Bump. Μια σημαντική φετινή κυκλοφορία στο είδος είναι, νομίζω, ο καινούριος δίσκος των Ιρλανδών πρωτοπόρων του celtic metal, [B]Waylander,[/B] με τίτλο [B]Kindred Spirits.[/B]
Ας πούμε και δυο λόγια γενικά και ειδικά, έτσι για αλλαγή σ’ αυτό το θρεντ.
Το celtic metal είναι λίγο πονεμένη ιστορία. Μετά από τόσα χρόνια, πολύς κόσμος ακόμα αναρωτιέται αν τελικά γίνεται να συνδυαστούν το metal με την παραδοσιακή κέλτικη μουσική χωρίς το αποτέλεσμα να είναι αστείο. Και η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν είναι σα να παίρνεις ας πούμε celtic folk και punk και να τα συνδυάζεις, αυτό εδώ και δεκαετίες είναι γνωστό ότι γαμάει και έχει βγάλει μπαντάρες. Αλλά όταν κάποτε συνειδητοποιείς ότι η πιο χαρακτηριστική celtic metal μπάντα, δηλαδή οι Cruachan, ουσιαστικά είναι ένα τρομακτικά άνισο συγκρότημα που μάλιστα κάποιες φορές το καθαρά μέταλ σκέλος της μουσικής του είναι τραγικά μέτριο και generic και άλλες έχεις την αίσθηση ότι απλά “πέταξαν” ένα μαντολίνο, ένα βιολί και ένα tin whistle μέσα σε καθαρά μέταλ κομμάτια, κάπου προβληματίζεσαι (sorry ellanor, Angel_Death). Ίσως τελικά είναι πολύ πιο σοφό αυτό που κάνουν οι Primordial, οι Mael Mordha ή εσχάτως οι Darkest Era, οι οποίοι περισσότερο εστιάζουν στο να υπηρετήσουν τα επί μέρους μεταλλικά ιδιώματα στα οποία εντάσσονται, στα οποία όμως προσθέτουν με πολύ διακριτικό τρόπο πινελιές από την παραδοσιακή μουσική της πατρίδας τους. Αλλά μπάντες οι οποίες να έχουν την ικανότητα να αποδίδουν ισότιμους ρόλους στις ηλεκτρικές κιθάρες από τη μία και στα βιολιά, τα μαντολίνα και τις φλογέρες από την άλλη και να βγάζουν μουσικάρες, όπως π.χ. κάνουν οι Neck στο celtic punk, στο metal δυστυχώς σπανίζουν.
Οι Waylander κατά τη γνώμη μου είναι μία απ’ αυτές τις μπάντες. Η προσέγγισή τους ήταν ανέκαθεν διαφορετική, φυσικά, από αυτή των συγκροτημάτων που προανέφερα, δηλαδή των “διακριτικών”, αυτοί πάντα έδιναν ΠΟΛΥ χώρο στο παραδοσιακό σκέλος, αλλά απ’ την άλλη διαφέρει και από την άποψη των Cruachan αλλά και ουσιαστικά της μισής folk metal σκηνής της Ευρώπης που αποπνέει έναν πολύ έντονο κιτς αέρα, κάτι το ρουστίκ και τουριστικό που δεν κολλάει με τη θεματολογία και το όλο πνεύμα που προσπαθούν να υιοθετήσουν. Πρώτα απ’ όλα οι Waylander απ’ όσο θυμάμαι ποτέ δεν το έπαιξαν Dubliners ή Wolfe Tones ας πούμε, με το να παίζουν μέταλ διασκευές πασίγνωστων ιρλανδικών anthems, όπως έκαναν μια ζωή οι Cruachan (οι οποίοι συνήθως και σκότωναν τα εν λόγω άσματα). Επίσης ποτέ δεν έκαναν το λάθος να επιτρέψουν να παρεισφρύσει στη μουσική τους αυτή η ενοχλητική, όταν μιλάμε για μέταλ, “πανηγυρτζίδικη” διάθεση. Οι Waylander αντιπροσωπεύουν τη σοβαρή πλευρά αυτής της μουσικής, όπου το γλέντι αντικαθίσταται (ευτυχώς) από τη μυσταγωγία και τα war tunes. Στον καινούριο δίσκο τους κάνουν λίγο πολύ ό,τι έκαναν σε ολόκληρη τη μέχρι τώρα πορεία τους: χρησιμοποιούν γνωστές, χιλιοπαιγμένες, ουσιαστικά κλισαρισμένες μέταλ μανιέρες και “τακτικές”, τις οποίες όμως κάνουν ελκυστικές ακριβώς επειδή τους προσδίδουν το κύρος της μυστικιστικής παράδοσης που επικαλούνται, αυτόν τον παγανιστικό αέρα που μπορεί να κάνει ένα ουσιαστικά NWOSDM κομμάτι να μην ακούγεται, επιτέλους, σαν μια μαλακία και μισή. Καταφέρνουν για άλλη μια φορά να αποφύγουν τις κακοτοπιές και τις παγίδες στις οποίες έπεφταν μια ζωή οι αδιόρθωτοι Cruachan και φτιάχνουν ένα δίσκο που πιστεύω ότι θα αρέσει σε πολλούς εδώ μέσα, κρίνοντας από τα ακούσματά τους.
(και το οποίο αντικειμενικά δεν ανήκει στο folk metal, παρά τα διάσπαρτα φολκ στοιχεία) πολλές φορές δυστυχώς αποτελεί ανασταλτικό και αποτρεπτικό παράγοντα στο ν’ακούσουμε ένα δίσκο ή ένα κομμάτι με “ανοιχτά” αυτιά και “ανοιχτά” μυαλά… Κι έτσι, χάνουμε 
