έχωσα και εγω την ψήφο μου στο A Pleasant Shade of Gray …
όπως έλεγα και στο Live των fates, όταν πρώτο άκουσα αυτόν τον δίσκο, δεν μου έλεγε απολύτως τίποτα…απορούσα για ύπαρξή του…μετά ήρθα στα συγκαλά μου…
ετσι είμαστε 2 μπροστά.! 
Ακριβώς το ίδιο έλεγα κι εγώ ρε Crimson idol. Θεωρούσα το APSOG β α ρ ε τ ό. ΔΕν την πάλευα με την καμία.Τους έβριζα για τη μαλακία που έβγαλαν και το δυσφήμηζα όπου βρισκόμουν. Χα χα χα χα, τι αρχικαραπαπάρας που ήμουν…
APSOG και εδώ. Και σαν όλα τα δύσκολα albums έφαγε αρκετό κράξιμο στην αρχή.
Pt XII όμως ρε (μεταξύ άλλων).
Γιατί το inside out έχει πάει στον πάτο; Κρίμα ρε, είναι τρομερό album 
για τον φίλο Expresso που ρωτάει για τις επανεκδόσεις…εγώ δεν το εχω να σου πω ποιότητα, αλλά στο cd του Disconnected εχει αυτό…: It’s Over (Shutdown Demo…osi song with alder:!
[B]CD1: Disconnected
Bonus Tracks
1.8 Someone/Everything (One Demo) 4:13
1.9 It’s Over (Shutdown Demo) 7:35
1.10 Under The Milky Way 4:34
CD2: Inside Out
Bonus Tracks
2.11 Outside Looking In (Demo) 3:31
2.12 Shelter Me (Demo) 6:00
2.13 Island In The Stream (Demo)[/B]
Και για αυτό το λόγο σκέφτομαι να το πάρω και εγώ…(εχει γεμίσει η δισκοθήκη μου τρίδιπλα cd)
Εδώ πάει άπατο το Perfect symmetry. Ένα άλμπουμ που ο τίτλος του χαρακτηρίζει την ποιότητα και τον ήχο του…
Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιο κακό άλμπουμ από Fates. Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς.
Μόνο το Night on Brocken δεν με ενθουσιάζει πολύ, ενώ το τελευταίο που μου φάνηκε προς το μέτριο.
Τα υπόλοιπα είναι από πολύ καλά ως τέλεια και θα μπορούσα άνετα επιλέξω οποιοδήποτε στο poll.
Night on Brocken … 
όχι ότι είναι άσχημα τα υπόλοιπα … αλλά βγάζει μια γκαύλα αυτός ο δίσκος …
άντε κ να κάνουν μια early days tour … αλά Maiden .
μια στάση στη λάρισα απαραίτητη
καλή φάση αλλά ο matheos δεν γουστάρει μια αυτόν τον δίσκο…
Btw, σκεφτόμανε ότι το X μπορεί να είναι λίγο πιο “αδύναμο”. Τώρα παίζει στη δουλειά το A handful of doubt…Πλάκα έκανα, ε;
Σίγουρα είναι πιο αδύναμο από τα 2 προηγηθέντα (APSOG, Disconnected). Πάντως έχει τις κομματάρες του μέσα (βλ. River Wide Ocean Deep, Heal Me, Crawl, A Handfuld of Doubt)! 
…και το μοναδικό Wish…
Προσωπικά είμαι μεγάλος οπαδός του Χ. Σε καμία περίπτωση δεν είναι το καλύτερο album τους, αλλά περιέχει μερικές πολύ μεγάλες στιγμές, όπως και μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας [προσθέτω στα προαναφερθέντα τα Stranger (With a Familiar Face), Left Here και Simple Human].
Ε, εντάξει, δεν έμεινε και τίποτα απόξω…
Και το μόνο που δεν αναφέρθηκε από το Χ είναι το Another Perfect Day.
Εξίσου καλός δίσκος και για εμένα, ίσως ένα κλικ κάτω των δυο προηγούμενων. Κάτι αντίστοιχο ίσως του Inside Out. Ειδικά αυτή η μελωδία του Left Here ακόμη με στοιχειώνει. Δίσκος που ακούγοντας τον τόσα χρόνια μετά ακόμη μεγαλώνει μέσα μου.
Υ.Γ. Το Stranger (With a Familiar Face) λειτουργεί ωραία για άνοιγμα στις συναυλίες τους
Είναι δισκάρα, ε;
Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι δεν υπάρχει metal μπάντα με πιο αξιοπρεπή πορεία από τους Fates. Η δισκογραφία τους, που τίθεται προς σύγκριση εδώ, είναι τόσο ποικίλη και σταθερά υψηλού επιπέδου (ειδικά από το Spectre Within και μετά) που θα δικαιολογούσε οποιαδήποτε επιλογή.
[SPOILER]
[/SPOILER]
Αυτό το Night On Brοken είναι το μόνο που δεν μπορώ να ακούσω. Τόσο ώστε το cd το χάρισα και δεν το έχω έχω ξαναγοράσει. Από εκεί και πέρα βέβαια κυκλοφορούσαν μόνο κορυφές, υποκειμενικα(10/10) και αντικειμενικά κοντά σε κορυφές (9/10):lol:
Με αφορμή τις σκέψεις του toxikos και την ευχή του diskovolos για μια early days tour … αλά Maiden …
Μια early days tour υπό το όνομα των Fates και με ενδεχόμενη αλλαγή τραγουδιστή αλά 2010 είναι κάτι το οποίο απεύχομαι τόσο για συναισθηματικούς όσο και για αντικειμενικούς λόγους
Για μένα οι Fates είναι ένας ζωντανός οργανισμός που συνεχώς εξελίσεται. Κάθε νέος τους δίσκος παρουσιάζει, αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο, νέες φόρμες και στοιχεία. Μια early days tour μου δημιουργεί την αίσθηση του πισωγυρίσματος. Καλώς ή κακώς οι Fates είναι οι Matheos, Αlder, Vera, Aresti και ο Zarzombek. Πιστεύω ότι αυτό φάνηκε συγκρίνοντας τα λάιβ του 2007 όπου τους είδα και του 2011 από ότι είδα απο youtube (άτιμη αρρώστια,δεύτερη φορά μετά το 2005 που τους χάνω) σε σύγκριση με το 2010 όπου οι Zonder, DiBiase φαίνοταν σαν ξένο σώμα. Υπερβολικός λίγο :D, αλλά ειλικρινά ο Zonder εκείνο το βράδυ μου έδινε την αίσθηση(ιεροσυλί ξέρω αυτό όταν μιλάμε για τον Zonder) ότι κάνει αγγαρεία σε αντίθεση με Alder που για ακόμη μια φορά τραγουδούσε σαν να ήταν το τελευταίο του λάιβ.
Αν το early days tour γίνει σαν Matheos/Arch no problem, όχι βέβαια πως θα με ρωτήσει και κανένας.
Προσωπικές απόψεις και τίπτε παραπάνω
Πάντως το feeling που έβγαλαν οι Matheos/Aresti στα heavy σημεία του Ivory Gate of dreams, δείχνει ότι θα μπορούσαν άνετα να δοκιμάσουν ξανά παλαιότερο υλικό. Κάτω από πιο όνομα δεν ξέρω.
Αυτός ο ζωντανός οργανισμός σταμάτησε το 2004 αν δε με απατά η μνήμη μου. Αν βγάλουν νέο δίσκο, τα ξαναλέμε. Μέχρι τότε οι άνευ σημασίας περιοδείες δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχουν…
@milaber 22
Δεν ξέρω αν το γκρουπ έχει να δώσει τίποτα παραπάνω και το λέω εν γνώσει του τι θα ακούσω. Μεγαλα κενά ανάμεσα στους δίσκους, ελάχιστα live, (ευτυχώς τα πιο πολλά στην Ελλάδα) πολλά projects γύρω-γύρω, γενικότερη βαριεστημάρα. Και ναι, δε μου αρέσει η προσέγγιση με τον Arch, ακριβώς σαν “βόμβα στα θεμέλια της υπάρχουσας κατάστασης”. Λατρεύω ότι έχουν κάνει και με τον Αrch, μην παρεξηγηθώ, αλλά το έχω ξαναπεί, είναι σαν να έχουμε δύο FW με μόνη διαφορά τον Α1 από τον Α2 στο μικρόφωνο. Ε, δε μου κολάει…
Όλα τα άλμπουμ για διαφορετικούς λόγους το καθένα, είναι εξαιρετικά. Είτε για τον πρώιμο ακτέργαστο ήχο (θεωρώ απίθανη πχ, την εισαγωγή του Buried alive), είτε για την prog τελειότητα του PS, είτε για το σολο του Monument, είτε για το τι μου βγάζει το APSOG, είτε, είτε, είτε…
Θα συμφωνήσω μαζί σου για το περσινό live. Αν και το έζησα και το γούσταρα όσο δεν πάει, μια πιο ψύχραιμη ματιά τώρα, μου βγάζει ότι για κάποιους ήταν μια “υποχρέωση”. Ο Zonder στη συναυλία του 97 ήταν ΚΤΗΝΟΣ και εκείνη η συναυλία ήταν μεγαλειώδης. Πέρσι ήταν… Δεν είχα δει την πρώτη το 90 μαζί με τους Sanctuary. O Matheos είναι κλασικά απόμακρος, αν και κάποτε χαμογελάει σαν τον Άγγελο Αναστασιάδη (sic). O Alder δεν το έχει πια. Το ξέρουμε καλά όλοι μας και ας μη θέλουμε να το πιστέψουμε. Το θέμα είναι ότι ο τύπος σε κάθε συναυλία κάνει κατάθεση ψυχής. Εκφραστικός και ζεστός όσο δεν πάει στο μικρόφωνο, πολλές φορές συγκινημένος, δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστο τον οπαδό των Fates. Για Vera και Jarzombek δεν έχω καμία αμφιβολία ότι δίνουν φρέσκο αέρα στο γκρουπ, τουλάχιστον στα live. Αυτή τη στιγμή, πάντως, χρειάζεται γενικότερη αναζωογόνηση…
Και ναι, μπορώ να μιλάω για τους Fates για ώρες…