Σήμερα νωρίς το βράδυ είπα να μυήσω την κορούλα στους Metallica, οπότε έβαλα ένα dvd με συλλογή από βιντεοκλίπ τους (τουλάχιστον αυτή τη φορά χοροπηδούσε και δεν είπε να το κλείσω…).
Σε κάποια φάση είχε το No Leaf Clover από το S&M live… έβλεπα πόσο γεράσανε μετά από 21 χρόνια, πόσο διαφορετικά ήταν τότε όλα… μετά σκέφτηκα τι έκανα εγώ εκείνη την εποχή… φοιτητής, ανέμελα χρόνια, ο πατέρας ακόμα μαζί μας, τον Ιούνιο θα έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά τους θεούς…
Περνάνε τα χρόνια και όποτε βλέπω παλιά τους βίντεο, είτε αυτά του '99, είτε σαν εκείνα του ΄83, έρχονται μελαγχολικές και νοσταλγικές σκέψεις στο μυαλό… πόσο όλα αλλάζουν.
Μετά θυμήθηκα και κάτι θετικό που έμεινε… από το '99 μέχρι σήμερα… το φιλαράκι που πήγαμε μαζί στη συναυλία τότε, και παραμένουμε φίλοι μέχρι σήμερα. Τουλάχιστον αυτό δεν άλλαξε
ΥΓ Excuse my (fuckin’ language, που έλεγε κάποτε ο Jaymz) memories, but the memory remains…
Μέχρι το Black Album είχε φουλ μαλλί. Στα Load / Reload είχε ξεκινήσει η φθορά και είχε αποκτήσει λίγο παραπάνω μέτωπο. Στο St. Anger ήταν καραφλός πια.
To 2014 αποφάσισε να κάνει κοτσίδα με τα πίσω μαλλιά. Δεν του πήγαινε καθόλου.
Nομίζω τώρα με το καπέλο ανάποδα που το φοράει είναι πολύ καυλύτερα.
Ο Hetfield ,ξεκαθαρα αφησε χαιτη για να καλυψει το μπιφτεκι του πισω,απο το να βαζει συνεχεια toppik και σκονες,αλλα ειναι αυτο το λιγδιαρικο,το απλυτο,το αβαφτο εντελως. Ο Lars εγινε βεγγος.
Είναι από κείνες τις Νετφλιξ στιγμές. Που βλέπεις τα δικαστικά ντοκυμαντέρ και η υπεράσπιση (που είναι γαμάτη) ενός αθώου δεν έχει όλα τα στοιχεία του κατήγορου. Απόκρυψη. Και λίγο πριν το δικαστήριο για την οριστική απόφαση Metallica vs Maiden, σκάει αυτό το αποδεικτικό. Και όχι μόνο κερδίζεις, τους παίρνεις και τα σώβρακα με μυθική αποζημίωση που σου έκρυβαν το σόλο του Χάμετ.
Ωραία η διασκευή, μου άρεσε και όπως έλεγαν τα σχόλια, άνετα έμπαινε σε κάνα Load αυτή η εκτέλεση. Αυτό όμως που μου τη χάλασε, ήταν ο Lars. Ναι, παίζοντας κάνει γκριμάτσες αλλά εδώ ήταν too much πιστεύω. Στην τελική, παίζει το κομμάτι σχεδόν στη μισή ταχύτητα με την αρχική version και φαίνεται να υποφέρει, να πονάει και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Jeez…
Και κάπου εδώ να αναφέρω ότι η εκδοχή του “Blackened”, όπως έχει καταγραφεί στο “Live Shit: Binge & Purge” στο Seattle, είναι η αγαπημένη μου Metallica στιγμή όλων των εποχών.
Αναπολώ τον εαυτό μου, νεανία, να βλέπει σε VHS το εκστασιασμένο κοινό και την είσοδο των Lars και Kirk σε σέπια εικόνα, υπό τους ήχους της εμβληματικής εισαγωγής. Και μετά “σκάει” η εικόνα στον James, σκυμμένος, με τον προβολέα επάνω του, να “χώνει” το εναρκτήριο riff. Πάρε και όλον τον “ύμνο” μισή ταχύτητα παραπάνω μετά, με Jason να “σπέρνει” στα δεύτερα και σε headbanging και τον James να έχει το πιο metal βλέμμα που είχε ποτέ. Για τη δε “γέφυρα” στη μέση του κομματιού, τα λόγια είναι περιττά. Αυτή η εκδοχή του “Blackened” και το όλο attitude της μπάντας “στάζει” metal από παντού.
Οι Metallica στα καλύτερά τους και πιο “επικίνδυνοι” από ποτέ.
Ο Lars εγινε βεγγος.
.