Οκ, με το St Anger υπαρχει μια ανοχη νομιζω (παρολο που δεν το θεωρω εκτρωμα προσωπικα) , αλλιως θα γινοταν παρα πολυ μικρο το φαμιλυ
Όλοι χέζουμε παιδιά.
Ήθελα να ρωτήσω το ίδιο
Κλαίω με διάλογο απλά.
Μην τα ξαναλέμε. Τα πρώτα 7 δεκαρια ακατεβατα όλα.
Το St. Anger μαλακια δίσκος για Metallica, για άλλες μπάντες άπιαστο όνειρο.
Magnetic και Hardwired άξια και τίμια, ένα κλικ πιο κάτω από τα 7 πρώτα. Το Hardwired για μένα ανώτερο του Magnetic.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει και (L-M) Family.
εδιτ: Το αφήνω ως ένδειξη αμπαλοσύνης, μπερδεύτηκα με τα παρακλάδια
Νομιζω το M->L ειναι η φυσικη εξελιξη, με οποιο τροπο και να το αναλυσεις.
Μεγαλυτερη ελλειψη απο τα S&M το Fade to Black για μενα. Αμα το παιζανε θα κλαιγανε και τα ντουβαρια του Chase Center. Και το 1ο-2ο unforgiven. Τουλαχιστον παιξανε το 3ο.
Νομίζω ότι ποιος είναι καπιταλοφιλελε είναι ξεκάθαρο
Ο αγώνας είναι ταξικός και σε κάθε τέτοιο αγώνα είμαστε με το east end και όχι με rednecks
Συμφωνώ αλλά σε αυτή την περίπτωση είμαι με τον μετανάστη Lars Ulrich που κυνήγησε το όνειρό του και έγινε το american dream!
Ουτε σταδιο με γηπεδα τενις δεν ειχε δικο του οταν πηγε στο Αμερικα!
ok, ειμαστε με αυτον που ηθελε να γινει ποδοσφαιριστησ και οχι με αυτον που ηταν τσιτσιπασ
Χαχαχα
πω, την εποχή του black παίζανε σφιχτά. τώρα …σαν μπάντα που παίζει σε μπαρ και αν. χαοτική διαφορά.
Ούτε ο τρόπος που κάθεσαι στη λεκάνη δεν μπορεί να είναι ο ίδιος μετά από 30 χρόνια… Πόσο μάλλον να παίζεις τέτοιου είδους μουσική στα 60 σου όπως έπαιζες στα 30 σου.
Ακόμα και τώρα παίζουν εξαιρετικά και εξακολουθούν να έχουν τον καλύτερο live ήχο από ΟΛΟΥΣ
ΛΟΛ την εποχή του Μπλακ τα έπαιζαν όλα σε ότι ναναι ταχύτητες και σιγά που ήταν πιο σφιχτά από τώρα. Απλά είχαν άλλον ήχο. Ποτέ δεν ήταν τέλειοι εκτελεστικά οι Metaplyta, ούτε καν στην Justice εποχή που ήταν πιο σφιχτοι από ποτέ. Αναπληρώνουν με πάθος και καυλα
Καλημέρα από τον πιο iconic frontman όλων των εποχών στο μέταλ, τον Papa Het της καρδιάς μας. Με το σωστό λουκ, με την σωστή έκφραση, με την σωστή στάση, δίνοντας πόνο στο Κεντακι.
Καληνύχτα με τον σπουδαιότερο μπασίστα στην ιστορία της μπάντας και ολόκληρης της σκηνής, όσο και αν κάποιοι κάνουν την πάπια. πλησιάζουμε στην επέτειο -θυμάμαι να διαβάζω το αφιέρωμα του χαμερ για τη δεκαπενταετία της απώλειας του Κλιφφ. Πώς περασαν 20 χρόνια από τότε γαμωτο
έλα τώρα πες την αλήθεια, είναι στιγμιότυπο από συναυλία του 1996-97