Λοιπόν θα πω το μακρύ μου για την Αγγλία, γιατί έτσι 
Kαι εγώ Αγγλία θα προτιμούσα να το πάρει με όσα έχω δει ως τώρα, αν και Ιταλία + Δανία μου είναι φέτος εξαιρετικά συμπαθείς και δεν με χαλάει να το πάρει μια εκ αυτών. Αγγλία δεν υποστήριζα ποτέ διαχρονικά btw σε επίπεδο Εθνικών (προτιμούσα Ολλανδία, Αργεντινή, Βραζιλία και Γαλλία), ασχέτως που είμαι πολύ φίλος του Αγγλικού ποδοσφαίρου και της γηπεδικής του κουλτούρας γενικότερα ανά τις δεκαετίες.
Όσα χρόνια τους θυμάμαι σε διεθνές επίπεδο, σε πρώτο βαθμό έπασχαν πάντα σε προπονητικό επίπεδο: Eriksson, Steve McClaren, Roy γαμημένος Hodgson από τους πιο πρόσφατους, όλοι ήταν ανεπαρκέστατοι σε τακτικό επίπεδο -δεν πάω πιο πίσω σε κάτι cartoon τύπου Kevin Keigan-. Μόνο ο Cappello λίγο διέφερε αλλά δεν έφτανε. Για να μην αρχίσω μεμονωμένα για τις μαλακίες του καθένα, ένα χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα του αγαπημένου μου Roy γαμημένου Hodgson ήταν όταν είχε τοποθετήσει τον Rooney σε μια νύχτα από το πουθενά σαν αμυντικό χάφ (!), στην τραγωδία του Euro 2016. Προπονητές που έπαιζαν βαρετό, προβλέψιμο και αποστειρωμένο ποδόσφαιρο με λάθος τακτικές ή επιλογές προσώπων σε θέσεις που δεν μπορούσαν να αποδώσουν το μέγιστο, ανίκανοι όμως να διαχειριστούν και το ψυχολογικό κομμάτι της δουλειάς, μην καταφέρνοντας να εμφυσήσουν αυτό το πνεύμα ενότητας που πρέπει να διακρίνει μια εθνική ποδοσφαιρική ομάδα. Αυτό που θεωρώ είναι και το αυτονόητο που οφείλει πρωτίστως κάνει ο εκάστοτε προπονητής, ασχέτως αν οι τακτικές ή τα συστήματα που παίζει είναι απαρχαιωμένα, βαρετά ή προβλέψιμα. Θα χάσει πιθανότατα -ή και όχι- λόγω αυτών, όμως αν καταφέρει να δημιουργήσει μια ενωμένη ομάδα, ίσως την παλέψει. Η Πορτογαλία δεν έπαιξε τίποτα στο προηγούμενο Euro, δεν είχε καν ‘‘καλή’’ ομάδα, αλλά τουλάχιστον ήταν ομάδα.
Αυτό όμως οδηγεί και στο μεγαλύτερο όμως αγκάθι των περασμένων γενιών της Αγγλικής εθνικής ομάδας κατά τη γνώμη μου, τους ίδιους της τους παίκτες, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αγωνίζονται και μια λάθος φιλοσοφία που έχει διαιωνιστεί στο Νησί περί ποδοσφαιρικής ιστορίας και κληρονομιάς:
Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιον το θέαμα, η Premier League σαν διοργάνωση είναι το πιο ολοκληρωμένο πρωτάθλημα παγκοσμίως. Υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις ακόμα και σε ομάδες της τελευταίας λίγκας, κάθε υπο-διοργάνωση σαν το League Cup ας πούμε είναι ακραία ανταγωνιστική, ο ρυθμός των αγώνων είναι φρενήρης και μοιάζει με μαραθώνιο, παίζουν τρελά λεφτά από χορηγίες και το ίδιο το παιχνίδι είναι γεμάτο ένταση, πάθος, τακτική, ξύλο, ταχύτητα, δύναμη, με μια τάση να είναι το volume στο maximum ολόκληρη τη σεζόν, συγκριτικά με άλλα μεγάλα πρωταθλήματα. Όλο αυτό είναι εξαντλητικό για τον μέσο παίκτη που αγωνίζεται σε αυτό και η πίεση που του δημιουργούν οι τριγύρω managers, media, φίλαθλοι κτλ είναι αφόρητη. Όμως, ο Χ καλός επαγγελματίας ξένος παίκτης που αγωνίζεται στη Νησί, όταν πήγαινε να παίξει με την Εθνική του, τα άφηνε όλα αυτά πίσω. Κούραση ξε-κούραση, οι παίκτες πληρώνονται πολλά και έχουν πάνω τους δεκάδες άτομα που θα φροντίσουν την φυσική τους αποκατάσταση μετά το τέλος της σεζόν, εν όψη της επόμενης. Και ο Άγγλος άφηνε πίσω την κούραση -σε ένα βαθμό βέβαια γιατί οι καλοί Άγγλοι παίκτες, τουλάχιστον προηγούμενες εποχές, στα 30-32 τους κλάταραν οριστικά σχεδόν μιας και έπαιζαν από τα 16 σε μεγάλες ταχύτητες, όπως πχ ο Rooney-.
Όμως το mindset του ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό του ξένου ποδοσφαιριστή, γιατί είχε 2 προβλήματα που δεν μπορούσε να λύσει τόσο εύκολα, όταν έφτανε να ενσωματωθεί με την αποστολή της Εθνικής: Την αντιπαλότητα με τους συμπαίκτες του στην Εθνική ομάδα λόγω των εγχώριων rivalries, όπως όμως και την μαλακισμένη νοοτροπία που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό κάθε μα κάθε Άγγλου πιτσιρικά από τα media και χίλιους δύο άλλους παράγοντες, ότι ο κόσμος του χρωστάει γιατί το ποδόσφαιρο επινοήθηκε στην Αγγλία.
Το πρώτο πρόβλημα, έχει αναγνωριστεί και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των ενίοτε εθνικών ομάδων σε πολλές συνεντεύξεις και εκπομπές. Η Αγγλία της ‘’χρυσής γενιάς’’ είχε πχ στην άμυνα John Terry, Rio Ferdinand, Jamie Carragher, Sol Campbell με τους Terry και Ferdinand να επιλέγονται συνήθως ως κεντρικό δίδυμο. Δύο παίκτες που είχαν μάθει να μισεί ο ένας τον άλλο κατά την διάρκεια κάθε σεζόν και επουδενί δεν ήταν της ίδιας δυναμικής όπως πχ το δίδυμο Ferdinand – Vidic στη United, παρότι ο Terry ήταν επίσης world class αμυντικός. Ύστερα στη μεσαία γραμμή μερικούς από τους καλύτερους μέσους των τελευταίων 30 ετών παγκοσμίως, Scholes, Lampard, Beckham, Gerrard κτλ με τους μισούς να παίζουν στην ίδια θέση -και να γίνεται προφανέστατη κακοδιαχείριση τους στο πως θα χωρέσουν όλοι στην ίδια ενδεκάδα, με κλασσικό παράδειγμα το ηλίθιο 4-4-2 του Eriksson με την αχρηστοποίηση του Scholes στα αριστερά και κεντρικό δίδυμο Lampard και Gerrard που δεν δούλευε με τίποτα γιατί δεν μπορούσαν να συνεργαστούν (κάτι που οδήγησε τον Scholes να αποσυρθεί στα 29 του από την Εθνική)- και παράλληλα, όπως είχε πει σε μια συνέντευξη του ο Gerrard, στις αποστολές της εθνικής να τρώνε σε άλλο τραπέζι οι της United με εκείνους της Liverpool ή της Chelsea και να μην ανταλλάζουν ούτε μια ματιά ενώ την επομένη πχ είχαν παιχνίδι.
Ο Άγγλος παίκτης της Εθνικής, πάντα την είχε σε δεύτερη μοίρα συγκριτικά με την ομάδα που αγωνιζόταν στην Αγγλία. Και αυτό δεν τους άφηνε ποτέ να αναπτύξουν καλές σχέσεις, να συνεργαστούν και να γίνουν κανονική ομάδα. Η Ισπανία που είδε μια μεγάλη άνθηση την περίοδο 2008-2012, είχε μια ομάδα που αποτελούνταν ουσιαστικά από παίκτες των δύο μεγαλύτερων σωματίων της χώρας -Real και Barcelona, άσπονδοι εχθροί σαν σωματεία- οι οποίοι κατευθείαν έδεσαν και έγιναν ένα συμπαγές σύνολο. Η Αγγλία αυτό δεν μπορούσε να το καταφέρει ποτέ γιατί τα club rivalries είναι αφάνταστα δυνατά στο εγχώριο πρωτάθλημα, ριζωμένα βαθιά στην ιστορία και ολόκληρες γενιές έχουν γαλουχηθεί με αυτά -σε μια χώρα που κυριολεκτικά λατρεύει το ποδόσφαιρο και είναι μέρος της καθημερινότητάς της-.
Το δεύτερο πρόβλημα, ήταν αυτή η ηλίθια υπεροπτική νοοτροπία που έχει ποτίσει το μυαλό του κάθε Βρετανού, ότι ο κόσμος χρωστάει το ποδόσφαιρο σε εκείνον και εκ τούτου, με ένα μίνιμουμ απόδοσής του μέσα στο γήπεδο μπορεί να κερδίσει τα πάντα και τους πάντες γιατί… γιατί είναι η κληρονομιά του? Γιατί τα γονίδιά τους είναι ανώτερα ποδοσφαιρικά? Γιατί…. οποιαδήποτε παπαριά? Μπορεί να μην φαίνεται με τη πρώτη ματιά, αλλά έχοντας ζήσει ένα διάστημα εκεί, έχοντας πάει γήπεδο, έχοντας μιλήσει με κόσμο -και μάλιστα στο καλοκαίρι του Mundial του 2010, έχω και ο ίδιος διακρίνει μια κρυφή ‘’υπεροψία’’ σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, ότι ‘’είναι ιστορική μας κληρονομιά το ποδόσφαιρο και αν θέλουμε, πατάμε λίγο το γκάζι και ξεφεύγουμε’’. Αυτό προφανώς είναι μια ηλίθια λογική που βάζει φρένο στις όποιες δυνατότητες της όποιας Εθνικής Αγγλίας και των παικτών της που σίγουρα το πιστεύουν σε έναν βαθμό, γιατί είναι και κάτι που δεν ισχύει μιας και οι κατακτήσεις τίτλων είναι το μόνο πράγμα που θα πρέπει να σου δίνουν ένα ψυχολογικό αβαντάζ στη συγκεκριμένη περίπτωση και η Αγγλία έχει μόνο έναν μεγάλο τίτλο εδώ και 120 χρόνια σε διεθνές επίπεδο.
Having said the above, δεν με ενοχλεί προσωπικά τίποτα από αυτά γιατί τις Εθνικές διοργανώσεις δεν θα μπορούσαν να τις έχω πιο πολύ γραμμένες στα @@ μου και δεν επηρεάζουν τίποτα από τα παραπάνω την ποιότητα του εγχώριού πρωταθλήματος της όποιας Εθνικής ομάδας -που με ενδιαφέρει στο κάτω κάτω-
Όμως μιας και μιλάμε για Euro τώρα, να πω ότι η τωρινή Εθνική ομάδα της Αγγλίας, αρκετά από τα παραπάνω θεωρώ ότι τα έχει αποβάλλει σε μεγάλο βαθμό και πρώτη φορά ίσως και ever όσο βλέπω μπάλα, πιστεύω στην συγκεκριμένη ομάδα ότι ίσως ήρθε η ώρα να κάνει κάτι καλύτερο από τις περασμένες γενιές:
Έχει πολύ καλούς παίκτες, σίγουρα για εμένα καλύτερους και από της Δανίας και της Ιταλίας σαν μονάδες ένας προς ένα. Έχει έναν προπονητή που ναι είναι κατσαπλιάς οκ, αλλά στήνει την ομάδα κατά κύριο λόγο πιο ορθολογικά από τους προκατόχους του, αφήνει στον πάγκο πρωτοκλασάτα ονόματα αν κρίνει ότι δεν ταιριάζουν στο αρχικό σχήμα χωρίς διαμαρτυρίες και κυρίως, φαίνεται να έχει φέρει μια ενότητα μεταξύ των παικτών του. Αυτή η Αγγλία, μου θυμίζει κανονική εθνική ομάδα. Μπορεί να μην παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο γιατί ο Southgate είναι τέζα συντηρητικός και κοιτάει την άμυνα κυρίως, αλλά είναι ομάδα. Οι ίδιοι οι παίκτες, σε ένα 2021 που τα πάντα σχεδόν λειτουργούν πιο ορθολογικά, ψυχρά και χωρίς ρομαντισμούς, δεν μου βγάζουν αυτό το μπλαζέ περασμένων γενιών ότι ο κόσμος μας χρωστάει γιατί του δώσαμε το ποδόσφαιρο. Μπορεί να πετάνε κανένα τσιτάτο για την φάση ή πάνω στον ενθουσιασμό, αλλά σε γενικές γραμμές μου μοιάζουν προσγειωμένοι και συγκεντρωμένοι, πιο επαγγελματίες με την Εθνική τους.
Οκ τα αγγλικά media είναι αυτά που είναι. Οι φίλαθλοί τους δεν θα αλλάξουν, θα είναι γραφικοί για πάντα. Big deal, εμένα δεν με απασχολεί προσωπικά γιατί δεν έχει να κάνει αμιγώς με την μπάλα στο χορτάρι. Ας γράφουν ότι η Nimue, η Κυρά της Λίμνης έδωσε το Ξίφος στον Harry Kane σαν άλλο Βασιλιά Αρθούρο για να κατακτήσει το ποδοσφαιρικό Avalon for Queen and Country. Εμένα αυτά μου αρέσουν κιόλας γελάω και περνάω καλά διαβάζοντάς τα.
Το θέμα είναι ότι η Εθνική Αγγλίας, αποκλειστεί ή όχι σήμερα, κερδίσει ή όχι το Euro, δεν θεωρώ ότι είναι πλέον ο περίγελος του παρελθόντος. Η συγκεκριμένη ομάδα κρατάει χαμηλά το κεφάλι και δουλεύει σε κάθε μεγάλη διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Βελτιώνεται και αυτό φαίνεται και στο γήπεδο, ημιτελικά Mundial πριν 3 χρόνια, ημιτελικά Euro σήμερα, ενώ παλαιότερα άντε στους 16 και έλεγες ότι δεν το άξιζε κιόλας μέχρι εκεί. Αν αποκλειστούν και τώρα, δεν θα ρίξω το φταίξιμο ούτε στα media ούτε στα όποια ψήγματα της ηλίθιας ‘’coming home’’ νοοτροπίας που μπορεί να έχουν μείνει στα μυαλά μερικών λίγων παικτών. Ξεκάθαρα στο παλτό τον Southgate που τακτικά δεν με πείθει. Του πιστώνω όμως ότι έχει κάνει καλή δουλειά στο ψυχολογικό κομμάτι και ίσως αυτό να βοηθάει περισσότερο πολλές φορές από τις αλλοπρόσαλλες ενδεκάδες και τα αλλοπρόσαλλα συστήματα που παίζει.
Μακάρι να κερδίσει ο καλύτερος πάντως, Αγγλία>Δανία>Ιταλία η προτίμησή μου, συμπαθέστατες και οι τρείς μέχρι τώρα και με το σπαθί τους εδώ που είναι.
