Στο μπουκοταζ/deplatforming-canceling των σκατανθρωπων συμφωνω απολυτα. Δεν θα σταματησω να ακουω IE αλλα οποιος δωσει λεφτα στον Σαφερ απο εδω και περα ειναι σαφες οτι κανει endorse τις αποψεις του, του δινει εξτρα υλικα μεσα ωστε να συνεχισει να τις διασπειρει.
Πιο κλασσικο παραδειγμα/διλλημα για παρα πολυ κοσμο απο την Ροουλινγκ στα πιο προσφατα δεν υπαρχει εντωμεταξυ.
Αν ειχα μανα ή αδερφο φασιστα θα ειχα κοψει καθε επαφη και δε θα τους μιλουσα ποτε ξανα.
Εσυ μπορεις να κανεις οτι θελεις.
Λιγο ελεος που θα βαλουμε τον καθε Ανσελμο, Σαφφερ και αλλον υπερμαλακα σε καποιο σημειο πανω στο φασμα συναισθηματικου δεσιματος στο οποιο μπαινει και η μανα μας και ο αδερφος μας.
Δεν βαζετε μεσα στην αναλυση βεβαια οτι πλεον ειμαστε και 30αρηδες-40αρηδες οι περισσοτεροι και δεν θα πεσουμε στην παγιδα να ψαξουμε τις ιδεολογιες ενος καλλιτεχνη και να τις ασπαστουμε με τον τροπο που θα εκανε ισως ενας 15χρονος (εκτος αν εχουμε ηδη προδιαθεση για ψεκασμα)
Ας πουμε στην περιπτωση των burzum ισχυει το “απολαυστε υπευθυνα”. Και χωρις καμια οικονομικη στηριξη εννοειται. Και ευτυχως που στιχουργικα (σε αντιθεση με τον Schaffer) δεν ανακατευει πολιτικη και μουσικη
Ναι, αυτό ακριβώς είπα 
@Giasonas, κι όμως, έχει δίκιο ο @morgoth σε αυτό, περί ηθικής ανωτερότητας. Και εξηγούμαι. Προσωπικά, έχω τραβήξει και τραβάω προσωπικά τις γραμμές μου από αυτά που θεωρώ πως προέρχονται από σκατάνθρωπους, κυρίως δε για να μην ενισχύσω οικονομικά και πρακτικά τέτοιες φωνές, όπως πολύ σωστά αναφέρεις (και ο @QuintomScenario επίσης). Ο προβληματισμός όμως έγκειται στο μηπως ομως θελουμε παραλληλα να κοτσαρουμε και στον εαυτο μας ενα παρασημο ενώπιον του καθρέπτη μας ή και στα μάτια των αλλων; Πως, να, ειμαι καλυτερος και ηθικά ανώτερος που δεν τον ακουω;
Κάπου εδώ άλλωστε υπεισέρχεται το ζήτημα που θέτει ο @QuintomScenario, ήτοι αν
Δήλωση, η οποία έχει μεν βάση στην κοινή μας λογική, πως είναι αδιαχώριστο το εκάστοτε προϊόν “τέχνης” από τον δημιουργό αυτού. Θέση που αντανακλαστικά αποδέχομαι ως σωστή. Ειδικά από τη στιγμή που ασπάζομαι και υιοθετώ την άποψη περί δράσης ενάντια στα φασιστικά, ρατσιστικά ή σεξιστικά σκουπίδια που μας περιβάλλον και δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας.
Σε δεύτερη ανάγνωση ωστόσο η θέση αυτή αντικρούεται από το γεγονός πως η όποια τέχνη σχετίζεται με την αρετή του ακροατή, και όχι του δημιουργού αυτής. Σημαντικό είναι τι προκαλεί σε εσένα, μέσα σου η μουσική. η σχέση με όσα αγαπάμε και μας διαμορφώνουν δε μπορεί παρά να είναι αυστηρά προσωπική. Αν ο δημιουργός αισθάνεται πως του ανήκει το αποτέλεσμα της δημιουργίας του, αυταπατάται και είναι απλώς αυτάρεσκος και αυτό δεν αμφισβητείται.
Κατακλείδα; Δεν υπάρχουν εύκολες συνταγές και μανιχαιστικά δίπολα που έχουν καθολική εφαρμογή. Τραβάς τις δικές σου γραμμές, αναλώνεσαι ή όχι στην εξακρίβωση της ποιότητας του κάθε δημιουργού, απορρίπτεις ή αποδέχεσαι. Κάτι που απαιτεί προσωπική ευθύνη (α ρε χαρδαλια) και κριτική ικανότητα.
Κλείνοντας, το έχω ξαναποστάρει, αλλά ας το επαναλάβω για όποιον έχει χρόνο και ενδιαφέρεται
Για όποιον δυσκολεύεται με το βίντεο, εδώ είναι το τρανσκριπτ
και επί του θέματος, το σχετικό χωρίο:
Once we release music it’s out of our control. I use the verb “release” because it’s common vernacular. But I think it’s a perfect description. Even more apt if you consider what happens when you release other things, say a bird or a fart. When you release them they’re in the world and the world will react and use them as it sees fit. The fart may wrinkle noses until it dissipates. The bird may fly outside and crap on windshields; it may get shot down by a farmer. It’s been released, so you have no control over it. You can’t recall the fart, however much you would like to. You can’t protect the bird.
Μονο και μονο που τους εβαλες στην ιδια κουβεντα, σημαινει οτι μπηκαν στο ιδιο φασμα, οχι?
Τεσπα.
Παω να ακουσω Gojira που μιλανε για ιδεατες κοινωνιες και σεβασμο στην φυση και τον ανθρωπο.
Εσεις αν θελετε ακουστε υμνους στην αμερικανικη ανεξαρτησια και τραγουδια για τον Δρακουλα μετα τα χθεσινα, τι να πω, απογοητευση μονο.
Προσωπικα δεν εχω προβληματισμο με αυτο. Αν θελει ας με θεωρησει οποιος θελει “δηθεν” η “preacher” ή fake ή οτι θελει. Στηριζω τα λογια μου με πραξεις εκει που μπορω και εκει που εχω σκεφτει πως μπορω να το κανω. Κι αν μου πουν οτι κανω κατι λαθος ή υποκριτικο, θα προσπαθησω να το διορθωσω. Θεωρω πως πρεπει να μεταδιδουμε θετικη ενεργεια στον κοσμο οσο μπορουμε και να απορριπτουμε καθε κακως κειμενο, ακομα κι αν υπαρχει καποιος που θα μας κατηγορησει για self-righteous συμπεριφορα, ή ακομα χειροτερα, οι καριοληδες που λενε “κανενας δεν μπορει να ειναι τοσο τελειος, ολοι ειμαστε ελαττωματικοι” λες και ξερω γω ειπα εγω ή καποιος αλλος οτι ειμαστε τελειοι ή κατι.
Τεσπα, τελος το κηρυγμα καντε οτι θελετε. Τον Σαφφερ εγω τον θεωρω υψιστο σκουπιδι και εν τελει θεωρω και την μουσικη του σκουπιδενια εντελως και για πεταμα.
ισχύει 100%, ακόμα και αντιφασίστας να ήταν, και πάλι σκουπίδι θα ήταν η μουσική του
edit, για να μην παρεξηγηθώ. Ούτε δήθεν, ούτε fake είχα σκοπό να σε (ή καποιον άλλον) χαρακτηρίσω. Εύγε που στηρίζεις τα λόγια σου με πράξεις, αυτό είναι άλλωστε το θεμιτό, υγιές και ευκταίο για κάθε έναν από όλους μας. Στηρίζω τα όσα λες, αλλά πχ δε σημαίνει ότι δε θα διαβάσω βιβλία για τον ναζισμό ή από ναζιστές ή ότι θα ντραπώ για αυτό, επειδή η ταξική, πολιτική και κοινωνική μου θέση είναι ακριβώς απέναντι τους.
ομορφα ολα αυτα, πολυ ομορφα.
δυσκολευομαι να αποτυπωσω τις σκεψεις μου ακριβως - γιατι οι γραμμες ειναι πολυ λεπτες - και αφου εχουμε ήδη καθιερωσει οτι μου αρεσει να κοιταζομαι στον καθρεφτη, μη με πουνε και αρχιδι φοβαμαι.
Πού αρχιζει λοιπον και που σταματα το ‘κανω κατι που θεωρω σωστο’ και το 'κανω κατι για να φανω καλυτερος απο τον δίπλα";
Θεωρώ σωστό να μην ακούω πλέον τους Brand New (μία από τις αγαπημενες μου μπάντες) γιατί ο μπροστάρης τους ήταν αρκετά μπλεγμενος στο #metoo, θεωρώ σωστό σε μια πλεηλιστ για ενα παρτυ να μη βαλω το Ignition του R.Kelly που πάντα έκανε το Σοφάκι και χόρευε, θεωρώ σωστό να μη κάνω κριτική στο νέο δίσκο των Smith Street Band. Θεωρω σωστό του να κόψω την προβολή όπως μπορώ. Δε θα βγω out of my way δηλαδη να ανοιξω πολεμο, αλλα ειναι αυτα τα μικρα πραματα που ειναι στο χερι μου.
Δεν διαλαλώ τις επιλογές μου (aka κάνω καποιο να νιωσει ασχημα που δεν εχει τραβηξει τις ιδιες γραμμες), αλλα σε ενα φορουμ ή σε μια κουβεντα που γινεται ωριμος διαλογος, θα εστιάσω στο γιατι καποιος αλλος να νιωθει άνετα να το κανει. Ισως σε καποιο βαθμο να τον κρινω (ειμαι εξαιρετικα ενοχος να το κανω αυτο απο παντα, σε πολυ ασχημο βαθμο μαλιστα το οποιο προσπαθησω να λυσω τωρα στα τριαντα μου) αλλά θα προσπαθησω να μη γινει στο βαθμό του να νιωσει ντροπή (αν και ειναι δυσκολο πολυ - γιατί συνηθως δε θα προκειται για σκατανθρωπο, αλλα για ανθρωπο που απλα γουσταρει την χ,ψ μουσικη/whatever).
Η λεξη κλειδι ομως ειναι το “παράλληλα” που χρησιμοποιησες. Στο μεταξύ έχω κάνει αυτο που θεωρω σωστο, τα αλλα ειναι δευτερευοντα.
Να πω βεβαια εδω, πως δεν ξερω ακριβως ποσο παρασημο ειναι - anecdotally - όταν εχω συνειδητα σταματησει τον εαυτο μου απο το να ακουσει Brand New - ξαναλεω, το Deja Entendu ειναι ενας απο τους καλυτερους δισκους της τελευταιας 20τιας - περισσότερο ασχημα και στενοχωρημενος νιωθω παρά περήφανος για την σιδερενια μου θεληση και ακλονητη ηθικη.
Τωρα για τις κλανιες του Αλμπινι, η αληθεια ειναι πως δεν το εχω σκεφτει πολυ. Αλλα αμα εχω αποδειξεις οτι στο διπλα δωματιο ειναι μια βρωμερη κλανια, δε θα μπω στο διπλα δωματιο και να εκτεθω στη βρωμερη κλανια. Επισης θα πω στο μου φιλο μου οτι “ξερεις, υπαρχει μια βρωμερη κλανια στο διπλα δωματιο, μην ασχοληθεις, δεν κανει, φιλικά παντα”
Ξερω οτι δεν ειναι ακριβως το ποηντ αυτο - και γενικα μου ειναι πολυ δυσκολο να διαφωνησω στο οτιδηποτε λεει ο Αλμπινι - αλλα για κλανιες λεμε
Τα παραπανω ολα ισως διαβαστουν σαν αμυντικα/επιθετικα, δεν ειναι. Μου αρεσε το ποστ σου, θα του βαλω και καρδουλα.
Ειναι που δεν κανεις ηθικολογικες κρισεις και θιχτηκα χωρις λογο πριν.
Η θεματολογια των τραγουδιων των αηζντερθ ειναι ρηχη και γελοια. Σιγα την ηθικολογικη κριση, που μιλαμε και σοβαρα για τον Τζον τον Σαφφερ και την προσφορα του στην τεχνη.
My two cents.
Μιας και αυτό το θέμα είναι πάντα επίκαιρο και πάντα προκύπτει και έρχεται στο προσκήνιο και γενικά σάλιο/μελάνι/δάχτυλα να έχουμε…
Ακούω όλες τις απόψεις και μέσα σε αυτές έχω δομήσει την δική μου μεσοβέζικη λύση. Μεσοβέζικη γιατί δεν πρόκειται για άποψη με πλήρη εσωτερική συνοχή και συνέπεια, ούτε ακολουθεί κατά γράμμα κάποια συμπαγή φιλοσοφική θεώρηση.
Στο art vs artist απαντάω γενικά art. Δεν μπορώ να ξέρω το ποιόν του καθενός που διοχετεύει στο κοινό από δημιούργημα έως απλή πληροφορία. Κρίνω το προϊόν, σε μία πρώτη φάση και το πώς αυτό αλληλεπιδρά μαζί μου. Δεν γίνεται να είναι ο καθένας πίσω από το κάθετι το ιδανικό ανθρώπου που έχω εγώ στο νου μου και πορεύομαι με αυτό. Εάν βέβαια είναι κοντά σε αυτό, το έργο του, εάν ήδη μου μιλάει, παίρνει έξτρα πόντους.
Από εκεί και πέρα, τραβάω κάποιες γραμμές. Πχ φασισμό, παιδεραστία, βία κατά των γυναικών. Όμως εδώ ανοίγουν δύο δρόμοι. Εάν κάποιος αποδειχθει ότι είναι κάτι από αυτά, ενώ εγώ έχω ήδη συνδεθεί με το έργο του, δεν μπορώ να του ρίξω ένα μεγαλοπρεπέστατο χι. Του έργου δατ ιζ, ε. Γιατί έχω νιώσει, γιατί μπορεί να μεγάλωσα με αυτό, γιατί ό,τι. Φροντίζω όμως να μην δώσω λεφτά σε αυτό από το χρονικό σημείο της γνώσης και πέρα, ή εάν έχω φάει τέτοια ξενέρα, να μην ακολουθήσω τον καλλιτέχνη παρασαπέρα. Εάν δεν έχω ιδέα και μάθω πρώτα αυτό βέβαια, είναι πολύ εύκολο, γιατί απλά θα φροντίσω να μην έρθω σε επαφή με το χι πόνημα.
Μέσα σε όλα αυτά, βάζω κι άλλα αστεράκια, όπως είναι η ιστορική περίοδος και οι κοινωνικές συνθήκες. Δηλ δεν θα κάτσω τώρα να μιλάω για Πλάτωνα και Αριστοτέλη που στον έναν ή στον άλλο βαθμό δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από την ιστορικοκοινωνική πραγματικότητά τους (βλ. ευγονική/φύσει δουλία κοκ). Και προσπαθώ να φιλτράρω το κάθε τι μέσα από το προσωπικό μου κριτήριο από εκεί και πέρα.
Δηλ ζήτω που καήκαμε και χαίρε σχετικότητα. Αλλά κάπως δουλεύει.
Εξ αφορμής αυτού, να θίξω και φλέγον θέμα των ημερών, γίνεται ολόκληρη συζήτηση/αγώνας να καταργηθούν οι κλασικοί συγγραφείς από την διδασκαλία. Πράγμα στο οποίο αντιτίθεμαι πλήρως, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
εδιτ
το μπουκοτάζ εν προκειμένω, όπως το αντιλαμβάνεται κανείς, δεν εξαντλείται μόνο στην τέχνη ε. αν μάθω ότι ο τάδε είναι αρχίδι, δεν θα ξαναπάω στο μαγαζί του κι ας ήταν το στέκι μου. στον βαθμό που μπορώ και όσο μπορώ, στα μικρά που περνάν από την σφαίρα ελέγχου μου. δηλ οκ, δεν μπορώ να κάνω το ίδιο με την εταιρία ογκόλιθο που απλώνει τα προϊόντα της σε κάθε σημείο της ύπαρξής μου στον πλανήτη, ή τουλάχιστον όχι με την ίδια συνέπεια.
Μία μέρα να περάσει και να μην ευχηθώ πάνω από 3-4 ψόφους ρε, μία δώστε μου μόνο,
ΤΙ ΣΑΣ ΖΗΤΑΩ
Να στείλουν τον Barlow να τον συλλάβει (!)
Γελαω μονος μου ε 
Απλα πεθανα. Και να του τραγουδαει το Vengeance Is Mine οσο τον συλλαμβανει
Κάτσε είναι ακόμα τσέος ο Μπάρλοου; 
