Favorite Blind Guardian album

Δημοψηφίσματα
#101

:vibrate:Briiiiiiiiiiiiiiiiiight Eyes!!!:vibrate:

αχ!!αχ!!αχ!!!

Imaginations from the Other Side

#102

Imaginations.

Κάποια στιγμή θα κάνω ολόκληρο κατεβατό να τον εξυμνήσω αυτόν τον δίσκο. Τον είχα αγοράσει στο λύκειο αλλά τον εκτίμησα αρκετά χρόνια αργότερα.

#103

Imaginations οριακα…
Follow , Tales , Somewhere ΠΟΛΥ κοντα…

#104

  1. Somewhere Far Beyond

  2. Nightfall in Middle-Earth

  3. Imaginations from the Other Side

  4. Tales from the Twilight World
    ------------ To αψεγάδιαστο σερί, δεκάρια όλα, το (4) οπαδικό δεκάρι, δεν πειράζει. Κόβω φλέβες, λατρεύω, ανατριχιάζω, ζωγραφίζω λόγκο, συλλέγω μπλούζες, κάνω ερωτικές εξομολογήσεις, μπαίνω IRC και πάω στο #tavern, ΛΑΤΡΕΙΑ. Η ιεράρχηση είναι καθαρά προσωπικό θέμα, οποιαδήποτε σειρά για τα παραπάνω είναι έγκυρη θεωρώ. Αν διάλεγα ένα άλμπουμ για την αφρόκρεμα της μπάντας πάντως, που δεν χωράει καμία αντίρρηση, τότε θα έλεγα το Imaginations.

  5. Follow the Blind

  6. A Night at the Opera
    ------------- δισκάρες. Με κάποια παραπονάκια (εμφανή διαφορά κλάσης μεταξύ των Valhalla/Banish και του λοιπού δίσκου και τρομερά overproduced και βαρυφορτωμένο το Opera)

  7. At the Edge of Time

  8. Battalions of Fear

  9. Twist in the Myth

— καλά είναι αυτά, στον τομέα του το καθένα αλλά με εμφανείς κοιλιές ή κάποιο άλλο πρόβλημα, που βαριέμαι να αναλύω τώρα.

Στην τετράδα πάνω, προσθέτω και το Forgotten Tales και το Tokyo Tales, τα οποία θεωρώ απαραίτητες προσθήκες. Το πρώτο έχει φοβερές διασκευές και το δεύτερο ΓΑΜΑΕΙ, είναι από τα καλύτερα μέταλ λάιβ έβερ. Τόσο απλά. Πολύ καλό και το διπλό λάιβ εννοείται.

#105

Ούα. Δεν είχα ψηφίσει εδώ.
Imaginations. Θα μπορούσα να αναφέρω απλά δευτερόλεπτο και κομμάτι για να δείξω το γιατί αλλά δεν το κάνω γιατί με τους Guardian μπορώ να το κάνω σε όλα τα άλμπουμς αυτό. :stuck_out_tongue:

Απλά νομίζω πως είναι το πιο σκοτεινό άλμπουμ τους (όταν ακόμα ήταν σκοτεινοί, ti μπάσιμο το ομώνυμο), και έχουν την τέλεια ισορροπία για μένα μεταξύ thrash/speed τραχύτητας και μελωδίας. Τα leads εδώ θερίζουν (Born in a Mourning Hall, Imaginations, Modred’s Song και και και), τα riffs το ίδιο (το πρώτο thrash riiff στο ομώνυμο, πόσες φορές έχω σπάσει το σβέρκο μου, όπως και τα χωροδιακά που μου φαίνονται πιο εμπνευσμένα από ποτέ.
Και αν μη τι άλλο, δεν θα ξεχάσω πως όταν το άκουσα, τα ακούσματά μου ήταν Maiden, Helloween,Manowar, ίσως 2-3 ακόμα. Ε ακούγοντας τις μελωδίες τους σκεφτόμουν ενθουσιασμένος “Ποιοι Maiden ρε, άκου εδώ μελωδίες!!!”.Φυσικά ο ενθουσιασμός σταδιακά υποχώρησε, ξεφύγαμε από τις υπερβολές αλλά η ουσία παρέμενε η ίδια.

#106

Ρε βάζεις 10 στο Tales… και δε με αφήνεις να βάλω 9 στο So Far…?:stuck_out_tongue:

Sorry για το double, ήθελα να κάνω edit.

#107

E, είπα ρε! Οπαδικό είναι! :stuck_out_tongue:

#108

Κάποτε υπεραγαπημένο Somewhere far Beyond και μετά από κοντά Tales. Δυστυχώς από το Imaginations και μετά δεν με τραβάνε καθόλου.

#109

Imaginations!! To πρώτο που ειχα ακουσει απ’το δισκο ήταν το Bright Eyes…μόλις ακουσα την κραυγή (Creaaaaaaaaaate…) μου ρθε να βγω στο μπαλκονι θυμάμαι.Ε,μετά ερωτευθηκα και το εξωφυλλο.Ε, και μετά τα υπολοιπα ηρθαν μόνα τους.Μετά μάλλον Nightfall,Tales και Edge of Time.

#110

το Nightfall παραείναι βαρετός δίσκος, του’χω δώσει και αρκετές ευκαιρίες και ακόμα δεν νιώθω τον ενθουσιασμό των περισσότερων

#111

Το nime εχει 2 τεραστια τριχωτα αρχιδια(Thorn και When Sorrow Sang) και ενα καβλι 20 εκατοστων(Noldor).Αποκλειεται να μη το νιωθεις.Αλλα παιδια το IFTOS ειναι απλα αλλου,τα εχουμε πει.Συμμετρικη,εκνευριστικη τελειοτητα(και still no 1 για μενα).Aλλα αν με ρωτησει καποιος τι ειναι Guardian,μαλλον το Tales θα του δωσω.

#112

Να πως φαινεται το αντρικειο γουστο. Μεμονωμενα ωραιοτατο album ειναι, αλλα 15 χρονια τωρα προσπαθω να καταλαβω τι στο διαολο το κανει ΤΟΣΟ σπουδαιο. Παραδεχθειτε το πως αν δεν ηταν ο πρωτος (και μοναδικος) δισκος που καταπιαστηκαν με Tolkien θεματολογια εξ ολοκληρου, δεν θα υπηρχε περιπτωση να ειχε λαβει τοσο καθολικης αποδοχης.

#113

Eχω παψει εδω και καιρο να ασχολουμαι μαζι τους,αλλα οταν ασχολουμουν και γουσταρα,δεν ξεκολλουσα απο το παρακατω album τους που το θεωρω και το καλυτερο τους φυσικα…

[SPOILER][/SPOILER]

#114

Nightfall in middle earth με μικρη διαφορα απο imaginations

#115

:lol::lol::lol: Μιλάμε έκλασα στο γελιο!!!

Σίγουρα η θεματολογια των στίχων είναι ενα μεγάλο συν στην συνολική εικονα του δισκου και οντως πιστευω οτι ενας απ’τους λογους που δεν είναι ο αγαπημενος δισκος πολλών (μαζί και μένα) είναι τα πολλα τραγουδια και η διαρκεια του.Ομως φανταστειτε υποθετικά ο δισκος να είχε γυρω στα 10 κομματια,ξεκινωντας με War of Wrath & Into the Storm και στην συνέχεια ανεπάλληλα χτυπήματα με Nightfall,Mirror Mirror,Thorn,Blood Tears,Noldor,When Sorrow Sang κλπ κλπ.Γιατί μουσικά και συνθετικά δεν πιστευω οτι υστερεί,γαμάτες κιθαρες και riffs,ντραμς που σκοτώνουν,όλα αυτά θεωρώ-προσωπική γνώμη βεβαια- πως το κάνουν ανώτερο απο Batallions & Follow the Blind.

#116

Ειναι υπερβολικα λυρικο για μενα. Ενω μου αρεσει παρα πολυ, το λεω, το θεωρω τον τελευταιο μεγαλο δισκο τους, απλα σε συγκριση με τα προηγουμενα θα το βαλω ως λιγοτερο αγαπημενο. Οπως και το Imaginations, αντικειμενικα, το λες καλυτερο αλμπουμ απ το Tales, γιατι το δευτερο εχει μερικα απ τα καλυτερα κομματια που εχουν γραψει ποτε, αλλα σου πεταει ενα Τομινοκερς που δεν ειναι ασχημο, αλλα σε συγκριση με ο,τι εγραφαν τοτε το λες ψιλοφιλλερ, το Αλταρ 4 που κατι τρεχει στα γυφτικα, και σου βγαζει μια κοιλια ΝΑ με το συμπαθειο αναμεσα σε δυο απ τα καλυτερα κομματια τους το Lost In The Twilight Hall και το The Last Candle. Ενω τα Somewhere και Imaginations ειναι πιο ισορροπημενα. Πλεον παντως μαλλον Tales θα επελεγα, γιατι απλα συνδυαζει ολα τα στοιχεια που τους εκαναν τελειους, και εχει και κομματαρες που δεν υστερουν σε σχεση με οποιοδηποτε δισκο. Μελωδικες, χωρις να ακουγονται cheesy, γιατι μερικες φορες η λυρικη πλευρα των Guardian φτανει σε καποια ελαφρα ορια και αυτο με ξενιζει λιγο.

#117

Μόνο σπιντάκιας που δεν παλεύει την καθαρόαιμη Guardian περίοδο δεν θα βάλει το NiME πάνω από τα Follow the Blind και (ειδικά) το Battalions. Ή άμουσος. :stuck_out_tongue:

Λοιπόν, εγώ είμαι Τολκινικός φουλ και βέβαια απόλαυσα τους στίχους σε συνδυασμό με την μουσική, θεωρώ ότι είναι ένα εκπληκτικό concept, η μουσική υπηρετεί την ιστορία και το ανάποδο. Με την ξώφθαλμη εξαίρεση του When Sorrow Sang που είναι ένα σπιντ γκάρντιαν κομμάτι και κατά την άποψή μου δεν βγάζει ίχνος από το vibe της ιστορίας που περιγράφει.

Η μουσική όμως είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ, στίχοι ή όχι. Η παραγωγή εξίσου εξαιρετική και κράζει μάλιστα για την βλακεία να χρησιμοποιούν τον Bauerfeind από το opera και πέρα, τον οποίο θεωρώ μέτριο παραγωγό. Το Nightfall έχει και αυτό εκατοντάδες κανάλια αλλά δεν ακούγεται σαν το Night at the Opera που είναι σαν να βάζεις το αυτί και τον εγκέφαλο σου βραδιάτικα να φάνε πέντε καρμπονάρες και εφτά παστίτσια.

Φωνητικές γραμμές για σηκωμένη τρίχα. Θαυμάσια leads. Και ωριμότατο songwriting που δυστυχώς ήταν η τελευταία φορά πριν αποφασίσουν ότι more is more.

Αν δεν νιώσατε, λυπάμαι. Αν δεν πιάνετε την τραγωδία των Nightfall, Blood Tears, Thorn ή (το καραγαπημένο) Noldor, που ένας τύπος νιώθει υπεύθυνος και βάρος μέσα του την σκατίλα που περνάει όλος ο λαός του σε σημείο τρέλας (μετά το σόλο - ανατριχιάζω στην σκέψη μόνο), ΧΑΝΕΤΕ.

Αν δεν πιάνετε το ΕΠΟΣ του Time Stands Still που ένας λίντερ τα βάζει με έναν γίγαντα Νταρθ Βέιντερ και του γκαρίζει στην μάπα ενώπιον όλων “I DARE YOU, COME OUT!”, XANETE.

Αν δεν σας τσιγκλάει τα χεβιμεταλλικά σας ένστικτα το Curse of Feanor ή το Mirror, Mirror με τις θείες μελωδίες τους, you’re doing it wrong.

Αυτός ο δίσκος είναι γαμημένα άψογος. Θυμάμαι να τον έχω φρεσκαγοράσει όταν βγήκε, αποκλεισμός μόνος μου και ακουστικά και από τις ελάχιστες (μετρημένες κυριολεκτικά στα δάχτυλα του ενός χεριού) που με την πρώτη ακρόαση βάραγα ανατριχίλες (είμαι γενικά πολύ αργός στην χώνεψη).

Δεν διαφωνώ ότι η γνώση των ιστοριών και ειδικά το νιώσιμο των ιστοριών προσθέτει γιγαπόντους. Αλλά αυτό είναι υπέρ του δίσκου και κατά αυτών που βαριούνται. Οι Guardian μια φορά ως καλλιτέχνες, είχαν το όραμα να ντύσουν με επικό power metal μια επική τραγωδία (επιπέδου Tolkien, δεν μιλάμε για Rhapsody αστειότητες εδώ πέρα).

Αυτό το όραμα το πέτυχαν 1000%, ο δίσκος είναι ΑΤΟΦΙΟ ΜΑΣΙΦ δεκάρι, και το απόγειο της δημιουργικότητάς τους, ανεξαρτήτως προσωπικών προτιμήσεων (άλλωστε και το Somewhere και το Imaginations, δεκάρια είναι).

Αν δεν σας κάνει κούκου, ΟΚ αλλά δεν είναι βαρετός ο δίσκος. Εσείς δεν είστε στην φάση.

#118

Imaginations from the other side! Τελειότητα σκέτη, δεν υπάρχει ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου που να βαριέμαι από αυτόν τον δίσκο (σε αντίθεση με το Nightfall πχ που ακούω κομμάτι παρά κομμάτι in a way). Όταν μάλιστα θέλω να ακούσω κάτι συγκεκριμένο από το imaginations, καταλήγω να το βάζω όλο. Απ’την αρχή μέχρι το τέλος και απ΄το τέλος μέχρι την αρχή, ριφάρες, φοβερά φωνητικά, μελωδίες, όλα τα έχει. Τι κι αν δεν ασχολούμαι τόσο με Guardian πια, αυτός ο δίσκος είναι μεγάλη αγάπη. Μετά μάλλον Somewhere far beyond, Nightfall και τα πρώτα.

#119

Και μιας και αναφέρθηκαν (και σε άλλες συζητήσεις τα έχω ξανακούσει), λατρεύω τα Tommyknockers και Altair 4.

#120

Μωρε δεν ειναι ασχημα, αλλα πιο τραγουδι της Tales περιοδου (και πισω) θεωρεις κατωτερο; Προφανως το concept προσθετει ποντους γιατι, πρωτα απ ολα, η δομη του δισκου ειναι καθαρα soundtrackικη απ οπου και αν την πιασεις. Λυρικοτητα; Δομες; Ατμοσφαιρα; Οι Guardian ουτως ή αλλως θα πηγαιναν προς αυτη τη κατευθυνση βεβαια, γιατι αν θυμασαι υπηρχε προβλημα με τις φωνητικες χορδες του Χανσι οποτε αναγκαστικα θα επελεγαν πιο μελωδικα μονοπατια. Στους επομενους δισκους για μενα το προβλημα δεν ειναι η υπερβολη, γιατι το ΑΝΑΤΟ τελικως ειχε καλα τραγουδια, αλλα οτι στερεψε η εμπνευση. Λογικο βεβαια, ποσα να γραψουν πια και αυτοι…