσης ξεχώρισε λόγο συμμετοχής κοινού που τραγουδούσε για πάνω από 2-3 λεπτά “αναγκάζοντας” το Λαρς να ζητήσει να σταματήσουν για να ξεκινήσει το Confusion. Μάλιστα στο 2λεπτο περίπου φαίνεται να ρωτάει το Hetfield αν πρέπει να το κόψει με τον τελευταίο, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο, να του λέει let them go on (κλικ)
Αν το λάιβ τελείωνε στο πρώτο μισό θα ήμουν ικανοποιημένος. Το δεύτερο μισό πήγε την εμπειρία σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο για μένα. Ρίσκαραν, πειραματίστηκαν πολύ περισσότερο από το original S&M και τους βγήκε. Ο Michael Tilson Thomas είναι, απ όσο είδα, ένας ροκ-σταρ στην κλασσική μουσική και ξεκίνησε μετά το intermission να μιλάει για “privatism” κάνοντας μια εισαγωγή στο scythian suite του Prokofiev που ήταν εξαιρετικό, πριν ανέβει η μπάντα στη σκηνή για το Iron Foundry περνόντας στον “φουτουρισμό”, που με τη συνοδεία της ακουγόταν σα βαρύ industrial metal. Για το UNIII έγραψα παραπάνω, πείραμα μεν, υπερεπιτυχημένο δε και από τα Highlight της βραδιάς για μένα, με ένα Hetfield εντελώς διαφορετικό. Ο Hetfield συνεχίζει να είναι ντροπαλός frontman και χωρίς την κιθάρα του ήταν από τη μία “απογυμνωμένος” αλλά (απ)έδειξε και τι ερμηνευτής είναι. Το All Within My Hands επίσης μου άρεσε με τη γνωστή πλέον, ακουστική βερσιόν του.
Αν στο Outlaw κάποιους τους πήραν τα ζουμιά, στο Anesthesia ράγισαν και τα φρέσκα θεμέλια του γηπέδου. Προσωπικά, δεν έχω ζήσει πιο έντονη στιγμή σε λάιβ. Εκπληκτικός μουσικός, άψογο σόλο, ιδιαίτερο να βλέπεις το Hetfield με το Rob στην άκρη της σκηνής να παρακολουθούν με τεράστια χαμόγελα. Θα ξαναέκανα αυτό το ταξίδι μόνο και μόνο για αυτό το κομμάτι. 5 τραγούδια με πρωταγωνιστή τη συμφωνική μαζεμένα έκαναν μία μικρή κοιλιά στο show, οπότε το Wherever (επίσης στα highlight) ήταν ότι έπρεπε για να επιστρέψει η ενέργεια, το Master ήταν επίσης εξαιρετικό λόγο τόσο της εξαιρετικής μίξης της συμφωνικής με τη μπάντα όσο και του κοινού που ούρλιαζε. Το One είχε κάποια θεματάκια συγχρονισμού από την άλλη -δεν ξέρω αν ήταν προϊον λάθους ή αν όλα έγιναν σωστά απλά δεν “ταίριαξε” η μίξη μπάντας/ορχήστρας. Το Enter Sandman το βαριέμαι πλέον στα live, αλλά το πιάνο που συνόδευσε ο ΜΤΤ το ανέβασε αρκετά στα μάτια μου.
Απολογισμός, 3 τραγούδια που δεν είχα ξαναδει λάιβ, εικόνες και συναισθήματα που αξίζουν τα έξοδα και την ταλαιπωρία. Μαζί με την Αθήνα το 2010 και το Udine που τους παρακολούθησα για πρώτη φορά από το snakepit σε απόσταση αναπνοής, αυτό το λάιβ είναι εύκολα στα 3 κορυφαία.
edit: και στο φινάλε, περιμένοντας το Uber μας, βλέπεις ένα περιπολικό να συνοδεύει ένα τζιπάκι και το Hetfield να κρέμεται από το παράθυρο χαιρετώντας τον κόσμο. 
29 Likes
Υπέροχος, ευχαριστούμε για το review!!!
Μικρή, ξενέρωτη απορία. Αυτά τα αεροπορικά είναι από Ελλάδα;
1 Like
Eimai sxedon sigouros oti einai apo Londino, alla milame gia APISTEFTA XAMHLH timi… ego vrisko ta diplasia apo Nea Yorki gia na pao San Francisco, an einai dynaton…
2 Likes
Ναι από Λονδίνο. Αλλά 6 μήνες πριν με Virgin Atlantic. Νομίζω πως από Λονδίνο και Φρανκφούρτη μπορεί να βρει κανείς φθηνά αεροπορικά για Δυτική Ακτή των ΗΠΑ.
@QuintomScenario ίσως βόλευε πιο πολύ να δεις για Oakland ή Sacramento στο μέλλον. Πολλοί Αμερικάνοι προτίμησαν αυτά τα αεροδρόμια, φαντάζομαι λόγο κόστους
1 Like
To plano einai na pao se kati filous sto Portland, ki apo kei road trip gia Seattle, San Francisco, Sacramento, Las Vegas… alla ola auta isos to epomeno kalokairi.
Alloste LEFTA YPARXOYN (not)
4 Likes
Νομίζω ότι θα έπρεπε να πας και μια βόλτα στο σπίτι όπου γράφτηκε το MOP 
1 Like
φοβερο το ταξιδι,καλα για το λαιβ ουτε μπορω να φανταστω ποσο τελεια θα ηταν
1 Like
Αυτό εννοεις;
To Εl Cerrito είναι ουσιαστικά μία στάση μακριά από το Berkeley το οποίο ήθελα να επισκεφτώ οπότε έκανα μία μικρή παράκαμψη την επόμενη της συναυλίας.
Κάποιοι που το επισκέφτηκαν το Σάββατο μου είπαν πως πλέον μένουν εκεί 2 πολύ cool τύποι που άνοιξαν το σπίτι τους στον κόσμο που το επισκέφτηκε. Είχαν και ένα βιβλίο του Murden in the front row και ξεναγούσαν τον κόσμο.
Eπισκέφτηκα αρκετά από τα “Metallica Landmarks”, από το Strawberry Hill που “βαφτίστηκαν” μέχρι τα ιστορικά club του SF που -βολικά- είναι σχεδόν δίπλα το ένα στο άλλο. Stone, Old Waldorf, Mabuhay Gardens στη Broadway και Battery str. Κabuki, Fillmore, Tommy’s Joynt στη FIllmore District κοκ.
7 Likes
@Alejandro.m
Με έχεις κάνει ταυτόχρονα να αισθάνομαι χαρά, ικανοποίηση, ζήλια, φθόνο και ΜΙΣΟΣ για εσένα
ευχαριστούμε για το mini άρθρο-αφιέρωμα, μας ταξίδεψες
3 Likes