Τραγουδάρα στην οποία έχει συνθετικά credits o Jason Newsted. Πολύπλευρη η προσφορά του Jason στους Metallica.
Χωρίς να είναι κακό τραγούδι, με χαλάει πάρα πολύ η φωνητική μελωδία αλα Alice In Chains, το ριφφ είναι όντως ωραίο αλλά μέχρι εκεί.
2040…
2060 μου είχες πει, μην με αναβαθμίζεις έτσι 
Η αληθεια ειναι πως δεν εχει γινει καμια προοδος, αφου εχεις βαλει σκριπτακι να απανταει σε οποιοδηποτε σχολιο γραφει κατι θετικο για το Reload, επεσε πολυ πονος το 1997 που το Χαμερ ελεγε οτι θα παιξουν παλι μεταλ και τελικα επαιξαν τα ξεπουλημενα και δεν τα γυρισαν και πολυ… Αλλα νταξει τωρα τι 2040 τι 2050 τι 2060
Εσύ και ο Κωνσταντάρας ρε τρελοσαραντάρη 
Περίπου εκεί είμαι και εγώ. 100% σύμφωνος όσον αφορά τα αριστουργηματα, μάλλον θα ανέβαζα ένα σκαλί το Until it sleeps.
Edit: @QuintomScenario εκείνο το αφιέρωμα στα τραγούδια τι απέγινε;
Απλά να γράψω ότι μαλακες μου είστε θεότητες .
Βρήκατε κ άλλο λόγο να κάνετε κάποια λίστα.
Απόλαυση.
6 Likes
Ξερω, ειμαι Unforgiven. Δεν το εχω ξεχασει παντως
1 Like
Πλησιάζουμε στο στο Load, γι αυτό ρωτάω 
1 Like
Εύχομαι να έχεις κάνει ένα αρχείο με όλα τα reviews που έχεις γράψει τραγούδι προς τραγούδι. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν όλα στο ιστορικό του θέματος.
1 Like
Load και Reload γαμανε, στ αρχιδια μας αν δεν είναι θρας…
Εγώ προσωπικά γι αυτο γουστάρω την μπάντα επειδή δεν έμεινε κολλημένη μουσικά 40 χρόνια
5 Likes
Metallica -The Unforgiven
Τον Ιουνιο του 1993 ειχα σχεδον συμπληρωσει 12 περιστροφες γυρω απο τον ηλιο, και τελειωνα την ΣΤ΄Δημοτικου. Τα συναισθηματα αναμικτα, καθως γνωριζα πως θα μετακομισουμε με τους γονεις μου σε αλλη περιοχη, και πως αυτο σημαινει οτι δε θα παω στο ιδιο Γυμνασιο με ολους τους φιλους μου. Οι γονεις μου με διαβεβαιωναν πως θα τους βλεπω καθε Σαββατοκυριακο αφου θα πηγαινουμε στην παλια γειτονια για να τους βλεπω, κατι που αποτελεσε μια απο τις πρωτες εμπειριες στην ζωη μου που μου εδειξαν οτι ο χρονος ειναι σχετικος, αφου το “καθε Σαββατοκυριακο” μαλλον σημαινε κατι σαν 1 στα 15 Σαββατοκυριακα".
Τα παιδικα παρτι της εποχης ηταν πολλα, και ηταν ουσιαστικα τα πρωτα παιδικα παρτι στα οποια αρχισαμε να νιωθουμε ολα τα αγορακια και τα κοριτσακια ερωτικα σκιρτηματα, εντελως αθωα και πλατωνικα, για ατομα του αντιθετου (ή και οχι) φυλου. Εμενα το μυαλο μου και η σκεψη μου ηταν στην Αγγελικη Δημητριαδη, που ειχε ερθει απο την Καλαμαρια μονο για την ΣΤ΄Δημοτικου, αφου αυτηνης οι γονεις μετακομισαν ενα χρονο νωριτερα. Η Αγγελικη Δημητριαδη ηταν ενα κοριτσι καστανοξανθο με γαλαζια ματια, που εμοιαζε με την Lex Murphy απο το Jurassic Park. Ή μαλλον να το πω πιο σωστα, η Lex Muprhy (και κατα κοσμον Ariana Richards) εμοιαζε με την Αγγελικη, γιατι το Jurassic Park το ειδα εκεινον τον Οκτωβριο (η πρωτη non animated ταινια που ειδα στο σινεμα), αφου οι ταινιες τοτε εβγαιναν στην Ελλαδα κανα τριμηνο αργοτερα στην καλυτερη.
Στο σχολικο παρτι για το τελος της χρονιας και το τελος του Δημοτικου γενικα για την ταξη μου, ειχαμε ολα τα απαραιτητα. Σερπατινες, τουρτα, μπαλονια, και μπαλαντες στο CD player για να χορεψουν τα αγορακια με τα κοριτσακια. Η αγαπημενη μου δασκαλα ολων των εποχων, δεσποινις Βαγια Μανωλη, μια χαριτωμενη ξανθουλα με κατσαρα μαλλια και επισης μπλε ματια ειχε φροντισει να παιξουν ολες οι προσφατες και λιγο πιο παλιες επιτυχιες στο τιμημενο ειδος της μπαλαντας. Εγω χορεψα με την Αγγελικη Δημητριαδη λοιπον το Because The Night γιατι αυτο το τραγουδι σε μια εκδοση απο την eurodance μπαντα CoRo ηταν τεραστιο σουξε τοτε (εννοειται τωρα μολις το εψαξα αυτο).
Καποια στιγμη κατα την διαρκεια του παρτι λοιπον,και αφου ειχαν ακουστει τα Rhythm Is A Dancer, No No No No, Exta Si Exta No, What Is Love, I Just Died In Your Arms, μπηκαμε στην ροκ φαση της βραδιας, και μαζι με αρκετα απο Scorpions και κανα 2 απο Queen, ακουστηκαν και τα “βαρια” με τους τιτλους Nothing Else Matters και The Unforgiven. Αυτη πιθανοτατα να ηταν η πρωτη μου επαφη με το μεταλ και τους Metallica επισης (προφανως). Μπορει να μην χορεψα κανενα απο τα δυο αυτα τραγουδια με την Αγγελικη, ουτε με την Ειρηνη (αυτην που ηθελα στην Δ’ και στην Ε’ Δημοτικου), αλλα θυμαμαι οτι μου εκαναν εντυπωση, και πως μαλιστα τα βρηκα αρκετα aggressive
Και ας παμε στα πιο ουσιαστικα. Το Unforgiven το πρωτο, ειναι αντικειμενικα ενα απο τα μεγαλυτερα σε αξια τραγουδια των Metallica. Περαν απο τα μουσικα, δηλαδη με την αγγελικα πλασμενη εισαγωγη του, με τον εθιστικο ρυθμο του, με τους πολυ δυνατους στιχους του, με το μνημειωδες ρεφρεν του, με το μυθικο σολο του και με το αψογο βιντεοκλιπ του, το κομματι αυτο εβαλε τους Metallica για τα καλα στα μεγαλα σαλονια, φυσικα μαζι με τα υπολοιπα 4 singles απο το Black Album.
Δεν εχω γνωρισει μεχρι σημερα ουτε εναν φαν των Metallica που να εχει να πει το οτιδηποτε αρνητικο για το Unforgiven, ενω δεν μπορω να πω το ιδιο για πολλα αλλα μυθικα τραγουδια των Metallica. Καποιοι αρρωστοι υπαρχουν που βρισκουν βαρετο το Nothing Else Matters, καποιοι ανωμαλοι που θεωρουν ψιλο-μαπα το Enter Sandman, και καποιοι αιρετικοι που και να μην ακουγαν ποτε ξανα το For Whom The Bell Tolls, δε θα τους ενοιαζε (καποιοι ειναι και τα 3). Το Unforgiven ομως, δε θα το ξαναβρισετε. Το Unforgiven.
James: Απο τις πιο δυνατες ψυχικα και ερμηνευτικα ερμηνειες στην ζωη του. Ο James στο Black Album εχει ωριμασει ως τραγουδιστης και στιχουργος, και πλεον ξερει πως να παρει την ψυχη του, να γραψει μια επιταγη με ολα τα στοιχεια σωστα, και να την καταθεσει ολοκληρη σε λογαριασμο με προσβαση σε ολα τα μελη της Metallica family. Και αυτο ακριβως κανει στο Unforgiven. Το γρεζι στο Unforgiven, ειναι ενα απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν υπαρξει ποτε σε αυτην την πραγματικοτητα. Οποιος δεν το εχει τραγουδησει αυτο μονος του στο δωματιο, εχοντας την φαντασιωση οτι το τραγουδαει μπροστα σε 120 χιλιαδες κοσμο και δειχνοντας το ετερον του ημισυ στην πρωτη σειρα στο κοινο, ας παει λιγο να κανει μια αναληψη απο την καταθεση του James, γιατι την χρειαζεται.
Lars: Το τελειο drumming για αυτην την συνθεση, ευχαριστουμε για μια ακομα φορα τον πιο κουλ τυπο στην μουσικη βιομηχανια για την προσφορα του που απο πολλους δε θα αναγνωριστει ποτε. Οι τσαχπινιες στην αρχη του τραγουδιου ενα εξτρα μπονους, κι ας ηταν πιθανοτατα μια απο τις πολλες γαματες ιδεες του Bob Rock.
Kirk: Φημες λενε οτι ακομα και σημερα οταν καποιος ακουει για πρωτη φορα το solo του Unforgiven, φτανει σε οργασμο. Για πολλους δε, ισχυει ακομα και αν το ακουνε για 1000η φορα. Cannot confirm nor deny. Οποιος εχει δει και το “A Year In The Life Of Metallica” γνωριζει πως τον πιεσε ο Bob Rock να βγαλει κατι φαντασμαγορικο κι οχι κατι απλα γαματο, κι ο τιμιος ο Kirk το εκανε ο ατιμος.
Jason: Βαζει το μπασο του οπως πρεπει εκει που πρεπει, οπως συνηθως αλλωστε. Ισως ειναι ιδεα μου, αλλα μου φαινεται οτι ο Jason με το μπασο του εδινε στους Metallica μια μελαγχολια σε πολλα τραγουδια, που εχει να φανει απο τοτε που εφυγε. Μπορει και οχι. Ποιος να μου πει τι (νο σκορο).
Σολο: Τα ειπαμε και πιο πανω, αρχιζω και σκεφτομαι σοβαρα οτι αυτο το section πρεπει να γινει consolidate με το εκαστοτε section για τον Kirk, αλλα μαλλον δε θα το κανω, και απλα θα προσεχω να μιλαω για την προσφορα του Kirk στο τραγουδι εκτος σολο, στο αποπανω κομματι. Προς το παρον, θα τα κανω αναποδα εδω, γιατι μπορω. Επισης μιλαω σαν ελληνοαμερικανος, παλι because I can. Λοιπον, ο Kirk σε ολα του τα leads στο συγκεκριμενο τραγουδι ειναι απλα ο Kirk που μας εκανε να σηκωνεται καθε μας τριχα με τους Metallica. Απο τις κορυφαιες στιγμες στην καριερα του, και ενα μεγαλο μπραβο που προσεθεσε στο τραγουδι τοσο πολυ.
Στιχοι: Ε δε γινεται να εχω πολλα λογια να πω εδω περα μωρε. Απο τους καλυτερους στιχους του James. Απο τους στιχους που μας κανουν να κλαιμε, να γελαμε, να νιωθουμε, να συγκινουμαστε, να ανατριχιαζουμε, να ειμαστε ζωντανοι, να σκεφτομαστε, να υπαρχουμε. Αλητη James, ειμαστε ολοι ασυγχωρητοι εξαιτιας σου.
Καλυτερη στιγμη: Προφανως μια σωστη απαντηση σε αυτο το ερωτημα θα μπορουσε παντοτε να ειναι το σολο, αλλα θα προτιμησω το τελειωμα του τραγουδιου, και συγκεκριμενα το ΠΡΟτελευταιο NEVER FREEEAAH NEVER MEEEAAAHH (οχι αυτο στο οποιο φωναζει ΓΙΟΥΛΕΜΠΕΛΜΗ ΑΛΛΕΜΠΕΛΓΙΟΥΥΥ) στο οποιο ο James γινεται πιο James κι απο James, και σπαει την τεταρτη διασταση με το ποσο James μπορει να γινει ο James οταν ειναι James.
Χειροτερη στιγμη: Φυγε ρε
Και παμε στα live.
San Di-fucking-ego 1992
(all time classic προφανως, δε θα μπορουσε να λειψει)
Mexico City 1993
(η αγαπημενη μου εκτελεση ΕΒΕΡ, η φωνη του James ειναι απλα αψογη)
Seoul, Korea 2006
(καγκουρας James με μυξα, γυμνοστηθοι 2 στους 4 χωρις να ειναι ο Λαρς ο ενας, μετρια εκτελεση)
Καλιφορνια 2007
(ακουστικη εκτελεση, μονο audio, κλαμα με λαθος στους στιχους στο 2:00)
Mexico City 2009
(Απο το Οργκουλο Πασιον ή Γκλορια DVD, επιστροφη στο Μεξικο Σιτι, τιμια εκτελεση)
Edmonton, Alberta 2017
(στην αρχη της Worldwired περιοδειας, ο ηχος ενα επιπεδο πανω για καθε νεο τατουαζ James)
San Francisco, California 2018
(ακομα ενα ακουστικο, με γκεστ μουσικους, απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν βγει ποτε σε βιντεο, ο James οσο περισσοτερο papahet οσο τον εχουμε δει ποτε)
Λονδινο 2019
(Παρα πολυ καλη εκτελεση με φοβερο για μια ακομα φορα ηχο, μηπως θα ειναι η τελευταια? )
16 Likes
Δεν ξερω αν ολα αυτα τα κειμενακια τα εχεις μαζεμενα σε καποιο Word αλλα θα ειναι κριμα οταν ολοκληρωσεις να μην ανεβουν καπου συγκεντρωμενα να υπαρχουν, σε καποιο μπλογκ ισως η κατι τετοιο.
Για το κομματι τι να πεις, δεν υπαρχουν λογια. Για εμας που ξεκινησαμε να ακουμε σοβαρα μουσικη εκεινα τα τρυφερα χρονια (κοντα ειμαστε ηλικιακα) αυτο το τραγουδι ηταν πραγματικα σταθμος.
4 Likes
Συμφωνώ ακόμα και στις παύσεις, και πολύ ωραίος τρόπος γραφής (βλ. επιταγή, 4η διάσταση james και αλλα) Εκτός από εκείνο το ελληνοαμερικανικο παρτ με τον κιρκ που δεν κατάλαβα καθόλου τι εννοείς
To drumming του Λαρς πραγματικά είναι τέλειο, ενώ παίζει απλά παίζει φανταστικα. Ειδικά αυτό το ταπ-ταπ-ταπ-ταπ πριν το ρεφρέν είναι θεϊκό
Συμφωνώ και για τη μελαγχολία που βγάζει το μπάσο του jason , σε αρκετά κομμάτια στο black album, αλλά και σε μερικα στα load-reload (όχι ας μην κάνουμε λίστα )
2 Likes
Δεν υπαρχουν πουθενα εκτος του φορουμ, αλλα αν το παρω αποφαση θα τα συλλεξω ολα καπου, δε θα ειναι παρα πολυ δυσκολο, απλα θα ειναι λιγο χρονοβορο, αλλα χρονος υπαρχει.
Ξεχασα να πω πως θεωρω μεγαλη καινοτομια, και δεν πιστευω επ ουδενι οτι ειναι τυχαια, το οτι το συγκεκριμενο τραγουδι “βαραει” στα κουπλε, ενω το ρεφρεν ειναι mellow. Και πιστευω οτι στο Unforgiven II εχει γινει σκοπιμα ακριβως το αντιθετο. Κατι τετοιες μικρες και “ανουσιες” μαγκιες των Metallica ειναι που τους εκαναν τεραστιους. Αυτη η “what if we switch it up” σκεψη που παντοτε ειχαν οταν ηθελα να να δοκιμασουν νεα πραγματα.
Αυτο δεν το επιασες γιατι το εγραψα χαοτικα και με ηλιθιο τροπο, οχι επειδη ειχε ελληνοαμερικανικη γραφη 
Εννοουσα οτι εγραψα για το σολο του τραγουδιου εκει που επρεπε να γραψω για τον Κερκ γενικα, και το αντιστροφο.
5 Likes
Πάμε τώρα και στα του S&M2…
Κυριακούλα σήμερα 6/9/20 ακριβώς ένα χρόνο μετά την πρώτη από τις δύο συναντήσεις των Metallica με την Συμφωνική του Σαν Φρανσισκο, και αφού χθες επισκέφθηκα κεντρικό δισκάδικο έπεσε τυχαία μέσα στη τσέπη της βερμούδας μου το διπλό νέο cd των Metallica που το συνοδεύει και ένα δισκάκι blu ray. Αυτό το τυχαίο γεγονός μου κόστισε μόλις 33 ευρω
Έκατσα το πρωί, με συνοδεία καφέ espresso freddo σκέτου και με κρουασαν σοκολάτα, να απολαύσω όλο το πακέτο. Καταρχάς να πω ότι η συσκευασία είναι εξαιρετική με ωραίες φωτογραφίες και μικρά κειμενάκια από τους Michael Tilson Thomas, Edwin Outwater (οι δύο μαέστροι) και Lars Ulrich.
To blu ray το οποίο είδα, εκτός από τη συναυλία η οποία διαρκεί σχεδόν δυόμιση ώρες, περιλαμβάνει behind the scenes και ένα πρόμο για το All Within My Hands foundation. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι παραπάνω στα behind the scenes όπως πρόβες κτλ αλλά δυστυχώς είχε μόνο συνεντεύξεις.
Πάμε τώρα στο κυρίως πιάτο. Κλασσική εισαγωγή με το Ecstasy Of Gold να το παίζει η ορχήστρα και τα αγόρια μας μπαίνουν (όχι τόσο εντυπωσιακά όπως στο πρώτο S&M ένας ένας) με το έπος Τhe Call Of Ktulu (για να βγάλει και κάνα φράγκο ο κακόμοιρος ο Mustaine ) φυσικά η εκτέλεση σπέρνει καθώς είναι βασισμένη στο πρώτο και στις ιδέες του σχωρεμένου του Michael Kamen. Θα μπορούσαν να ξεκινήσουν με κάποιο άλλο από τα γαμάτα instrumentals που έχουν; Θα μπορούσαν. Δεν το έκαναν και αυτό για μένα είναι ένα από τα μεγάλα αρνητικά της κυκλοφορίας αυτής, αρκετά ίδια κομμάτια με το προ 20ετίας δίσκο, οπότε δεν θα κάτσω να αναλύσω όλα τα κομμάτια παρά μόνο τα The Day That Never Comes με την εισαγωγή παιγμένη από την ορχήστρα, που νομίζω ότι γενικά έγινε σπουδαία δουλειά, το Halo On Fire που είναι έτσι κι αλλιώς ένας ύμνος να στέκεται άξια δίπλα στο-για άλλη μια φορά καλύτερο του δίσκου-Outlaw Torn.
Στο δεύτερο μέρος έχουμε 2 κλασσικά κομμάτια, το Scythian Suite - Opus 20: The enemy god and the dance of the dark spirits παιγμένο μόνο από την ορχήστρα και το The Iron Foundry - Opus 19 και από τα δύο μέρη, ομολογώ ότι το δεύτερο δεν με ενθουσίασε. Αυτό που με ενθουσίασε όμως και πολύ μάλιστα είναι το Unforgiven III με τον Χετ να τραγουδάει μόνος του, ένα κομμάτι που σίγουρα λέει πολλά για τον ίδιο, με την ορχήστρα και πραγματικά κλέβει την παράσταση, αλλά και το (Anesthesia) Pulling Teeth σαν φόρος τιμής στον μεγάλο Cliff το οποίο σηκώνει την τρίχα.
Ήχος κτλ είναι υπεράνω κριτικής καθώς στο πρόσωπο του Fidelman εχουν βρει έναν παραγωγό που τουλάχιστον τους έχει φτιάξει για ακόμα μια φορά ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Η απόδοση της μπάντας είναι σε φοβερά επίπεδα ακόμα και αν ο Lars βιάζει το ταμπούρο ξανά και ξανά και ο Hammett δεν παίζει όλα τα σολο και στην εντέλεια. Από την άλλη ο Het είναι απλά ο εαυτός του και ο Rob δεν καλύπτει φωνητικά το κενό του Jason ως συνήθως αλλά είναι αξιοπρεπέστατος και όπως πάντα πιστός στρατιώτης της μπάντας.
Ο δίσκος αφορά μόνο τα φανμποης πάντως καθώς επί της ουσίας έχει ελάχιστα νέα πράγματα να δώσει οπότε όσοι πιστοί…
9 Likes
Αυτο που μου έκανε λίγο εντύπωση στην κυκλοφορία σε σχέση με το λαιβ είναι το ποσό διαφορετικό ακούγεται το συγκεκριμένο. Λαιβ ήταν αρκετά πιο μπροστά η ρυθμική και ακουγόταν βαρύ και ασήκωτο, στα όρια του industrial metal.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ, Outlaw Torn η κορυφαία στιγμή, μαζί με το Pulling Teeth για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
The Day That Never Comes και Halo On Fire (περισσότερο το πρώτο, λιγότερο το δεύτερο) είναι τα ιδανικά κομμάτια για να παντρεψουν με ορχήστρα. Χίλιες φορές αυτά τα πιο επικά κομμάτια από χιτ τύπου Moth. Θα προτιμούσα επίσης το Dream No More από το confusion. Όπως πολύ όμορφα τα rendition σε All Within My Hands και UIII.
2 Likes
Σωστός, είπα να μην το γεμίσω με αρνητικότητα γιατί όντως τα Confusion και Moth δεν δούλεψαν και ιδιαίτερα, αντίθετα για το All Within My Hands νομίζω πως οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι μάλλον είναι καλύτερο από το πρωτότυπο
Το Confusion προσωπικά το βρίσκω τεράστια επιτυχία στο εσενεμ2. Είναι υπέροχο. Και του πάει πολύ η ορχήστρα.