Έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά οι δικοί του άνθρωποι το πρόλαβαν νωρίς το πράγμα και θέλω να είμαι αισιόδοξος ότι θα πάει καλά ο άνθρωπος.Για την μπάντα βλέπουμε.
Άνισο. Επιεικώς.
Ήρθε ο Jason 16 χρόνια μετά ριχαμπ ο James, ήρθε ο Rob 16 χρόνια μετά ριχαμπ ο James…
Tι λένε τα άστρα @QuintomScenario?
Σε 5 ώρες ανακοινώνουν νέο μπασιστα οι Metallica και το 2035 ο Τζεημς μπαίνει ρηχαμπ
Μετά την χθεσινή προβολή … Έζησες μεγάλες και ανατριχιαστικές στιγμές !
Δεν το είδα, σκοπεύω να το δω αύριο (στο Λονδίνο παίζει 2 βραδιά), άρα δεν ξέρω τι επέλεξαν από κάθε βραδιά! Ελπίζω να έβαλαν το Memory από τη 2η πάντως. Έχει πιάσει βίντεο από το κοινό στο YouTube τη στιγμή που ενώ ο κόσμος τραγουδάει ήδη κανένα 2λεπτο ο Lars ρωτάει το Hetfield αν πρέπει να το κόψει και ο James με τεράστιο χαμόγελο του λέει “let them go on”.
Στην Αθηνα 3, γατακια!
Κι εγώ αύριο θα πάω να το δω.
Μωρέ μπράβο…
Ηetfield λατρείας.
Αρχές Μαΐου λοιπόν η πρώτη συναυλία. Μακάρι να είναι καλά νέα για την πορεία του James αυτό.
Rockstar accomodations? Αν δεν φαω brunch με τον Lars, δε με ενδιαφερει. Μη σου πω απαιτω και surfing με Kirk και Rob. Θα ελεγα και μπυρες με Τζεημς αλλα μαλλον θα παμε για virgin bloody mary
Live Shit ≥ S&M² όποιος το είδε καταλαβαίνει…
Μια γεύση
2:22
Το είδα και μου έφυγε το κεφάλι! Για όποιον γουστάρει τέτοιες φάσεις είναι φοβερή εμπειρία.
Εκανες μολις συγκριση Live Shit με S&M^2?
Παντως να πω κι εγω οτι μου αρεσει πολυ περισσοτερο το Bleeding Me απο το μπριαμ τον Οκτωβριο
Καλά δες το κι έλα να μου πεις
Το είδα κι εγώ. Δεν έχει νόημα να πω αν έφυγα ευχαριστημένος, απογοητευμένους, ενθουσιασμένος κλπ. από το σινεμά, γιατί πάνω-κάτω είχα μια ιδέα για το τι θα έβλεπα, οπότε πήγα υποψιασμένος. Κάποιες σκέψεις, απλά, που μου πέρασαν από το μυαλό:
1.Βάλτε, ρε καρμίρηδες, τους υπότιτλους και στα ελληνικά. Δε λέω, εγώ τα μιλάω τα εγγλέζικα, αλλά 5 γραμμές ήταν όλες κι όλες, δε βρέθηκε κανένας άνθρωπος να τα μεταφράσει;
2.Είναι χαώδης η απόσταση των κομματιών του “Hardwired” (καλά, για “Death magnetic” δεν το συζητώ -το “St. Anger” δεν το βάζω σε διαδικασία σύγκρισης, γιατί αποτελεί κάτι το ξεχωριστό από κάθε άποψη) από όλη την υπόλοιπη δισκογραφία των Metallica. Τα είχα γράψει και τότε όταν βγήκε ο δίσκος, απλά μου έκανε εντύπωση και τώρα, γιατί είχα να ακούσω αυτά τα κομμάτια από τότε. Επιμένω, λοιπόν, ότι κάποιες καλές, αξιόλογες σκόρπιες ιδέες εδώ κι εκεί (ένα couplet, ένα refrain κλπ.) δε φτιάχνουν απαραίτητα ένα καλό τραγούδι από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε αντίθεση με όλα τα παλιά που… guess what, εισαγωγές, γέφυρες, solo και φωνές είναι εξωπραγματικά, ρε φίλε, για αυτό και οι Metallica γίνανε αυτοί που γίνανε. Ας μη γίνει τώρα αφορμή αυτό ν΄ ανοίξει πόλεμος για το “Hardwired”, μια γνώμη είπαμε.
3.Είναι φοβερό το πόσο άσχημη μου φάνηκε η εικόνα του γέρου Hetfield (!). Καλά, εδώ κι αν ακούγομαι ρομαντικός και δε θα βγάλουν νόημα αυτά που γράφω, αλλά φανταστείτε ότι δεν έχω δει κανένα video από αυτά που ανεβάζετε, κι ότι η τελευταία φορά που είδα ολόκληρη live συναυλία Metallica από video ήταν το “Live shit” και λίγο το “Cunning stunts”. Ε, μου φάνηκε κάπως, η συνειδητοποίηση ότι γέρασαν τόσο (στους άλλους δε μου βγήκε τόσο πολύ όσο στο Hetfield). Και δε μου ταίριαζε, ρε γαμώτο, να τα παίζουν αυτά τα κομμάτια και να είναι γέροι. Μάλλον θα τον ήθελα πάντα με τη μαλλούρα, τον κρίκο στη μύτη και να κάνει κωλοδάχτυλα, πώς θα γίνει αυτό;
Δεν θα γίνει.
Το είδα και εγώ. Η δική μου ένσταση σχετικα με το S&M2 (και με το πρώτο S&M την ίδια ένσταση είχα) είναι η εξής:
Οι Metallica παίζουν τα τραγούδια τους όπως θα τα έπαιζαν έτσι κι αλλιώς και απλά συνοδεύονται από μια ορχήστρα. Ε ρε φίλε αυτό δεν παίζει να δουλέψει ποτέ. Αν δουλέψει θα είναι κατά τύχη, όπως πχ στο Wherever I May Roam. Τα τραγούδια των Metallica δεν συντέθηκαν με τη λογική συνοδείας ορχήστρας, έτσι, όταν εσύ επιχειρείς να τα παίξεις όπως ακριβώς τα έχεις συνθέσει και απλά βάζεις μια ορχήστρα από πίσω, τότε είναι αναμενόμενο το αποτέλεσμα της ορχήστρας να είναι τουλάχιστον κομπαρσιλίκι, για να μην πω άβολο.
Η συνοδεία ορχήστρας απαιτεί αποδόμηση των τραγουδιών, κρατώντας φυσικά έναν βασικό κορμό, και χτίσιμο από την αρχή μπάντα και ορχήστρα μαζί. Διαφορετικά, εκεί που ακούς το Master of Puppets μπλέκονται οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και ακούς μαζί και κλασσική μουσική, προσπαθώντας να καταλάβεις τι γίνεται (LULU κανείς; Όχι; Εγώ μόνο;). Το ίδιο και η φάση με το Unforgiven 3, Hetfield σε αγαπάω, σε εκτιμάω, αλλά όταν απογυμνώνεσαι και είσαι μόνος σου μαζί με μια ορχήστρα, πρέπει και εσύ να αλλάξεις το στυλ ερμηνείας σου, δε μπορείς να τραγουδήσεις με την ίδια λογική που θα το έκανες κρατώντας την κιθάρα σου και παίζοντας μαζί με τους άλλους τρεις της μπάντας. Ήταν σα να άκουγα solo το κανάλι της ηχογράφησης της φωνής από το Death Magnetic και από πίσω να παίζει τη μουσική μια ορχήστρα, αντί για τη μπάντα. Ναι η μπάντα έπαιξε πολύ καλά, ναι η ορχήστρα έπαιξε πολύ καλά, δε σημαίνει όμως ότι αν συνδυαστούν έτσι απλά αυτά τα 2 το αποτέλεσμα θα είναι κάτι ταιριαστό.
Υπήρχαν ωραίες στιγμές, όπως το Wherever I May Roam, το Anesthesia που ήταν συγκινητικό, το All Within my Hands (που όντως το αποδόμησαν - το είχαν κάνει και νωρίτερα χωρίς ορχήστρα), το μισό Day that Never Comes και φυσικά το No Leaf Clover. Πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα το Iron Foundry, όπου ορχήστρα και Metallica ουσιαστικά διασκευάζουν ένα κλασικό κομμάτι, αλλά κατά τα άλλα, προσωπικά δε μπορώ να πω ότι ήταν κάτι παραπάνω από απλά μια τυπική έξοδο στο cinema Τετάρτη βράδυ, μόνο και μόνο για να μην κάτσω σπίτι.