- Orion
- To Live is to Die
3-20 κάτι από τα 5 πρώτα. Σίγουρα θα έχω ψηλά Metal Militia.
Πρέπει να είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που γίνεται κουβέντα για αντικειμενικότητα/υποκειμενικότητα/βαρύτητα απόψεων. Προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ τα “όλα είναι υποκειμενικά” παρά μόνο στο θέμα γούστου - και σε τίποτε άλλο απολύτως. Αλλά το ότι το Ride the Lightning δεν τελειώνει με βαρύ ολντ σκουλ θρας δεν είναι υποκειμενικό, είναι απλά γεγονός.
Ακόμα πιο πέρα: το ότι δεν καινοτόμησαν στο μάστερ είναι παπαριά καμαρωτή.
Το λένε Thing κι ας το σιχαίνεται η συγγραφεύς και δεν είναι τυχαίο ότι δεν είχε μία κουβέντα για να το περιγράψει πέραν του “βαρετού”.
Το λένε παραγωγή ΜΠΕΤΟ κι ας μην το καταλαβαίνει η συγγραφεύς.
Το λένε εξέλιξη/τουμπάνιασμα αυτού που κάνανε ένα δίσκο πριν στο songwriting/παίξιμο/τόλμη/περιπέτεια κι ας την παίρνει ο ύπνος την συγγραφέα (και φυσικά καλά κάνει, δικαίωμά της - έτερον εκάτερον όμως).
Το ότι ακολουθείται η ίδια (σχεδόν με κεφαλαία) κατανομή των κομματιών δεν κάνει έναν δίσκο αντιγραφή του άλλου, αυτό το λένε ισοπέδωση και είναι το ίδιο άσχετη όσο να λες ότι το Damage μοιάζει με το Trapped. Ή ότι επειδή δυο κομμάτια έχουν την ίδια δομή (μελωδικό κουπλέ, πάουερ ρεφρέν, αλλαγή χέβυ - επίλογος) δεν τα κάνει αντιγραφές, αυτό είναι ισοπέδωση λες και ένα κομμάτι είναι μόνο το arrangement του και όχι τα ριφ, οι μελωδίες, οι στίχοι, οι κορυφώσεις.
Αυτά όλα μπορεί να μην είναι ασπρόμαυρα μαθηματικά ή όσο προφανή όσο ότι η συγγραφεύς ολοφάνερα νόμιζε ότι το Call of Ktulu είναι το 7ο κομμάτι στο RTL όπως το Orion (δυο κομμάτια που δεν μοιάζουν καθόλου εκτός του ότι δεν έχουν στίχους παρεμπιπτόντως) - δεν παύουν όμως να είναι απλές αλήθειες και προσωπικά δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να τις χαρακτηρίσω αντικειμενικές αλήθειες. Η συγγραφεύς δικαιούται να πει ότι ΒΑΡΙΕΤΑΙ το Thing μέχρι θανάτου και να της πούμε μπράβο. Δικαίωμα έχει να λέει ότι είναι ξέρω γω ένα συνηθισμένο κομμάτι για το 1986 αλλά εκεί θα της πούμε “πού πας ρε καραμήτρο, ρε άσχετε”. Μπορεί να της ακούγεται αναποφάσιστο το Disposable (whatever the fuck that means), να γράφει ότι το Disposable θέλει μουσικά να είναι Creeping Death (γιατί είναι και τα 2 θρας μέταλ και γιατί… γιατί έτσι ξέρω γω) αλλά το λογικό και αναμενόμενο είναι ότι θα εισπράξει σχόλια αρνητικά γιατί το “βαριέμαι” στέκει και παραστέκει σαν υποκειμενική αξιολόγηση τέχνης αλλά το ότι “πέρασε και δεν ακούμπησε” και “δεν έχει προσωπικότητα το Orion”, δηλαδή είναι τζενέρικ, είναι φλατ, είναι άχρωμο, άοσμο, παρόλο που στέκουν σαν υποκειμενικές αξιολογήσεις, δεν θα πρέπει να εκπλαγεί ο άλλος όταν του πουν ότι “φίλε μου, πάσχεις από ανοσμία και υπογευσία, καλύτερα να μην κάνεις το επάγγελμα του γευσιγνώστη”.
Για να καταλήξω γιατί δεν θέλω να κάνω την ίδια κουβέντα που έκανα χρόνια πριν περί βαθμολογιών και αντικειμενικών δεικτών. Η συγγραφεύς περίμενα να μου δώσει ένα κείμενο προσωπικό, όπως ο άλλος έλεγε ότι του την έσπαγε το χάιπ, το βάιμπ, γιατί ήταν 24 ετών και την είχε δει έτσι ενώ ο δίσκος ήταν γιουβέτσι, βιωματικά, προσωπικά. Μια αποψάρα ίσως που να είναι υπερβολάρα αλλά να έχει ένα ψήγμα αλήθειας (πώς έλεγε μια ψυχή “το Operation Mindcrime; Aυτό το σλιζ χαρντ ροκ των QR;”) για να κάνουμε κέφι. Ε, νομίζω απέτυχε. Διάβασα ένα ρεσιτάλ αστοχίας και ισοπέδωσης ότι το Μάστερ “αντιγράφει και μιμείται το RTL” (γιατί δομές, γιατί έτσι και γιατί βαρέθηκα) αλλά και ασχετοσύνης.
Δεν χάλασε ο κόσμος φυσικά. Ίσα - ίσα πήραμε φωτιά εδώ, κάναμε τζέρτζελο (δεν νομίζω ότι ο Παργαλάτσος έχασε τον ύπνο του) και αυτοί πήρανε και 12 κλικς τουλάχιστον από όσο βλέπω και οι χομπίστες της μουσικοκουβέντας κάναμε το χάζι μας. Δεν νομίζω ότι τίθεται πουθενά θέμα ελευθερίας έκφρασης ή κάτι παρόμοιο.
Θα συμφωνήσω με τον Παντελή και τον εαυτό μου(!) παλιότερα ότι δεν είναι όλες οι γνώμες ίδιες και βαρύνουσας σημασίας. Φυσικά όλα αυτά είναι απλώς η γνώμη μου. 
