[B]Integrity - Thee DestroyORR cd (2011)
ή
Integrity - Detonating VVorlds Plague Lp (2011)[/B]
Λοιπόν επειδή από χθες το βράδυ, λιώνει ασταμάτητα, κι επειδή οι πρώτες εντυπώσεις/αισθήσεις είναι καύλες, κλάμματα, pits σε δωμάτια, και τα σχετικά, να πω δυο απλά πραγματάκια, προφανή θα’ λεγα… [B]Tι κάνανε λοιπόν οι πούστηδες???[/B] Οι integrity, και βασικά ο Dwid Hellion με τον κιθαρίστα Rob ORR, πήραν κάποια στοιχεία της μπάντας στα 00’s (κυρίως ως προς των χαρακτήρα κάποιων αργών κομματιών) και κάποιες συνθέσεις των τελευταίων χρόνων, έφτιαξαν μια χρονομηχανή, μπήκαν μέσα, ταξίδεψαν στα μακρινά mid 90’s (96 και μετα, εποχές humanity is the devil κλπ) και πάνε να μας τρελάνουν.[B] Τι εννοώ???[/B] Ψιλοξεχάστε τις θρασιές του Blackest Curse, το καλογυαλισμένο βαρύ hardcore του to die for, και τις ψιλοκρυστάλλινες παραγωγές των άλμπουμ αυτών, κι ετοιμαστείτε για το αγνό hardcore punk στην παραγωγή που του ταιριάζει, με το οποίο μας έμαθαν μπάλα οι integrity στα μέσα των 90’ς, εμπλουτισμένο φυσικά “με λίγα 00’s”. Xωρίς πλάκα. Κομμάτια όπως beasts as gods, detonating worlds plague, orrchida, waiting for the sun, είναι τυπικά 90’s κομμάτια της μπάντας. Μάλιστα η τάση αυτή προς το παλιό αυτό στυλάκι, φαίνεται και από την διασκευή που επέλεξε η μπάντα να κάνει στο κλείσιμο του δίσκου, με το [B]no power[/B] από τους ιάπονες 80’s hardcore punk [B]ZOUO[/B]. Στο μεταξύ ανάμεσα σ’ ολα αυτα, χώνουν και κάτι κορυφαία αργά αποτελειωτικά κομμάτια όπως τα παρακάτω:
που απογειώνουν τον δίσκο. Επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι [B]ο δίσκος αυτός, δεν βγήκε στην Deathwish[/B], αλλά στο δικό τους label ΗοlyTerror, και αυτό φαίνεται θα’ λεγα, αν συγκρινουμε τον δισκο αυτον με τους 2 προηγούμενους. Προσοχή! Όχι ως προς το ποιος ειναι ο καλυτερος (και τους 2 προηγουμενους τους αγαπω), αλλά ως προς κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Το μόνο για το οποίο λέω γαμώτο, είναι το ότι τα μισά σχεδόν κομμάτια του δίσκου, τα είχα ακούσει σε επτάιντσα κλπ, και δεν μου δόθηκε η δυνάτοτηα του εγκεφαλικού:p:p. Aκροάσεις έχουμε μπόλικες ακόμα, αλλά οι τύποι φαίνεται να κερδίζουν το στοίχημα, μ’ έναν πολύ γαμάτο δίσκο…