τα αδέφια stone από την αυστραλία κυκλοφόρησαν φέτος το δεύτερο δίσκο τους, ο οποίος είναι πάρα πάρα πολύ καλός.κατά βάση ακουστικό folk rock, το οποίο ακούγοντάς το, νοιώθεις ένα ανοιξιάτικο αεράκι να σε χτυπάει στο πρόσωπο.ο δίσκος μπορεί να διαρκεί μια ώρα, όμως οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές, και η εναλλαγή στα τραγούδια του angus και της julia δε σε αφήνουν να βαρεθείς.
η julia stone κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά και solo δίσκο:
[B]Julia Stone[/B] - The Memory Machine
οι συνθέσεις του δίσκου είναι καλές.και σε σχέση με τις δουλειές της julia με τον angus, το “the memory machine” έχει και μια αύρα από κλασικό κινηματογράφο, κάτι το οποίο φαίνεται και από το artwork του δίσκου, το οποίο αποτελεί φόρο τιμής σε κλασικές ταινίες τρόμου του αμερικάνικου σινεμά:
το μόνο πρόβλημα είναι πως εδώ δεν υπάρχει η εναλλαγή στα τραγούδια με τον angus, με αποτέλεσμα ο δίσκος να ακούγεται λίγο μονότονος και να κουράζει από ένα σημείο και μετά.όπως και νά’χει πάντως, είναι μια αξιόλογη δουλειά.
Λοιπον, πιο πολυ για οποιον εχει χρονο ν’ασχοληθει.
Oι [B]Omnia[/B] ειναι μια φολκ/παγκαν μπαντα απο την Ολλανδια. Παιζουν απιστευτη μουσικη, αφου συνδυάζουν και ωραια οργανα οπως κελτικη αρπα, φλογερες, διαφορα κρουστα οπως το Bodhrán, και επισης μπουζουκι και γκαιντα.
Τραγουδουν σε πολλες γλωσσες, αναμεσα τους τα Ουαλικά, τα Ιρλανδικά, και τα λατινικα.
Μεγαλη δισκογραφια, 5 με 6 full-length δηλαδη, αλλα εγω εχω να προτινω το παρακατω, το οποιο και εχω λιωσει τελευταια. 8)
Θα το βαλω εδω, γιατι εδω πρεπει να μπει και για να το δουν και αλλοι
[CENTER][B]Iron & Wine Kiss Each Other Clean[/B] [/CENTER]
Η αληθεια ειναι πως φοβηθηκα μολις ακουσα πως ο Beam υπεγραψε στην Warner Bros, θα τον φλορεψουν οσο δεν παει για τα κοριτσακια του twilight σκεφτηκα.
Και ειπε και αυτο το [I]?It?s more of a focused pop record. It sounds like the music people heard in their parent?s car growing up? that early-to-mid-?70s FM, radio-friendly music." [/I]και λεω ενταξει καλα κρασια.
Το εναρκτηριο walking far from home το ειχα ακουσει καιρο τωρα και μ αρεσε. Στα αμεσως επομενα ακουσα αυτο το pop-folk που περιμενα, χαλαρα, να αραξεις να ακουσεις να ηρεμησεις. Αμεσως μου περασε απο το μυαλο πως δεν θα ακουσω καμια πειραματικη folk κομματαρα οπως το “wolves” που ειχε στο “shepherds dog”. Αμ δε ομως, εσκασαν τα “monkeys uptown” και “rabit will run” μου τραβηξαν μια σφαλιαρα και εμεινα με ανοιχτο το στομα. Αυτο που γουσταρω σε αυτον τον κυριο ειναι παλι εδω.
Οι funkιορικες πινελιες που πεταγονται που και που στα τραγουδια οπως στο “big burned hand” εκαναν απλα το γλυκο να δεσει.
Τι ελειπε λοιπον? Ενα επικο κλεισιμο δισκου. Και ω ναι το ειχε! Τεραστιο το “your fake name is good enough for me” με ομορφες αλλαγες.
Παρα πολυ καλος δισκος, και φενεται πως ο Beam το διασκεδασε αρκετα.
[B]Metal Mountains[/B]-Golden Trees
Αυτό δεν ξέρω που ταιριάζει καλύτερα. Πάει και στο indie και στο psychedelic θρετν. Εδώ μου φαίνεται καλύτερα όμως.
Ταξιδιάρικη μουσική. Γυναικεία φωνητικά. Πολύ ωραίες μελωδίες.Οι φαν του περσινού Warpaint (δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί :p) να σπεύσουν.
Βροχερές βραδιές δημιουργούν ένα ψυχοπλάκωμα.
Όσο και να θες να τ’ αποφύγεις μένοντας στο δωμάτιο με κλειστά παράθυρα και παντζούρια, ακούς τον ήχο που αφήνουν οι ρόδες των αυτοκινητων πάνω στο υγρό οδόστρωμα, στην καλύτερη. Στη χειρότερη, ακούς τον ήχο της βροχής ν’ ανακατεύεται με τη μουσική που βγαίνει από τα ηχεία του δωματίου. Ο κόμπος στο στομάχι μεγαλώνει, το βάρος στους ώμους πολλαπλασιάζεται.
Απαλύνεται με ομοιοπαθητική.
Ο [B]J. (Joshua) Tillman[/B] στο [B]Year In The Kingdom[/B] παρασύρει στη μελαγχολία οποιοδήποτε κομμάτι πάλεψε να μείνει ανέπαφο. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν το κάνει άμεσα. Δε σου πλασάρει μιζέρια.
Αρχίζει σχεδόν με ψήγματα ευδιαθεσίας στο ομώνυμο [U][I]Year In The Kingdom[/I][/U].
Με τ’ ακούσματα αυτή η “ευδιαθεσία” εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε συγκαταβατικό μειδίασμα.
Παίζει το [U][I]Crosswinds[/I][/U] και δίνεις όρκους, υποσχέσεις. Η φωνή όμως προδίδει την αμφιβολία και η ελπίδα να πραγματοποιηθούν λιγοστεύει.
Δεν έχει νόημα να το πάω κομμάτι-κομμάτι, πηδάω μερικά και φτάνω στα 2/3 του άλμπουμ, όπου βρίσκεται και ένα εκ των αγαπημένων μου. [U][I] Age Of Man[/I] [/U]και σε απογυμνώνει με μοναδικά όπλα τη φωνή και ένα banjo.
[SPOILER]Ήθελα να το ποστάρω και στο ανάλογο θρεντ, αλλά τρίτωσε το κακό και συγκρατούμαι, ελπίζω μόνο οι επίδοξοι banjoλάγνοι να δουν το ποστ
[/SPOILER]
Δεν είναι δίσκος που θα σε πιάσει από τα μούτρα. Όποιος αναζητά κάτι το “φανταχτερό” λάθος ποστ κοιτά. Η ουσία ξεπροβάλλει μέσα από λιτές μελωδίες. Τα συστατικά που χρησιμοποιούνται, ελάχιστα, αλλά χρησιμοποιούνται έξυπνα. Θα εκτιμηθεί όταν συμπέσει το μελαγχολικό μουντ μια μερα βροχερη σαν και τούτη σε συνδυασμό με αναπόληση και ένα ποτήρι αλκοόλ, ουίσκι (μπέρμπον) κατά προτίμηση.
folk - alt country, αμερικανια, αρκετα σκοτεινο, θεατρικο σαν αυτο που λατρευουν να χρησιμοποιουν οι ελληνες σκηνοθετες για τις “σκληρες” σκηνες τους στις σειρες.
Για να τα κανω νιανια, ψυχεδελικο folk με επιρροες απο punk εως bluegrass.
Νομίζω ότι ο ιδανικός δίσκος να ξεκινήσεις είναι το The Tain του 1973. Δεύτερος δίσκος και εκείνος στον οποίο ανέπτυξαν σε πλήρη “έκταση” το μοναδικό τους ύφος, δηλαδή αυτόν τον συνδυασμό κλασσικού 70’s hard rock και Ιρλανδικής παραδοσιακής μουσικής. Το κύριο επιχείρημά μου βέβαια είναι ότι σ’ αυτό το δίσκο υπάρχει ο απόλυτος ύμνος, το κομμάτι με ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΡΙΦΦ ΕΒΕΡ, το αξεπέραστο Dearg Doom!
Από κει και πέρα πας και σε άλλους δίσκους τους με παρόμοιο ύφος, όπως τα Book of Invasions και Drive the Cold Winter Away του '75, το ντεμπούτο Happy to Meet, Sorry to Part του '72 και το Danceball Sweethearts του '74. Όλα τους, διαμάντια του folk rock. Οι υπόλοιποι δίσκοι τους αμερικανίζουν κάπως και είναι λίγο ξενέρα, αλλά καλές στιγμές υπάρχουν παντού. Έμφαση στα προαναφερθέντα πάντως.
Τώρα, πώς τα βρίσκεις; Καλή ερώτηση. Δεν έχω πετύχει ποτέ cd των Horslips σε ελληνικό δισκάδικο, οπότε είτε τα παραγγέλνεις μέσω νετ, είτε απλά τα κατεβάζεις. Αν χρειαστείς βοήθεια για το δεύτερο, let me know.
Ε ναι. Το κατάκλεψε ο ΝτεΜπεργκ κι έχει κάνει όλο τον κόσμο να πιστεύει ότι είναι δικό του. Εδώ έχω πετύχει άτομα που ακούγοντας το Dearg Doom λένε “α αντιγραφή Revolution”. :roll:
Σε ευχαριστω για την πολυτιμη βοηθεια.θα ψαξω αυτα που μου ανεφερες για αγορα μεσω νετ.αν ανακαλυψεις καποιο εμπιστο site με λογικες τιμες,σε παρακαλω ενημερωσε με.Για κατεβασμα δεν ενδιαφερομαι.
Συνεχίζω μένοντας στο Σμαραγδένιο Νησί, μετά τους Horslips που αναφέρθηκαν προηγουμένως.
Μπαίνουμε στη χρονομηχανή λοιπόν και πάμε σχεδόν 4 δεκαετίες πίσω!
Οι Mellow Candle μάς άφησαν για κληρονομιά μόνο το συγκεκριμένο album.
Δυστυχώς, στην εποχή τους δεν έλαβαν την ανταπόκριση που τους άξιζε, κάτι που οδήγησε στη πρόωρη διάλυση του συγκροτήματος.
Πλέον το “Swaddling Songs” θεωρείται ένα χαμένο διαμάντι και περιζήτητο αντικείμενο στους κύκλους των δισκο-συλλεκτών.
Εδώ θα ακούσετε progressive folk rock με ντουέτο γυναικείων φωνητικών από τις Alison O’Donnell και Clodagh Simonds.
Ιδιαίτερος δίσκος με όμορφες μελωδίες που μυρίζουν 60’s και πολυεπίπεδα φωνητικά που αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά.
Τραγούδια με αναφορές στην ιρλανδική folk, με πιάνο και βιολί να συνοδεύουν.
Ψυχεδέλεια από το mellotron αλλά και νότες από αναγέννηση θα φέρει στο μυαλό η χρήση του harpsichord.
[SPOILER][/SPOILER]
[B][U]trivia :[/U][/B] Η Alison O’Donnell συμμετείχε στο περσινό “Guessing Game” των Cathedral κάνοντας guest φωνητικά στο μοναδικό [I]“Funeral Of Dreams”[/I].
Ναι, από εκεί ορμώμενος ανακάλυψα τους Mellow Candle…:roll:[/FONT]
Σήμερα μόλις ανακάλυψα το δίσκο αυτό και τη μπάντα γενικότερα.Οι Hagalaz Runedance είναι -ήταν για την ακρίβεια μιας και δεν υφίσταται πια- ένα πρότζεκτ της Andrea Haugen που καταπιανόταν με τις αξίες,μύθους και την ιστορία της παγανιστικής βόρειας ευρώπης απ’ότι έχω καταλάβει.
Ο συγκεκριμένος δίσκος, Frigga’s Web είναι ο τρίτος και τελευταίος δίσκος της μπάντας και κυκλοφόρησε το 2002.Κινείται σε φολκ μονοπάτια ( αμπιεντ φολκ λέει αλλού, εγώ δεν τα πάω καλά με τις ταμπέλες) με παραδοσιακά ακουστικά όργανα αποκλειστικά, ενώ τα φωνητικά είναι απλά υπέροχα.Άκρως ταξιδιάρικη μουσική,η κατάλληλη συνοδεία για μια βόλτα στο δάσος ή στο βουνό.Ή απλώς βάζεις τα ακουστικά,κλείνεις τα μάτια και αφήνεις την ίδια τη μουσική να σε ταξιδέψει.
Τώρα όσο αφορά η δημιουργό,η Andrea Haugen κάνει πλέον μουσική ως Nebelhexë,ενώ επίσης ασχολείταια με τη συγγραφή και τη σεναριογραφία.Επίσης έχει καλή σχέση με το Black Metal καθώς συμμετείχε στο The Principle of Evil Made Flesh των Cradle Of Filth (γυναικεία φωνητικά) όπως και στο Nemesis Divina των Satyricon,ενώ επίσης ήταν σύζηγος του Samoth των Emperor.
Δεν ειναι εξαισιοι?Πολυ ωραια μουσικη.Ακου και το ντεμπουτο της,το The Winds That Sang Of Midgard’s Fate το οποιο θεωρω ως καλυτερο της.Και αν σου αρεσε αυτο σαν μουσικη,ακου μετα Curved In Stone,The Moon and the Nightspirit κ.α.
[SIZE=“2”][FONT=“Comic Sans MS”]Όπως βλέπετε, δεν έχω να προτείνω κάτι πρωτότυπο, ούτε καινούργιο.
Απλά πιστεύω πως αξίζει να σημειωθεί αυτό το album, το 3ο κατά σειρά από την προσωπική δισκογραφία του Ian Anderson.
Πολυποίκιλος folk δίσκος με αρκετά ethnic στοιχεία που προσδίδουν όργανα όπως ακορντεόν, πιάνο, μπουζούκι, μαντολίνο, hammond και διάφορα κλαπατσίμπαλα για percussion. Α και φλάουτο φυσικά !
Εδώ ο Anderson ξεδιπλώνει μερικές από τις μουσικές επιρροές του που δεν “χώραγαν” στο ύφος των Jethro Tull. Εμπνευσμένες συνθέσεις και άρτιες εκτελέσεις.
Ένας όμορφος δίσκος που κυλάει αβίαστα και κάνει ιδανική συντροφιά αυτά τα καλοκαιρινά βράδια. [/FONT][/SIZE]
Το πέτυχα σε γνωστό μπλογκ. Τι έχουμε εδώ. “Σάπια” ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε καταγώγια με μπόλικο αλκοολ. Μπόλικο ακορντεόν και μεταλλόφωνο σε αρκετά σημεία. Τα φωνητικά ταιριάζουν στο γενικότερο κλίμα του δίσκου σπαρακτικά και αρκετά παράφωνα στην πλειοψηφία τους. Δυο τρεις ήδη γνωρίζουν να ακούσουν και οι υπόλοιποι. [B][U]Δείγμα[/U][/B](δεν είναι ολόκληρο το κομμάτι)
[/CENTER]
[/SPOILER]
