Συμφωνώ με τον milaber22 σχεδόν σε όλα. Ούτως ή άλλως δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα για το ποιος είναι ο τραγουδιστής των Fates Warning. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόσφατη συνέντευξη Matheos/Alder (ο τελευταίος είναι εντυπωσιακά ειλικρινής) επί του θέματος: http://www.youtube.com/watch?v=euL9W38UA7o.
^^ τα χέρια του alder πάιζαν πολύ στην αρχή…:roll:
Είπα να μην προβοκάρω το thread… Δεν ήταν και στα καλύτεερά του…
Για μένα, δεν είναι καθόλου προβοκάρισμα, ειδικά όταν οπαδοί της μπάντας σχολιάζουν κάτι τέτοιο μεταξύ τους. Αν και μεγάλος θαυμαστής του Alder και των Fates με αυτόν τραγουδιστή (ασύγκριτα σε σχέση με Arch εποχές), ομολογώ ότι έριξα πολύ γέλιο με τις αντιδράσεις του. Εκτός από τα χέρια, παίζουν και τα μάτια στην αρχή crimson.
Παραείναι εξωστρεφής εδώ, αυτό είναι αλήθεια, αλλά στο τέλος το ψιλοσώζει.
Ούτε και εγώ γιατί τότε ήμουν μικρούλη. Η ειρωνία της υπόθεσης είναι όμως ότι έχω σε ηχητικό bootleg την εμφάνιση των Sanctuary από Αθηναίο γνωστό γνωστής μέσω τέιπ τρεντινγκ που είχα γνώρισα Θεσσαλονίκη το '99 ο οποίος όμως σαν φανατικος Archeρικός δεν είχε καταδεχτεί να τους δει.
Όταν ξαναέρθεις Βόλο κερνάω καφέ
Στο τέλος απ’ το βιντεάκι…gerre!!!
χαχαχα, ναι ρε man, απίστευτο έτσι; Μαζί και ο Bobby (Sodom), κυριλέ κι έτσι και οι δύο.
Αισθάνεται λίγο άβολα ο gerre ή μου φαίνεται; :lol:
*blast from the past
πορώνω μαλλί zonder απλά.
ο Aresti πόσο πιο Geddy Lee… (εκτός τις ασχήμιας :p)
Xαχαχαχαχαχα… ναι ρε κι εγώ αυτό σκέφτηκα μόλις το ειδα…
Βουρδουλιές σε όσους θεωρούν το Inside Out κατώτερο του Parallels. Μιλάμε για τον πιο κλειστοφοβικό δίσκο της δεύτερης εποχής των Fates, αυτόν που σου βγάζει όλες τις ανασφάλειες και σε γυμνώνει, κι αυτό το λέω δίιχως καν να έχω εντρυφήσει στους στίχους.
Ξεκινάει από εκεί που σταμάτησε το Parallels με το Outside Looking In, με το Pale Fire να σε εισάγει σε μια νέα εποχή, αισθητικά και στιχουργικά, για την μπάντα και εσένα να συνειδητοποιείς τον κόσμο στον οποίο βρίσκεσαι με το The Strand. Από εκεί και πέρα αφήνεσαι απροστάτευτος σε κάθε κομμάτι που έρχεται στο δρόμο σου, να ξύνει κάθε ευαίσθητη επιφάνεια.
Oh, has it been so long?
I can’t remember what we last talked about, my friend…
Forgive me.
Do you think of me, as I think of you?
Το Face the Fear φέρνει το Inward Bound και αυτό εισάγει το τεράστιο Monument. A monument to complete. A monument to convey. A monument to enshrine. A monument to defeat… Είναι ίσως η ώρα της αμφισβήτησης, προς το τέλος του δίσκου, ο οποίος κλείνει με το Afterglow, στιγμή εφάμιλλη περισσότερο με ένα I Will Remember ή λιγότερο με ένα Someone Else? της ίδιας χρονιάς.
Δεν είναι το αδύναμο αδερφάκι του Parallels, όπως λένε οι περισσότεροι. Είναι ο τέλειος μεταβατικός δίσκος. Μας συστήνει τους Fates που ξέρουμε ως σήμερα και είναι ο προάγγελος του δίσκου που στιγμάτισε την μετέπειτα εποχή τους και που μόνο απ’ αυτόν ξεπερνιέται στο feeling της ματαιότητας που δημιουργεί. Αν το έχετε απαξιώσει, δώστε του μια ευκαιρία.
Υ.Γ. Είμαι νηφάλιος.
^^ o Moon_Madness χαμογελά
ΠΕΣ ΤΑ ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ. Πάντα είχα να το λέω πως το inside out είναι υπερ- αδικημένος δίσκος, γεμάτος κομματάρες που σου μένουν στη ψυχή τόσο όσο αυτές του parallels.
Και αν προχωρήσεις και στους στίχους θα δεις κλασσικους και αγαπημένους fates να κανουν εσωτερική αναζήτηση σε θέματα που όλους μας απασχολούν σε στιγμές μοναξιάς και φιλοσοφίας, εγώ να λιώνω κάθε φορά που ακούω το ρεφρεν του shelter me και τις εισαγωγες των outside looking in και down to the wire, μαγεύομαι με το παιχνίδι των λέξεων στο monument.
Τιμές στο inside out. Τέλος.
[I]Walking through a wasteland of words and memories
Looking for the person I used to be
Thoughts I don’t recognize make me realise
Timeas have changed, and so have I
And a familiar fear comes back to me.[/I]
To Ιnside Out είναι υπέροχο γι’ αυτό που είναι (αν και flawed), και καλά κάνετε που ρίχνετε τους προβολείς σ’ ένα άλμπουμ που καμιά φορά περνάει λίγο στο ντούκου, αλλά…δεν χρειάζεται να καταφεύγετε και σε υπερβολές.
Επιτέλους, γιατί είναι πολύ αφοδευμένος αυτός ο δίσκος από τον κόσμο και είναι κρίμαςςςςςς…
Ποια είναι η υπερβολή; Αν αναφέρεσαι στο ότι το είπα ισάξιο με το Parallels(ουυ τζιζ!), είναι καθαρά υποκειμενικά τα κριτήρια μου, όπως και τα δικά σου. Πάλι καλά που δεν με ανάγκασες να πω πως ό,τι έχουν βγάλει είναι 10ρι ακατέβατο! :lol:
Όταν λέω εγώ για υπερβολές…κάντα και 11άρια ακατέβατα αμα θες ρε φίλε, no prob:p
Αυτό με τα υποκειμενικά κριτήρια δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνουμε κάθε τρεις και λίγο εξυπακούεται ότι εφόσον μιλάμε για μουσική, οι απόψεις ειναι (ως κάποιο βαθμό τουλάχιστον) εξορισμού υποκειμενικές.
Η υποκειμενική μου άποψη όμως είναι σε συμφωνία με την υποκειμενική άποψη των συντριπτικά περισσοτέρων…και είναι σε συμφωνία με την υποκειμενική άποψη των ίδιων των Fates. Το Parallels είναι το άλμπουμ-ορόσημο της μπάντας μας αρέσει-δεν μας αρέσει και σε ποιότητα, και σε σημαντικότητα. Για το Inside Out δεν θα κάνανε ποτέ επετειακή τουρ για τα 20 χρόνια απο την κυκλοφορία του πχ. Απλά πράγματα, δεν θέλει επιστημονική ανάλυση το γιατί.
Δεν προσπαθώ να πάρω τίποτα από το Parallels ρε άνθρωπε. Δισκάρα είναι, μνημείο στον χώρο του progressive, παρόλο που δεν μπαίνει μάλλον στο συνηθισμένο τοπ3 των προτιμήσεών μου (γιατί αλλάζει αρκετά συχνά). Η υποκειμενική άποψη των Fates προκύπτει από την κατάσταση που επικρατούσε κατά την δημιουργία του δίσκου(αποχώρηση δύο βασικών μελών, “κακή” παραγωγή, εμπορική αποτυχία των Fates), οπότε δεν τους αδικώ.
Όσο για την γνώμη του κόσμου για το Parallels, συγγνώμη, αλλά πέρα από τις κομματάρες που έχει μέσα και γούσταραν, έχει να κάνει ΚΑΙ με την σχετική επιτυχία που είχε τότε. Ούτε για το Perfect Symmetry άκουσα να γίνεται επετειακή τουρ, και το Perfect Symmetry είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟ του Parallels. Οπότε επίτρεψέ μου να μην τα συγκρίνω όλα με αυτά τα μέτρα και σταθμά.