Εντάξει η επιρροή από Manowar στους Triumpher δεν κρύβεται, δεν θα μπορούσε να κρυφτεί. Τώρα την επιρροή από Annihilator δεν την πολυακούω - εκτός κι αν εννοεί κάτι άλλο ο ξέρωπούπαρκάρεις που δεν μου 'ρχεται τώρα. Κάποιος κακεντρεχής μάλιστα θα έλεγε ίσως ότι οι Triumpher παίζουν όπως θα έπαιζαν οι σημερινοί Manowar αν μπορούσαν - αλλά ας το αφήσουμε για άλλη στιγμή αυτό.
Και - επαναλαμβάνω - αυτό το Hall of a Thousand Storms είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ το γαμημένο…
Νταξ, το Phantasmagoria τρύπωσε στο κεφάλι μου εξαιτιας του ριφ και της χροιάς των φωνητικών. Ίσως είμαι υπερβολικός, αλλά άι καντ χελπ ιτ. Για το άλλο όμως, ήταν η πρώτη σκέψη μου. Άκουσα τον δίσκο στο πήγαινε και στο έλα για Βενετία, γενικώς είναι υπέροχος. Σε 2-3 τραγούδια όμως έπιασα τον εαυτό μου να μην ακολουθεί και ειλικρινά δεν ήταν ότι ήμουν απασχολημένος. Αυτό μου δείχνει ότι δεν με κράτησε όσο θα έπρεπε. Θα τον ακούσω περισσότερο φυσικά, μπορεί απλώς να έτυχε.
Οκ, δεν μπορώ να το αποδώσω καλά εδώ. Ισως κάποια άλλη φορά από κοντά. Ναι, πρέπει να ακούσω και το πρώτο τους, διότι το ήθελα αλλά προτίμησα να δώσω νέα “αυτιά” σε αυτό. Πάντως, μια χαρα ακουγα στο αερόπλανο (sic), έχω κάνει ωραίο in ear upgrade και σε διαβεβαιω οτι ειναι καλυτερο απο τον υπολογιστή. Προχωράμε, όλα καλά.
Δε λέω για τα ακουστικά ρε γαβ γαβ Εννοώ ότι όταν είσαι εκεί ψηλά οποιαδήποτε δραστηριότητα γίνεται “παράξενη”, κάτι χάνεις θες δε θες. Τεσπά this might just be my thing.
And while we’re at it άκου και Midnight Force με την πρώτη ευκαιρία. Καμιά φορά έχω την αίσθηση ότι είμαι ο μόνος που εκτιμά αυτή την μπάντα όσο της αξίζει. Και νευριάζω.
Αυτό που τραβάει την τελευταία συλλαβή μπορεί να με στείλει στον ψυχίατρο. Εν τω μεταξύ, πρέπει να είναι αυτός που στο φβ, μετά μάλλον από το σκηνικό με τον Ντίκινσον, είχε πει ότι είναι υπερτιμημένος ή οι Μέηντεν, δεν μπορώ να θυμηθώ κ προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε (με όμορφο τρόπο) ότι είναι θεμιτό να μην σου αρέσει μια μπάντα/καλλιτέχνης αλλά στο μέγεθος που βρίσκεται ο εν λόγω καλλιτέχνης απλά δείχνει εμπάθεια. Ακόμα γελάω…
Το θέμα με τη Σλοβενία είναι ότι από κει μπορεί να σου βγει Σέσκο, μπορεί όμως να σου βγει και Σπόραρ. Ευτυχώς οι Challenger είναι πιο κοντά στο πρώτο. Περιέργως δε, για Σλοβένους, δεν κοιτάνε καθόλου προς Γερμανία αλλά σχεδόν αποκλειστικά προς US και UK. Εντάξει έχουν εδώ κι εκεί και κάτι black metal φωνητικά (!) που αρχικά ξενίζουν, αλλά συνηθίζονται γρήγορα.
Αυτές τις μέρες βγήκε το full-length ντεμπούτο τους, Force of Nature, και αξίζει να το τσεκάρετε.
Όπως και ένα EP που είχαν βγάλει το 2019, με τίτλο Turned to Dust, είναι επίσης πολύ καλό.