Metallica - Low Man’s Lyric
Συνηθως οταν το ονομα ενος ανθρωπου εχει συσχετιστει καπως με κατι που εχουν κανει οι Metallica στην καριερα τους, οσο μικρο και να ειναι αυτο, αυτος ο ανθρωπος ξαφνικα βλεπει την δημοσιοτητα του να αυξανεται, ειτε μιλαμε για τον Phil Towle, που αποτελεσε τον οριακα κομπογιαννιτη ψυχολογο της μπαντας για κατι μηνες πισω στο μακρινο 2002, ειτε μιλαμε για τους Flemming Rasmussen, Bob Rock, Stefan Chirazi, Ross Halfin, Anton Corbjin και James “Jimbo” Barton, που τις τελευταιες δεκαετιες εχουν δουλεψει κατα καιρους με τους Metallica στους τομεις της φωτογραφιας, σκηνοθεσιας, παραγωγης και ηχοληψιας.
Αν και σιγουρα θα μπορουσαν να εχουν ανοιξει το μυαλο τους ακομα περισσοτερο, οι Metallica, και με δεδομενο οτι ξεκινησαν ως μια thrash metal μπαντα, εχουν εξερευνησει αρκετα μουσικα μονοπατια, με τον Bob Rock συγκεκριμενα να εχει τεραστια συνεισφορα σε αυτο, αφου τους εμαθε να πειραματιζονται με νεους ηχους οσο κανενας αλλος μεχρι τοτε, αλλα και εκτοτε. Ενας ανθρωπος που ειχε το προνομιο να ηχογραφησει μαζι με τους Metallica κατα την διαρκεια των ηχογραφησεων του RELOAD, ειναι ο David Miles, ο οποιος ηχογραφησε τις υπνωτικες και πανεμορφες μελωδιες στο Low Man’s Lyric με ενα μεσαιωνικο εγχορδο που εχει το ονομα hurdy gurdy, με προελευση ειτε απο την Ανατολικη Ευρωπη ειτε απο την Μεση Ανατολη. Ο ηχος του θυμιζει κατι αναμεσα σε φυσαρμονικα και γκαιντα.
Ο David Miles λοιπον, ειναι απο αυτες τις σπανιες περιπτωσεις ανθρωπων, τους οποιους τους αγγιξε για λιγο αυτο το τεραστιο πλεον οικοδομημα που λεγεται Metallica, αλλα για καποιον λογο δεν απεκτησε ποτε καποια φοβερη δημοσιοτητα, και ως εκ τουτου δεν εχει και πολλα ιχνη διαδικτυακα. Η μονη φωτογραφια του που μπορεσα να βρω ειναι αυτη ακριβως απο κατω. Δεν βοηθαει φυσικα και το κοινοτοπο του ονοματος του, αλλα σε αυτην την αναρτηση θα τον τιμησουμε και αυτον, οπως και καθε αλλον low man που δεν εγινε ποτε διασημος.
Οπως ακριβως και το αντικειμενο θεματολογιας του Low Man’s Lyric, ετσι και το ιδιο το τραγουδι αποτελει ενα απο τα πιο αδικημενα και παραμελημενα τραγουδια των Metallica στην δισκογραφια τους, τουλαχιστον για τον πολυ κοσμο. Ο πειραματισμος της μπαντας με νεους ηχους και τονους στην μουσικη τους, εφερε την τριτη σερι mellow στιγμη στην δισκογραφια τους (και τελευταια), μετα απο τα εξαιρετικα Nothing Else Matters και Mama Said, στα οποια ξεφυγαν απο την λογικη της power μπαλαντας (θεση αλλωστε την οποια καλυψαν με τα διαφορα Unforgivens). Πολλα μπορει να πει κανεις για τους Metallica, αλλα επ’ουδενι δεν μπορει να τους κατηγορησει για στασιμοτητα. Το 1991 πειραματιστηκαν με μια πιο παραδοσιακη για τα δεδομενα του ροκ και του μεταλ συνθεση στο Nothing Else Matters, βαζοντας μαλιστα εγχορδα για πρωτη φορα σε ηχογραφηση, ενω το 1996 φλερταραν πολυ εντονα με την country στο Mama Said, βαζοντας και την δικη τους πινελια προφανως. Το 1997 λοιπον, επελεξαν να βαλουν κατι διαφορετικο κι απο τα δυο στο RELOAD , και το αποτελεσμα τους δικαιωνει πληρως. Δεν θα κανω την δηλωση πως θεωρω το Low Man’s Lyric το καλυτερο απο αυτα τα τρια, γιατι λατρευω και τα τρια τραγουδια υπερβολικα, θα πω ομως οτι παρουσιαζει μαλλον το μεγαλυτερο μουσικο ενδιαφερον απο τα τρια.
Εγραψα προηγουμενως πως αυτη η τραγουδαρα ειναι αδικημενη, μονο που αυτην την φορα δεν εννοω τοσο αδικημενη απο τους διαφορους κολλημενους με το παρελθον, οσο απο τους ιδιους τους Metallica. Σε αντιθεση με τα Nothing Else Matters και Mama Said, το Low Man’s Lyric δεν κυκλοφορησε ποτε ως single, δεν εχει καποιο βιντεο, δεν ελαβε ποτε promotion απο την μπαντα, και για καποιον πληρως ανεξηγητο λογο αποτελεσε κομματι του setlist τους μονο τους πρωτους 10 μηνες μετα την κυκλοφορια του RELOAD. Βεβαια, για να μην κανουμε και ξεπλυμα στους μετσαλλαδες της εποχης, εννοειται εχουν κι αυτοι σημαντικο μεριδιο ευθυνης για την καταφωρη αδικια που εχει υποστει το εν λογω τραγουδι, οπως αλλωστε και πολλα αλλα τους τραγουδια. Ομως 25 χρονια μετα ειμαστε ανωτεροι και συγχωρουμε τετοια εγκληματα. Αλλωστε τα κολληματα των αλλων δεν μας εμποδισαν ποτε να απολαυσουμε μουσικαρες στον μεγιστο βαθμο 
Το Low Man’s Lyric ειναι το δευτερο μεγαλυτερο τραγουδι στον δισκο μετα το Fixxxer, αλλα δεν του φαινεται καθολου, αφου τα σχεδον 8 λεπτα περνανε νερακι. Ο James ξεκιναει το τραγουδι υποτονθορυζοντας την μελωδια (ευκαιρια να μαθετε και μια νεα λεξη οπως την εμαθα εγω) που υποστηριζεται απο τις καθαρες κιθαρες, το χαρντι γκαρντι μπαινει με τη μια και προσθετει την δικη του ατμοσφαιρα, και ο Λαρς καταφερνει να μην παρασυρθει, παιζοντας σχετικα ηρεμα πανω στις μελωδιες. Οπως ο Νικος Ξυλουρης εχει την μπαλαντα του κυρ Μεντιου για να υμνησει τον μοχθο και κοπο του φουκαρα εργατη, ετσι και οι Metallica εχουν το Low Man’s Lyric για να υμνησουν του φουκαρα που εχει χασει τα παντα στην ζωη του. Το τραγουδι φτανει στο κρεσεντο του καπου στη μεση, και αφου χαλαρωσει ξανα σιγα σιγα μεχρι το τελος, τελειωνει οπως αρχισε, με τον James να υποτονθορυζει την βασικη μελωδια του τραγουδιου, αφηνοντας τον David Miles να βρει πως σταματαει αυτη η αναθεματισμενη πρωτογονη δηθεν ψευτοφυσαρμονικα. Κι εμεις φυσικα συνεχιζουμε τον υποτονθορυσμο της μελωδιας ακομα και αφου τελειωσει το τραγουδι (απλα επαναλαμβανω τη νεα λεξη που εμαθα για να την εμπεδωσουμε ολοι).
James: Το RELOAD και επακολουθως το Garage Inc. , ειναι οι δυο πιο λαμπρες στιγμες στην καριερα του Hetfield οσον αφορα τις φωνητικες του ερμηνειες. Οχι δηλαδη πως το LOAD υστερει σε τιποτα στον συγκεκριμενο παραγοντα, απλα τραγουδια οπως το Low Man’s Lyric, μεταξυ αλλων, αναδεικνυουν πληρως τις ικανοτητες του. Ο James καταφερνει να συνδυασει την μελωδικοτητα του με το παθος στην φωνη του αψογα, και το περιφημο γρεζι παιρνει μια πανεμορφη συνθεση και την εξυψωνει στο πανθεον των τραγουδιων τους. Το παραπονιαρικο στυλ ερμηνειας που βρισκουμε συχνα πυκνα στον δισκο ταιριαζει πληρως στην μπαλαντα του κυρ Τζιμη, και η μουσικη που πλαισιωνει αυτην την φωνη ειναι εξ’ολοκληρου γραμμενη απο τον ιδιο, οπως μπορουμε ευκολα να καταλαβουμε απο το “Hetfield/Ulrich” στα credits.
Lars: Οπως και ο James, ετσι κι ο Lars αποτελει ηρεμη δυναμη στο τραγουδι, και το μεγαλυτερο του κατορθωμα στην συγκεκριμενη συνθεση ειναι το οτι καταφερνει να περιορισει τον εαυτο του και την παθολογικη λατρεια που εχει στο ταμπουρο, δινοντας μας μια (οπως παντα) ενδιαφερουσα προσεγγιση, η οποια βασιζεται στο να χτισει ατμοσφαιρα και να ντυσει το κομματι με μια μετρημενη εκτελεση στα τυμπανα.
Kirk: Εδω εχουμε να κανουμε με μια απο τις στιγμες στα διδυμακια που ο αγαπημενος μας Φιλιππινεζος λαμπει. Ακομα και χωρις σολο στο τραγουδι, το γεγονος οτι στα LOAD και RELOAD ηχογραφησε κιθαρες και ο Hammett, δινει μια αλλη αυρα στην ατμοσφαιρα του Low Man’s Lyric, στην οποια ταιριαζει πληρως αυτο το πιο χυμα και ζωντανο υφος. Ο ηχος που βγαζουν οι Metallica σε αυτο το τραγουδι, με κανει να σκεφτομαι ποσο υπεροχος θα ηταν ενας ολοκληρος δισκος σε αυτο το υφος. Σιγουρα ο Kirk θα μπορουσε να προσφερει ακομα περισσοτερο σε ενα τετοιο εγχειρημα.
Jason: Δε θα μπορουσε να περασει απαρατηρητος σε ενα τραγουδι που εχει χαμηλα τις εντασεις στις κιθαρες. Κι ομως περναει. Τουλαχιστον στο μεγαλυτερο μερος του τραγουδιου. Ισως η πιο ευκολη εκτελεση στην θητεια του στην μπαντα. Το μπασο ακουγεται πεντακαθαρα φυσικα σε ολοκληρο το Low Man’s Lyric, και στα κουπλε ο Τζεησοναρας μας δινει λιγη ιντριγκα με το slapping του. Αυτο ακουστηκε λιγο λαθος.
Σολο: Δεν εχει. Καλυτερα που δεν εχει. Σε αντιθεση με ολοκληρο τον επομενο τους δισκο, σε αυτο το τραγουδι μαλλον θα εκανε κακο ενα κιθαριστικο σολο. Μπορω βεβαια να μιλησω για το χαρντι γκαρντι. Αλλα επειδη ειμαι ασχετος με το οργανο του David Miles, δε θα μιλησω. Χμμμ κι αυτο ακουστηκε λαθος.
Στιχοι: Ποσες φορες πια να μας βαλει ο James στην θεση καποιου ταλαιπωρημενου με τους στιχους του? Απο οτι φαινεται παρα πολλες ακομα, και καλα κανει μαλλον. Το Low Man’s Lyric εξερευνει τα συναισθηματα καποιου που εχει παρει πολλες λανθασμενες στροφες στην ζωη του, οι οποιες τον εχουν οδηγησει στην εξαθλιωση και τον εχουν απομακρυνει απο οτιδηποτε ειχε στη ζωη του να τον κανει ευτυχισμενο. Ο James παιζει με τα στοιχεια της φυσεως οπως ο ουρανος, οι καταιγιδες, η φωτια και η βροχη, και τα χρησιμοποιει ως συμβολα για την ενδοσκοπηση και αυτοκριτικη του φουκαρα. Ο κυρ Τζιμης κοιταει τον εαυτο του στον καθρεφτη και βλεπει εναν ταλαιπωρημενο, κουρασμενο, καταπονημενο φουκαριαρη, που εχει καταληξει αστεγος γυρω απο μια φωτια σε σκουπιδοτενεκε, με μονη παρεα τον εαυτο του και ενα σκυλι. Ακομα κι αν ο σκοπος ηταν να ερμηνευτουν μεταφορικα οι στιχοι, παραμενει μια πολυ δυνατη εικονα, που δειχνει την παρακμη στην ζωη του πρωταγωνιστη. Ειναι πολυ ευκολο να παρερμηνευσει καποιος τον στιχο που αναφερεται στις φλεβες και να νομισει οτι ο Hetfield αναφερεται και σε αυτο το τραγουδι στους εθισμους, αλλα η αληθεια ειναι πως το “My fingers seek my veins” με το οποιο κλεινει το τραγουδι, αναφερεται στην αναγκη του φουκαρα του low man να βρει τον παλμο του και να νιωσει ζωντανος. Το εντυπωσιακο με τους στιχους και την θεματικη του Low Man’s Lyric ειναι πως θα μπορουσε καλλιστα να αποτελει ενα ακομα κεφαλαιο στο μακροχρονιο project με τιτλο Unforgiven, αλλα μαλλον επειδη ειχαμε ηδη στον ιδιο δισκο το ΙΙ, ηταν λιγο δυσκολο να εχουμε και το ΙΙΙ. Το οποιο ειδαμε 11 χρονια αργοτερα, και ειχε παρα πολυ κοντινο θεμα με το Low Man’s Lyric.
Καλυτερη στιγμη: Το κρεσεντο του τραγουδιου που ξεκιναει σιγα σιγα στο 3:35 και ολοκληρωνεται πολυ δυνατα με το κλαμα του κυρ Τζιμη στα σοκακια και τις εξομολογησεις του στην βροχη, τα οποια ακολουθει ενα ακομα ρεφρεν.
Χειροτερη στιγμη: Το οτι εχουν να το παιξουν ζωντανα 24 χρονια.
Για παμε και στις ζωντανες εκτελεσεις. Περιεργως, αν και το Low Man’s Lyric εχει να παιχθει ζωντανα 24 χρονια, εχει εκτελεστει ζωντανα συνολικα 65 φορες, ολες ακουστικα, και σε διαστημα λιγοτερο απο εναν χρονο. Οι πρωτες δυο εκτελεσεις ηταν εναν μηνα πριν την κυκλοφορια του RELOAD για το Bridge School Benefit στην Καλιφορνια, ενω στην συνεχεια απεκτησε σταθερη θεση στο setlist στην Re-Touring Me, και συγκεκριμενα στα σκελη της περιοδειας που περασαν απο Αυστραλια, Νεα Ζηλανδια, Νοτια Κορεα, Ιαπωνια, ΗΠΑ και Καναδα. Αν εξαιρεσουμε μια ραδιοφωνικη εκτελεση στο Λονδινο που εγινε για προωθηση του δισκου τον Νοεμβριο του 1997, δεν εχει εκτελεστει ποτε ζωντανα στην Ευρωπη.
Mountain View, CA 1997
(Πρεμιερα σε ακουστικη εκτελεση, με τον David Miles στο hurdy gurdy)
San Francisco, CA 1998
(Unplugged Live για το MTV, παλι με David Miles και με αυτο το γαματο σετλιστ)
Σεουλ, Κορεα 1998
(Απο τo ακουστικο κομματι καθε συναυλιας τοτε, μαζι με Horsemen και Motorbreath)
East Rutherford, NJ 1998
(απο το βρωμερο Νιου Τζερσι, ελαχιστα πριν τις ηχογραφησεις του Garage Inc. )
