Σαν χθες μου φαίνονται όλα αυτά εμένα
Ούτε καν έχω καταλάβει ότι τα αφιερώματα ξεκίνησαν πριν τόσα χρόνια…
Σαν χθες επίσης θυμάμαι να σκάει το hardwired εδώ στο φόρουμ και να γίνεται πάρτι από τον ενθουσιασμό . Το μόνο που δε θυμάμαι με βεβαιότητα είναι αν έσκασε εντελώς ξαφνικά για όλους μας ή μόνο σε εμένα ήταν τόσο αναπάντεχο που είδα νέο βιντεοκλίπ και νέα μουσική τους
Μπορω να το αποδειξω εγω. Η αγαπη μου για τους Metallica ξεκινησε καπου το 1995 και η φλογα μεσα μου εκαιγε για καμια δεκαρια χρονια. Οταν βγηκε το St. Anger, η φλογα δεν εσβησε, και τον δισκο τον ειχα λιωσει για κανα χρονο αφοτου βγηκε. Αλλα εντελως υπουλα και μουλωχτα, καπου το 2005 και για καμια δεκαρια χρονια ακομα, η φλογα ειχε πεσει στην πιο χαμηλη ενταση που θα μπορουσε, με καποιες πολυ συντομες εκλαμψεις. Βασικα ειναι και ο χειροτερος τροπος με τον οποιον χανεις την αγαπη που εχεις για κατι ή καποιον… σιγα σιγα… μερα με τη μερα… και διχως να το καταλαβεις. Απλα ξυπνας μια μερα και δεν νοιαζεσαι καθολου για αυτο που αγαπουσες. Ο λιγες στιγμες που με κρατουσαν ως fan των Metallica ηταν παντως και σημαντικες, ερχοταν μια στιγμη καθε 1-2 χρονια να μου θυμησουν ποσο αγαπω την μουσικη τους. Λιγο η συναυλια το 2007 στην Μαλακασα, λιγο το Death Magnetic το 2008, λιγο οι 4 συναυλιες στις οποιες τους ειδα στην Αμερικη μεταξυ 2009 και 2012, ολο και κατι υπηρχε για να αναψει προσωρινα την φλογα.
Ομως την περιοδο 2005-2015 υπηρχαν και παμπολλα πραγματακια σχετικα με Metallica που δεν ακολουθησα και δεν με ενδιεφερε κιολας. Μεχρι και σημερα, δεν εχω κατσει ποτε να δω τα τρια live που ηχογραφησαν και βιντεοσκοπησαν σε Quebec, Mexico City και Nimes, δεν εχω δει ακομα το Through The Never, το live στην Ανταρκτικη το ειδα αρκετα χρονια αφου το εκαναν, και γενικα απλα δε με ενδιεφεραν ως μπαντα πλεον τοσο πολυ. Ημουν κατι σαν περιστασιακος ακροατης για 10 χρονια, σαν να επισκεφτομαι μια παλια αγαπη μια στο τοσο και να θυμαμαι τα παλια καλα χρονια.
Το HTSD τα αλλαξε ολα αυτα, και νομιζω και για αρκετους ακομα. Ηταν ο πρωτος δισκος Metallica μετα απο 19 χρονια για τον οποιον μπορω να πω οτι τον εχω στην καρδια μου και τον θεωρω οσο εξαιρετικο οσο μπορει να ειναι ενας δισκος Metallica, ενω απο το 2016 εως σημερα ακολουθω την μπαντα πολυ τακτικα, οπως ειναι εμφανες και απο το παρον topic. Οποτε ναι, εχεις δικιο. Αν δεν ειχε βγει αυτος ο δισκος, δεν υπαρχει ουτε μια στο εκατομμυριο να ειχε αναθερμανει η φλογα μεσα μου για τους Metallica και να πιασω ξανα την δισκογραφια τους να την ακουσω μετα απο πολλα χρονια. Χωρις καμια υπερβολη, απο το 2005 εως το 2015, τα μονα τραγουδια που ακουγα απο Metallica ηταν σε τυχαιες φασεις τα LOAD & RELOAD, και το Death Magnetic οταν βγηκε και για κανα 2 χρονια μετα την κυκλοφορια του. Ολα τα αλλα, ζητημα να τα ακουσα 10-20 φορες συνολικα το καθενα μεσα σε 10 χρονια.
Εγω απλα ξυπνησα μια μερα τον Αυγουστο του 2016 και ειχε βγει εξωφρενικα καυλωτικο βιντεοκλιπ και τραγουδι Metallica μετα απο 8 χρονια, και δεν ηξερα καν οτι ετοιμαζαν νεο δισκο ξερω γω.
Υπαρχουν πολλοι τροποι με τους οποιους θα μπορουσα να αναφερθω στο Devil’s Dance. Και θα τους γραψω ολους, γιατι να επιλεξω μονο εναν αλλωστε? Το Devil’s Dance ειναι αρχικα, ενα απο τα πρωτα τραγουδια που εγραψαν οι Metallica για τα LOAD & RELOAD, κατι που συνεβη ουσιαστικα στο τελευταιο σκελος της περιοδειας για το Metallica. Μετα τα Wasting My Hate και King Nothing των οποιων τα demo ηχογραφηθηκαν τον Νοεμβριο του 1994, το demo του Devil’s Dance ηχογραφηθηκε στις 10 Δεκεμβριου 1994, μαζι με τα Hero Of The Day και Mama Said. Το 6ο τραγουδι με demo την ιδια χρονια, ηταν το Fixxxer, στις 29 Δεκεμβριου. Κατι που δεν με εκπλησσει καθολου προσωπικα, αφου ειναι απο τα πιο “μπλακαλμπουμαδικα” στους 2 αυτους δισκους, και αρα λογικο να ειναι απο αυτα που γραφτηκαν στις αρχες. Θα μπορουσε ισως να μπει και αυτουσιο βασικα στο φιδι, αντικαθιστωντας καποιο εκ των Don’t Tread On Me ή Through The Never και ανεβαζοντας την ποιοτητα 
Δευτερον, το Devil’s Dance ειναι ηχητικα και θεματικα το 3ο απο τα 6 τραγουδια των Metallica που θα μπορουσαν να βγουν σε καποια στιγμη στο μελλον ως μια compilation συλλογη με τιτλο “DO YOU WANT HEAVY?” και θα περιελαμβανε τα εξης τραγουδια:
Αυτη η εξαδα με λιγη φαντασια και λιγες παραδοχες, ειναι μια θεματικη ενοτητα που μιλαει για τερατα και την επιδραση που εχουν στο μυαλο καθε ανθρωπου. Δεν ειναι τα μονα φυσικα στην δισκογραφια των Metallica, αλλα τα 6 συγκεκριμενα ειναι τα πιο βαρια και αργοσυρτα τραγουδια στους εκαστοτε δισκους τους (με 2 απο αυτα να μιλανε για τον Κατουλου).
Τριτον, το Devil’s Dance ειναι το τραγουδι των Metallica με το δευτερο πιο πωρωτικο, καυλωτικο και μεγαλοπρεπες YEAH που εχει ηχογραφηθει ποτε σε studio album τους απο τον James, και το αφηνω σε σας να βρειτε ποιο ειναι το 1ο. Θα αναφερθω σε αυτην την στιγμη λιγο πιο μετα σε αυτο το κειμενο, αλλα που να ακουσετε και το demo αν δεν το εχετε κανει ηδη… θα μπει κι αυτο πιο μετα.
Τεταρτον και τελευταιον, το Devil’s Dance ειναι το ενα απο τα 2 τραγουδια μαζι με το 2Χ4, που εκαναν την πρεμιερα τους σε ζωντανη εκτελεση τον Αυγουστο του 1995, και αρα αποτελουν τις πρωτες νοτες νεας μουσικης Metallica που ακουσε ο κοσμος μετα απο 4 χρονια, το μεγαλυτερο διαστημα χωρις δισκο για την μπαντα εως τοτε, που μαλιστα τελικα εκλεισε στα 5 χρονια απο το 1991 εως το 1996. Επισης, το Devil’s Dance ειναι μαζι με το Fuel τα 2 τραγουδια απο τον δισκο που επαιξαν live πριν βγει ο δισκος, και το συγκεκριμενο εκανε πρεμιερα live πανω απο 2 χρονια πριν βγει το RELOAD (αλλα ουτε εκει εχει την πρωτια, αφου υπαρχει ενα τραγουδι στην δισκογραφια των Metallica που παιχτηκε live πριν την επισημη κυκλοφορια του κατα ενα ακομα μεγαλυτερο χρονικο διαστημα, σας αφηνω να το βρειτε κι αυτο).
Τις προαλλες βρηκα ενα διαγραμμα που θα το μοιραστω καποια στιγμη μαζι σας, με τον μεσο ορο και τον συνολικο χρονο που διαρκουν οι εισαγωγες στα διαφορα αλμπουμς των Metallica. Ο τυπος που το εφτιαξε, μετρησε ως εισαγωγη τον χρονο μεχρι να σκασουν τα πρωτα φωνητικα στις περισσοτερες περιπτωσεις. Το RELOAD, κυριως λογω των Fuel και The Memory Remains, ειχε τον μικροτερο χρονο σε αυτην την μετρηση (οχι κατα πολυ σε σχεση με τα αλλα αλμπουμς), αλλα και παλι ηταν πολυ πιο υψηλος ο χρονος σε σχεση με οποιαδηποτε αλλη μπαντα. Το Devil’s Dance ειναι ενας ογκολιθος που εχει 75 δευτερολεπτα χτισιματος πριν ακουστει η πρωτη λεξη απο τον James, που φυσικα ειναι ακομα ενα yeah.
Η μπασογραμμη του τραγουδιου εχει γραφτει απο τον Hetfield, ο οποιος μαλιστα εχει ηχογραφησει το μπασο στο demo του τραγουδιου. Οσον αφορα το κυριο concept με το οποιο αποφασισα να ασχοληθω στον συγκεκριμενο δισκο, και δη τον εξωστρεφη χαρακτηρα του RELOAD σε αντιθεση με τον εσωστρεφη του LOAD, το παρον τραγουδι που δεν ακολουθει αυτο το μοτιβο, μου δινει την ευκαιρια να ασχοληθω λιγακι με το artwork για τους δυο αυτους δισκους, στο οποιο ως γνωστον φωτογραφος ειναι ο Anton Corbijn. Η ομαδα που ειναι υπευθυνη για τον σχεδιασμο και την διαμορφωση στα δυο μνημειωδη booklets αποτελειται απο τους Andie Airfix, Paul DeCarli, Mike Gillies ενω τα ξακουστα εξωφυλλα ειναι εργα του Andres Serrano.
Ενα θεμα που ειχε συζητηθει καποτε εδω μεσα, ειναι το κατα ποσο οι Metallica “μαζευτηκαν” μετα τις αντιδρασεις γυρω απο το LOAD και το image που ειχαν καθ’ολη την διαρκεια του σωτηριου ετους 1996. Και ενα επιχειρημα για αυτο το συμμαζεμα (το οποιο ακομα απορω που ακριβως βρισκουν καποιοι, αλλα ειναι μια απορια που μαλλον δε θα απαντηθει ποτε) ηταν το υλικο στο βιβλιαρακι του RELOAD. Συγκεκριμενα, το πρωτο απο τα διδυμακια εχει μεσα ενα σωρο φωτογραφιες των Metallica απο επισημες φωτογραφησεις για τον δισκο, απο το στουντιο, με γουνες, με μαυρα νυχακια, με βαμμενα μαλλια, με μάσκαρα στα ματια, και διαφορα αλλα ομορφα. Αντιθετως, το δευτερο απο τα διδυμακια, εχει μεσα εξ’ολοκληρου στιγμιοτυπα απο την Poor Touring Me, και δειχνει τα μελη της μπαντας σε διαφορες live εμφανισεις.
Δεν χρειαζεται κανεις να εχει και τεραστιες γνωσεις γυρω απο τους Metallica και τις κυκλοφοριες τους, για να γνωριζει οτι δεν ειναι η πρωτη φορα που βλεπουμε κυκλοφοριες - διδυμακια απο την μπαντα, με την πρωτη κυκλοφορια να αναδεικνυει την στουντιακη εκφανση της μπαντας, και την δευτερη κυκλοφορια της μπαντας να αναδεικνυει την ζωντανη εμφανιση της μπαντας στις αρενες και τα γηπεδα. Οσοι προλαβανε τις VHS βιντεοκασετες και δεν ανακαλυψαν τα καλουδια των Metallica απευθειας σε DVD, θα θυμουνται οτι η αρχικη κυκλοφορια του “A Year and a Half In The Life of Metallica” ηταν μοιρασμενη σε Part I και Part II, κατι που τα κανει τα πρωτα διδυμακια που κυκλοφορησαν
Εκεινα τα πρωτα διδυμακια λοιπον, ειχαν ακριβως τον ιδιο χαρακτηρα. Το πρωτο μερος δειχνει το παρασκηνιο των 2 περιπου χρονων που τους πηρε να γραψουν και να ηχογραφησουν το Metallica και ηταν γεματο απο αποσπασματα μεσα στο στουντιο, ενω το δευτερο μερος, καλυπτει οτιδηποτε σχετικο με το πρωτο σκελος της περιοδειας που ακολουθησε την πιο μεγαλεπηβολη κυκλοφορια τους. Αυτην ακριβως την λογικη, ακολουθησαν και τα artworks για τα δευτερα διδυμακια τους, και παω στοιχημα πως αυτο ειχε αποφασιστει σχεδον το ιδιο δευτερολεπτο στο οποιο αποφασισαν οτι τελικα θα βγαλουν δυο αλμπουμς κι οχι ενα.
Το RELOAD λοιπον, ακολουθει την ιδια τεχνοτροπια με τα διαφορα Rorscach Inkblots που ειδαμε για πρωτη φορα με το LOAD, μονο που αυτην την φορα ολες οι φωτογραφιες που συνοδευουν τα αποσματα των στιχων ειναι απο συναυλιες τους. Ακριβως οπως και με τα δυο μερη του “A Year and a Half”. Οταν σε αυτο προσθεσει κανεις το πως ακριβως ο James χρησιμοποιησε στο μεγαλυτερο μερος των στιχων του RELOAD συμβολισμους οι οποιοι εκφραζουν το ανοιγμα της ψυχης του και της ζωης του στον υπολοιπο κοσμο, μπορει να καταλαβει λιγο καλυτερα αυτο το τερας που λεγεται Metallica.
James: Εγραψε το μπασο, επαιξε το μπασο στο ντεμο, εγραψε την ριφφαρα, εγραψε τους στιχους, εβαλε τα φωνητικα, εβαλε το δευτερο καλυτερο yeah ολων των εποχων, ε τι αλλο να κανει? Ας σταθουμε λιγο παραπανω στο ριφφ ομως. Ποιο απο ολα θα μου πειτε? Εμ ελα ντε. Αφου ειναι ολα πιο βαρια απο το συνολο των δισκων που εβγαλαν ολες οι αλλες μεταλ μπαντες το 1997, συγκεντρωτικα. Το αγαπημενο μου παντως παραμενει το βασικο που σκαει σε υψηλη ενταση στο αριστερο καναλι στα 0:21 του τραγουδιου. Ναι, στα διδυμακια πρεπει να διευκρινιζουμε ενταση, καναλι και layer. Γιατι οπως θα περιγραψουμε σε αλλο τραγουδι, αυτα που εχουν γινει στην παραγωγη ειναι πρωτοφανη, τουλαχιστον για μια μπαντα που παιζει σε αυτο το ειδος μουσικης, προφανως δε θα συγκρινω με jazz.
Lars: Η αποδοση του σε αυτο το τραγουδι ειναι ακριβως αυτο που θα εισπραξει κανεις αν σε περιπου 20 χρονια βαλει καποια artificial πλατφορμα να συνθεσει ενα ολοκληρο τραγουδι οπως θα το εκανε ο Lars Ulrich στα 90ς, μετα απο αλγοριθμο, input data και πληρη αναλυση ολων των ρυθμων που εχει παιξει ποτε. Οι δυναμικες ειναι φοβερες, πλαισιωνουν το μπασο του Hetfield (ναι το εγραψα) τελεια, και νομιζω οτι η λεξη που μπορουμε να χρησιμοποιησουμε για τα περισσοτερα χτυπηματα του στο Devil’s Dance ειναι “κροτος”.
Kirk: Για οποιον ακομα δεν εχει ενημερωθει μετα απο 25 χρονια οτι τις ρυθμικες κιθαρες τις ηχογραφησαν και οι δυο κιθαριστες των Metallica για πρωτη φορα στην ιστορια τους με τα LOAD και RELOAD, ειναι νομιζω η στιγμη να το επισημανουμε. Η μπαντα ηθελε εναν πιο φυσικο και χαλαρο ηχο, και αποφασισαν να δωσουν τετοια καθηκοντα για πρωτη φορα στον Hammett, κι ενω στους πρωτους 5 δισκους ολες οι ρυθμικες ειχαν ηχογραφηθει απο τον Hetfield. Το αποτελεσμα ειναι να εχουμε ολα αυτα τα layers που δινουν εναν πολυ σφιχτο χαρακτηρα στο Devil’s Dance. Η συμπραξη αυτη οδηγησε στο συγκεκριμενο τραγουδι σε εκπληκτικα αποτελεσματα κατα την γνωμη μου, με τα δυο καναλια να παιζουν διαφορετικα ριφφς στο μεγαλυτερο μερος του τραγουδιου. Επιπροσθετως, χωνει και τα διαφορα μικρα licks απο δω κι απο κει, οπως αλλωστε σε καθε τραγουδι στον δισκο.
Jason: Ενταξει καναμε την πλακα μας για το μπασο, αν και αληθευει οτι ο James εγραψε την βασικη μπασογραμμη, αλλα ο Jason εν προκειμενω δικαιολογει πληρως τον ρολο του στην μπαντα, αφου μας εδωσε μια απο τις πιο δυνατες στιγμες του με το Devil’s Dance. Τουμπανο και ο ηχος, και το παιξιμο, και τα παντα. Ειναι τοσο δυνατο, που με κανει να αναρωτιεμαι αν μονο για αυτο το τραγουδι παρατησε την πενα ο παπαρας και το επαιξε με τα δαχτυλα, αν και μαλλον ολοι ξερουμε πως οχι.
Σολο: Απο τα πιο ιδιαιτερα σολος του Kirk, ξεκιναει με επιθεση απο κουνουπι στο 3:13, συνεχιζει να παιζει μελωδικα και γαληνια στο φοντο σαν γκρινιαρικο τσιαουαουα οσο ο James επαναλαμβανει μισο ρεφρεν ακομα, μετατρεπεται σε στριγγλιες απο γατες που ξεπαρθενευονται καποιο βραδυ με πανσεληνο, και ψευτο-ολοκληρωνει στο 4:14 με βιρτουοζικη χρηση του wah pedal απο τα πιο υγρα ονειρα του Hammett. Λεω ψευτο-ολοκληρωνει, γιατι ο Hammett συνεχιζει να παιζει για μισο λεπτο ακομα κατι υποχθονιες μελωδιες. Προφανως 10 στα 10.
Στιχοι: Πειρασμος. Χορευοντας με τον Διαβολο. Ολες αυτες οι αταξιες που δινουν μερικες φορες λιγο αλατι στην ζωη και την κανουν πιο ενδιαφερουσα και λιγοτερο βαρετη. Οταν ελεγα για τον εξωστρεφη χαρακτηρα του RELOAD, σιγουρα δεν ειχα αυτο το κομματι στο μυαλο μου. Το συγκεκριμενο κομματι αποτελει μια κοινη θεματικη ενοτητα στιχουργικα με τραγουδια οπως The House That Jack Built, Thorn Within και Bleeding Me, ξερετε, ολα αυτα που εχουν να κανουν με τους πειρασμους στην ζωη του James και το μικρο διαβολακι στον ωμο του που τον καθοδηγει ενιοτε. Το τερας που τροφοδοτει και την απληστια του για περισσοτερη ζωη.
Καλυτερη στιγμη: Και φτανουμε στην απαντηση για το 2ο καλυτερο yeah ολων των εποχων απο τον James, μιας και ποτε δεν διευκρινισα ποιο ειναι, και το τραγουδι εχει μερικα. Προφανως εννοω αυτο στο τελος του solo απο τον Hammett, που το λεει με οσο περισσοτερο στομφο μπορει. Εκει στο 4:14 λοιπον, η χροια του Hetfield δημιουργει βαρυτικα κυματα που ταξιδευουν μεχρι το τελος του ηλιακου συστηματος.
Χειροτερη στιγμη: It’s nice to NOT see you here, μιας και ολες οι στιγμες στα 318 δευτερολεπτα του τραγουδιου ειναι εξαιρετικες.
Ας ολοκληρωσουμε κι εμεις οπως και τα γατια του Hammett, με τα διαφορα λαηβακια. Το Devil’s Dance εχει εκτελεστει ζωντανα μονο 44 φορες για καποιον λογο, και με αυτο εκφραζω μια μικρη εκπληξη, γιατι αποτελει για μενα μια πολυ καλη εναλλακτικη ως deep cut για το slot με τα βαρια και αργοσυρτα σε καθε συναυλια, και θα περιμενε κανεις ο Lars να το εχει συμπεριλαβει εστω λιγο παραπανω αυτα τα τελευταια 24-25 χρονια.
Η αξιοσημειωτη συναυλιακη ιστορια του Devil’s Dance εχει ως εξης:
Ισως να ειναι και το μοναδικο τραγουδι στον καταλογο των Metallica που εχουν παιξει live περισσοτερες φορες πριν το ηχογραφησουν, απο οτι μετα 
Υπαρχει ακομα ενα υποψηφιο, αλλα δε θα το τσεκαρω τωρα… hint: ειναι το αγαπημενο του @shadowking69
Donington, UK 1995
(ειναι ολοκληρο το live, εβαλα time stamp ομως για να πατε στο Devil’s Dance, καυλωτικο)
Φοινιξ, AZ 1997
(Ιανουαριος πριν 25 χρονια και 4 fuck πριν καν ξεκινησει το τραγουδι, ΚΑΚΟΣ ηχος δυστυχως)
MTV Live @San Francisco, CA 1998
(απο setlist που ηταν το μισο ακουστικο, η μονη εκτελεση απο 1997-1998 με απιστευτη ηχαρα)
Σαν Φρανσισκο, CA 1999
(Απο το S&M , ακομα μια εξαιρετικη εκδοση που αναδεικνυει τον λυρισμο του RELOAD)
Chorzow, Πολωνια 2008
(Προφερεται Χοουζοφ και ειναι υπερτιμιο, αφου ειναι στην Πολωνια - φωναρα James)
Μαδριτη, Ισπανια 2008
(τρεις μερες αργοτερα στην Ιβηρικη χερσονησο, επισης φωναρα James σε τρελα κεφια - επληκτικη εκτελεση πραγματικα, απο το σολο, απο τα φωνητικα, απο τον ηχο, απο τα παντα)
Να προσθέσω και ένα λαιβ σε κλαμπάκι;
Απο τα πολυ αγαπημενα του Reload το συγκεκριμενο, απλα γαμηστερο γκρουβ, πολυ κριμα που δεν το παιζουν λαηβ.
Bonus δωρακι για σημερα μια συνεντευξη απο τον Ιουλιο του 1996, η οποια αναδημοσιευτηκε στις 18 Νοεμβριου του 2011, δηλαδη στην επετειο των 14 χρονων απο την κυκλοφορια του RELOAD.
Εχει πολλα διαμαντακια η συνεντευξη, αλλα το κορυφαιο ειναι μαλλον αυτο:
HETFIELD: Five years between records is too crazy. We don’t want to do that anymore. It’s getting to be too fucking ridiculous: people waiting for new material forever, us touring too long, killing ourselves. We have to shorten these things up. Unfortunately, it’s really difficult to shorten the tours. People don’t really realize how global the music market has become. There didn’t used to be a fucking Indonesia to play, there wasn’t a South Africa, an India or a fuckin’ Turkey. Now there is, and we want to be there. [ laughs ] We’re going to have to miss a lot of places we hit on the last tour in order to be back in a year.
Που να ηξερε ο James του 1996 οτι τα κενα αναμεσα στα επομενα αλμπουμς μετα το 1997 θα ηταν αντιστοιχα 6, 5, 8 και 7+ χρονια?
μιας και είμαστε σε αυτό το mood
Jason ο Αμανατίδης των Metallica
άρα το δανέζικο ξέπλυμα είναι ο καραταΐδης; 
Ζηλευεις για την αγαπη που ελαβε απο τον κοσμο!
Μπεντ Κριστενσεν προφανως, κι εκεινος παιχτουρα ηταν
Kirk Hammett στον ρολο του Φαμπιαν Εσταη και James παιχτουρα Ζετερμπεργκ
Για καλό το είπα, αν θυμάσαι ήταν να πάρει μεταγραφή στην ιντερ και είχε ένα σοβαρό τροχαίο και τελικά δεν έγινε.
Ριδμ σεξιον=Αμυντικό δίδυμο. Αρα καραταιδης. Ο κριστενσεν επιθετικός δεν ήταν;
Χαμετ τσιαντακης, ντελικατος με ενδοξο παρελθον και εκλαμψεις ποιοτητας.
Παπαψεκ θα λεγα καραπιαλης; Μπατιστα; Εσται; Δεν ειμαι και γαυρος, ας μας διαφωτισει κανας αλλος 
Ναι αλλα ηταν απο την Δανια, και ηταν και υποτιμημενος, οπως ακριβως ο πιο επιδραστικος ντραμερ ολου του μεταλ ιστορικα 
Μπεντ Κρίστενσεν, Φαμπιάν Εστάι ρε σεις τι πάτε και θυμάστε!
Πολύ καλός επιθετικός ο Δανός. Επίσης θυμήθηκα τώρα Γιουσκόβιακ, παρτενέρ του Ίβιτς στην επίθεση
(μιας και πιάσαμε τον γάβρο δηλαδή).
Εποχές που οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού χεζονταν πάνω τους απ’τις επιτυχίες και χρειάζονταν παμπερς
Πεντε χρονια περιπου νωριτερα βεβαια ο κοσκωτας (α εκτος αν εννοεις για τον ντεταρι και οχι για τους παραπανω που λεγαμε)
Το 87 δεν πήρε τον Ολυμπιακό? Και το 88 ήρθε ο Ντεταρι?
Ναι σορι, εκανα εντιτ, δεν ειχα προσεξει καν πως μπηκε βιντεο για τον ντεταρι
Ας ξεκινησουμε απο τα βασικα για να μην εχουμε παρεξηγησεις. Το Unforgiven II ειναι μαλλον ακομα καλυτερο κι απο το πρωτο, που ειναι τελειο δεκαρι. Μπορει να ακουγεται οξυμωρο, αλλα αυτο συμβαινει μονο και μονο γιατι ειναι οντως οξυμωρο. Και για να σοβαρευτουμε και λιγακι, δεν υπαρχει καλυτερο Unforgiven. Οπως τα LOAD και RELOAD ειναι ενα, ετσι και τα Unforgivens ειναι ενα. Ο καθενας μπορει να προτιμαει οποιο θελει, οπως και να χει τα Unforgivens δεν νοιαζονται.
Πλεον μιλαμε για σχεδον πριν 25 χρονια, οποτε με το χερι στην καρδια, δεν μπορω να θυμηθω ποτε εμαθα οτι ο νεος δισκος των Metallica θα εχει sequel στο Unforgiven. Νομιζω πως εχω την αναμνηση του να το ανακαλυπτω την ημερα που αγορασα τον δισκο στο Metropolis στην Ομονοια βλεποντας τα τραγουδια στο οπισθοφυλλο, αλλα μπορει και να ειχα δει το tracklist σε κανα Metal Hammer πριν βγει ο δισκος στα ραφια, ποιος ξερει? Εδω δεν μπορω να ορκιστω οτι το αγορασα κι απο το Metropolis, καθως θα μπορουσε καλλιστα κατι τετοιο να εχει συμβει ειτε στο Βινυλιο, ενα μικροσκοπικο δισκαδικο στον εναν απο τους δυο βασικους πεζοδρομους στο Μαρουσι, ειτε στο αλλο δισκαδικο στο Μαρουσι που ηταν 20 μετρα πιο περα και που αυτην την στιγμη ξεχναω το ονομα του και νιωθω λιγο σοκαρισμενος.
Αυτο που ξερω σιγουρα, ειναι οτι ειχα αγορασει το Metal Hammer (απο τις πολυ λιγοστες φορες) του οποιου ΟΛΟΚΛΗΡΟ το εξωφυλλο ηταν μονοχρωμο μεταλλικο ασημι, με το μαυρο Metallica ninja star να δεσποζει σε τεραστιο μεγεθος μπροστα. Μπορει οι μεταλλαδες γραφιαδες της εποχης να εκραζαν καθε μοριο και ατομο των Metallica και να μοιραζαν τις προσβολες και τους κομπλεξικους αφορισμους για τα LOADS και τα κουρεματα των Metallica πιο πολυ κι απο οτι μοιραζουν καραμελες και σοκολατες την 31η Οκτωβριου οι νοικοκυραιοι στο Salem της Μασσαχουσσετης, αλλα το πορτοφολακι τους το ηθελαν γεματο.
Κατι ακομα που θυμαμαι σα να μην εχει περασει μια μερα, ειναι η πρωτη ακροαση του δισκου με παρεα. Εγω ειχα ακουσει ηδη τον δισκο μονος μου, αλλα για τον φιλο μου τον Φιλιππο, η ακροαση επρεπε να γινει ΣΩΣΤΑ. Δηλαδη στο ακριβο ηχοσυστημα στο σαλονι του σπιτιου του που ειχαμε δει ολες τις βιντεοκασετες των Metallica τα τελευταια 2 χρονια (A Year and a Half, Cliff’Em All, Two Of One και Live Shit: Binge & Purge μεχρι εκεινο το σημειο, και διαφορα αφιερωματα/live στο MTV) , σε πληρη ησυχια, με τους γονεις του κλειδωμενους στα μεσα δωματια, και σε τερμα ενταση. Οταν τελειωσε το Unforgiven II, θυμαμαι το σοκ στη φατσα του Φιλ, ο οποιος απλα αναφωνησε με τερμα σοβαρη φατσα και πολυ ψυχραιμα “ρε μολοκο… ειναι καλυτερο κι απο το ενα ε”.
Η δικη μου η σχεση με το Unforgiven II δεν ξεκινησε με τοσο κεραυνοβολο ερωτα οπως του Φιλιππου για το ιδιο τραγουδι. Εγω το λατρεψα μεν απο την πρωτη ακροαση, αλλα για πολυ καιρο δεν το ειχα πανω απο το 1. Δεν εχει μεγαλη σημασια ομως αυτη η συγκριση, και ηδη αναλωθηκα πολυ σε αυτην. Ας παμε στα σημαντικα καλυτερα. Ο James με το Unforgiven II εμβαθυνει περισσοτερο στο θεμα της συγχωρεσης, το οποιο προσεγγισε για πρωτη φορα το 1991, και δινει μια ακομα πτυχη 6 χρονια μετα. Αν στο πρωτο Unforgiven το βασικο θεμα της συγχωρεσης εχει να κανει με την ασυγχωρητη κοινωνια αλλα και το πως η κοινωνια δεν συγχωρει τον ιδιο, τοτε στο δευτερο μερος ο Hetfield βρισκει καποια που εχει πληγωθει και μοιραζεται τις εμπειριες του μαζι της, πριν φτασουμε φυσικα στο τριτο μερος στο οποιο καταλαβαινει οτι για να προχωρησει κι αυτος και το αλλο ατομο μαζι του, πρεπει να συγχωρησει τον εαυτο του πρωτα απο ολα.
Το Unforgiven II προκειται για ακομα ενα τραγουδι στο RELOAD που εκφραζει την θεληση του James να ανοιχτει και να μοιραστει ολα οσα τον κανουν αυτος που ειναι με τον υπολοιπο κοσμο. Το βιντεο εχει γυριστει με παρομοια τεχνοτροπια οπως το πρωτο, ενω καπου διαβασα οτι ο εφηβος που παιζει ειναι το ιδιο παιδακι απο το πρωτο Unforgiven, αλλα δεν μπορω να το διασταυρωσω. Το βιντεο κυκλοφορησε τον Ιανουαριο του 1998, ενω το single βγηκε μερικες εβδομαδες αργοτερα, και οπως με καθε αλλο single απο τα LOADS, οι Ευρωπαιοι πηραν ενα σωρο καλουδια με τα 3 διαφορετικα CD singles.
Μετα την παραδοση που ξεκινησαν τα singles απο το LOAD δειλα δειλα, με τις τοτε σπανιες live εκδοσεις τραγουδιων τους απο διαφορες συναυλιες της περιοδου, στο RELOAD (και ακομα περισσοτερο στο Garage Inc. ) ειχαμε μια σαφεστατα ακομα πιο οργανωμενη προσπαθεια να βγαινουν 2-3 μερη για καθε single, με το τελευταιο μερος να συμπεριλαμβανει και το demo του τραγουδιου. Το Unforgiven II ειναι το δευτερο χρονικα single μετα το The Memory Remains, και τριτο συνολικα σε αυτο το αφιερωμα, αφου ηδη καλυψαμε τα Fuel & Memory. Στο Fuel (που θυμιζω οτι βγηκε αργοτερα) ειχαμε ενα σωρο τραγουδια απο την συναυλια τους στο Brisbane της Αυστραλιας τον Απριλιο του 1998, εδω εχουμε μια πολυ ενδιαφερουσα συλλογη τραγουδιων απο συναυλια τους στο Ministry Of Sound του Λονδινου λιγες μερες πριν βγει το RELOAD , και συγκεκριμενα τα Helpless, The Four Horsemen, Of Wolf And Man, The Thing That Should Not Be, The Memory Remains, King Nothing, No Remorse και Am I Evil? . Το demo του τραγουδιου ηχογραφθηκε μονο απο James & Lars (οπως ΟΛΑ αλλωστε), στις 14 Απριλιου 1995.
James: Ποσα αριστουργηματικα τραγουδια μπορει να γραψει κανεις με την ιδια ακολουθια συγχορδιων και παρεμφερεις φωνητικες γραμμες? Η απαντηση ειναι “μεχρι τωρα 3 και ευχομαστε για το 4ο στον επομενο δισκο”. Ας αφησουμε ομως την συνθετικη αξια στο Unforgiven II στην ακρη για λιγο. Μπορει να ακουστει υπερβολικο με τοσο μεγαλο ανταγωνισμο, αλλα για μενα προσωπικα η ερμηνεια του Hetfield στο συγκεκριμενο τραγουδι ειναι η καλυτερη που εχει κανει ποτε οσον αφορα την μελωδικοτητα φυσικα, με μονες πιθανες ενστασεις κανα 2-3 τραγουδια στο Garage Inc. και το No Leaf Clover. Βεβαια οσο το γραφω αυτο σκεφτομαι κατι Low Man’s Lyric, κατι Carpe Diem Baby και κατι ρεφρεν στο Fixxxer και αναρωτιεμαι αν πρεπει να το ξανασκεφτω, αλλα νομιζω πως αυτο που κανει τα φωνητικα στο Unforgiven II να ξεχωριζουν ειναι το οτι η ανατριχιλα λογω της φωνης του James ειναι παρουσα σε καθε στιχο, σε καθε κουπλε, σε καθε ρεφρεν, σε καθε λεξη. 17 στα 10 και βαλε
Lars: Αφανης ο ρολος του, οπως ακριβως θα επρεπε να ειναι σε αυτο το τραγουδι. Μερικες φορες, ακομα κι αν ειναι πολυ σπανια, πρεπει να λεμε στον Δανο “ελα σκασε τωρα και παιξε τυμπανα” , γιατι η αληθεια ειναι οτι οταν συγκεντρωνεται και κανει αυτο που πρεπει, δεν υπαρχει κανενας αλλος που να το μπορουσε να το κανει τοσο καλα πανω στα riffs του Hetfield. Εδω λοιπον, το βουλωνει και παιζει τυμπανα και πολυ καλα κανει. 12 στα 10 για τον Λαρσαρο.
Kirk: Η συνθεση περιλαμβανει και το ονομα του και δε θα μπορουσε να ειναι αλλιως. Σε κατι τετοιες λιγο πιο grande συνθεσεις των Metallica, ειναι απαραιτητος και ο Hammett και οι ιδεες του. Δεν ξερω πολλες μπαντες που να μπορουν να εχουν αυτον τον ηχο που βγαζουν οι Metallica με τις κιθαρες τους σε σημεια οπως το ρεφρεν του Unforgiven II. Οι country ημι-ακουστικες κιθαρες δινουν εναν πολυ ξεχωριστο χαρακτηρα στο τραγουδι, και το διαφοροποιουν ακριβως οσο πρεπει απο το πρωτο Unforgiven, και ο Kirk εντυπωσιαζει για μια ακομα φορα με το σολο του. 14 στα 10 για τον Χαμμετακο.
Jason: Χωρις να κανει τιποτα ιδιαιτερο, συνοδευει τον Lars αψογα στο rhythm section και μπορω να πω οτι με το μπασο του δινει εναν μελαγχολικο τονο στο τραγουδι, κι ας μην υπαρχει καποιο σημειο στο οποιο να μπορεις να πεις “α ρε Τζεησοναρα εισαι γαματος και τιμιος”. 11 στα 10 για Τζεησονικ.
Σολο: Οταν εχεις χωσει εκεινο το σολο στο πρωτο Unforgiven και πρεπει να βγαλεις κατι εξισου καλο για να το βαλεις στην συνεχεια του, ξερεις οτι υπαρχει υψηλη πιεση και μεγαλες προσδοκιες. Το σολο του Kirk τελικα ικανοποιησε πληρως τις προσδοκιες, αφου κερδιζει επαξια την θεση στο νουμερο 1 των σολο του RELOAD, και αποτελει ενα απο τα καλυτερα σολο του γενικοτερα κατ’εμε. Ακριβως επειδη το ΙΙ ειναι και πιο ροκαδικο ως τραγουδι, ετσι και το σολο, με την ιδια φυση, ταιριαζει απολυτα.
Στιχοι: Αν και εγινε κουβεντα και πιο πανω για την θεματολογια του Unforgiven II, ας προσθεσω μια εναλλακτικη ερμηνεια που βρηκα, και δεν ειχα σκεφτει ποτε. Καποιος τυχαιος τυπος στο διαδικτυο λοιπον, εκανε την προταση πως ο Hetfield στους στιχους του τραγουδιου βρισκει ενα ατομο να εμπιστευτει και να στηριχθει πανω του σε μεσα αυτην την ατιμη πορνη unforgiven κοινωνια, και τελικα αυτο το ατομο αποδεικνυεται σκαρτο και τον πληγωνει και αυτο, οποτε ειναι επισης ασυγχωρητο. Οποια και να ειναι η πραγματικη ερμηνεια στο μυαλο του James, σιγουρα μιλαμε για μερικους απο τους πιο δυνατους στιχους του, και νοηματικα αλλα και ηχητικα. Εκεινο το black heart scarring still, αφηνει οντως σημαδια που μενουν, οχι απαραιτητα με κακο τροπο. Θα σταθω στο κατωθι λακωνικο πινακακι, αφου τα πολλα λογια ειναι φτωχεια:
Καλυτερη στιγμη: “I take this key and I bury it in you, because you’re unforgiven too”
Χειροτερη στιγμη: φακοφ ρε
Κανενας δεν ειναι τελειος. Ουτε οι Metallica. Βασικα απεχουν πολυ απο το τελειο, αλλα ισως εν μερει γι αυτο τους αγαπαμε κιολας. Εν προκειμενω οχι απλα δεν ειναι τελειοι, αλλα ειναι ενοχοι για αρκετα εγκληματα. Ενα απο αυτα τα εγκληματα ειναι το οτι το εχουν παιξει live το Unforgiven II μολις 6 φορες στα 25 χρονια υπαρξης του τραγουδιου. Εξι. Τι να πεις, αμα ειναι μαλακες ωρες ωρες οι ανθρωποι, δεν μπορεις να κανεις και πολλα.
Η ζωντανη πρεμιερα του τραγουδιου εγινε τον Δεκεμβριο του 1997 και μαλιστα σε κατι βραβεια και οχι μπροστα σε κανονικο κοινο, ενω επρεπε να περασουν 18 χρονια μεχρι να το ξαναπαιξουν, για πρωτη φορα μπροστα στο Metallica family. Ολες οι υπολοιπες 5 εκτελεσεις λοιπον, συνεβησαν μεταξυ Μαιου και Σεπτεμβριου του 2015, στα πλαισια της “Lords Of Summer Tour” (το κλασικο διαλειμμα απο ηχογραφησεις δισκου), 4 στην Ευρωπη και 1 στον Καναδα (!)
Ενα ακομα εγκλημα σχετικο με το Unforgiven II, ειναι το οτι δεν το συμπεριελαβαν ουτε στο πρωτο S&M, αλλα ουτε στο δευτερο. Ελπιζω οταν θα ριξουν τα γκαζια και θα ειναι αρκετα παππουδες, και αυτο το τραγουδι, μαζι με πολλα αλλα, να αποκτησουν περιοπτη θεση σε μικροτερα λαηβακια που θα κανουν. Το καλο ειναι οτι απο τις 6 φορες , εχουμε σχετικα καλες εκδοσεις για τις 4 εξ αυτων, οποτε παρτε τις. Μονο Ιταλια και Αυστρια 2015 λειπουν.
Billboard Music Awards, Las Vegas, NV 1997
(η λεξη cringe ειναι πολυ μικρη για να περιγραψει αυτο που βλεπουμε στα πρωτα 20 δευτερολεπτα στο βιντεο, αλλα ο James τζοβενος με ανοιχτο πουκαμισο, ο Jason επισης καλοντυμενος κυριουλης που βοηθαει την γιαγια σου να περασει τον δρομο, ο Lars ο κουλ τυπος με την ασπρη μπλουζα που τον χαιρετανε ολοι στον δρομο και τον λιγουρευονται ολες οι μιλφαρες, και ο καλυτερος ολων, ο Kirk με το κοστουμι και το κουρεμα απο ταινια του Robert Rodriguez στην οποια σκοτωνει τους παντες με νυχοκοπτη, γαμανε τις μανες ολωνωνε)
Γκεζελκιρχεν, Γερμανια 2015
(πρωτη εκτελεση μετα απο 18 χρονια, δεν ξερω τι φαση με το κοινο πανω στην σκηνη)
Μοναχο, Γερμανια 2015
(Δυο μερες μετα την αποπανω συναυλια, με εναν ηλιθιο που φοραει μπλουζα Testament)
Κημπεκ, Καναδας 2015
(η τελευταια εκτελεση του τραγουδιου μεχρι τωρα, με κατι σαν σολο απο τον Χαμμετ, που μαλλον ξεχασε και οτι επρεπε να παιξει σολο, αλλα και το σολο το ιδιο και επαιξε οτι θυμοταν… λογικα η παρτιτουρα θα ηταν στο i-phone που εχασε στα κυματα της Χονολουλου κανα μηνα πριν την συναυλια στον Καναδα)
