Αρχικά μια απορία:
Όλα καλά κι ωραία, αλλά από που κι ως που οι Cruachan σε θρεντ με heavy/power/epic κυκλοφορίες ρε παιδια;;
Εντελώς ξεκάρφωτο μου φαίνεται
(γι αυτό κ αργησα να δω τα σχετικά ποσταρισματα!)
Πάμε στην ουσία τώρα:
Καλώς ήρθες στον μαγικό κοσμο της μπανταρας!
Ποτέ δεν είναι αργά, για να ανακαλύψει κανεις τις μουσικάρες τους.
Απλα να πω οτι οι τυποι ειχαν ετοιμο τον ηχο τους πριν δημιουργηθουν καν οι Dropkick κι οι Doomsword ε
(κι ουτε η black πλευρά τους ειχε ποτέ μεγαλη σχεση με Cradle).
Απο την άλλη, η αναφορά σου στην κλασική μελωδία του Last of the Mohicans ειναι 100% ευστοχη!
Τοσο, που την εχουν συμπεριλαβει στην κομματάρα τους the Gael, απο τον δισκο Pagan του 2004.
Πω τι λες τώρα;!
Μου εχουν λείψει τρελα λάιβ κ θα ήθελα άπειρα να τους ξαναδώ!
Ελπιζω να περασες τέλεια.
Αν κ οταν μπορεις, δωσε κανενα feedback του λάιβ.
Edit: Τώρα είδα οτι ηταν listening party κ ΟΧΙ live.
Ορισμος του " Ο πεινασμενος καρβελια ονειρευεται"
Οχι ρε συ! Πραγματικά οχι.
Δεν θα μιλήσω σαν φανμπόης που τους λατρευει από το 96, ουτε για το ότι για μένα ήταν παντοτε η Απόλυτη Ιρλανδική Metal μπάντα (φίλτατε Alan λυπάμαι, αλλά μιλουν τα παθη εδώ).
Οκ, αν όντως έχεις ακουσει πραγματικα κ δεν σου αρέσουν, απόλυτα σεβαστό προφανως, αλλά καραγκιόζηδες φυσικά κ ΔΕΝ είναι.
Αντιθέτως, ειναι από τις πιο τίμιες μπανταρες εκεί έξω - τριάντα χρονια τωρα - κ το λάιβ τους εδώ, προ επταετίας άγγιξε, σε στιγμές, υψη συγκινησης επιπέδου παλιων Skyclad…
Τώρα, για Waylander που ανέφερες ως αντιπρόταση, εντάξει, συμπαθεστατο εκείνο το δισκάκι που είχαν βγάλει πισω στο 99 (αν θυμάμαι καλά), αλλά μην τρελαθουμε κιολας - ουτε στην ίδια προταση δεν θα τους έβαζα προσωπικα. Εντελώς αλλου μεγέθους το ειδικό βάρος των Cruachan κι ο σεβασμός που (θεωρώ πως) τους αναλογεί.
Όσο για το καινουριο album, πολυ χαίρομαι να βλέπω πως λειτουργεί ως αφορμή για να ακουστεί η μπάντα κι από νέο κόσμο, γιατί πραγματικά θεωρώ ότι το αξίζουν (κ επιπλέον μας είχαν λειψει).
Ωστόσο, αν μου ζητουσε καποιος/κάποια να προτείνω δίσκους για ενασχόληση, αρχικά θα προτεινα την “τριλογία του αίματος” (όπως ονομάζονται άτυπα οι προηγουμενοι τρεις δίσκοι της μπαντας- με ιδιαίτερη έμφαση στον πρωτο από τους τρεις: Blood on The Black Robe).
Κλεινω τον φανμποϊσμο με δυο τραγούδια που θεωρώ ότι αντιπροσωπεύουν απόλυτα τα δύο άκρα του μουσικού τους κόσμου
(κ που παραμένουν οι αγαπημένες μου στιγμές τους εδώ κ δεκαετίες)