Καποιες ακομα σκεψεις/σχολια μετα τη 2η ακροαση, χωρις να σχολιασω τα Senjutsu και Hell on Earth, τα οποια οπως φαινεται απο τις περισσοτερες αντιδρασεις ειναι απολυτως δικαιολογημενα περιπτωσεις instant classics, πραγματικα κορυφαιες συνθεσεις χωρις ψεγαδια:
To stratego ειναι πολυ καλη επιλογη 2ου κομματιου. Ειναι μαλλον το καλυτερο δυναμικο, κλασικο maiden κομματι του δισκου και χωρις να ειναι καμια τρομερη συνθεση, ειναι πιασαρικο και με τον καιρο το γουσταρω ακομα περισσοτερο. Μου αρεσε οταν πρωτοβγηκε χωρις να τρελαθω, αλλα πλεον το τραγουδαω μια χαρα, λαιβ θα ειναι πολυ καλο.
Το writing on the wall δεν ειναι συνθεση του γουστου μου, αλλα καταλαβαινω γιατι αρεσει σε καποιους. Δεν ειμαι ακροατης αυτου του ειδους hard rock με φολκ στοιχεια, αν και εχει ωραια σημεια. Πολυ καλο σολο, αλλα κομματι για σκιπ.
Το lost in a lost world, παρα τον παιδικο τιτλο μπαντας γυμνασιου, ειναι καλο κομματι αλλα επρεπε να ειναι κανα 2-3 λεπτα μικροτερο. Ωραια εισαγωγη και αρκετα διαφορετικη απο οσα μας εχουν συνηθησει, ενω στο 3.40 που τραγουδαει ο Dickinson και η κιθαρα ακολουθα τη μελωδια της φωνης ειναι για μενα ειναι απο τις καλυτερες στιγμες του αλμπουμ. Δυστυχως επαναλαμβανεται μονο στο τελος του κομματιου πολυ πιο ηπια, ενω προηγουνται βαρετες, τυπικες Harris μελωδιες που δεν εχουν τιποτα το ιδιαιτερο. Εγκλημα που αυτη η μελωδια δεν επαναλαμβανεται και δεν αναπτυσσεται αλλο μεσα στο κομματι. θα απογειωνοταν.
Το days of future past ειναι το πιο τσιτατο κομματι του αλμπουμ, και αν ειχε ρεφρεν της προκοπης θα ηταν απο τα καλυτερα. Δυστυχως ειναι περιπτωση death or glory, καλη συνθεση η οποια χαντακωνεται απο ανεμπνευστο, αδιαφορο ρεφρεν.
To the time machine αρχικα προιδεαζει για δυνατη Gers/Harris συνθεση με ενδιαφερουσα εισαγωγη, αλλα το υπολοιπο κομματι δεν με κερδιζει προς το παρον. Κριμα γιατι ηταν απο αυτα που ανυπομονουσα να ακουσω περισσοτερο. Η κλασικη μειντενια που μπαινει προς τη μεση παραειναι τυποποιημενη για να το κανει να ξεχωρησει, τη μελωδια την εχουμε ακουσει πολλες φορες και καλυτερα σε διαφορες παραλλαγες.
Το darkest hour βαρετο μπαλαντοειδες, τιποτα το ιδιαιτερο συνθετικα αλλα εχει ωραια σολο. Βασικα πολυ ωραια. Ανετα θα μπορουσε να λειπει και να μειωσει λιγο τη διαρκεια. Οταν ομως σκεφτομαι κομματια οπως το wasting love η journeyman αυτο φανταζει επιεικως φιλλερ η b-side.
To death of the celts οπως ειπα και προηγουμενως ειναι clansman Γ’ κατηγοριας. Εγω θα μεινω με το clansman προσωπικα. Η συνθετικη επαναληψη, η φλυαρια και οι αχρειαστα μεγαλες διαρκειες ειναι καποια απο τα μεγαλυτερα προβληματα που αντιμετωπιζει ο Harris εδω και πολλα χρονια, αυτο το κομματι δεν προσφερει τιποτα που δεν εχει κανει 1000 φορες καλυτερα στο παρελθον.
Το the parchment οντως θυμιζει κατι απο powerslave λογω των (σχετικα) ανατολιτικων μελωδιων, και ενω με τη 2η ακροαση μου αρεσε πολυ περισσοτερο, επρεπε και αυτο να ειναι μικροτερο σε διαρκεια κατα 2-3 λεπτα. Δυνατο κομματι ομως, σταδιακα θα το γουσταρω ακομα περισσοτερο με καθε ακροαση. Και εδω πολυ ωραια σολο. Γενικα η δουλεια στις κιθαρες ειναι αψογη σε αυτο το δισκο, ακομα και στα μετρια/αδιαφορα κομματια.
Ο δισκος εχει πολλη πληροφορια και ενδεικνειται για ακροασεις καθως ολο και κατι νεο θα παρατηρεις η θα επικεντρωνεσαι αλλου. Η απουσια του Gers στις συνθεσεις ειναι αισθητη για μενα και αυτο ειναι μειονεκτημα. Δεν ξερω ακομα τι μου λεει συνολικα, θελει καιρο.
Αγαπημενα κομματια προς το παρον Senjutsu, Hell on Earth, The Parchment και Stratego
