Και πιο πολύ απ’όλα, γελάω με το ότι όταν βγήκε το APSOG, το θεωρούσα βαρετό!!! Τι μ…άκα είναι… Έλεος, ίσως το καλύτερο concept, (μαζί με το operation, βέβαια…) Αλλά, αν αρχίσω να λέω τι γουστάρω από Fates, δε θα τελειώσουμε ποτέ…
η συναυλία με τους sanctuary ήταν το 90, αυτό είναι σίγουρο. νομίζω πως είχε βγει και το into the mirror black, αλλά δεν τον κόβω κιόλας για αυτό :p.
Μα πόσο δισκάρα είναι το Awaken The Guardian πια!!
Heavy metal πανδαισία…
Χθες συζητουσα με ενα φιλαρακι μου για ψυχοπλακωτικα αλμπουμς και ανεφερα και το PSOG. Διαφωνησε μαζι μου λεγοντας οτι “βγαινεις αλλος ανθρωπος μετα το τελος του” με ανεβασμενη διαθεση δηλαδη. Αφηνει μια αισιοδοξη νοτα στο τελος του αλλα παρολαυτα ειναι ενα αλμπουμ που το βρισκω για πολυ “ξυραφι”.
Ποια ειναι η αποψη σας επι του θεματος??
Δεν ξέρω, εγώ δε θα το έλεγα ψυχοπλακωτικό.
Είναι απλά αριστούργημα που -όπως όλα τα αριστουργήματα- σου αφήνει μια αίσθηση κάθαρσης στο τέλος.
Ρε παιδιά στο τέλος είμαι έτοιμος για αυτοκτονία 
Πιο πολύ σαν λύτρωση μου κάνει εμένα.
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΔΙΣΚΟΣ.
Μια πανδαισια λυρικου u.s. prog/power !!!
Tα Awaken The Guardian και The Spectre Within ειναι μεγαλες δισκαρες και πολυ ‘‘απαιτητικες’’.
Σε καθε τραγουδι εχουν πολλες αλλαγες σε riffs και ρυθμους, που θελουν πολλες ακροασεις για να εμπεδωθει το μεγαλειο τους !!!
Τραγουδια-κολληματα τα ‘‘Guardian’’, ‘‘Exodus’’, ‘‘Fata Morgana’’ απο το ενα, και ‘‘Orphan Gypsy’’, ‘‘The Apparition’’, ‘‘Epitaph’’ απο το αλλο.
Θα πω κάτι και ας φανώ γραφικός. Οι Fates έχουν βγάλει ΜΟΝΟ τεράστιους δίσκους. Διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, αλλά τεράστιοι…
Παιδες στο τέλος λέει embrace this pleasant shade of grey και το pleasant αναφέρεται πρώτη φορά ως χαρακτηρισμός του shade of grey σε όλο τον δίσκο (αν δεν κάνω λάθος)…Όποτε τουλάχιστον από πλευράς στίχων μάλλον τελειώνει με ένα αισιόδοξο παραθυράκι…
Εμένα γιατί μου δίνει την εντύπωση ότι έχει μία ειρωνία μαζί με πίκρα;
Χθες ακουσα για πρωτη φορα το pleasant shade of gray…Καθισα το βραδυ να ακουσω τα CD που ειχα αγορασει και το ειχα αφησει για το τελος…Νταξει εμεινα μαλακας. Απιστευτος δισκος. Πραγματικα οση ωρα τον ακουγα ειχα μια εκφραση σαν —>:o Αφηστε που τελειωνει ο δισκος, χαλαρωνω, κλεινω τα φωτα και εκει που παω να κλεισω το στερεο ακουγεται το κουδουνισμα. Αλλαξα 5 χρωματα:p
Υ.Σ. Και ναι και εγω πιστευω πως στο τελος αφηνει μια πιο αισιοδοξη νοτα!
:lol::lol::lol:
__Εγώ ακόμα (!) δεν έχω καταφέρει να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος…! Ισως μου φαίνεται πολύ “συμπυκνωμένος” και ακούω ένα δύο τραγούδια και μετά (ενώ λέω “τραγουδάρα!”) δεν έχω και πολύ όρεξη να ακούσω κι άλλα… Κάτι παρόμοιο είχα πάθει στην δευτέρα γυμνασίου που πρωτοάκουσα ολόκληρο το Dark Side Of The Moon των Pink Floyd, όπου μετά από μία ακρόαση όλου του δίσκου, δεν είχα όρεξη να τον ξανακούσω αν και είχα πάθει πλάκα…! Είχα πει “οκ, ήταν too much, θα τον ξανακούσω σε καμιά βδομάδα”.
__Με την ευκαιρία, θα ήθελα να δώσω εύσημα για την διασκευάρα (που κλείνει και με θέμα απ’ το 2112) του Closer to the Heart των Rush που είχαν κάνει στο tribute των Rush “Working Man” όπου ήταν πραγματικά υπέροχη και τολμώ να πω πως μ’ αρέσει σχεδόν το ίδιο πολύ όσο και η πρωτότυπη…!
__Γενικώς όμως, δε τους έχω ψάξει καλά-καλά τους Fates… (τώρα αγόρασα και τον “νέο” δίσκο του Arch όπου μεταξύ άλλων παίζουν και οι Portnoy και Mateos, ίσως και ο Vera -δε θυμάμαι καλά- και δεν έχω προλάβει να τον ακούσω ακόμα, αλλά περιμένω πως θα μείνει πολύ ευχαριστημένος)
Και 'γω μονο 2-3 φορες το εχω ακουσει απο την αρχη μεχρι το τελος γιατι μου δημιουργει παρομοιο συναισθημα!
Δεν τους εχεις ψαξει καλα-καλα? Ωχ, σε βλεπω σε λιγο καιρο εδω μεσα να κανεις τεμεναδες! 
Εγώ κάνω τεμενάδες από την πρώτη φορά που τους πρωτοάκουσα πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, αλλά κάθε φορά γιατί ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό…
Ξεθαψιμο, γιατι ΠΡΕΠΕΙ.
Δεν ξερω πως μου κατσε να ξαναρχισω τους fates.
Τελικα κυριες και κυριοι εχουμε να κανουμε με ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑΡΑ.
Δεν ξερω ποιοι ειναι οι αγαπημενοι μου δισκοι. FWX? Parallels? No Exit?
Δεν εχω ιδεα. Παντως Jim Matheos σ’αγαπω πολυ.
Αισθανομαι τρελα περηφανος Ρανια.Οι σποροι που εριξα καποτε…
αυτο ομολογουμένως ακούστηκε κάπως.
8O 8O 8O
Γαμανε οι Fates Warning.Η αγαπημενη μου μπαντα του ειδους.Ισως γιατι παντα
εβρισκα την φωνη του Alder μαγικη,την μπαντα πιο συναισθηματικη απο τις υπολοιπες
και γενικα τους θεωρουσα υποτιμημενη μα ταυτοχρονα καταπληκτικη μπαντα.
Δεν μιλαω για το 2008 προφανως.Μιλαω για το 98-99.
Ειναι απο τις λιγες μπαντες που ακουω καπου-καπου απο το ιδιωμα αυτο.
οχαοχαοχοαχοα το ειπα πανω στην ενταση συγνωμη:p
Σπερνω και θεριζω λοιπον…Οπως και οι Fates των οποιων βρηκα την σπεσιαλ remastered εκδοση του perfect symmetry(δισκαρα λεμε) me 10 γιουρο σε δισκαδικο του κεντρου και γουσταρω!