Χαχαχα! Α δεν ξέρω που μένει ο Αλεχάντρο ρε, νόμιζα ότι ήταν Αμερική…
Η αλήθεια είναι πως αν δεν βρισκόσουν στο downtown Σαν Φρανσίσκο την ώρα της ανακοίνωσης, πάλι δε θα προλάβαινες. Ξέρω άτομο που μένει στο SF, έφυγε κατευθείαν με το που πήρε το sms από το Metclub, και την ώρα που ανακοινώθηκε το sold out έψαχνε παρκινγκ!
Λονδίνο μένω @furor
2 Likes
Με τους Μεταλλικα πρέπει να μένεις δίπλα στο venue που θα παίξουν ή δίπλα στο σημείο προπώλησης πλέον
Ή να έχεις ανοιχτό πάντα το σαητ που διαθέτει τα εισιτήρια και πάλι ίσως να προλάβεις
Ε το συγκεκριμενο ηταν ειδικη φαση ρε, οποιος προλαβε. Για την περιοδεια πιστευω δε θα ειναι οσο δυσκολο ηταν προ κοβιντ να βρεις εισιτηρια, γιατι καποιοι θα δισταζουν. Ειδωμεν.
Παντως την εχουν δει Stones ακομα και σ’ αυτα, οι Stones παραδοσιακα πριν απο τις περιοδειες τους επαιζαν secret shows σε μικρα μαγαζια των 300-400 ατομων 
2 Likes
Καλά κι εγώ δεν πρόκειται να ξανασχοληθω με κάποιες εγχώριες εταιρείες . Λίγες μέρες πριν την εμφάνιση κι αν έχει καλώς( που σχεδόν πάντα έχει )
Ακόμα κλαίω τα 150€ του release με την ελπίδα κάπου κάποτε να δω ακριβώς αυτά που πλήρωσα
Οι άλλοι αποζημίωσαν ευτυχώς
Metallica - Hero Of The Day
Περασε κατι λιγοτερο απο ενας μηνας, και μπορουμε να συνεχισουμε νομιζω αυτο το αφιερωματακι… Ζηταω μια μικρη συγγνωμη (νταξει δεν γραφω και επισημα αρθρα για τους New York Times ξερω γω, ενα χομπι να περναει η ωρα με ωραιες συζητησεις ειναι) για την καθυστερηση κι ενω ειχαμε πιασει εναν ωραιο ρυθμο κι ενα καλο σερι με την τελευταια 4αδα του Metallica και την πρωτη 5αδα του Load, αλλα υπαρχουν και προτεραιοτητες στην ζωη.
Αισιως, φτανουμε λιγο πριν την μεση του δισκου και στο 6ο τραγουδι, κατι που αλλες εποχες θα σημαινει οτι πλησιαζουμε το τελος. Το Hero Of The Day παντοτε το θεωρουσα ως εναν μονοκερο στην δισκογραφια των Metallica. Δεν υπαρχει ουτε ενα τραγουδι στην δισκογραφια τους που να μοιαζει σε μεγαλο βαθμο, και αυτο δεν αφορα μονο τις μελωδιες και τα διαφορα αλλα μουσικα στοιχεια, αλλα και την δομη του τραγουδιου.
Η επισημη κατηγοριοποιηση του τραγουδιου το περιγραφει ως μια power μπαλαντα, και ποιος ειμαι εγω εν τελει να διαφωνησω? Παραδοξως, αν και προσωπικα προτιμω παρα πολλα τραγουδια στον δισκο απο το Hero Of The Day, οι Metallica (και η Elektra?) αποφασισαν πως θα αποτελουσε το δευτερο single απο το Load, κατι που και εγινε πριν 25 χρονια και 9 ημερες. Αποτελει ενα απο τα ελαχιστα τραγουδια των Metallica γραμμενο σε ματζορε κλειδι, και οπως μαλλον ολοι μπορουμε να συμφωνησουμε, το ματζορε δεν τους παει και τοσο πολυ πια.
Το βιντεο για το τραγουδι διαφερει παρα πολυ τοσο απο το (μοναδικο) βιντεο του Until It Sleeps οσο και απο αυτο του King Nothing, και ειναι σκηνοθετημενο απο τον Anton Corbijn, συνηθη υποπτο εκεινες τις ομορφες εποχες για αρκετες φωτογραφιες και artwork των Metallica. Στις διαφορες σκηνες του βιντεο βλεπουμε ενα αμερικανακι στο τελος της εφηβειας περιπου, ο οποιος βλεπει στην τηλεοραση διαφορες εκπομπες ή ταινιες, που ολες καπως εχουν τους Metallica ως πρωταγωνιστες. Αν δεν κανω λαθος, το νοημα του βιντεοκλιπ ειναι πως ο τυπος της ιστοριας αντι να εστιασει στην δικη του ζωη, η οποια πασχει απο ελλειψη ερωτικης διαθεσης (αποτυγχανει να κανει σεξ με το κοριτσι του), αλκοολ και εθισμο σε χαπακια, ουσιαστικα ασχολειται με τον εκαστοτε “hero of the day”, δηλαδη διαφορους διασημους σε διαφορους χωρους, και δεν μπορει να εστιασει στα σημαντικα.
Το single κυκλοφορησε στην Ευρωπη οπως και σχεδον καθε αλλο απο το Load (εξαιρεση το King Nothing), δηλαδη σε δυο μερη, το πρωτο εκ των οποιων ηταν slim jewel case, ενω το δευτερο jewel case κανονικου μεγεθους, με το ninja star πανω στο αντιστοιχο Rorschach διαγραμμα και artwork απο κατω. Καποτε τα ειχα μαζεψει ολα αυτα τα singles απο Load + Reload + Garage, αλλα τωρα δεν ειμαι σιγουρος τι εχουν απογινει τα περισσοτερα, αν οχι ολα.
Η κριτικη στο Hero Of The Day και το που τοποθετειται αναμεσα στα τραγουδια των Metallica, ειναι κατι το οποιο εχει μια ιδιαιτερη ιντριγκα. Ειναι απο αυτα τα τραγουδια που προσωπικα αποκαλω “τραγουδια του Schrodinger”, αφου ναι μεν δεν μπορω να αποκαλεσω επ ουδενι ενα κακο τραγουδι, αλλα ουτε μπορω να πω οτι ειναι ενα πολυ καλο τραγουδι. Παρολα αυτα, δεν εννοω οτι ειναι μετριο τραγουδι, αν και πιθανοτατα αυτη η πιο απλη ερμηνεια, συμφωνα με το ξυραφι του Οκκαμ, να προσεγγιζει την αληθεια περισσοτερο. Εννοω οτι ειναι ταυτοχρονα ενα παρα πολυ καλο τραγουδι και ενα παρα πολυ κακο τραγουδι, χωρις να ειναι αποκλειστικα τιποτα απο τα δυο εν τελει. Ενας τυπος με το ονομα Παργαλατσος δηλωσε προσφατα πως ειναι το δευτερο χειροτερο του Load. Δεν ειμαι τοσο σιγουρος οτι συμφωνω με αυτην την δηλωση. Ξερω ομως πως σιγουρα δεν ειναι στα 7 καλυτερα του Load, και αρα μπαινει στο δευτερο μισο.
Στο διαχρονικο υποθετικο πειραμα του πως θα φτιαχνατε εναν δισκο με 12 τραγουδια απο τα 27 των Load Reload οπου θα κρατουσατε τα καλυτερα, το Hero Of The Day θα εφευγε νυχτα απο το tracklist. Παρολα αυτα, αν ειχαμε ενα λιγοτερο αυστηρο υποθετικο πειραμα, του να φτιαξουμε ενα διπλο CD με τα 20 καλυτερα απο τα 27 των Load Reload… δεν μπορω να βαλω και το χερι μου στην φωτια οτι θα ειχαμε αποχωρηση του ηρωα μας. Ας το αφησουμε λοιπον ως μια κβαντικη κατασταση στην οποια το Hero Of The Day ειναι ταυτοχρονα μελος οποιουδηποτε χαρακτηρισμου θελετε, και ταυτοχρονα ΔΕΝ ειναι μελος. Και ας του δωσουμε τον χαρακτηρισμο Κβαντικος Μονοκερως. Το οποιο στα αγγλικα θα ειναι τιτλος του πρωτου δισκου μου, αν γινω ποτε rock star (Quantum Unicorn).
Δυο πραγματακια ακομα γιατι εχω ορεξη αυτο το Σαββατοβραδο, και προχωραμε στις επιμερους αναφορες. Πρωτον, το ντεμο που εχω βαλει ακριβως αποπανω ειναι απο τα πρωτα που γραφτηκαν για το Load και το Reload, και γραφτηκε τον Δεκεμβριο του 1994, δυο βδομαδες μετα το Wasting My Hate, το οποιο ηταν και το πρωτο τραγουδι που εγραψαν για τον δισκο (λογικο, αφου βρωμαει Black Album απο το Φρεζνο μεχρι το Σαουσαλιτο). Λογω της απουσιας του Kirk, οπως παντα με το απαραιτητο κραξιμο στις σημειωσεις των singles, το σολο ειναι του James, και προφανως δεν μπηκε στον δισκο (δεν λεει και κατι ιδιαιτερο).
Δευτερον, το καποτε σπανιο “Full Motorheadache Mess” σινγκλακι με το κοκκινο εξωφυλλακι, κυκλοφορησε ως maxi CD single του Hero Of The Day μονο στην Αγγλια, αλλα τωρα πλεον ειναι αρκετα ευκολο να το βρει κανεις σε mint condition.
James: Ισως απο τις ελαχιστες συνθεσεις των Metallica στις οποιες ο James παιρνει δευτερευοντα ρολο, αφου αυτο το τραγουδι δεν φαινεται να ειναι γραμμενο σε πολλα σημεια απο τον ιδιο. Παρολα αυτα, το στακατο heavy riffing στο ρεφρεν του τραγουδιου εχει την σφραγιδα του, ενω η ερμηνεια του ειναι μια ακομα ερμηνεια στο peak της φωνης του, και στο συγκεκριμενο δοκιμαζει καποιες φωνητικες μελωδιες τις οποιες δε μας εχει συνηθισει.
Lars: Προς απογοητευση πολλων, ο Δανος τενιστας για μια ακομα φορα εριξε νερο με το drumming του προς καθε κατευθυνση, και οταν λεω νερο δεν εννοω νερο. Ευφυεστατη προσθηκη του γρηγορου ρυθμου στα ρεφρεν, και για μια ακομα φορα ηχος που σκοτωνει.
Kirk: Αν και δεν εχω προσβαση σε τετοιες πληροφοριες, βαζω στοιχημα ολα τα μαλλια μου πως αυτο το τραγουδι ειναι κατα 90% (αν οχι παραπανω) μια συνθεση του Kirk Hammett, καθως αυτος αρεσκεται σε κατι τετοιες μελωδιες που εχουν βαση την μελωδικοτητα και μια ταξιδιαρικη αναλαφρη διαθεση. Θα το παω ενα βημα ακομα πιο περα και θα πω οτι το Hero Of The Day ειναι οτι πιο κοντινο εχει υπαρξει ποτε στις συνθεσεις του LULU, και με αυτο το πρισμα, το γουσταρω ακομα περισσοτερο. Παρολα αυτα, αφηνω μια πισινη οτι μπορει και να μην ειναι τελικα βασικη συνθεση του Kirk, για να μην χασω τα μαλλια μου.
Jason: Πολυ μεγαλο λαθος να ακολουθει την κιθαρα το μπασο σε αυτο το τραγουδι αντι να χτιζει εναν διαφορετικον ογκο και μια ατμοσφαιρα, αν ειχαν τον Τζεησοναρα να συμπληρωνει rhythm section με τον Lars, αλλα τι να κανεις τωρα? Οπως και να χει, μιας και προκειται για μια απο τις πιο μελωδικες στιγμες του δισκου, λαμπει ο λατρεμενος, και δεν εννοω μονο το μαλλι με το ζελε στο βιντεο.
Σολο: Ευτυχως που επαιξε το σολο ο Mr. Hammett τελικα στον δισκο, γιατι ειναι πολυ καλυτερο απο αυτο του James, οπως επισης και ολο το lead σημειο που οδηγει στην κορυφωση του τραγουδιου. Δεν ειναι ενα σολο που κλεβει την παρασταση, ειναι ομως ενα σολο που ανεβαζει το τραγουδι και θα δωσω λιγα καλα λογακια ακομα στον Ripper, γιατι τωρα τελευταια πολυ αδικο κραξιμο τρωει και δεν υπαρχει λογος.
Στιχοι: Μιλαμε για την εποχη που ο Papa Het ειχε εναν αρκετα μεγαλο ενθουσιασμο με λεξεις οπως babies, mama, κτλ, και δεν ξερω απο που προκυπτει ολο αυτο, αλλα στο συγκεκριμενο τραγουδι σιγουρα δεν υπαρχει καμια ελλειψη απο αυτες τις λεξεις και το οικογενειακο κλιμα. Αυτο παρουσιαζει ενα ενδιαφερον, ποσο μαλλον που ο James χρησιμοποιει σχεδον ως μικρο παιδι που θελει τη μαμα του αυτες τις γλυκες λεξουλες στα πιο “σημαντικα” σημεια του τραγουδιου, ενα τραγουδι που στο τελος χωνει αρκετα, και δημιουργει μια ατμοσφαιρα αγχωτικη. Οπως με το The House That Jack Built οι Metallica εχτισαν συνειδητα και εκουσια μια αποκοσμη ατμοσφαιρα τρομου, ετσι πιστευω και οτι σε αυτο το τραγουδι ολα τα εφφε και οι μελωδιες που χρησιμοποιει ο James, οπως επισης και οι λεξεις, εχουν τον στοχο τους, και θυμιζουν ενα νευριασμενο, μπερδεμενο και διαχυτο tantrum απο ενα μωρο που δεν μπορει να εχει αυτο που θελει, και δεν ξερει πως και που να ξεσπασει. Με το που διαβασατε αυτην την αναλυση, να ξερετε οτι ενα ακομα λιθαρακι εχει μπει στο να σας αποδειξω σχεδον με μαθηματικη ακριβεια, οτι τα Loads ειναι ενας διπλος concept δισκος με θεμα την ζωη του James, και αρα ενα αριστουργημα που θα μπορουσε να γινει εκκωφαντικα εξαιρετικη ταινια.
Καλυτερη στιγμη: Το σημειο που ξεκιναει στο 3:37 και μεχρι το τελος του τραγουδιου. Ο τροπος με τον οποιον ο James γυρναει ολοκληρο το τραγουδι και μαλακωνει την φωνη του, ειναι απλα ολη η μαγεια του τραγουδιου, και ενω το τραγουδι σχοινοβατουσε αναμεσα στην αβυσσο των φιλλερς και τον ουρανο του νοηματος υπαρξης, τελικα μεταμορφωνεται σε μια πληρως απαραιτητη συνθεση για την υστεροφημια των Metallica, η οποια περιλαμβανει και τετοιες στιγμες, και τις χρειαζεται.
Χειροτερη στιγμη: Το λιγο πιο χαζοχαρουμενο υφακι στις ματζορε στιγμες του κουπλε, που μπορουσε να ειναι λιγο λιγοτερο εντονο.
Πριν περασω στα λαηβ, παρτε και το εναλλακτικο mix που εμφανιστηκε στο ενα απο τα σινγκλακια, και ειναι πολυ γαματη ινταστριαλ καφριλα με οτι ναναι εφφε και δομη:
Ας περασουμε στα λαηβ, ξεκινωντας απο τα στατιστικα. Ομολογω οτι σοκαριστηκα λιγακι με τα νουμερα για το συγκεκριμενο τραγουδι, γιατι νομιζα οτι ειχε παιχτει ζωντανα το πολυ καμια εικοσαρια φορες, αλλα τελικα ο αριθμος ειναι ισος με το 74.
- 1 φορα το 1996, στην Βαρκελωνη σαν πριν απο 25 χρονια σε λιγες μερες
- 65 φορες απο Φεβρουαριο εως Μαιο 1997 στο αμερικανικο σκελος της Poor Touring Me
- Ακομα 3 φορες το 1997, σε Ευρωπαικα φεστιβαλ σε Βελγιο, Γερμανια, Αγγλια
- 4 φορες το 1999, δυο για την ηχογραφηση του S&M και δυο για την προωθηση του
- 1 φορα το 2016 σε ακουστικη εκτελεση
Βαρκελωνη, Ισπανια 1996
(η πρεμιερα του τραγουδιου, δεν το ηξερα οτι υπαρχει βιντεο)
Fort Worth, TX 1997
(απο το μυθικο Cunning Stunts, απο τις καλυτερες εκτελεσεις)
Στουτγκαρδη, Γερμανια 1997
(Απο συναυλια που ειχα δει ζωντανα στο MTV και την ψαχνω χρονια τωρα, θεος Κερκ ξουρας)
Σαν Φρανσισκο, CA 1999
(Απο το S&M, αρκετα ενδιαφερουσα εκδοση)
Mountain View, CA 2016
(ακουστικο, απο την 30η και τελευταια εκδοση του Bridge School Benefit)
16 Likes
Καπου πρεπει να την εχω αυτη ρε, θα κοιταξω.
6 Likes
πληρώστε για τα κουτιά εσείς 
2 Likes
Metallica - Bleeding Me
Υπαρχουν στιγμες σε καθε δισκο των Metallica, στις οποιες οταν πρωτοακους τον δισκο ή και σε καθε επομενο ακουσμα, το μονο που περναει απο το μυαλο σου ειναι “ελα οκ ωπα λιγο καπου, χρυσα και ομορφα και εξαιρετικα ηταν οσα ακουσαμε μεχρι τωρα, αλλα αυτο που συμβαινει αυτην την στιγμη με τα αυτια μου και την καρδια μου ειναι απεριγραπτο, what the fuck just happened?”. Μπορει να το ισχυριστει κανεις και με το Ride The Lightning οταν φτασει στο 4ο κομματι, και με το Justice οταν φτασει επισης στο 4ο κομματι, και με αλλους δισκους, λιγοτερο ή περισσοτερο. Αυτη η στιγμη του Μεγαλειου φτανει λοιπον στο κομματι 7 για τον δισκο με το ονομα Load, και συμβαινει για πρωτη φορα οταν μπαινει το ρεφρεν του Bleeding Me.
Δεν ξερω ακριβως πως να γραψω για αυτο το τραγουδι, αφου πραγματικα μου φαινεται πως οτι και να γραψω θα ειναι λιγο. Με μια μικρη δοση υπερβολης (καθως η ζωη εχει πολυ πιο σημαντικα πραγματα απο την μουσικη), το πρωτο πραγμα που σκεφτομαι ειναι το να εκφρασω την ευγνωμοσυνη μου. Νιωθω ευγνωμων που ζουσα και ημουν Metallica fan το 1996 και ακουσα αυτο το τραγουδι με το που κυκλοφορησε. Νιωθω ευγνωμων που οταν μετα απο λιγες ακροασεις του τεραστιου δισκου διαρκειας 79 λεπτων μπορεσα να αφομοιωσω τοτε στην ηλικια των 15 τα τραγουδια αρκετα, ωστε να πω οτι ΑΥΤΟ ειναι το αγαπημενο μου τραγουδι στον δισκο, και ενα απο τα καλυτερα τραγουδια των Metallica. Νιωθω ευγνωμων που λιγοτερο απο 3 χρονια αργοτερα, ειδα το συγκεκριμενο τραγουδι ζωντανα στην πρωτη μου συναυλια Metallica, και η εκτελεση ηταν αψεγαδιαστη και εκκωφαντικη.
Οι Metallica μας εχουν συνηθισει σε ηρεμες και ακουστικες εισαγωγες με σχετικα συντομη διαρκεια, πριν γινει ο κακος χαμος. Το συγκεκριμενο τραγουδι ΔΕΝ ειναι απο αυτα. Ειναι ηρεμο και μελωδικο στην μεγαλυτερη του διαρκεια, με μερικες απο τις πιο bluesy κιθαρες που εχουν μπει σε τραγουδι Metallica, με μια παρα πολυ χαλαρη ατμοσφαιρα που κραταει αρκετα λεπτα πριν γινει οντως ο κακος χαμος (αν και οχι σε ταχυτητα αυτην την φορα). Το κλιμα ειναι για μια ακομα φορα αποκοσμο για πρωτη φορα μετα το The House Jack Built (τα θεωρω αδερφακια αυτα τα δυο λογω ηχου) λιγα τραγουδια πριν, και η δομη των στιχων ειναι πολυ ενδιαφερουσα, με τον James να χτιζει σιγα σιγα τις προτασεις των κουπλε, με τον ιδιο τροπο που χτιζεται μουσικα το τραγουδι, με ενα στοιχειο παραπανω καθε φορα. Το ρεφρεν μπαινει για πρωτη φορα δηλαδη περιπου στο τριλεπτο, ενω μετα το δευτερο ρεφρεν εχουμε την ηχητικη και συναισθηματικη κορυφωση του Bleeding Me… οχι δηλαδη πως δεν υπαρχει κορυφωση κατα την διαρκεια ολου του τραγουδιου, αλλα λεμε τωρα.
Μετα το κρεσεντο λοιπον που ολοι γνωριζουμε πολυ καλα τοσα χρονια μετα, το τραγουδι κλεινει με τον ιδιο τροπο που ξεκινησε, με τα χαλαρα ρετρο 70ς πληκτρακια, την πιο μελωδικη φωνη του James που εχετε ακουσει ποτε, την κιθαρουλα με τον ζεστο ηχο, το μπασο που ειναι πιο smooth κι απο φρεσκοανοιγμενο βαζακι νουτελλας απο μινι μαρκετ σε χωριο της Ροδου χωρις ερκοντισιον τον Αυγουστο, και τα τυμπανακια που δινουν απλα ατμοσφαιρα κι οχι ενταση.
Και επειδη δεν εχω καμια ορεξη να σταματησω τις (φαινομενικες αλλα οχι πραγματικες) υπερβολες, ας προσθεσω στην αποθεωση του Bleeding Me, πως εχει το καλυτερο ρεφρεν που εχει γραψει ποτε ο James, και οταν το λεω αυτο εννοω συγκριτικα με οποιοδηποτε αλλο τραγουδι τους, με μονες πιθανες ενστασεις (που απορριπτονται ευκολα εν τελει) τα One, Justice For All, Unforgiven I και ΙΙ, Judas Kiss, Outlaw Torn, Fixxxer, Some Kind Of Monster και Until It Sleeps.
Και συνεχιζοντας τις (ουτε καν) υπερβολες, θα πω οτι το Bleeding Me ειναι για μενα η μουσικη κορυφη τους, μαζι φυσικα με αρκετες αλλες στιγμες στα Load και Reload. Τα καλα των Loads, ειναι και τα καλυτερα και πιο εξελιγμενα στοιχεια των Metallica, στην κορυφωση τους και στην πληρη ωριμοτητα της μπαντας, πριν φτασει το τελμα και αποφασισει να κινηθει σε αλλα μονοπατια.
Η πεμπτουσια της μπαντας εξωτερικευτηκε το 1996 και το 1997 με τετοιο τροπο σε καποια τραγουδια, που δεν μπορω καν να φανταστω πως θα μπορουσε να παει σε ακομα πιο υψηλο επιπεδο μετα το 2000, αν δεν ειχαν γινει οσα εγιναν που παραλιγο να οδηγησουν στην διαλυση αλλα και καταρρευση της μπαντας. Οι Metallica εχτιζαν στον μυθο τους και την τεχνη τους επι περιπου 15 χρονια, για να φτασουν στο ζενιθ της δημιουργικοτητας τους με τραγουδια οπως το Bleeding Me, το οποιο πρεσβευει μια ολοκληρη πλευρα του συγκροτηματος που ειναι πληρως αντιπροσωπευτικη του DNA τους. Εδω ειναι και το demo απο τον Απριλιο του 1995:
James: Αυτος ο ανθρωπος εχει γραψει τουλαχιστον καμια δεκαρια τραγουδια, για τα οποια μπορεις να πεις “αυτο το τραγουδι ειναι ο Hetfield σε νοτες”. To Bleeding Me ειναι σιγουρα ενα απο αυτα. Καλυτερος απο ποτε στην φωνη σε μια απο τις πιο συγκινητικες του ερμηνειες, με ριφφαρα και με καθαρο ηχο και με παραμορφωση, με ρεφρεν που συντονιζει καθε κυτταρο, με κιθαρες στο κοψιμο που θελεις να σαμπλαρεις και να τις βαζεις να παιζουν σε επαναληψη. 12 στα 10 για τον James.
Lars: Πιατινια FTW. Τι να πουμε πια για τον τυπο, δεν υπαρχει ουτε ενας ανθρωπος στον πλανητη που να καταλαβαινει τον James μουσικα περισσοτερο απο τον Ulrich. Ο ανθρωπος εντυσε αυτην την υπερκομματαρα οσο πιο αψογα μπορουσε να το κανει καποιος, καλυτερα απο οτι θα το εκαναν βιρτουοζοι του χωρου. Και καθηστε εσεις να λετε οτι “ναι αλλα στο φαφαγουηφα επαιζε δικαση σαν τρυποκαρυδος με παρκινσον” . Χιλιες φορες το ταμπουρο του να μου τρυπαει το αυτι παρα να ακουω τον ιδιο κλασικο γρηγορο χεβιμετσαλ ρυθμο για 100η φορα. Συγκεκριμενα, καθε χτυπημα στο ταμπουρο στο Bleeding Me ειναι ακριβως εκει που θα επρεπε να ειναι. 11 στα 10 για τον Λαρς.
Kirk: Οταν ενα τραγουδι ειναι τοσο μεγαλειωδες, κανενας δεν υστερει σε αυτο. Οι power chord ρυθμικες, οι χαβανεζικες πενιες, το αγγελικο σολο, το σκατοψυχο σολο, οι χαμηλες υποχθονιες ακουστικες προσθηκες, ολα μα οσα ολα παιζει ο Kirk σε αυτο το τραγουδι ειναι τελεια. 11 στα 10 κι αυτος.
Jason: Οτι ειχα να πω για το μπασο, το ειπα ηδη νωριτερα. Ξερω οτι ο Τζεησοναρας δεν παιζει με τα δαχτυλα δυστυχως, και ειναι το μονο αρνητικο που μπορω να του προσαψω γενικοτερα, αλλα καπως με καποιον τροπο ακουγεται λες και για ενα τραγουδι ξεχασε την πενα του ή εστω ετσι λεω στον εαυτο μου. Οποια και να ειναι η αληθεια, 11 στα 10 κι αυτος για την συμμετοχη του σε αυτο το επος.
Σολο: Το σολο ειναι τοσο καλο, που ο Kirk αρχιζει και φορτιζει την κιθαρα του καμια 20αρια δευτερολεπτα νωριτερα, γυρω στο 5:45, και αφου της ριχνει και μια δευτερη φορτιση εκει καπου στο 6:00, αρχιζει τα δικα του και δεν σταματαει για κανα λεπτο. Εχω στερεψει απο φανφαρες, οποτε απλα θα περιοριστω στο οτι το σολο του Kirk για ολοκληρο αυτο το λεπτο που κραταει ειναι ο ορισμος της καυλας. Το wah πιανει φωτια και οδηγει στην μεταβαση προς την εξοδο.
Στιχοι: Το Bleeding Me ειναι πιθανοτατα πιο ευθυ τραγουδι του James για οτι τον βασανιζει ολη του την ζωη, στιχουργικα μιλωντας φυσικα. Φυσικα οι μεταφορες και οι συμβολισμοι δεν λειπουν, αφου ολοκληρο το τραγουδι περιγραφει τα αγκαθια που ματωνουν τον James στις σοδειες του, και αρα εκφραζει τις σκοτεινες στιγμες της ζωης του που ερχονται πακετο με ολα τα υπολοιπα, και τους δαιμονες που θελει να ξορκισει. Μπορει κανεις να βρει τις δηλωσεις του Hetfield για το νοημα του τραγουδιου σε αρκετες συνεντευξεις, με πιο χαρακτηριστικη μαλλον την εξης δηλωση απο το 2001 (στην οποια υπαρχει συνδεση ξανα και με το ποτο): “I lost a lot of days in my life. Going to therapy for a year, I learned a lot about myself. There’s a lot of things that scar you when you’re growing up, you don’t know why. The song Bleeding Me is about that: I was trying to bleed out all bad, get the evil out. While I was going through therapy, I discovered some ugly stuff in there. A dark spot.” Αν το Load ειναι το πιο προσωπικο αλμπουμ για τον James, τοτε το Bleeding Me ειναι το πιο προσωπικο τραγουδι σε αυτο, και ενα τραγουδια για το οποιο εχει δηλωσει οτι του φευγει δακρυ οταν το παιζει ζωντανα.
Καλυτερη στιγμη: Στο 4:47 αρχιζουν τα πραγματα να γινονται σοβαρα. Κοψιμο, ριφφ, ντροπ με μπασο, τυμπανα, φωνη με 4-5 καναλια και παραμορφωση σε καποια απο αυτα, ρεφρεν ακομα πιο χεβι απο πριν, σολο, ογκος, ενταση, παθος, γενικα Metallica στα καλυτερα τους για τα δυομιση λεπτα που ακολουθουν.
Χειροτερη στιγμη:
Μολις 161 φορες (αντι για 1061 που επρεπε κανονικα) εχει παιχτει το Bleeding Me ζωντανα, αλλα τι να κανουμε, επεσε κι αυτο θυμα των κλειστων μυαλων και της ξεροκεφαλιας των μετσαλ οπαδων μαζι με αρκετα ακομα τραγουδια απο τα Loads. Ετσι, αντι να αποτελεσει staple σε καθε συναυλια Metallica απο το 1996 εως και σημερα, επιβιωσε ουσιαστικα μονο για 4 χρονια, πριν παραγκωνιστει κι αυτο στην θεση του “special treatment surprise” που εχει πλεον.
Η πρεμιερα ηταν στις 6 Σεπτεμβριου 1996 στην Βιεννη, και στο διαστημα 1996-2000 το Bleeding Me εκτελεστηκε ζωντανα απο τους Metallica 143 απο τις 161 συνολικα φορες που το εχουν παιξει. Ελαβε τα φωτα της δημοσιοτητας 5 φορες ακομα το 2004 στην περιοδεια για το St. Anger, 7 φορες ακομα το καλοκαιρι του 2008 πριν βγει το Death Magnetic, 3 φορες σε Γαλλια, Ιταλια και Γερμανια για την World Magnetic Tour το 2009, και απο τοτε δυστυχως εχει εμφανιστει μονο στο επετειακο για τα 30 χρονια το 2011 και σε ακουστικες εκτελεσεις για φιλανθρωπια το 2016 και το 2018. Κοπηκε ακομα και απο το S&M 2 για αγνωστο λογο, αφου αποτελει μια απο τις πιο μεγαλειωδεις στιγμες στο πρωτο, αν οχι την καλυτερη μαζι με το Outlaw Torn.
Οσλο, Νορβηγια 1996
(Εγκλημα που δεν υπαρχει στο Cunning Stunts, χαλια ποιοτητα αλλα οτι πιο κοντινο εδω)
Φιλαδελφεια, PA 1997
(ενα χρονο μετα σε αμερικανικο εδαφος, τρελη 90ιλα τα παντα, ωραιος ηχος, Τζεησον BEAST)
San Francisco, CA 1999
(Η θρυλικη πλεον εκτελεση της τραγουδαρας στο S&M. Ανατριχιλες μονο)
Μπογκοτα, Κολομβια 1999
(μια σπανια εμφανιση σε νοτιοαμερικανικο εδαφος, peak performance ολη την χρονια)
Πλοβντιβ, Βουλγαρια 1999
(Θα μπορουσε να ειναι απο Ριζουπολη, απαραλλαχτα τα παντα… Τζεησον ΣΑΤΑΝΑΣ)
Woodstock, Rome NY 1999
(Με πολυ καλυτερη εικονα και ηχο, η ΚΑΛΥΤΕΡΗ εκτελεση, γαμησαν ολοι. Και μπονους τα βυζια)
Μαδριτη, Ισπανια 2008
(απιστευτος ηχος, Kirk αψογος, Rob δινει ΟΓΚΟ, Lars τρομερος, James εχυσε στο 4:55)
Rock Am Ring, Γερμανια 2008
(Δε γινεται να μην βαλω rock am ring, τα δινουν ολα παντα οι Metallica σε αυτο το φεστιβαλ)
Fillmore, San Francisco, CA 2011
(απο το επετειακο πριν 10 χρονια, με Mustaine στην κιθαρα μιας και το εγραψε αυτος)
Bridge School Benefit, CA 2016
(Λαρς ειχε να παει για γκολφ μετα, ο Ρομπ σε αγωνα μπεηζμπολ του γιου του, και James/Kirk στο Blue Oyster Club απο την Μεγαλη των Μπατσων σχολη - ακουστικη εκτελεση, πολυ ομορφη αλλα τα φωνητικα του James αρκετα σπασμενα, δεν ειχε μπει σε φορμα για την περιοδεια ακομα)
18 Likes
Ναι, σιγουρα, δεν επεσε καθολου θυμα της αμπαλιασης των ιδιων
Τι επικη κομματαρα.-
4 Likes
Μπορει να τους θεωρουμε σταρχιδιστες τους Metallica οσον αφορα το τι θα κανουν με την τεχνη τους, και ειναι, αλλα δεν τους περναει απαρατηρητο το τι κριτικες θα λαβουν για την τεχνη τους, και ο James συγκεκριμενα εχει χρειαστει να δηλωσει πολλες φορες οτι στηριζει το υλικο που εχει γραψει, γιατι ξερει οτι καποιοι το κατακρινουν.
Οποτε αν και οπως ξερεις τους κατηγορω για αρκετα πραγματα (σε αλλους τομεις, εισιτηρια κτλ ας πουμε), δεν μπορω να τους κατηγορησω αν ξενερωσαν που ο κοσμος δεν υποδεχθηκε οσο ζεστα οσο επρεπε υπερκομματαρες οπως τα Bleeding Me και Outlaw Torn και Fixxxer και δεν συμμαζευεται, ασχετα αν 20 χρονια μετα τους παρακαλανε ολοι να τα παιξουν. Σορρυ, αλλα στο συγκεκριμενο ζητημα οι οπαδοι ειναι για το μπουτσο και δε θα δεχθω κανενα ξεπλυμα κανενος ξεπλυμενου μεταλλα με σκατενιο γουστο και μυαλο εφηβου. 
Οποιος εχει γιουχαρει ή ξενερωσει που ακουσε live το Bleeding Me ή το Fuel ή το King Nothing, και υπαρχουν πολλοι, ειναι υπαιτιος που δεν παιζονται πλεον συχνα, και θα τον κατακρινω οσο γουσταρω.
2 Likes
Μπορείς να λες ότι φταίνε μόνο οι οπαδοί και όχι οι ίδιοι, δεν έγινε και τίποτα, δε σε εμπόδισε κανείς να το λες.
Νομιζω πως αυτο γινεται απλα επειδη κομματια οπως το battery ή το bellzzz χαιρουν καθολικης αποδοχης στα live ενω κομματια οπως το fixxxer ή το bleeding me δυστυχως οχι. Και η μπαντα μπορει να ειναι μεχρι ενος σημειου σταρχιδιστες με τις κριτικες του κοινου, αλλα σιγουρα οχι απολυτα.
Ειναι μερικοι ανθρωποι που δεν εχουν και πολυ ευρυ γουστο στη μουσικη (κολλημενοι κοινως) τι να κανουμε. Βεβαια, για να κανω το δικηγορο του διαβολου στον εαυτο μου ολοι υποφερουμε απο καποια στεγανα, ας πουμε αν μου βαλεις πολυ πολυπλοκη jazz με 500 αλλαγες ρυθμου στο δευτερολεπτο να ακουσω, στο 2ο κομματι θα εχω βαρεθει ηδη. Αλλα τουλαχιστον δεν θα ακουσω μονο ενα πραγμα ουτε μονο metal.
Στην τελικη γουστα ειναι αυτα και πλεον για καθε κολλημενο μεταλλα που θαβει τα loads (και τα τρια ) πιθανως χωρις να εχει καν αφιερωσει τις ακροασεις που απαιτουνται, θα υπαρχει πλεον και αλλος ενας (ή περισσοτεροι) που θα πρηζουμε αρχιδια για το ποσο ΓΑΜΑΝΕ.
2 Likes
Double post επειδη σε συνεχεια της προσπαθειας του Γ.Γ. της φαμιλιας @QuintomScenario να ξεσκεπασει το κρυφο κονσεπτ των loads, να προσθεσω πως σιγουρα, ακομα και αν δεν ισχυει αυτο, στα loads ο στιχος ειναι αρκετα πιο ενδοσκοπικος, λιγοτερο επιθετικος, και πιο ωριμος απο το προηγουμενο υλικο της μπαντας, οποτε η αποδοχη ή οχι των loads απο ενα μερος της φαμιλιας εχει και ενα περισσοτερο φιλοσοφικο υποβαθρο απ’οσο φαινεται εκ πρωτης. Οπως και η μουσικη που πλεον δεν ειναι τοσο “γαμω και δερνω” αλλα καπως πιο εσωστρεφης και ενδοσκοπικη, θυμηθειτε πως και ο Τζεημζζ αρχικα φοβοταν την αποδοχη του ματερζζ απο την υπολοιπη μπαντα. Και εκει ηρθε ο τεραστιος (σε ευφυια) Δανος και του ειπε “Οχι τζεημζζζ θα το βαλουμε στο δισκο και αυτο, ειναι φανταστικο. Μονο στα live μην τονιζεις το ζζζ θα το θυμασαι αυτο ε?” Στο load εν προκειμενω που ειναι το αλμπουμ στο οποιο εχουμε στρεψει το μεγεθυντικο φακο μας, ο Χετφιλντ απελευθερωνεται και μεγαλουργει. Τα loads ειναι τεχνη, οχι τεχνη να χαμε να λεγαμε να βαλουμε ενα πινακα στο σαλονι ουτε δηθενιες ειναι πραγματικη αληθινη τεχνη, ειλικρινης και απελευθερωτικη. (Οχι πως και στα προηγουμενα δεν μεγαλουργησε, αλλα με διαφορετικο, κυριως τροπο- ουτε πως δεν υπηρχαν και παλιοτερα κομματια “καταθεση ψυχης” οπως το αριστουργηματικο Fade to Black και μερικα ακομα). Ειναι (και) φιλοσοφικο το ζητημα.
Το τερματισα, συνεχιστε
6 Likes
Το σχέδιο του μεγαλύτερου κοντού που ήταν πάντα μπροστά 200 χρόνια, φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Έχει κάνει όλους τους φανς να περιμένουν πως και πως να παίξουν κάποιο κομμάτι απ’τα Loads και όλοι οι casual fans πιο άνετα θα ακούσουν κάποιο από αυτά αντί απ’τα πιο κλασσικά.
Να παίζουν πιο hard rock συναυλίες με βάση τα 90s, θα είναι ενεργοί μέχρι τα 75+ και κάπου ανάμεσα σε Memory, Unforgiven, Ronnie, Halo, Sandman, ακουστικό Blackened, Fuel, Bleeding Me θα πετάνε και ένα Creeping Death και θα γίνεται χαμός για reverse νοσταλγία 
8 Likes
Στο τοπ 5 των αγαπημενων μου κομματιων απο Metallica. There I said it.
3 Likes
Btw θα έλεγα πως οι πλέον κολλημένοι οπαδοί τους είναι αυτοί που ζητάνε Bleeding Me, Outlaw Torn ενώ το Fixxxer είναι το Νο.1 requested song για τα επετειακά λαιβ το Δεκέμβρη.
Όποτε δεν είναι τόσο οι κολλημένοι μεταλλαδες, όσο οι casual ακροατές που γεμίζουν τα στάδια και θέλουν να ακούνε Enter Sandman, Nothing Else Matters και One ο λόγος που δεν παίζουν αυτά τα τραγούδια συχνότερα (ή και ποτέ στην περίπτωση του Fixxxer). Ο Λαρς έχει πει πως τα τελευταία χρόνια λαμβάνει υπόψιν στατιστικά από το Spotify ανα πόλη που εμφανίζονται όταν βγάζει το set. Το οποίο φυσικά το βρίσκω εντελώς flawed προσέγγιση. Όσο πιο πολύ παίζεις (aka προωθείς) ένα τραγούδι, τόσο θα ανεβαίνουν και τα στατιστικά του στις διάφορες πλατφόρμες.
Ο άλλος λόγος είναι μάλλον οι διάρκειες. Έχουν δικαιολογήσει με τον ίδιο τρόπο την απουσία τραγουδιών από το Justice από τα σετ λίστ τους.
1 Like
Άσχετο, από βίντεο που είδα, το venue ήτο σχετικά τίγκα. Να φανταστώ ότι ο κοντός του το βάρεσε τελικά το εμβόλιο, σωστά; 
1 Like
Δεν είμαι και 100% σίγουρος
