The Cure- respect
Joy Division-respect
Bauhaus-τρωγονται
Βαλε το “τρωγονται” διπλα στους Cure και το respect διπλα στους Bauhaus κι ειμαστε φιλοι! 
Clan of Xymox και τα μυαλά στα κάγκελα.
Επίσης:
Diary of dreams
Nina Hagen
Dreadful Shadows
Cure suck a*(
Οι Cure κατα καιρους ειδικα στα 80ς και στα 90ς εχουν βγαλει απιστευτους δισκους, κι οπως οι Bauhaus, ειναι απο τα πιο επιδραστικα γρουπ στη dark/alternative σκηνη γενικα.
Με τη διαφορα οτι οι Cure αντεχουν ακομα ενω οι Bauhaus, γι ακομα μια φορα, τριτη αν θυμαμαι καλα, διαλυθηκαν,αυτη τη φορα οριστηκα!
Θα μου επιτρεψεις να εχω διαφορετικη γνωμη για τους Cure (τους θεωρω καπως υπερεκτιμημενους)… Γι αυτο αλλωστε και συνεχιζουν ακομα…
Τα δημιοργηματα των Bauhaus της περιοδου 77-81 ειχαν κατ εμε πολλα περισσοτερα να προσφερουν στον goth/post-punk χωρο…
οι Cure εχουν αλλαξει στυλακι αρκετες φορες, αλλοτε γινονται πιο pop, οπως ειναι τωρα, ενω στα 80’s σε καποια φαση ηταν πιο post-punk και πιο σκοτεινοι. ειδικα στο Pornography.
Επειδη κι οι 2 μπαντες μ’αρεσουν δε θα μπω σε διαδικασια συγκρισης, απλα θα πω οτι κι οι 2 εχουν βγαλει δισκους που μ’αρεσει να τους ακουω και περναω καλα ακουγοντας τους. Νομιζω οτι ειναι το πιο “δικαιο”.
Όσον αφορά τους Cure έχω να πω ότι το Pornography είναι από τους πιο επιδραστικούς δίσκους ever, πέραν από το πόσο τους γουστάρουμε ή όχι. Η άποψη περί υπέρ - εκτίμησης του συγκεκριμένου group, δεν ξέρω αν είναι σωστή πάντως. Κ εγώ πάντως παλιότερα μπορεί να την υποστήριζα.
Αnyway, ον τοπικ:
Θα ανaφέρω έν group ονόματι Astrovamps και τους οποίους ανακάλυψα πρόσφατα, αν και υπάρχουν από τις αρχές του 90, με περιόδους μεγάλης σιωπής, αλλά τελευταία έχουν αρχίσει ξανά. Ό,τι θα πω αναφέρεται στα άλμπουμς τους American Gothic (2004) και ειδικότερα στο promo του καινούριου τους δίσκου ( Gods and monsters ), τον οποίο έχω λιώσει τελευταία.
[CENTER]
[/CENTER]
Νομίζω ότι ο τίτλος του τόπικ περιγράφει πλήρως αυτό που παίζουν, αν και δεν είναι τόσο εύκολο να το φανταστεί κανείς επακριβώς, διότι πραγματικά ο ήχος τους με προβλημάτισε αρκετά με την πρωτοτυπία του! Καταρχάς αυτό που είναι αξιοσημείωτο με την πρώτη νότα που ακούει κανείς από οποιοδήποτε κομμάτι τους, είναι ένα αίσθημα από horror movies… και αυτό κυρίως λόγω των πλήκτρων που μοιάζουν με εκλλησιαστικό όργανο. Αν η Adams Family είχε συγκρότημα τότε αυτό θα ήταν οι Astrovamps! Φανταστείτε μία μείξη των The Damned τής πρώιμης περιόδου, με Marilyn Manson, Gwar, London After Midnight και Dead Kennedys. Σε σημεία μου έρχονται στο μυαλό ακόμα και οι Mercyful Fate. Οi όροι gothic punk και death rock τους ταιριάζουν γάντι νομίζω. Recommended group σίγουρα!
Edit: ερώτηση δημοσιογράφου για το άλμπουμ τους του 2004:
"Which drugs did you take when recording the album? "
Θα προτείνω 4 άλμπουμ που πιστεύω πως ο καθένας που τον ενδιαφέρει έστω και ελάχιστα η φάση ΠΡΕΠΕΙ να ακούσει… Απευθύνονται κυρίως σε όσους δεν έχουν ψάξει τόσο αυτή τη μουσική και θέλουν απο κάπου να αρχίσουν. Γενικά διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Πέραν του ότι είναι δισκάρες και ορόσημα, ανήκουν και τα 4 στη δεκαετία του 80, σαφέστατα τη σημαντικότερη από καταβολής σκοτεινής εναλλακτικής μουσικής…
Οι γνώστες του είδους τα γνωρίζετε πολύ καλά. Οι υπόλοιποι τσεκάρετε τα… και τα τέσσερα! Μπορεί να ανακαλύψετε κάτι που να σας αρέσει πολύ σ’ αυτά…
#Depeche Mode – Music for the Masses. Μην απορείτε που βάζω τους Depeche Mode εδώ! Στην περίπτωση τους βέβαια ο όρος “goth” είναι περιοριστικός. Εδώ μιλάμε για σκοτεινή ηλεκτρονική synth, που έγραψε ιστορία και φιγουράρει στις top προτιμήσεις όλων των εναλλακτικών music fans, που τους τραβάει η πιο σκοτεινή πλευρά της μουσικής… Τραγούδια ύμνοι, που έχουν πια γίνει κλασικά. Το Black Celebration είναι πιο σκοτεινό άλμπουμ από το Music for the Masses, το επόμενο Violator είναι πιο προσιτό, ωστόσο το Music for the Masses είναι το αγαπημένο μου, επομένως προτείνω αυτό.
#The Cure – Pornography. Βγαλμένο από τις πιο σκοτεινές πλευρές του υποσυνείδητου του Robert Smith. Οι Cure δεν ήθελαν ταμπέλες στη μουσική τους (όπως “alternative rock”, ή “gothic rock”), αλλά έχοντας βγάλει έναν τέτοιο δίσκο – ορόσημο, που θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους στην ιστορία της goth rock μουσικής, πώς να μη σου κολλήσουν τη ταμπέλα κατάμουτρα? Κατά τη γνώμη μου ένα απο τα κορυφαία εναλλακτικά συγκροτήματα ever, και καθόλου υπερεκτιμημένοι όπως έχει ειπωθεί. Προσωπικά γουστάρω πολύ αυτές τις αλλαγές του ύφους τους απο άλμπουμ σε άλμπουμ. Όσο αφορά το Pornography, κόσμος που γνωρίζει τους Cure από τα πιο χαρούμενα, ή μελαγχολικά τραγούδια τους, ίσως να παραξενευτεί με αυτόν τον δίσκο. Η αποθέωση στιχουργικά των πιο κρυφών πλευρών της ανθρώπινης ψυχής, συνοδεύεται από φοβερές μελωδίες, και το τελικό αποτέλεσμα είναι… “I need to fight this sickness… find a cure…”
#Sisters of Mercy – Floodland …Και το gothic rock (η ταμπέλα εδώ ταιριάζει απόλυτα) γίνεται κατάλληλο για χορό στα απανταχού gothic clubs! Μου προκαλεί λύπηση το ότι υπάρχουν παιδάκια που λένε «ποιοι sisters, προτιμώ τους him», και άλλα τέτοια τραγελαφικά… Προβληματίζομαι με κάτι τέτοια για τις νέες γενιές… Δε τολμώ να αρχίσω να μετράω πόσοι και πόσοι τραγουδιστές gothic συγκροτημάτων (rock KAI metal) μιμήθηκαν τη μπάσα φωνή του Eldritch, αυτό το «σκοτεινό αλά Elvis» ύφος. Για να μη μιλήσω για τους χαρακτηριστικούς ρυθμούς και τις κιθάρες… Εδώ βρίσκουμε τραγούδια που έχουν αφήσει εποχή… Dominion/Mother Russia, This Corrosion, Flood II, Lucretia my Reflection… All time classic!
#Fields of the Nephilim – The Nephilim. Μοναδικός, σκοτεινός δίσκος, όχι όμως με την έννοια της εσωτερικής αναζήτησης του Pornography. Στίχοι που παραπέμπουν στο occult και το υπερφυσικό, τραγούδια – ύμνοι, και το gothic rock στην πιο τραχιά του φάση (μπορώ να καταλάβω γιατί metal έντυπα προσπαθούν να «υιοθετήσουν» τους fields…). Τρομερές εναλλαγές συναισθημάτων, και τραγούδια, σε έναν φοβερό δίσκο, τον αγαπημένο μου από fields. Το Elizium είναι πιο προοδευτικό, αλλά εδώ συναντάει κανείς κομματάρες όπως Last Exit for The Lost, Moonchild, Endemoniada, Love Under Will…
Αυτές ήταν λοιπόν οι προτάσεις μου, που απευθύνονται κυρίως όπως είπα σε όσους δεν έχουν ψαχτεί αλλά θα ήθελαν με το είδος…
Πέραν τούτου κατά καιρούς την έχω βρει πολύ με Siouxsie, Bauhaus, Joy Division (of course), The Mission, Clan of Xymox, Apoptygma Berzerk, Dreadful Shadows, Lacrimosa, Diorama, Dead Can Dance, ενώ έχω μια τεράστια συλλογή απο EBM την οποία δεν έχω ακούσει ακόμα παρά ένα μέρος, επομένως προτιμώ για την ώρα να βασιστώ στις προτάσεις του Παναγιώτη εδώ στο forum! 
ΥΓ - Και μια εξομολόγηση… Μικρότερος, με είχε τραβήξει αρχικά στο goth αυτό το image των κοριτσιών, όχι το πολύ ακραίο πάντως, αλλά όπως κ να χει γούσταρα αυτό το μαυροντυμένο στυλ με το μαύρο μαλλί, ακόμα το βρίσκω πολύ σέξυ… (εντάξει, δε λέω η άλλη να είναι κανένα φρικιό :lol:)
Το χάλασες αναφέροντας τους Sisters of mercy.Υπερεκτιμιμένη μπάντα.
Αυτό για το στύλ των κοριτσιών,συμφωνώ απολύτος.
:lol:
Λοιπόν, ίσως με το πέρασμα των χρόνων οι sisters να σου το κάνουν το κλίκ τελικά. Ξέρεις εμένα πόσα συγκροτήματα δε μου έκαναν το κλικ με την πρώτη? Και Sisters άρχισα να ακούω στα 21. Δυστυχώς συμβαίνει αυτό με όσους ανακαλύπτουν Sisters μέσω HIM, ή παρομοίων. Περιμένουν να ακούσουν κάτι που να “ξεχειλίζει απο συναίσθημα” και σπαραξικάρδια φωνητικά και “μωρό μου και αγάπη μου πάμε να πεθάνουμε μαζί” και άλλα τέτοια :lol:
Αυτό όμως δεν είναι τόσο το gothic, όσο το ΚΙΤΣ gothic!!! Οι Sisters ήταν άλλη φάση βασικά… Ξεχείλιζαν απο ερωτισμό χωρίς να λένε “i love you” και τέτοια. H φωνή του Eldritch αποτέλεσε πρότυπο για όλες τις γκοθ φωνές έκτοτε. Οι στίχοι ήταν κορυφαίοι, το συναίσθημα δεν ήταν καθόλου μελό, και οι μελωδίες ορισμός του gothic rock (κυρίως στα πρώτα 2 άλμπουμ). Και αν δεν υπήρχαν οι Sisters…
Αλλά δε θέλω να δώσω την εντύπωση οτι προσπαθώ να συγκρίνω τα 2 γκρουπ, κάθε άλλο…
Πέραν τούτου, ο καθένας με τα γούστα του φυσικα! Και είπαμε, οι HIM έχουν ωραία τραγουδάκια. Είναι κάτι σαν τον Χατζηγιάννη του metal. Τους βρίσκω ΟΚ, αλλά ως εκεί
Θα μπορούσα να σου ΄δωσω απάντηση,αλλά χρόνο δεν έχω.Αύριο κοίταξε ξανά στο ίδιο thread και θα δείς την απάντηση,επειδή μάλλον σου έδωσα λάθος εντύπωση.
U R so right… Μιλάμε για τους Bauhaus σε τελική
Λοιπόν οι απάντηση:
Πράγματι ίσως με το πέρασμα του χρόνου οι Sisters μου κάνουν το κλίκ,και μένα μου έχει συμβεί με συγκροτήματα που τώρα λατρεύω(NIN,Neil Young,Machine Head,Diary of Dreams,etc.).Βασικά,εγώ αυτό που λές δεν το χα καθόλου στο μυαλό προτού τους ακούσω.Γενικά δεν έχω απαιτήσεις του στυλ ‘οι στοίχοι να μιλάνε για αγάπη’,'να χει ωραία ρεφρέν’κτλ.Δεν σκεφτόμουν τπτ άλλο πέρα του ότι θέλω να μ αρέσει…και τελικά δεν μου άρεσε καθόλου.:lol:
Οι Sisters υπήρξαν επιρροή για όλους σχεδόν τους επόμενους,και σίγουρα μεγάλη μπάντα,αλλά ποτέ δεν ένιωσα αυτό που θέλαν να δώσουνΘα μου πείς,και το ένιωσες με HIM?Υπάρχει μια διαφορά:εγώ τους HIM τους ακούω από 12-13.Για μένα ήταν η πρώτη επαφή με αυτή τη μουσική,και από τότε βέβαια προχώρισα στα ακουσμαστά μου,δεν τους ακούω συχνά(και ούτε αυτό το pop-κάτι στυλ γενικά)αλλά οι αναμνήσεις από αυτούς είναι πολύ έντονες για να μην τους υπερασπίζωμε.
Γενικά ρε παιδί μου δεν είμαι από αυτούς/ες που πριν τις συναυλίες ούρλιαζαν ‘Villeeeeeeeeeeee ououououoaaaaa’(σαν νίντζα:lol: ).Όταν άκουσα τους Sisters πρώτη φορά άκουγα My dying bride και Draedful Shadows(ακόμη ακούω και τους 2) οπότε οι σύγκριση έγινε με τέτοιου επιπέδου γκρούπ.
Θα μπορούσα να συνεχ΄σω αλλά ούτε κάτι συνταρακτικό έχω να πώ,ούτε τα δαχτυλάκια μου αντέχουν άλλο.Να προτείνω μόνο στα must που αναφέρατε ποιο πάνω και το One of 18 angels των Diary of dreams?
Σπαραγμό και στοίχους ‘αγάπη μου να παιθάνουμε μαζί’ περίμενα από Nephilim…κουφό?
Οκ με κάλυψες Όσο μεγαθήριο και αν θεωρείται ένα συγκρότημα στον χώρο του δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το γουστάρουμε σώνει και καλά. Δε μου κάνει καμία εντύπωση αυτό που λες για τους HIM, ότι σε έβαλαν στον χώρο, στα 12 σου (είναι καλοί σε αυτό οι HIM). Πέραν αυτού, τα γούστα είναι γούστα. Οι Sisters είναι ένα απο τα σημαντικότερα gothic συκροτήματα ever. Απο κει και πέρα, δε χρειάζεται σώνει και καλά να αρέσουν παντού. Ίσως με τον καιρό…
Να προτείνεις, να προτείνεις
Γιατί κουφό? Ως γνωστόν οι Fields of the Nephilim είναι συγκρότημα που έχει κατά κύριο λόγο γράψει υπέροχες, ρομαντικές μπαλάντες, του τύπου “oh babyy i want to hold your haaand… why won’t you kiss me, babeeee… no, no don’t leave meeee…” #-o :lol:
Από χθες μυούμαι στους Sisters.8)
Λοιπόν τρεις μπάντες που εμένα μου αρέσουν πολύ και αναφέρονται στο χώρο του post punk, ενώ είναι προφανές ότι έχουν ακούσει πολύ Cure και Joy Division στα νιάτα τους είναι οι:
Interpol: Οι οποίοι έχουν βγάλει αυτή την εποχή τον 3 δίσκο τους αν και οι δύο πρώτοι τους ήταν πολύ καλύτεροι
Editors: Τους είχα δει πέρσι στο Rockwave οπού κατά τη γνώμη μου έκλεψαν την παράσταση, και φέτος έβγαλαν το 2ο δίσκο τους.
Stellastarr*: Και αυτοί με 2 άλμπουμ και με εμφάνιση στη χώρα μας πριν από κανα τριάρι χρόνια μαζί με Iggy και Madrugada
έχω χάσει επεισόδια λόγω διακοπών! Anyway, πιο πάνω αναφέρθηκαν μερικοί απίστευτοι δίσκοι! Αυτά είναι.
Ας προτείνω λοιπόν και εγώ κάτι κλασσικό και κάτι καινούριο.
Garden Of Delight - Symbol and Vision (1995)
[CENTER]
[/CENTER]
Ok, ακούσαμε τους Sisters of Mercy, ακούσαμε Joy Division, ακούσαμε το Pornography, ακούσαμε και Bauhaus και Clan Of Xymox και Mission και Fields. Ti μένει μετά για να το πάθουμε το εγκεφαλικό? Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι σίγουρα ο συγκεκριμένος δίσκος από το ιστορικό αυτό γκρούπ. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που εμφανίστηκε το 90, αν και ο ήχος είναι κατά βάση 80’ς. Εδώ μην περιμένετε πολύπλοκες ταμπέλες για να περιγράψουν την μουσική τους. Έχουμε να κάνουμε με Gothic. Gothic ξερό. Mία μείξη Gothic με Gothic. Kαι όσοι πιστοί προσέλθετε. By the way φέτος έχουν βγάλει και καινούριο δισκάκι, το οποίο το ακούω αυτές τις μέρες.
Και μία πρόταση από τις πολύ καλές φετινές κυκλοφορίες στον χώρο του ebm \ future pop:
The Cruxshadows - Dreamcypher (2007)
[CENTER]
[/CENTER]
Mε έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία και με την διακριτική παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας και βέβαια - το σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος - ένα βιολί να κεντάει αριστουργηματικές μελωδίες, οι Cruxshadows επέστρεψαν. Ποτέ δεν με είχαν κερδίσει με τις παλιότερες κυκλοφορίες τους, αλλά με τούτη την δουλειά παραδίδουν μαθήματα. Μαθήματα σύγχρονής, εμπνευσμένης μουσικής. Perfect, Windbringer, Sophia και φυαικά το Birthday δεν σου αφήνουν περιθώρια επιλογής: θα χορέψεις… Είναι από τα λίγα συγκροτήματα που επιμένει να έχει κομμάτια με μέση διάρκεια περιπου 6 λεπτών και παρ’όλα αυτά η απήχηση τους ακολουθεί αύξουσα πορεία. Στα συν του δίσκου είναι οι πολύ καλοί στίχοι, που σε “αναγκάζουν” να τους προσέξεις. Προσωπικά, αποτελεί ήδη μία από τις αγαπημένες μου φετινές κυκλοφορίες.