Αν δεν υπήρχε το reload δεν θα είχαν γίνει ποτέ η αγαπημένη μου μπάντα… το htsd ήταν ένα δώρο κυρίως για όσους έχουν τόσο ψηλά τα loads
slither, capre diem, prince charming, fixxer τα προτιμώ χαλαρά περισσότερο σε live ακόμα και από τους “αντικειμενικούς” ύμνους τους
Manchester 18/06/2019 τελικά σήμερα.
Αυτό με την βροχή Ε; 
Ειδες βροχη και καυλωσες εσυ;;;;;;;;
Ναι αυτο ειναι 
Ανεβαίνει το λάιβ ρε
Το τελευταίο διάστημα, και με την ευκαιρία που έδωσε η καραντίνα πριν κανένα μήνα, έχω πιαστεί να συμμαζεύω δωμάτια, να αδειάζω παλιές κούτες και να ξεθάβω παλιά περιοδικά, κόμικ, cd, βιντεοκασέτες και ότι άλλη μαλακία έχω κρατήσει από τότε που γεννήθηκα όπως φαίνεται. Μέσα σε αυτά έχω ξεθάψει και παλιά metal hammer από 90s. Και μιας και επιτέλους κατάφερα να βάλω μια κάποια τάξη στο χάος, έπιασα να διαβάζω συνεντεύξεις και κριτικές της εποχής.
Σήμερα λοιπόν έπεσα στα αφιερώματα που έκανε το hammer με την κυκλοφορία του Reload. 2 τεύχη πήγε το πράγμα, Δεκέμβριος του 1997 και Ιανουάριος του 1998. Στο πρώτο τεύχος έγινε κριτική 7 κομματιών τόσο από μερικούς αναγνώστες που κέρδισαν κάποιο σχετικό διαγωνισμό όσο και από συντάκτες, ενώ στο άλλο υπήρχε συνέντευξη και κριτική όλου του άλμπουμ.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ειδικά στις αρχικές αντιδράσεις των πρώτων 7 κομματιών (Fuel, Memory Remains, The Unforgiven II, Where the Wild Things Are, Better Than You, Bad Seed και Fixxxer) είναι οι συγκρίσεις που έγιναν ακόμα και με το… Kill em All. Ήταν εμφανές νομίζω πως όλοι ήθελαν να ακούσουν τους Metallica απλά να είναι πιο heavy. Και μόνο λοιπόν που οι κιθάρες ακούγονταν κομματάκι πιο βαριές έφτανε και περίσσευε για να ξεκινήσει ένας τεράστιος ενθουσιασμός για την επιστροφή των Metallica σε πιο σκληρά μονοπάτια. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως οι περισσότερες αντιδράσεις αυτού του τύπου ήρθαν από τους συντάκτες και λιγότερο από τους αναγνώστες.
Στην αρχή σκέφτηκα πως αυτά μόνο στο hammer συνέβαιναν. Έλα όμως που καθώς διάβαζα, ενώ ταυτόχρονα έχωσα και το cd και το άκουσα ολόκληρο μετά από χρόνια, θυμήθηκα και μερικά περιστατικά από αντιδράσεις φίλων εκείνη την περίοδο.
Θυμήθηκα πως η αρχική ξενέρα όλων από το Memory Remains, που είχε κυκλοφορήσει ως πρώτο single, αντικαταστάθηκε γρήγορα από τον ενθουσιασμό που μετάδωσε σε όλους (εκτός από εμένα) το Fuel. Ενθουσιασμό που οδήγησε ένα φίλο να με πάρει τηλέφωνο και να βάλει το Fuel για να το ακούσω μέσω του ακουστικού!! Αυτός να λέει για κομματάρα και να χτυπιέται, εγώ να έχω ξενερώσει περισσότερο απ ότι με το Memory αλλά να μην έχω την καρδιά να του το πω.
Ίσως να έφταιγε που εκείνη την περίοδο άκουγα πάρα πολύ συχνά τόσο τα πρώτα Metallica όσο και σχεδόν τα άπαντα των Slayer, αλλά το άλμπουμ στην αρχή μου φάνηκε κακό. Σιγά σιγά βελτιώθηκε μεν η άποψη μου αλλά με κανένα τρόπο δεν μπαίνει στις κορυφαίες στιγμές των Metallica, μάλλον το αντίθετο ισχύει. Ωστόσο οι αντιδράσεις της εποχής, και η φανερή δίψα των περισσότερων για πιο σκληρούς Metallica μετά την κυκλοφορία του Load και τον διχασμό που είχε φέρει αυτό, ομολογώ πως είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Ωπα το έκανα κι εγώ αυτό σε φίλο τότε 
Ισχύει, σε προηγούμενο Hard Fax (η στήλη με τα νέα) το Fuel είχε παιχτεί λαιβ κάπου, πριν την κυκλοφορία του δίσκου, και το περιέγραψαν σαν μια μίξη battery με stone cold crazy. Νομίζω η βαθμολογία ήταν 8 για το Reload. Στο Load έκαναν κριτική και βαθμολογία όλοι οι συντάκτες που έπαιζε από 4 (Ταγκαλος) μέχρι 10 (Σαμπανικου) αλλά κατά βάση 8, 9 αν θυμάμαι καλά.
Το Reload έγινε πολύ πιο εύκολα αποδεκτό εκείνη την εποχή, αλλά ο χρόνος δικαίωσε το Load, πιστεύω.
Fuel:
Stone DEAF forever.
Εγώ για κάποιο λόγο θυμάμαι την κριτική του Φλωράκη, έγραφε ότι άκουσε τον δίσκο μία φορά μεταξύ υποχρεώσεων του περιοδικού, και ότι τα riffs επέστρεψαν και η Faithfull σπαράζει στο βάθος κτλ αν θυμάμαι καλά είχε βάλει και καλό βαθμό. Μου είχε κάνει φοβερά κακή εντύπωση ότι άφησαν τέτοια κριτική να βγει προς τα έξω και μάλιστα από τον αρχισυντάκτη τότε του περιοδικού και κατά τα άλλα πολύ σοβαρό άτομο. Κάτι μου βρόμαγε. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι τελικά το Reload αν και πιο χεβυ είναι λιγότερο καλό από το Load και ομολογουμένως
Μπου ρε, τα πρώτα 4 του Reload είναι από μόνα τους καλύτερα απ’το Load
Χαχα τότε τα Bleeding Me και Outlaw Torn είναι καλύτερα από όλο το Reload
Gov’t Mule με Hetfield , από ένα διπλό(-τριπλό) album που έβγαλαν οι Mule λίγο μετά που πέθανε ο Woody, με συμμετοχές από ένα all-star cast μπασιστών. Στο Drivin’ Rain στον Het “έκατσε” ο Les Claypool. Κομματάρα.
Το πιο εντυπωσιακο, ειναι πως υπαρχει κοσμος που ακουει το Load και το Reload, και δεν μπορει να καταλαβει πως υπαρχουν παρα πολλα κοινα σημεια με τα παλια τους αλμπουμς, και πως αν αλλαζες τον ηχο στις κιθαρες και στην φωνη του James, πολλα τραγουδια θα εμπαιναν ανετα στο Kill’Em All (και θα ηταν απο τις καλυτερες στιγμες εκει μεσα).
Η “αληθεια”
Τα ριφφς, την παραγωγή, τα σόλο ναι κατά τα άλλα είναι ίδια
Το πιο σημαντικο ειναι να αλλαξουν τα μυαλα του κοσμου και να ακουει με τα αυτια, αλλα αυτο ειναι το πιο δυσκολο να γινει και για καποιους ακατορθωτο
Οσο παει γινεται και πιο αστεια η φαση. Πραγματικα οτι ναναι , φυσικα με το ακαταλογιστο.
Είναι επειδή δεν ακούς με τα αυτιά
Τα Load και Reload ακούγονται με την καρδιά ρε νουμπαδες
Δεν θέλω να σας σοκάρω αλλά το ρεφρέν του Prince Charming, είναι Copy Paste από το The Four Horsemen. Είναι λες και πήρανε τη φράση αυτούσια και την έκαναν ένα κόψε ράψε με μόνη αλλαγή στους στίχους και στο κούρδισμα. Ναι, το Reload είναι πιο χέβι, σηματοδοτεί μεν μια επιστροφή των κλασσικών Metallica οι οποίοι είχαν λείψει λίγο στο Load σε ότι αφορά το heaviness. H σύγκριση όμως με το Kill Em All, nah, είναι λίγο εκτός τόπου και χρόνου. Εκτός αν εντοπίζεται σε ομοιότητες όπως αυτή που ανέφερα αρχικά και ίσως επειδή δεν έχω τόσο εδραιωμένο στο μυαλό μου το κιλεμολ σαν άλμπουμ, ίσως γι’αυτο μου φαίνονται παράλογες οι συγκρίσεις…