Εγω για τους Metallica λεω και το επομενο για μενα δεν ειναι τιμιο 
1 Like
Μια χαρα τιμιο ειναι το Death Magnetic, απο την ψυχη του τα εγραψε ο Hetfield τα τραγουδια στιχουργικα και δεν υστερει σε τιποτα σε σχεση με κανεναν αλλον δισκο τους (απο καποιους ειναι και καλυτερος). Μουσικα εχει μερικες απο τις καλυτερες ριφφαρες των Metallica, και πολλα ακομα στοιχεια που κατεληξαν να ειναι ενα μιγμα των διαφορων ειδων που εχουν παιξει.
Απο προσανατολισμο και ηχο πασχει το DM, οχι απο τιμιοτητα. Το να βαζεις και κατα 5-10% στοχο να ικανοποιησεις τους οπαδους σου, δεν ειναι και τοσο μεγαλη ελλειψη τιμιοτητας. Απλα σας καλομαθαν μερικους που γουσταρατε οταν ελεγαν we don’t give a shit και επαιζαν 100% οτι γουσταραν οι ιδιοι (που κι εγω το προτιμω φυσικα), γραφοντας στα παπαρια τους καθε οπαδο, και τωρα που αφησαν και λιγο την γνωμη των οπαδων να τους επηρεασει χαλαστηκατε
Απο το “ελαχιστα συμβατικο” εως το “ανεντιμο” υπαρχει μεγαλη αποσταση.
3 Likes
Μια τα loads δεν είναι τίμια που δεν είναι τόσο μεταλ ( ; ) , μια το στανγκερ είναι ανέντιμο γιατί είναι κοντά στη νιου μετσαλ φάση,μια το μαγκνερι είναι ανέντιμο επειδή είναι πιο μεταλ από τα λοαντς, μια το κιλλεμ είναι ανεντιμο γιατί είναι του μαστουρειν, μια το ραϊντ είναι ανεντιμο γιατί έχει μέσα ακουστικές κιθάρες, μια το μάστερ είναι ανέντιμο γιατί είναι ίδιο με το ραϊντ αλλά σε πολυεθνική, μια το τζαστις είναι ανέντιμο γιατί δεν έχει μπάσο, μια το μπλακ είναι ανέντιμο γιατί δεν είναι θρας.
Yeah right .
4 Likes
2 Likes
Προσωπικα μονο το DM εχω χαρακτηρισει ως οχι τιμιο. Για τα υπολοιπα που λετε, ειναι της μοδας ο ιστορικος αναθεωρητισμος
1 Like
Της μόδας είναι να γίνεσαι μεταλλας μετά τα 35 . 
1 Like
Όταν εμφανιστεί το μαχαίρι (μπορεί να είναι και μπανανα) πίσω από την κουρτίνα να σας δω !
3 Likes
έβαλα καρδούλα στον εαυτό μου… τόσο καλό ποστ έκανα
3 Likes
Επειδή ο Quintom φτάνει σιγά σιγά προς το τέλος του αριστουργήματος και επειδή:
-
Το load ήταν κάποτε ο 5ος-6ος αγαπημένος μου Metallica δίσκος, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια και ανεβαίνοντας 2 θέσεις ανά δεκαετία περίπου έχει φτάσει πλέον στο σημείο να είναι ο δεύτερος αγαπημένος μου δίσκος τους
-
Γαμαει και δέρνει και άνοιξε πολλά μουσικά ηχοτοπια στον έφηβο τότε παργαλατσο και ο σχεδόν σαραντάρης σημερινός ακόμα το λατρεύει
Θα επιχειρήσω μια συγκριτική δοκιμή στα κομμάτια αυτού του δίσκου, που σίγουρα οι θεοί του Ολύμπου στείλανε θεία έμπνευση στους Παπαχετ Λαρς Εντ κο για να έχουμε ένα δίσκο να ακούμε εφ όρου ζωης. Ένα δίσκο που να μπορεί να ακούσει και το έτερον μας ήμισυ και να γουστάρει εξίσου πολύ με εμάς. Και που τα θέματα που καταπιάνεται στιχουργικα είναι βγαλμένα από τη ζωή και εγείρουν (νομίζω δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά αυτή τη λέξη) προβληματισμους και ταύτιση σε αρκετές περιπτώσεις.
Τα κομμάτια που κάνουν το load να είναι αριστούργημα. Με δυο λέξεις όχι όσον αφορά τους στίχους τα leads, τα live και όλα αυτά που έχει καλύψει πλήρως ο Quintom
Aint my bitch- αν κάποτε χάσω τις αισθήσεις μου και πρέπει να με επαναφέρετε με ένα τραγούδι των Metallica, βάλτε αυτό ή το whiplash ή το dyers eve σαν πρωτες επιλογές.
The house Jack built: ίσως το πιο load κομμάτι του load με αργές ταχύτητες για maximum πόνο στους αρνητές. Αυτή η οικεία αίσθηση μούχλας και αποσύνθεσης που βγάζει αυτό το κομμάτι είναι κάτι που δεν έχει επαναληφθεί ποτέ στη δισκογραφία τους σε τόσο μεγάλο βαθμό.
Until it sleeps: άνοιγμα στο alt rock ή κάτι τέτοιο, λιγη από τη σαπιλα του Ιάκωβου στο ρεφρέν, ακουστικές κιθάρες, ένα είδος μουσικης που εφηύραν οι Metallica για αυτό το τραγούδι και μετά δεν το έπαιξε ποτέ ξανά κάνεις, ούτε οι ίδιοι.
King nothing: Το πιασαρικο αλλά ποιοτικότατο. Δεν το βαριεμαι ποτέ. Χαρακτηριστικο παράδειγμα ριφολογιας του Load, όσοι έχουμε εντρυφήσει σε αυτό το δίσκο πολύ σίγουρα έχουμε εντοπίσει κάποια συγκεκριμένα είδη ριφ που παίζουν σε αυτό το δίσκο, με τον πιο καβλιαρικο hard rock ήχο όλων των εποχών (οκ ο Slash εδώ σηκώνει το χέρι κάτι να πει, άστο Slash επικεντρώσου να βγάλετε κάνα καλό δίσκο και σαν gnr και τα λέμε άλλη στιγμή).
Bleeding me: το βαρύ και μερακλιδικο. Ο James είναι ο καλύτερος τραγουδιστής στον πλανήτη όσο το λέει αυτό. Έχει και λίγη από τη σαπιλα του Ιάκωβου, σιγά μη δεν είχε
Waisting my hate: αν δεν πιάσει η επαναφορά με το aint my bitch και δεν υπάρχει χρόνος για αλλαγή δίσκου, δοκιμάστε και αυτό. Απίστευτα αδικημένο τριλεπτο γαμάτο κομμάτι. Τώρα που το σκέφτομαι αυτές οι περίεργες κιθάρες που έχει στο prechorus παραπέμπουν στις περίεργες κιθάρες των until it sleeps και hero of the day, και εκείνο το είδος μουσικής που οι Metallica έφτιαξαν για το Load που λέγαμε πριν. Χωρίς όμως να είναι τόσο περίεργο όσο τα άλλα δύο.
Mama said: κλάμα, δεν γράφω τίποτα. Μαζί με τα the house jack built και outlaw torn είναι οι πιο δυνατοί υποψήφιοι για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Thorn within: επίσης ένα από τα πιο load κομμάτια του δίσκου, δεν θα σπαταλήσω πολύ bandwidth για να γράψω πόσο κόμματαρα είναι, μόνο ότι με το μικρό διάλειμμα του ronnie είναι μια από τις δύο τελευταίες κορυφές ενός δίσκου που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω ότι είναι 79 λεπτά επειδή όταν τον ακούω μου φαίνονται το πολύ 45.
Outlaw torn: το μεγάλο αδερφακι του fixxxer με υπόδειγματικη δομή και ένα τελείωμα που δεν σου πάει καρδιά να αλλάξεις δίσκο και βάζεις το aint my bitch από την αρχή και πάλι.
Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου που γαμανε και αυτα
2x4: groovy και γαμάτο, southern επιρροές, φοβερές κιθάρες. Με μισή καρδιά στο δεύτερο tier δυναμικότητας, επειδή γαμαει
Hero of the day: ένα από τα πιο περίεργα κομμάτια του δίσκου, ένα πειραματισμός που δεν πέτυχε στο 100% αλλά δεν τρώει ποτέ skip γιατί ειναι κόμματαρα και αυτό
Cure: Γαμάτο, γκρουβατο, θεός James. Επίσης με μισή καρδιά στο δεύτερο tier.
Poor twisted me: Το δεύτερο πείραμα που δεν πέτυχε 100%, λίγη από τη σαπιλα του Ιάκωβου και εδω, το χειρότερο κομμάτι του δίσκου που ποτέ δεν τρώει skip όμως.
Ronnie: Southern και ροκαδικο φουλ, απλό και πιασαρικο, αρκετά αδικημένο όπως και το εγγονάκι του το Murder one, με το οποίο μοιράζεται κάποια κοινά στοιχεία κι ας είναι 20 χρόνια μετά και σε διαφορετικο μουσικό ύφος. Το ronnie βρίσκεται ανάμεσα σε δύο έπη γεμάτα με συναισθημα για να χαλαρώσει λίγο το κλίμα κερνοντας μια μπύρα σε κάποιο παρακμιακό μπαρ του αμερικανικού νότου. Επειδή το load είναι ο κολλητός φίλος που θα μιλήσεις και για τα βαθύτερα και ζορικα θέματα που σε απασχολούν, θα του πεις τα ψυχολογικά σου και θα ακούσεις τα δικά του χωρίς κριτική, αλλά θα πιεις μαζί του και 15 μπύρες λέγοντας random μαλακίες, όλα τα έχει.
Μόνο load ρε μουνια
9 Likes
Το σταγκερ δεν ειναι ανεντιμο - για τον πουτσο ειναι
Παω για ψυχοθεραπεια με κανατε να παρεκτραπώ.
2 Likes
Χωρίς καμία εμπάθεια και με ειλικρινή απορία, επειδή βλέπω ότι το γράφετε αρκετά συχνά (ο drenie πχ συνέχεια), όταν λέτε ότι άλλες μπάντες θα παρακαλούσαν να έχουν το στανγερ ή έστω κομμάτια του στη δισκογραφία τους, για ποιες μπάντες λέμε; Ονομαστικά, συγκεκριμένα, όχι “αυτές που παίζουν μέταλ” ξέρω γω. Γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια μπάντα ΕΠΙΠΕΔΟΥ που να ζηλεύει τον συγκεκριμένο δίσκο. Οι Trivium δε θα το είχαν καν ως ανέκδοτο και ήδη έχουμε πει ότι οκ καλοί αλλά δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν το στάτους των Metallica. Οπότε, σοβαρά, ποια μπάντα επιπέδου Μetallica θα ήθελε πολύ να έχει βγάλει το συγκεκριμένο πράγμα, ή ποια δισκογραφία ξεσκίζει το Frantic?
Καλά κάνετε και γουστάρετε που τον ακούτε, εννοείται, απλά κάθε φορά απορώ με την προσπάθεια να μειωθούν άλλοι δίσκοι για να αναδειχθεί το αδικημένο στανγερ ξέρω γω, οκ, μου φαίνεται πολύ περίεργο και δεν καταλαβαίνω και γιατί να γίνει αυτό.
???
???
Άλλοι τα λένε, όχι εγώ 
Ναι η οικογενεια, το ξερω
Πολλές φορές η αγάπη μας κάνει να λέμε και να κάνουμε μαλακίες, για τις οποίες μετανιώνουμε μεγαλώνοντας και κοιτώντας πίσω. Είναι κουραστικό να δικαιολογούμε το St. Anger για την αθλιότητά του, δεκτό να αρέσει στον οποιοδήποτε, απλά αυτός ο οποιοσδήποτε είναι βιτσιόζος. Και αυτό δεκτό. Στα βίτσια δε χωρούν συγκρίσεις, γιατί δεν είναι απαραίτητο να τα κατανοήσει κάποιος τρίτος.
4 Likes
Το st. Anger γαμαει και το st. Anger είναι ο,τι χειρότερο έχει βγει ποτέ είναι δύο προτάσεις που μπορεί να είναι αληθείς ταυτόχρονα, ο,τι και να λέει ο καθένας.
Το st. Anger το βγάλανε οι Metallica γιατί στα παπάκια τους, είναι αληθής ο,τι κι αν πει ο καθένας. Όταν οι “υπόλοιπες μπάντες επιπέδου Metallica” φτάσουν στο επίπεδο Metallica να έχουν κάνει τα πάντα, ας την ξανακάνουμε αυτή την κουβέντα.
Λέγοντας αυτά το st. Anger σπέρνει, ομότιτλο, Frantic, Some Kind of Monster και Shoot Me Again, είναι τραγούδια 10 με τόνο για την early 00s εποχή.
2 Likes
Παρων
Νταξει δεν είπα ποτέ πως είναι και καμιά δισκαρα, απλά το ότι ακούγεται ευχάριστα και έχει και κάποιες στιγμές που ξεχωρίζουν (πχ frantic, shoot me again, st anger, unnamed feeling, invisible kid, some kind of monster) σαν πολύ καλες. Αυτό είναι στο μυαλό μου ένα εφταρι, ένας δίσκος που δεν θα ακούσω συχνά αλλά μια φορά το χρόνο πχ που θα βάλω να το ακούσω θα κυλήσει ευχάριστα η ακρόαση.
Χωρίς να το έχω πει εγώ αλλά ο φιλτατος @drenie η δική μου οπτική όσον αφορά αυτό στο οποίο υπερέχουν σε σχέση πολλές άλλες μπάντες ακόμα και στα χειρότερα τους (σεντεγκερ δηλαδή) είναι πως ποτέ δεν ακούστηκαν κοινοτυποι ή αντιγράφεις, πάντα έκαναν τη φάση τους, και όταν αντέγραψαν κάποιον (μαγνερι και χαρδλοουντ κυρίως) αυτός ήταν ο εαυτός τους όχι κάποια άλλη μπάντα.
2 Likes
Ξαναλεω οτι δεν ποσταρα για να κραξω οσους γουσταρουν το στανγκερ, απλα για το “αλλες μπαντες το ζηλευουν”, προσωπικα δεν μπορω να σκεφτω ουτε μια. Ουτε τα “εχουν κανει τα παντα και το εβγαλαν γιατι ηταν σταρχιδια τους” ή “αν δεν ηταν αυτος ο δισκος η μπαντα δε θα υπηρχε” σχολιασα, ηταν πολυ συγκεκριμενη η απορια μου και εχω περιεργεια για απαντηση, σιγουρα απο τον drenie 
Επειδή κι εγώ ανέφερα κάτι παρόμοιο, αλλά έγραψα για τραγούδια που θα ζήλευαν άλλα γκρουπ και όχι σαν δίσκο συνολικά, που όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές από όλους έχει θέματα με την παραγωγή και τον ήχο (επιεικώς μιλώντας). Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι συνθέσεις και τα ριφ και οι στίχοι είναι κορυφαία, και επαναλαμβάνω ότι θα ζήλευαν πολλά γκρουπ να έχουν. Και μη ρωτήσεις ονομαστικά να πω ποια, δεν πήρα συνέντευξη από κανέναν, ούτε έκανα δημοσκόπηση… προσωπική εκτίμηση και θέση είναι.