Μπαίνω… απρόσκλητος, όχι για να ανεβάσω λίστα 50 δίσκων (εδώ πασχιζω να βγαλω πεντάδα για το 1969, ποιοι 50 τώρα!), αλλά για να προωθήσω την κουβέντα που πήγε να ανοίξει!
Κατ’ αρχην μου κάνει λίγο εντύπωση η… υπερεξειδικευση του θέματος. Δικαίωμα βέβαια, αλλά οταν κάποιος ρωτάει για το υποειδος του υποειδους ειναι σαν να γνωρίζει καλά το παραδοσιακό doom π.χ. και να του έχει ξεφύγει το epic doom!
Ύστερα, οπως πολύ σωστά ειπώθηκε, προκύπτει και το θέμα του ορισμού. Epic doom παίζανε οι Candlemass, οι Solitude Aeturnus, οι (Άγγλοι προφανώς) Solstice - και αυτοί στο New Dark Age, οχι τοσο στο Lamentations - και οι διάφοροι επιγονοι ολων αυτων, κάτι Wheel, τιποτα Crypt Sermon κλπ.
Εννοείται ότι ο καθένας βάζει ότι θέλει αλλά οι Atlantean Kodex, οι Doomsword, είναι επικαδες (sic) με doom στοιχεία, κι όχι το αντίστροφο - δεν συζητάω καν για κάτι εντελώς παραδοσιακους doomsters που ειδα να αναφέρονται. Αν είναι, να μπει και το Into Glory Ride, που με το Secret of Steel (και οχι μονο) όρισε το είδος. Να το βλέπει προτεινόμενο ο επίδοξος επικοdoomster, να το βαζει να παίξει και να του σκάει το Warlord στη μάπα!
Θέλω να πω ότι είναι που είναι θολά τα όρια, αν βάζουμε και ένα τόσο ειδικό φίλτρο, μπαίνουν όλοι και…“κανένας”!
Το να συζητάς βέβαια για τέτοια αγαπημένα album και συγκροτήματα είναι το αμέσως καλυτερο, μετά από την ακρόαση τους προφανώς!
Ας γραψω κι εγω μια αποψαρα, σαν αναγνωστης στο συγκεκριμενο υποειδος, αφου η τριβη μου με αυτο δεν ειναι τετοια ωστε να αισθανομαι ανετα να βαλω δικη μου λιστα.
Καταρχην το ranking (εστω και αν ζοριζομαστε με τις μεγαλες αγαπες) ειναι πολυ χρησιμο για εμενα, γιατι βοηθαει στο να εστιασω καπου, τουτεστιν να ακολουθησω τον απλο αλγοριθμο “ακουσε οσα ειναι ψηλα σε ρανκ και δεν εχεις ακουσει”
Κατα δευτερον, βοηθαει πολυ αν υπαρχει και ενα μικρο κειμενακι, εστω 1-2 προτασεων για τον καθε δισκο, ή εστω για την πρωτη πενταδα-δεκαδα. Προσωπικα με ιντριγκαρει πολυ, ειτε για να δω πως βλεπει το δισκο καποιος αλλος, αν τον εχω ακουσει, ειτε για να επιλεξω τι θα ακουσω, αν δεν τον εχω ακουσει (σε συνδυασμο και με το ρανκ, ακομα καλυτερα)
Με τον ορισμο των υποειδων νομιζω δεν θα βγαλουμε ακρη (καποια πραγματα που αναφερθηκαν ειναι κυριως επικ και λιγο doom, αλλα το αντιστροφο), οποτε αυτο που αναφερθηκε να βαζει ο καθενας οτι για τον ιδιο πληροι τις προυποθεσεις παιζει να ειναι και η καλυτερη λυση.
Μπορει να ταυτιστουνε και αλλοι, μπορει οχι, απλα ειπα να καταθεσω τον οβολο μου.
Καλά τα λες αλλά θέλει πολύ χρόνο ρε γαμώτο να γράψεις και κάτι. Εγώ θα πρότεινα για κάτι το οποίο δεν είναι πολύ γνωστό να βάζουμε κανά κομμάτι. Επίσης το ranking για μένα είναι αδύνατο πραγματικά
Ρεαλιστικα, ουτε εγω δεν παιζει να εγραφα κειμενο για 50 δισκους, μακαρι να ειχα τοσο πολυ ελευθερο χρονο. Για αυτο προτεινα και την ιδεα να εχουμε - προαιρετικα- κειμενακι στους πρωτους σε ρανκ (ή και εναλλακτικη ιδεα, πιο μικρη η “ελαχιστη απαιτουμενη” λιστα, ωστε να ειναι λιγοτερος ο ελαχιστος χρονος ενασχολησης- και φυσικα ο καθενας βαζει οσους θελει, οπως στο 52)
Το κρατησα οσο πιο ντουμ γινοτανε. 45 μου βγηκανε. Δεν εχω βαλει μεσα τεραστιες αγαπες οπως Atlantean Kodex, Resound the Horn, King of the Dead κτλ. Ειναι με την σειρα, απλα μου το βγαλε με τελιτσες εδω.
Into the depths of sorrow – Solitude Aeturnus. Το απολυτο μεταλ ντεμπουτο για μενα. Κανενας δεν μου εχει συστηθει καλυτερα απο ότι αυτοι με το Opaque Divinity. Βιωμα που με εχει ταξιδεψει σε αδιευκρινιστες και βιβλικες καταστασεις. Κάθε ριφ, κάθε αλλαγη σε ρυθμους, και ειδικα κάθε φωνητικη γραμμη είναι απλα η απατητη κορυφη του ειδους για μενα. Μονο με τα πολύ κλασικα των Manowar το συγκρινω στον κοσμο μου.
Beyond the Crimson Horizon –Solitude Aeturnus. Ένα κλικ κατωτερο από το πανω, απατητη κορυφη κατα τα αλλα και αυτό για τους ιδιους λογους. Προτιμω λιγο πιο πολύ την πιο βιβλικη ατμοσφαιρα του πρωτου από την πιο Awaken The Guardian αυτου, παρολο που το Awaken the Guardian είναι μεσα στους δεκα πιο αγαπημενους μου δικους.
Epicus, Doomicus, Metallicus – Candlemass. Σε έναν κοσμο χωρις τους Solitude Aeturnus θα ηταν η απατητη κορυφη. Αδιανοητο ντεμπουτο και αυτό. Καθηλωτικος συνδιασμος φωνης και παραμυθενια κατανυκτικης ατμοσφαιρα. Σε ταξιδευει στις σκιερες πλαγιες του Stargazer.
Through The Darkest Hour -Solitude Aeturnus. Θα σας κουρασω λιγο, αλλα θα παιξω με δισκους και όχι μπαντες. Εδώ οι Solitude χανουν λιγουλακι στο βιβλικο φως και χωνουν μεσα μπουλντοζιαρικη βαρυτητα. Φοβερος συνδυασμος με τεραστια επη όπως το Eternal, το Haunting the Obscure(τι ριφ), Pain, 9th Day κτλ κτλ.
Tales of Creation – Candlemass. Ο αγαπημενος μου δισκος με Messiah. Εχω μια ιδιαιτερη αγαπη σε ότι μου ακουγεται βιβλικο. Φανταστικη ατμοσφαιρα. Επουρανια.
Lamentations –Solstice. Το πρωτο εντρυ εκτος της ιερης δυαδας. Αντιθετως με τους περισσοτερους που προτιμανε το New Dark Age, αυτο εδω ηταν ότι πιο κοντινο ειχα στα πρωτα Solitude και το αγαπω πολύ. Στα αυτια μου μια τελεια μιξη Solitude με My Dying Bride.
Nighfall - Candlemass. Ο δισκος χιτ για μενα του ειδους. Ισως φταιει οτι με αυτο τους εμαθα, αλλα παντα στο μυαλο μου ειναι κατι σαν το Black Album του επικου ντουμ.
Will of the gods is great power – Scald. Μια κατηγορια μονο του. Τουνδρα, καποια νεκρικη πυρα, εναστρος ουρανος και περισυλλογη σε αδιευκρινιστες επικες αναζητησεις
Sorcerer –Sorcerer. Η συλλογη με την οποια τους μαθαμε. Μια πιο πολεμικη εκδοχη των Candlemass με ιδιαιτερη ατμοσφαιρα. Δυστυχως για μενα ετη φωτος ανωτερο απο τις κυκλοφοριες της επανεκκινησης.
The end is written – Doomocracy. Τους λατρευω αν και με κάθε δισκο μου αρεσουν λιγο λιγοτερο. Αυτό εδώ το πρωτο τους είναι αριστουργηματικο. Μου αρεσουν ολα τα τραγουδια. Οι Ελληνες Solitude.
Krux –Krux. Αν και πιο θορυβωδες και ψυχεδελικο, σε πολλα σημεια πολύ επικο στο πως το αντιλαμβανομαι. Φοβερα φωνητικα απo τον Leven.
Fear of Infinity –While Heaven Wept. Δεν το προτιμανε πολύ, αλλα με εχει αγγιξει ιδιαιτερα η ρομαντικη του ατμοσφαιρα. Χιλιοπαιγμενο. Ο τυπας εχει μια από τις πιο αγαπημενες χροιες φωνης που εχω ακουσει.
Psalm 9 –Trouble. Δεν ξερω αν θεωρουνται επικοι, αλλα ο δισκος είναι μεγαλειωδης. Η βαρυτητα του συγκλονιζει.
Ancient Dream –Candlemass. Darkness in Paradise. Το τραγουδι που όταν λεει Yes I believe είναι οι μονες στιγμες στην ζωη μου που πιστευω στον θεο.
Downfall – Solitude Aeturnus. Αδικημενο από τον ηχο, αλλα πολλα αγαπημενα τραγουδια.
Preserved in Time –Wheel. Δισκος βομβα. Δεν περιμενα να ξανακουσω από καινουργια μπαντα κατι τοσο δυνατο στο ειδος. Το At Night they came upon us είναι μαλλον το τραγουδι που εχω ακουσει πιο πολύ από οποιαδηποτε κυκλοφορια των τελευταιων χρονων.
Chapter six –Candlemass. Where the runes still speak.
Adagio –Solitude Aeturnus
Solstice – Halcyon. Ep που εχει απο τα δυο τραγουδια που εχω σαν ορισμο του επικου ντουμ. Graven Deep κ To ride with Tyr. Θα τα βρειτε να κοσμουν το καναλι μου στο youtube
Thronehammer –Usurper of the Oaken Throne. Απιστευτο ντεμπουτο. Βαρυ, επικο και ασηκωτο. Μαχες μεταξυ Νεαντερταλ, Χομο Σαπιενς και Μαμουθ για το ποιος θα επιβιωσει. Φοβερος ογκος και φωνητικα. Κριμα που κάθε δισκος τους μου αρεσει και λιγοτερο.
New Dark Age -Solstice
By Honour –Ereb Altor. Οι τελειοι απογονοι των επικων Bathory.
Visions & creatures of imagination –Doomocracy
Of Empires Forlorn – While Heaven Wept
Stygian Crown – Stygian Crown. Up from the Depths k Two Coins for the Ferryman 2 υμνοι του ειδους. Δυστυχως δεν τα χουν πλησιασει σε άλλο τραγουδι για μενα.
Out of the Garden – Crypt Sermon. Κραξτε ελευθερα, αλλα μεγαλη απογοητεση το επομενο
Witchunter Tales – Thunderstorm
Tides – Memory Garden
Alone – Solitude Aeturnus
Abyss between the stars – Ursa. Καποιοι μπορει να πουνε ότι είναι στοουνερ. Εγω ακουω ακατεργαστο τιγκα επικο ντουμ μεταλ. Wizards path, Dragons beard κομματαρες.
Μια ειδικη μνεια στον αφανη αυτο ηρωα του ειδους. Ο Matravers που τραγουδαει στο Lamentations ειχε βγαλει αυτο το 'ep" πριν κατι χρονια. Το πρωτο τραγουδι μουσικα ειναι αυτο που αμεσως σκεφτομαι οταν ακουω επικο ντουμ. Αυτες οι κλιμακες κτλ.
IMHO λίγο καλύτερη επίδοση σε άλμα από το τελευταίο του Μίλτου
“Truth is in the eye of the beholder” n’est-ce pas?
Δεν τον χάλασε!
Στα σοβαρά τώρα, πραγματικά πιστεύω ότι το συγκεκριμένο νήμα μπορεί να συνεισφέρει έστω και κάτι (και για μένα έχει ήδη δώσει μεγάλο όγκο προτεινόμενων δίσκων) μόνο με την σχεδόν παντελή έλλειψη κανόνων. Με άλλα λόγια, όπως νομίζει και αισθάνεται ο καθένας που προτείνει κάτι, δεν είμαστε σε αμφιθέατρο πανεπιστημίου, έτσι δεν είναι; Αλλιώς, οι συζητήσεις για το τι συμπεριλαμβάνεται σε ένα genre και τι όχι, με τόσα άτομα εδώ μέσα, θα ειναι κυριολεκτικά ατέρμονες.
