Για το μπολνταρισμένο εννοείται, δεν υπονόησα ότι προσπαθούσες να μειώσεις το Parallels. Για τα μέτρα και τα σταθμά φυσικά…θα μπορούσα να υπεισέλθω και στα τραγούδια αυτά καθαυτά, τις συνθέσεις, αλλά θα κάνουμε πολλή συζήτηση για το τίποτα (συνοπτικά θεωρώ ότι υπάρχει ένα αριστούργημα το “Monument” και τα υπόλοιπα αρκετά καλά αλλά όχι επιπέδου των αντιστοίχων του Parallels, ανέφερες και την φτωχή παραγωγή, ίσως την χειρότερη σε Fates αλμπουμ ε).
Γενικά δεν διαφωνώ με αυτό το ποστ σου σε κάτι…μια χαρά τα γράφεις…μια υποσημείωση: αυτό για την επετειακή τουρ ένα παράδειγμα ήταν…Για το Parallels ισχύει ότι -όπως και για το οποιοδήποτε άλμπουμ οποιασδήποτε μπάντας- μια επετειακή περιοδεία “πατάει” πάνω στην καλλιτεχνική αλλά και στην [B][U]εμπορική[/U][/B] επιτυχία:wink:
Πάω να βάλω Inside Out ε, ψήθηκα με την συζήτηση:lol:
απλά είναι τα πράγματα. Η παθολογική μας αγάπη για τους Fates μας κάνει να θεωρούμε όλα τα άλμπουμ τους 10άρια (άντε εκτός του Night). Αυτό όμως δεν θα κάνει ποτέ το face the fear τραγούδι που θα έμπαινε στο Parallels. Βέβαια από την άλλη το Monument είναι ίσως ότι καλύτερο έχουν γράψει.
Πάντως το inside out αυτός που το έχει αδικήσει περισσότερο είναι ο Matheos.
Ας μην ξεχνάμε και το In Trance που έπαιξαν live, αλλά και τις διασκευές που έκαναν με τον Arch, οι οποίες ήταν λίγο hit-or-miss, νομίζω(ίσως να φταίει και η ηχογράφηση που έγινε) Από αυτές που πόσταρες θεωρώ το Sign of the Southern Cross πολύ καλή δουλεία(τσέκαρε και την αντίστοιχη των Jag Panzer στο Children of the Sea), όμως και το Saints in Hell() που το ακούω τώρα, με εκπλήσσει πολύ ευχάριστα.
Απίστευτες και οι τρεις και με Fates χαρακτήρα πάνω απ’ όλα.
Θα την πω την καφρίλα: το Saints In Hell μου αρέσει περισσότερο στη διασκευή αυτή απ’ ότι στη Stained Class (original) εκδοχή.
Kαταλαβαίνω το τι εννοείς καφρίλα. Αυτό που παρατηρεί κάποιος στις διασκευές είναι ότι, χωρίς να αλλοιώνουν το κομμάτι, το φέρνουν άνετα στα μέτρα τους, σε σημείο που να λες ότι παίζουν το χ κομμάτι, πιο εύκολα από ότι να λες πως διασκευάζουν τους τάδε…
Μπαμπ για να εξομολογηθώ ότι έκανα τελικά την καρδιά μου πέτρα και ψήφισα. Το έριξα τελικά στο Perfect Symmetry, το οποίο δεδομένου του μεγέθους του είναι απαράδεκτο να έχει πάει τόσο άπατο.
Α δεν ειχα ψηφισει! Και εγω με τρομερη δυσκολια το ριχνω στην Τελεια Συμμετρια. Ουτως ή αλλως αυτη ηταν η πρωτη μου επαφη. Αχ…
[I]Ban expressiveness.
Bold repressiveness.
Dictated by minds closed tight
and walls that shut out light
and so we have static acts.[/I]
Μονο σας λεω.
Α και στο “Veiled hypocrisy” με πιανει ενα ταρακουλο, δεν ξερω, νιωθω σαν να ηχει μεσα μου ο Ray :Ρ. Τι τρομερες ερμηνειες εχει σε αυτο το δισκο. Πω, αποψε θα το ξεθαψω και θα το ακουω οοοολη νυχτα. Καλο καψιμο.
Kακά τα ψέματα, το PS είναι το πιο άρτιο άλμπουμ των θεών, από κάθε άποψη. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή στο δίσκο αδύναμη, ούτε ένα σημείο που να πάσχει κάπου. Παικτικά, ερμηνευτικά (ο Ray είναι απόλυτος στις εκτελέσεις, το NLTS είναι ονείρωξη, όπως και το Chasing time), από πλευράς παραγωγής, από ατμόσφαιρα, από τι θέλετε…
Τώρα θα μου πεις, ρε μαλάκα τοξικέ, γιατί ψήφισες το APSOG;
Τι να σας πω ρε παιδιά…χάθηκα στην καταχνιά του…
Αν το εξετάσει κανείς με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, το Perfect Symmetry είναι ο απόλυτος Fates Warning δίσκος. Από κάθε άποψη. Για όλους τους λόγους που αναφέρουν martian και toxikos, και για χίλιους δυο ακόμα.
Τί να κάνω κι εγώ όμως που όποτε σκέφτομαι “Fates” ακούω μέσα μου “και το ξέρω, δεν είμαστε πια παιδιά…”
Διαίρει και βασίλευε. Πάγια στρατηγική τακτική των μοναρχών και των outsiders υποψήφιων. Δηλαδή το PSOG προηγείται με τον ίδιο τρόπο που έγινε αρχηγός της ΝΔ ο Σαμαράς; :lol::lol::lol:
Ε ναι, το VI με στοιχειώνει κι εμένα. Είναι και η αθωότητα που χάθηκε σε μια θάλασσα από γκρι, είναι και το ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε τα χρόνια πίσω, πού να ξεφύγεις ρε Γράκχε…
πάντως θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αν κάναμε ένα ποστ με σειρά προτίμησης των δίσκων στα θέματα της κάθε μπάντας και οχι απλά να ψηφίζαμε το καλύτερο τους…εκεί είναι που θα έπεφτε τρελή συζήτηση
) που το ακούω τώρα, με εκπλήσσει πολύ ευχάριστα.