WHAT?
Δεν τσίμπησε κανένας 
Δεν κατάλαβα τι εννοείς
Στο S&M κακώς συγκρίνεται ο Λαρς με τους οργανοπαίχτες. Με τον μαέστρο συγκρίνεται
Κι εγώ τσίμπησα αλλά είπα να μην ρωτήσω τι εννοείς
Εγώ κατάλαβα πως εννοείς κάποια κακοηθεστατη κακοήθεια του τύπου ότι στο kill em all ακούμε τους metallica να παίζουν megadeth διασκευές δηλαδη όπως το garage είναι δίσκος διασκευών αλλά είπα να μην ασχοληθώ 
Ας το πάρει το ποτάμι
3 Likes
Το ξέρετε ότι το 1983 δεν υπήρχαν οι Megadeth, σωστά; 
Mustaine εννοώ παιχταρα μου την ξέρουμε την ιστορία αυτή πολύ καλά Η πιο σωστή διατύπωση της υποτιθέμενης κακοήθειας του @nnnkkk (αν αυτό εννοούσε) είναι πως οι metallica παίζανε διασκευές megadeth πριν καν δημιουργηθούν οι τελευταίοι
Στην ίδια γραμμή πλεύσης, μια άλλη εκδοχή
2 Likes
Προσωπικά συμφωνώ με τον Maidenά παραπάνω σχετικά με την παραγωγικότητα των Metallica μετά το Reload. Ουσιαστικά δεν υπάρχει παραγωγικότητα σε ό,τι έχει να κάνει με σύνθεση νέας μουσικής. Βαριούνται τα παιδιά. Ασχολούνται κυρίως με τη βέλτιστη ανάπτυξη του brand. Και αυτό είναι ένα credit που δίνω ας πουμε στους Maiden, γιατί κι αυτοί μπορεί να κυκλοφορούν 50 live το χρόνο, αλλά τουλάχιστον κάθε 3 χρόνια βγάζουν νέο δίσκο, άσχετα αν θα πιάσει ή όχι την αίγλη του παρελθόντος. Ο Harris γουστάρει να γράφει και να κυκλοφορεί νέα μουσική, οι Metallica έχουν άλλη νοοτροπία από τη στιγμή που εδραιώθηκαν. Αυτά από έναν δηλωμένο Metallica fan.
Και οι δυο το brand τους αναπτυσσουν, ο καθενας με τον τροπο του.
4 Likes
-
Πόσοι μέταλ μουσικοί μπορούν να συγκριθούν σε επίπεδο σπουδών με τους παίκτες μιας φιλαρμονικής; Γιατί να θεωρείται “άσχετος” μόνο ο Λαρς;
-
Γιατί να παίζει ρόλο τι γνώσεις έχεις περισσότερο από το τι δημιουργείς;
-
Ποιο είναι το ουσιαστικό παράπονο που έχει ένας μετσαλάς για την τεχνική του Λαρς μέχρι και το justice;
-
Το ότι μερικοί σύγχρονοι ντράμερ είναι περισσότερο καλοί αθλητές παρά μουσικοί και δεν αφήνουν τη δίκαση να ηρεμήσει επειδή δεν μπορούν αλλιώς να ακουστούν heavy γιατί να φταίει ο κοντός;
-
Δυστυχώς για τον Λαρς, το σώμα του ακόμα και στα νιάτα του ήταν σαν πατέρα συνταξιούχου… πολύ δύσκολα να μείνει σε καλά επίπεδα φυσικής κατάστασης. Δεν είναι τεμπέλης, απλά δεν μπορεί το παλικάρι
Προσωπικά προτιμώ να ακούω την εισαγωγή του στο main riff του ομώνυμου justice από οποιαδήποτε δίκαση και πολύπλοκο γέμισμα.
ουφ… τα είπα όλα νομίζω και στάνιαρα
9 Likes
Εστιάζω σε αυτό μόνο γιατί είναι λάθος. Ο ντράμερ δε χρειάζεται να είναι δεκαθλητής. Και ο Λαρς έχει και γαμώ την φυσική κατάσταση (τα 60 κοντεύει). Ίσα-ίσα που έχει πει σε δεκάδες περιπτώσεις ότι εδώ και πολλά-πολλά χρόνια εστιάζει στη φυσική κατάσταση και όχι στην τεχνική. Και αυτό φαίνεται γιατί βγάζει 2.30 ώρες στη σκηνή.
Η κριτική που ακούει είναι καθαρά για τα λάιβ. Έχει απλοποιήσει το παίξιμο του, αποφεύγει τη δίκαση εκτός κι αν είναι απολύτως απαραίτητη (βλ. One) γιατί ειδικά τα πόδια του είναι αρκετά πίσω από την εποχή του St. Anger κι έπειτα. Τα fills του συνεχίζουν να είναι αξιοπρεπέστατα.
Από εκεί και πέρα, ήταν ένας drummer που μέχρι το Justice προσπαθούσε να γίνει όλο και πιο τεχνικός και ανέβαζε τον πήχη. Στα επόμενα 2 άλμπουμ έβαλε μπόλικη ουσία και έγινε καλύτερος all around drummer. Δηλαδή άρχισε να υπηρετεί πιο πολύ τα τραγούδια παρά την τεχνική του. Από εκεί κι έπειτα στο στούντιο δεν έχει κανείς παράπονο. Θα ιδρώσει πολύ και θα βγάλει το σωστό αποτέλεσμα. Βλ. εδώ:
3 Likes
-
Δεν είπε κανένας για παραγωγικότητα από το 1997 έως το 2021, η κουβέντα ήταν για παραγωγικότητα από το 1995 έως το 2000 χοντρικά. Δύο στούντιο δίσκοι, ένα άλμπουμ διασκευων, ένα λάιβ με φιλαρμονικη. Μια χαρά παραγωγικοτατοι ήταν οι Metallica σε αυτό το διαστημα.
-
Δίσκοι Μεηντεν 2000 - 2021: πέντε
Δίσκοι Μεταλλικα 2000 - 2022 : τρεις
Δεν το λες και καμία σημαντική διαφορά.
Πόσο μάλλον όταν το HTSD είναι καλύτερο κι από τα 5 των Μεηντεν μαζί.
1 Like
Συμφωνώ και διορθώνω αυτό που είπα γιατί όντως το πρόβλημα έχει να κάνει μόνο με τα live. Και είναι κρίμα γιατί έχει γαμάτο ήχο και δεν ακούγεται η δίκασή του σε πολλά κομμάτια
Προσωπικά δεν παραπονιέμαι… η προσφορά του είναι πέρα για πέρα η μεγαλύτερη από όλα τα μέλη. Είναι ταυτόχρονα οπαδός και coach
1 Like
Εχει στη διαθεση του και τον καλυτερο παιχτη βεβαια…!
5 Likes
Αδικείς λίγο το BNW και κάποια πολύ καλά κομμάτια στο Dance of Death αλλά anyway
Όταν το ένα από τα 3 είναι το St. Anger, η διαφορά είναι σημαντική.
Επίσης, το αν το HTSD είναι καλύτερο από τα 5 Maiden είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα.
- Brave new world
- HTSD
- Dance of death
- Death magnetic
- A matter
- Book of souls
- St anger
- Final frontier
Συμπεράσμα: Οι maiden καλύτεροι στις δύο τελευταίες δεκαετίες. Βέβαια, από τους δύο δίσκους που δικαιούνται το τίτλο δισκαρες το bnw βγήκε το 2000 ενώ το HTSD το 2016 πρέπει να σημειωθεί
Αν με ρωτήσετε σήμερα από ποιον περιμένω πιο σπουδαία πράγματα τώρα στις αρχές των 20s ψηφίζω Metallica
Γινόμαστε λόγο γραφικοί, αλλά δεν πειράζει, το metallica vs maiden μάλλον θα μας κυνηγάει μια ζωή
2 Likes
Κι εγώ Metallica ψηφίζω στο συγκεκριμένο ερώτημα!
Βλέπω το ranking που έκανες και χαίρομαι που θεωρείς το Dance of Death ως το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ των Maiden στη reunion εποχή. Νόμιζα ότι ήμουνα ο μόνος. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αντικειμενικά πάντα.
Χωρίς να δίνω συχνά σημασία στο ‘‘Maiden ή Metallica’’, μιας και στο μυαλό μου είναι πολύ διαφορετικά συγκροτήματα και κανένα νόημα δεν έχει η σύγκρισή τους, θα μπω στην κουβέντα έτσι γιατί βαριέμαι…
2000
Brave New World: δισκάρα. Δεν επιβεβαίωσε μόνο με τον καλύτερο τρόπο όλες τις προβλέψεις για το reunion, αλλά διαμόρφωσε και μία ολόκληρη γενιά οπαδών. Αποτέλεσε δε και την τελείωση της συνθετικής φόρμουλας που ξεκίνησε με το σκοτεινό X Faxtor και τους άνοιξε την πόρτα σε πιο prog μονοπάτια…
2003
Dance of Death: συνεχίζοντας το hype του reunion και με άνισο setlist, πρόσφερε ξανά τραγούδια ύμνους για το κοινό, όπως το ομώνυμο και το Pascendale (τα οποία έχετε παρατηρήσει ότι πλέον δεν είναι μικρά, ταχύτατα σφηνάκια αλλά πολύλεπτα έπη;). Για μένα παραμένει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άλμπουμ, ένα ίσως acquired taste, με ομολογουμένως την πιο χαμένη ευκαιρία για ένα εξαιρετικό εξώφυλλο, που έμελλε να είναι το χειρότερο στην Maiden ιστορία (ναι, ΚΑΙ σε σχέση με το TFF)
St. Anger: το ναδίρ ασυζητητί για το συγκρότημα. Αν τα '80s ήταν το Βατερλό της prog και τα '90s το Βατερλό της rock, τότε τα '00s ήταν ξεκάθαρα η πιο συγχυσμένη στιγμή της metal, και αυτό φάνηκε περισσότερο στους Metallica, που προσπάθησαν να εκμοντερνίσουν τον ήχο τους στα πρότυπα του nu και του alternative, και ο πειραματισμός ίσως να πετύχαινε αν δεν ήταν οι σχέσεις μέσα στο συγκρότημα σε ιστορικό χαμηλό. Ο Kirk τα έλεγε ‘‘αν πάμε να μπούμε στη μόδα, θα γίνουμε παρωχημένοι, όχι σύγχρονοι’’, δεν τον άκουσαν, τα είδαμε τα αποτελέσματά…
2006
Α Matter of Life and Death: ένα απίστευτο άλμπουμ, με εξαιρετικό setlist, και τoν πλέον Maiden-ικό ήχο στον 21ο αιώνα. Από την παραγωγή, τη μίξη, τις συνθετικές επιλογές και τα φωνητικά του Bruce, είναι ίσως η απόλυτη τιμή του τι είναι οι Maiden στην post-reunion εποχή τους.
2008
Death Magnetic: πολλά έχουν ειπωθεί για τον ήχο του συγκεκριμένου δίσκου, και δεν θα τα επαναλάβω. Συνθετικά, έχει ορισμένες ιδέες, με αρκετά καλά κομμάτια, μερικά αδιάφορα, κι ένα αχρείαστο Unforgiven Pt. III, που έδειχνε ότι το συγκρότημα ήταν κολλημένο σε περασμένα μεγαλεία, και δεν έκανε γενναίο βήμα μπροστά
2010
The Final Frontier: έτυχε αυτό το άλμπουμ να βγει όταν ήμουν στα ντουζένια μου ως Maidenίτσα, οπότε είναι λίγο δύσκολο να είμαι αντικειμενικός. Καταλαβαίνω ότι οι συνθέσεις είναι μακριές και τραβάνε, σε ορισμένα σημεία ο Bruce τεντώνεται για να φτάσει, κλπ, ωστόσο για μένα έχει εξαιρετικά κομμάτια, τα οποία μάλλον είναι από τη μέση κι ύστερα (Coming Home, The Talisman, Where the Wild Wind Blows).
2015
The Book of Souls: ένα μακροσκελές και πολυσύνθετο άλμπουμ, είδε τους Maiden να γράφουν το πιο μεγάλο κομμάτι της καριέρας τους. Προσωπικά, το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον, ορισμένα κομμάτια μου αρέσουν πολύ, σίγουρα όμως δεν είχε να προσφέρει (πέρα από την εντυπωσιακή του ποσότητα) ιδιαίτερα πράγματα στην κληρονομιά των Maiden.
2016
Hardwired… to Self-Destruct: ομολογουμένως, οι Metallica κατάφεραν να κάνουν περισσότερη εντύπωση με αυτό το διπλό άλμπουμ σε σχέση με τους Maiden, όχι μόνο επειδή οι κυκλοφορίες τους ήταν πολύ πιο σπάνιες, αλλά και επειδή από τους Maiden είχαμε συνηθίσει την ποσότητα, ενώ από τους Metallica όχι τόσο. Εξίσου ομοιόμορφο με τον τελευταίο δίσκο των έτερων Καππαδόκιδων, αλλά πιο σημαντική στιγμή. Έχουμε πραγματικά δυναμικά κομμάτια, εξωστρεφή, ευέλικτα και πιασάρικα. Πραγματικά, ανέτρεψαν πολλές προσδοκίες για το πώς ακούγονται οι Metallica στη νέα χιλιετία, ενώ οι Maiden - και αυτό μένει να διαπιστωθεί και με τις επόμενες κυκολοφορίες τους - φαίνεται να έχουν κατασταλλάξει στην prog/Maiden φόρμουλά τους (που δεν είναι μανιέρα, αλλά σίγουρα είναι ‘‘λογική’’).
Αν έπρεπε να κάνω μια πρόβλεψη, πιστεύω ότι οι Metallica - ίσως με αναζωογονημένη διάθεση - να έχουν περισσότερα να πουν με μία επόμενη κυκλοφορία σε σχέση με τους Maiden, αν και προσωπικά πιο πολύ ακούω (και θα ακούσω) Maiden. Παράλληλα, νομίζω ότι το αδιαφιλονίκητο φαβορί στα λάιβ είναι οι Maiden…
7 Likes
“αχρείαστος” τίτλος ως “Unforgiven III”, γιατί κατά τη γνώμη μου ως σύνθεση είναι πολύ ωραίο τραγούδι, από τα καλύτερα του Death Magnetic για 'μένα. Αλλά ναι, ίσως ήθελαν να τροφοδοτήσουν λίγο παραπάνω το hype του δίσκου.
4 Likes