κατι πηρε το αυτι μου για μαρτιο
μακαρι…
Ναι κατι ψηθυριζεται για 2010 ,who the hell knows…8O
Μακάρι,Τους είχα χάσει το 2007 και θέλω να τους δώ!!!
Τώρα για την επιλογή στο box “η καλύτερη μπάντα στον πλανήτη” >> είπαμε οκέι πολύ καλοί αλλά όχι και η καλύτερη μπάντα στον κόσμο!!! Μήν τρελαθούμε κιόλλας!!!
Τι λες μωρέ. Σκέτος γκάβλας είναι και το ξες.
Ναι μακάρι μάρτη γιατι άμα πέσουν με τζοβι μαζί θα ξεφραγκιαστούμε:lol:
Αν και μονο δυο χρονια μας ελειψαν!
Σαν να βελτιωθηκε λιγο η αποδοση τους
τωρα ακους ποιο καθαρο ηχο και οχι
να σερνουν τις χορδες…
Οπως και να 'χει ειναι παντα ευπροσδεκτοι
στην ελλαδα ειτε το 2010 ειτε το 2020.
Προς το παρον…διακοπες στο μαλιμπου…:lol::lol:
Μήπως να κρατούσαν τον King και να περιοριστεί ο James στη ρυθμικη? :lol:
Το γελοιο:p#-o
Παρ’τα!!!
[SIZE=“5”]METALLICA THROUGH THE EYES OF A FAN[/SIZE]
[SIZE=“3”]Kill Em All: O ενθουσιασμός[/SIZE]
To Kill Em All έχει το πλεονέκτημα ότι είναι η μοναδική ίσως αγνά ενθουσιώδης κυκλοφορία τους. Εμπεριέχει πολλή αφέλεια, πολλά κλισέ αλλά και πολύ ταλέντο φυσικά. Το Four Horsemen είναι μαγιά για τα Ride The Lightning, Master Of Puppets, Disposable Heroes ενώ κάτι αντίστοιχο είναι και το Seek & Destroy για το Battery ή το Damage Inc. Το να λέμε ότι οι Metallica πρωτοπορούν με αυτήν την κυκλοφορία είναι κάπως αυθαίρετο, σίγουρα είναι από τους πρώτους thrashers αλλά γενικά υπάρχει ολόκληρο κίνημα εκείνη την περίοδο και οι Metallica αποτελούν ίσως τους κύριους εκφραστές του.
[SIZE=“3”]Ride The Lightning, Master Of Puppets: Η καταξίωση[/SIZE]
Η αποχώρηση του Dave Mustaine είναι ίσως ότι καλύτερο συνέβη ποτέ στους Metallica (και πιθανότατα και στον ίδιο) αν εξαιρέσουμε την έλευση του Burton. Ο οποίος Burton είναι ο βασικός υπέυθυνος για τη μεταστροφή του γκρουπ από τον δεύτερο μόλις δίσκο τους προς πιο κλασικές heavy, mid-tempo και μελωδικές συνθέσεις. Οι σκπληροπυρηνικοί βγάζουν σπυριά μόλις ακούνε την εισαγωγή του Fade To Black και ξεγράφουν τη μπάντα. Ευτυχώς, who needs them anyway? Ο θαυματουργός μπασίστας από το Σαν Φρανσίσκο εμποτίζει τον δίσκο με το πηγαίο ταλέντο του στο songwriting με αποτέλεσμα εν έτει 1984 που ο hard’n’heavy ήχος είναι κυρίως μια έκφραση ανεμελιάς και εκτόνωσης της νεολαίας, οι Metallica να παρουσιάζουν μουσικά (και στιχουργικά) κορυφαίες συνθέσεις σαν το For Whom The Bell Tolls, το Fade To Black και το Call Of Ktulu. To Ride… θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ο μόνος πραγματικά πρωτοποριακός δίσκος της μπάντας, αφού αφήνουν τα thrash στεγανά για κάτι πιο μεγαλεπήβολο.
Το Master Of Puppets ουσιαστικά είναι το Ride… που κουβαλάει όμως στις πλάτες του τις εμπειρίες από συνεχείς περιοδείες αλλά και την διεύρυνση των μουσικών οριζόντων των μελών του γκρουπ κάτι που και πάλι οφείλεται στον Burton (βλ. booklet Garage Inc.). To songwriting ακουμπάει ταβάνι εδώ, ίσως κανείς ποτέ να μην φτάσει σε τέτοια επίπεδα, μιλώντας για heavy/thrash metal πάντα. Δίσκοι με 3-4 φοβερά τραγούδια υπάρχουν πολλοί, δίσκοι με 3-4 φοβερά τραγούδια και άλλα 4-5 πολύ καλά είναι λιγότεροι αλλά δίσκοι με 8/8 απίστευτες mainstream metal συνθέσεις πρέπει να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οτιδήποτε άλλο να γράψει κανείς για τον συγκεκριμένο δίσκο είναι περιττό. Το ότι καθιερώνουν και τη δική τους trademark σειρά τραγουδιών αποτελεί ένα ακόμα δείγμα του πόσο μεγάλη μπάντα είναι.
[SIZE=“3”]…And Justice For All: Η απώλεια[/SIZE]
Κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν αν ο Burton δεν είχε “χαθεί” εκείνη τη μέρα στη Σουηδία. Γι αυτό οποιαδήποτε εικασία για το πώς θα ηχούσε το Justice με αυτόν δεν έχει νόημα. Αυτό που έχει νόημα να γραφτεί είναι ότι ακόμα και νεκρός, το φαντάσμα του είναι παρόν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Καταρχάς έχουμε να κάνουμε με τον πρώτο πραγματικά “μαύρο” δίσκο των Metallica. Δείγματα ανάλογης ατμόσφαιρας είχαμε δει και στο Ride (Ride The Lightning, Fade To Black, Escape) και στο Master (Welcome Home, Disposable Heroes). Ο James γράφει τα πιο έντονα και τεχνικά (και γαμηστερά!) riffs σε όλη του τη μουσική διαδρομή, το Justice είναι ο δικός του δίσκος (ο πρώτος, ο δεύτερος είναι το St. Anger). H ατμόσφαιρα (σε συνδυασμό με την διακριτική παρουσία του μπάσου αλλά και τους στίχους) σε πνίγει: από την καταστροφή του περιβάλλοντος, στη διεφθαρμένη δικαιοσύνη, από τον μεγάλο αδελφό στη φρίκη του διαμελισμένου στρατιώτη κ.ο.κ., το Justice είναι ο πιο αγχωτικός, κλειστοφοβικός αλλα και ο κορυφαίος (κατά τον γραφόντα) δίσκος τους. Τελικά ο Cliff ακόμα και νεκρός έκανε το θαύμα του.
[SIZE=“3”]The Black Album: Η κορύφωση[/SIZE]
Με το Justice έκλεισε για τους Metallica ο πρώτος τους κύκλος, αυτός που από τις thrash αφετηρίες τους έφερε (μέσω Burton, ναι θα επιμένω μέχρι τελικής πτώσης!) στην κορυφή του heavy ήχου. Η κορύφωση αυτή αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο Black Album με το οποίο ξεκινάει ο νέος κύκλος για τη μπάντα που τους θέλει super-stars της μουσικής βιομηχανίας. Το Black είναι ο δεύτερος δίσκος (μετά το Ride) που “ξενερώνει” αρκετούς die-hard οπαδούς αφού, όπως λένε είναι radio-oriented και εμπορικός. Σίγουρα η παραγωγή του Bob Rock (ένα πραγματικό τεχνολογικό επίτευγμα) είναι πεντακάθαρη, radio-friendly (όσο μπορεί να είναι ένας metal δίσκος) και αφήνει πίσω τον ξερό thrashy ήχο των 80’ς. So what, you boring little cunts? Όποιος έκατσε να ακούσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον δίσκο και όχι μόνο τα Unforgiven, Nothing Else Matters και Enter Sandman, ξέρει… Ξέρει γιατί άκουσε τα εντελώς doom Sad But True και God That Failed, άκουσε τα απρόσμενα heavy Holier Than Thou και Through The Never, άκουσε το μεγαλειώδες έπος των “καταραμένων” αυτού του κόσμου Wherever I May Roam. Και η μαύρη και πεσσιμιστική ατμόσφαιρα είναι ακόμα μια φορά παρούσα. To Black Album σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Metallica αλλά είναι μάλλον ο πιο σπουδαίος τους.
[SIZE=“3”]Load, Reload, Garage inc.: Η επιστροφή στις ρίζες[/SIZE]
Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι μετά τον αντίκτυπο του Black, μια ασφαλής επανάληψη του στον επόμενο δίσκο θα ήταν καλλιτεχνικός θάνατος για την μπάντα. Ένα πισωγύρισμα στα 80’ς θα ήταν ενάντια στη φυσική ροή των πραγμάτων οπότε τι μένει? Να πάνε πίσω και να φιλτράρουν τις επιρροές τους, πράγμα που συμβάδιζε άλλωστε και με το trend της εποχής (βλ. προσέγγιση 70’ς ήχου από συγκροτήματα όπως Kyuss, Soundgarden, Alice In Chains). Φυσικά, οι Metallica το έκαναν με τον δικό τους τρόπο, πράγμα όχι περίεργο αφού ο James έμαθε κιθάρα με δίσκους των Scorpions και των Aerosmith, ενώ το πολυαγαπημένο NWOBHM του Lars έβριθε από 70’ς classic rock riff-ολογία. Εν ολίγοις, το Load είναι ένας μνημειώδης δίσκος για όσους βέβαια ενθουσιάζονται από μπάντες όπως οι Sabbath (επί Ozzy), Scorpions (επί Uli), Budgie, Lynyrd Skynyrd, Blue Oyster Cult κ.α. ενώ υπάρχει και μια τζούρα από Misfits (Wasting My Hate). To να μην σου αρέσει το Load επειδή τότε που έβγαινε ήσουν πιτσιρικάς, οι Metallica ήταν οι metal θεοί σου και ο δίσκος ήταν κάτι που με την καμία δεν περίμενες είναι θεμιτό. Το να μη σου αρέσει γενικά ο classic rock ήχος είναι επίσης θεμιτό. Το να χαρακτηρίζεις όμως το Load σκουπίδι (κάποιοι αστείοι πρόσθεταν και grunge), ε, δείχνει μια αδυναμία ευρείας αντίληψης της μουσικής. No offence.
To ReLoad έχει το μειονέκτημα ότι βγήκε νωρίς. Πολύ νωρίς. Και αναπόφευκτα δεν διατηρούσε το ίδιο επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκειά του. Παραταύτα και εκτός από τα προφανή Fuel, Memory Remains (ύμνος!) και Unforgiven II, περιέχει μερικά κρυμμένα διαμάντια όπως τα Where The Wild Things Are, Carpe Diem (πόσο πιο βρώμικο blues rock!) και Low Man’s Lyric. Το Garage Inc. ήρθε απλά να επιβεβαιώσει ποιοι ήταν οι Metallica των mid-90’s και γιατί ηχούσαν έτσι. To Garage καθώς και τα γεγονότα που ακολούθησαν στα τέλη της δεκαετίας αποτέλεσαν και το τέλος του δεύτερου κύκλου της μπάντας.
[SIZE=“3”]St. Anger: Η κάθαρση[/SIZE]
Το St. Anger από μόνο του είναι ένας δίσκος με καλές ιδέες, μακροσκελή (έως κουραστικά) κομμάτια και περίεργη (έως άθλια) παραγωγή. Δεν αδικώ κανέναν που έχει αυτήν την άποψη. Έχει διαφορά όμως αν το προσεγγίζεις ως metal fan, ως Metallica fan ή ως κάποιος που έχει μια πιο ιδιαίτερη σχέση με το συγκρότημα. Για μένα το St. Anger απευθύνεται αποκλειστικά στην τρίτη κατηγορία. Αυτό το γράφω χωρίς ίχνος ελιτισμού, άλλωστε δεν υπάρχει κάποιος ανώτερος λόγος για τον οποίο δενόμαστε με συγκροτήματα, απλά τυχαίνει. Καταρχάς ο “σωστός” τρόπος για να ακούσει κανείς το St. Anger είναι να το βάλει στο stereo του 3-4 φορές, να δει το Some Kind Of Monster documentary και να το ξαναβάλει άλλη μια φορά αμέσως μετά. Θα διαπιστώσει ότι αντιλαμβάνεται διαφορετικά το δίσκο. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το St. Anger είναι ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Hetfield, οι στίχοι είναι καλύτεροι από ποτέ γιατί γράφει κατευθείαν από την ψυχή του για τους προσωπικούς του δαίμονες. Η απόλυτη ειλικρίνεια. Μουσικά ο δίσκος κινείται στα μοτίβα των Load/ReLoad, είναι γεμάτος 70’ς riffs κοιτάζει αρκετά προς Kyuss με μόνη παρασπονδία το Purify (μάλλον το χειρότερο κομμάτι τους ever). Χρειάζεται όμως να ψάξεις αρκετά κάτω από την μυστήρια παραγωγή αλλά και να υπομείνεις το μακροσκελές των συνθέσεων για να τα διαπιστώσεις όλα αυτά. Το γεγονός παραμένει ότι δεδομένης της κατάστασης του James αλλά και των σχέσεων μέσα στο group, το St. Anger αποδείχθηκε σημαδιακό και απαραίτητο για τη συνέχειά τους.
[SIZE=“3”]Death Magnetic: Η δήλωση[/SIZE]
Το Death Magnetic είναι πάνω απ’ όλα μια δήλωση της μπάντας: “Είμαστε εδώ και είμαστε καλά. Και ξέρετε κάτι, μπορούμε ακόμα να γράψουμε και riffs όπως στα 80’ς και riffs όπως στα 90’ς και να τα συνδυάσουμε μια χαρά. Πάρτε το λοιπόν αφού το θέλετε.”. Ο τρόπος που συνδυάζουν heavy rock και thrash στο End Of The Line είναι σεμιναριακός, το Cyanide μπορούσε άνετα να βρίσκεται Load ενώ το My Apocalypse θα μπορούσε να είναι B-side σε κάποιο single του Master Of Puppets. Το δε Unforgiven III αφού σοφά αποφεύγει τις όποιες (μουσικές) αναφορές στα προηγούμενα δύο, αποδεικνύει ότι οι Metallica ακόμα μπορούν να γράψουν τραγουδάρες. Η πιο ευχάριστη έκπληξη κατ’ εμέ πάντως ήταν το Suicide & Redemption. Η επόμενη κυκλοφορία των Metallica είναι ίσως ο δίσκος τους που θα περιμένω με την μεγαλύτερη αγωνία. But that’s just me…
Ένας φτωχός και μόνος φανμπόης.
Ωραιος 
Να συμφωνουσαμε ποτε ποτε και για τους Λοστ γμτ 
Πιστεύω ότι στους Lost συμφωνούμε σχεδόν σε όλα πλην του τελευταίου δίσκου.
Xαρά στο κουράγιο σου ChrisP!! Μια παρατήρηση μόνο, στο St. Anger οι στίχοι έχουν γραφτεί από όλη τη μπάντα οπότε σαν πιο προσωπικούς δίσκους του Het θα χαρακτήριζα όπως λες και εσύ το Justice ΚΑΙ το Load, με την έννοια ότι οι περισσότεροι μουσικοί πειραματισμοί αφορούν ακούσματα του-δες το Mama Said- αλλά και στιχουργικά. Μην ξεχνάς ότι είναι και η πρώτη φορά που δεν υπάρχουν οι στίχοι στο βιβλιαράκι του cd
Μπα, πιο προσωπικούς στίχους για τον James απ’ ότι στο St. Anger δύσκολα θα βρεις. Από την άλλη στο Load όντως κάποια κομμάτια είναι κάργα Hetfield, κάποια άλλα όμως έχουν riffs που έρχονται από μπάντες που επηρέασαν εν πολλοίς το NWOBHM του Lars.
Εγώ θα έλεγα πως είναι κάθαρση για όλη τη μπάντα το St. Anger, πρώτη φορά τους δίνει την ελευθερία να γράψουν όλοι στίχους, όχι πάντα με τόσο καλά αποτελέσματα βέβαια αλλά μικρή σημασία έχει. Όπως και να έχει γενικά συμφωνώ με αυτά που γράφεις.
Πολύ ωραία η παρουσίαση.
Προσωπικά δε μου έκατσε ποτέ το And Justice For All, ή μάλλον, όχι όσο τα άλλα. Λίγο η παραγωγή, λίγο το μακροσκελές των τραγουδιών, συνέβαλαν στο να τοποθετώ μέσα μου χαμηλότερα τον δίσκο αυτόν σε σχέση με τους δύο προηγούμενους τους. Όχι οτι δεν είναι δισκάρα φυσικά.
Το Load όταν είχε βγει θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις του κόσμου… Το Ηαμμερ το είχε σε γενικές γραμμές δεχτεί θετικά στην πλειοψηφία του - πράγμα που το τιμάει -, υπήρξαν όμως και οι die hard fans που το χλεύαζαν και μαζί με αυτό τους “Kontomallica”, όπως έλεγαν τους Metallica τότε. Η χλεύη για τους Metallica υπήρχε βέβαια ήδη απο την εποχή του Ride The Lightning, με το Black Album να απομακρύνει πολλούς απο τους παλιούς οπαδούς τους (αλλά έφερε τόσους και τόσους νέους, όχι μόνο στο συγκρότημα, αλλά και στο μέταλ γενικά…). Αλλά αυτό που είχε γίνει με το Load το θυμάμαι και σκέφτομαι πόσο κόλλημα υπάρχει τελικά στους οπαδούς μιας μπάντας. Κοτζάμ Metal Invader (συμπαθές κατα τ’ άλλα περιοδικό, με αρκετές ενδείξεις ανοιχτομυαλιάς) τους είχε αποκυρήξει.
Και μιλάμε για μια δισκάρα όπως το Load, που πρέπει ο άλλος να είναι πραγματικά κολλημένος για να αρνηθεί την αξία της.
Και μια που μπήκατε και οι Λοστ φανς, να πω ξανά πως βρίσκω κάποια κοινά στο νέο εγχείρημα των Λοστ με το Death Magnetic.
Ωραιος ο Chrisp ! Συμφωνουμε σχεδον σε ολα οσον αφορα τα αλμπουμ.
Προσωπικο αγαπημενο ειναι το Kill 'em All οχι γιατι ειναι thrash αλλα κυριως για τον
ενθουσιασμο και τον τσαμπουκα που διακατεχει τον δισκο !
Το “Load” άργησε, αλλά εν τέλει γνωρίζει ΚΑΙ αυτό τον απαιτούμενο σεβασμό γιατί είναι ένα τεράστιο βήμα για τους Metallica και είναι ένα φανταστικό άλμπουμ.
Αυτό που παραμένει κάπως στην αφάνει είναι το “ReLoad”, το οποίο αν και λίγο πιο κάτω από τον προκάτοχό του, περιέχει μερικά εκπληκτικά κομμάτια και σαν σύνολο τελικά, αδικείται και υποτιμάται. Fixxxer απλά μέγα έπος. Και Devil’s Dance με ΤΟ riff. Ή Prince Charming.
Κορυφαίο έστω και κατά 0,1% το And Justice βέβαια.