Κανεις καποιου ειδους χαβαλε;
3 Likes
H φωνητική μελωδία του Lost in a Lost World (ναι, αυτή που κλείνει το κομμάτι) είναι ίσως από τις αγαπημένες μου Maiden φωνητικές, με ανατριχιαστικούς στίχους για το κλείσιμο και με ΕΙΚΟΝΕΣ
Parchment έπος, σταθερά
4 Likes
Όχι φίλε μου, δεν θυμόμουν ότι έχεις γράψει κάτι παρόμοιο. Είμαι μεγάλος φαν του εξφακτορ το έχω δηλώσει πολλές φορές
2 Likes
Νταξ … στο νέο τουρ θα είναι έγκλημα αν δεν ξεκινούν με το days of future past
Είναι κ αυτά τα δευτεριατικα πρωινά μέσα στο λεωφορείο στον δρόμο για την αγροτική σου φυλακή που ακούς τον Bruce να τραγουδάει
I wish I could go back
Will never be the same again
Bled for all upon this hell on earth
And when I leave this world
I hope to see you all again
On the other side of hell on earth
Κ σκέφτεσαι πόσο τυχεροί είμαστε που ακόμα ζούμε κ ακόμα ζουν οι maiden κ καταφέραμε για άλλη μια φορά στην 43χρονη ιστορία μας (Οκ την δικη μου 43χρονη) κ ακούσαμε καινούργιο τους άλμπουμ κ βουρκωνεις.
Νταξ μπορεί κ το βουρκωμα να προέρχεται από την θεσσαλονικιοτικη πρωινη μπόχα του Θερμαϊκού που μπαίνει απο το ανοικτό παράθυρο αλλά δεν γαμεις;
Μόνο μειντεν.
16 Likes
Το κουφό είναι ότι είμαι και εγώ αυτήν την στιγμή στο λεωφορείο και διαβάζοντας το παραπάνω ποστ, ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι. Τυχαίο;
4 Likes
Από άποψη ποιοτικής ποσότητας κι όχι κατ’ ανάγκη λόγω ύπαρξης αριστουργηματικών μεν, outliers δε στον αριθμό κομματιών, ο δίσκος είναι on par με το BNW. Οτιδήποτε μετά το 7th Son, έπεται.
Άλλο από απίστευτα κοντά (και εξαιρετικά δυνατά! 
), άλλο από πολύ κοντά, άλλο από σχετικά κοντά κι άλλο από τόσο μακριά που δεν διακρίνεις εύκολα ούτε το λογότυπο.
Ένιωσες τουλάχιστον κ εσύ όπως κ εγώ ή απλά έχω γίνει πιο συναισθηματικος λόγο ηλικιας; 
2 Likes
νιωθω ετσι, πριν καν ακουσω την πρωτη νοτα απο οποιοσηποτε τραγουδι του Senjutsu ! 
1 Like
Η μπόχα του Θερμαϊκού λείπει
1 Like
Πραγματικά, τα παραπάνω σχόλια θα άξιζε να τα διαβάσουν και οι ίδιοι οι Maiden. Όσο σπουδαίο κι αν είναι να έχεις τρελαμένες αντιδράσεις από τρελαμένους οπαδούς, το να υπάρχει κόσμος που βιώνει τη μουσική σου σε τόσο προσωπικό επίπεδο είναι κάτι άλλο, ακόμα πολυτιμότερο.
9 Likes
Νομιζω πως το βλεπουν αυτο σε καθε live τους, οταν ο κοσμος τρελαινεται και διασκεδαζει σε υπερβατικο σχεδον επιπεδο. Για παρα πολυ κοσμο (και εμενα μεσα) η μουσικη των maiden (και αλλων 4-5 συγκροτηματων που μπαινουν στην πολυ κλειστη ομαδα των αγαπημενων του καθενος μας) δεν ειναι απλα μουσικη, αλλα ενας τροπος να αφιηγηθεις ενα μερος της ιστοριας της ζωης μας.
15 Likes
Ακριβωσ οπως τα λεσ ειναι, ειναι κυριωσ συναισθηματα και αναμνησεισ. δεν εχει σημασια αν το Senjutsu δεν αντεξει στον χρονο. Δεν εχει σημασια που το FF ή το Virtual δεν αντεξε στον χρονο. Σημασια εχουν οι στιγμεσ και τα συναισθηματα.
6 Likes
ναι, εκεινη την ωρα ημουν στο Ζαπειο απομονωμένος απο τους ηχους (και μυρωδιες ισως 
) της πολης.
1 Like
Όπως υπάρχουν οι πρωτοδισκάκιδες, υπάρχουν και οι πρωτοακροασάκιδες.
Εγώ είμαι τρελός πρωτοακροασάκιας… στις 100 φορές, τις 99 ότι μου μείνει στην πρώτη ακρόαση ενός δίσκου θα παραμείνει κιόλας στα αγαπημένα μου.
Όταν τα writing on the wall, lost in a lost world, days of future past, darkest hour, the parchment, hell on earth χαράχτηκαν κατευθείαν έχουμε τρελή επιτυχία.
Δεν σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν μπορούν να ανέβουν αλλά έχω 6/10 σε maiden δίσκο το 2021 χωρίς να έχω καμία απαίτηση, χωρίς να είμαι οπαδός και χωρίς να με αναγκάζω να μου αρέσουν τα κομμάτια.
Αν ήμασταν 25 χρόνια πίσω, τα 6 που μου έκαναν κατευθείαν κλικ με τις διάρκειες που έχουν θα έχτιζαν ένα δίσκο μόνα τους. ΟΧΙ ΜΠΡΑΒΟ!
6 Likes
Harris: παιδιά αυτό είναι το The Parchment, είναι τέλειο, δεν μπορεί να γίνει καλύτερο
McBrain: * χτυπάει το κρας στο 3 beat*
Harris: fuck, you’re good
10 Likes
Η αρχή του Senjutsu σας φέρνει Tool ή μόνο εμένα;
1 Like
Άκουσα και εγώ τον δίσκο το ΠΣΚ, γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένος και ξεπέρασε τις προσδοκίες που είχα.Το άλμπουμ το φοβόμουν πολύ για διάφορους λόγους, διαφωνίες με τις υπερβολικά εμπορικές πολιτικές της μπάντας τον τελευταίο καιρό, μεγάλες διάρκειες, κακός Dickinson στα Live του 2019, και πάνω από όλα η τραγική και απαράδεκτη παραγωγή του Legacy Live, ενός εκ των χειρότερων κυκλοφοριών στην ιστορία του σχήματος.Από το Stratego και μετά άρχισα να γίνομαι πιο αισιόδοξος και τελικά μου έβαλαν τα γυαλιά για ακόμα μια φορά μετά την συναυλιάρα του 2018.
Αρχικά ένα γενικότερο σχόλιο, είναι σημαντικό σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για όλους, με ιούς, ψυχολογική και οικονομική αβεβαιότητα, πολιτικό σκηνικό σε όλο τον πλανήτη πολύ πιεσμένο, να υπα΄ρχουν ακόμα και να είναι ενεργές τέτοιες μπάντες.Να δισκογραφούν να δημιουργούν να περιοδεύουν.Ήταν πολύ ευχάριστο θέαμα την Παρασκευή να βλέπεις κόσμο όλων των ηλικιών να γυρνάει από τα δισκάδικα με τις τσάντες του και χαμόγελο στο πρόσωπο.Η μουσική είναι πάνω από όλα ΖΩΗ και όταν βλέπεις πόσο σημαντική είναι για την ψυχούλα του κόσμου δε μπορείς παρά να παραβλέψεις κάποια στάνταρ μειονεκτήματα μεγάλων σε ηλικία καλλιτεχνών που είναι λίγο set in their own ways (Harris για σένα το λέω).Εννοείται δε μιλάω μόνο για τους Maiden,αν και εδώ στην Ελλάδα είναι πιο έντονη η φάση με αυτούς.Τέτοιες κυκλοφορίες είναι πρώτα γιορτή και μετά βλέπουμε…φανταστείτε τι έχει να γίνει στο Live πάλι.Υγεία να έχουν γενικά και ας συνεχίζουν όσο θέλουν και όπως νομίζουν, δεχόμενοι πάντα και την ανάλογη κριτική.
Τώρα όσο αναφορά τον δίσκο,το artwork ήταν μάλλον ατυχές, αφού δεν έχει ιδιαίτερη Τζαπανίλα στη μουσική του.Μου φαίνεται ότι μετά το πετυχημένο πείραμα που έκαναν να παντρέψουν νότες με συγκεκριμένη φυλή και κουλτούρα (στο BOS) απλά είπαν εδώ να κάνουν το ίδιο χωρίς όμως το απαραίτητο ταίριασμα.Το booklet επίσης φτωχό και ψιλοκόπια του BOS.Η παραγωγή είναι μια χαρά και μάλλον η καλύτερη του reunion αφού ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αναδεικνύει όπως πρέπει τις κιθάρες, ξεχωρίζεις τι και ποιον ακούς και έχει το rythm section στο τέλειο επίπεδο.Μοναδικό ψεγάδι που στερεί το τέλειο από τον Shirley, είναι ο σε κάποια σημεία πολύ βαθύς Dickinson.Σχετικά με τα μέλη της μπάντας, ο Smith λάμπει σε όλο το άλμπουμ και γράφει μερικά από τα καλύτερα solos της καριέρας του (γενικά πολύ καλή δουλειά και από τους άλλους 2 σε αυτό το κομμάτι), είναι μακράν ο MVP, ενώ από κοντά ακολουθεί ο Νίκο με σούπερ απόδοση στα τύμπανα (και πολλά νέα στοιχεία) παρά τα προχωρημένα χρόνια του.Dave παίζει ότι πρέπει να παίξει αλλά φλερτάρει λίγο με το δημοσιουπαλληλίκι πλέον και τον σώζει αυτός ο κλασσικός Iron Maiden ήχος, Gers έχει δυνατές και αδιάφορες στιγμές, όχι η ανώτερη παρουσία του σε reunion σίγουρα, ο Harris είναι πανταχού παρών σε καλύτερη φόρμα από ότι στα 2 προηγούμενα, και ο Βρασίδας πάντα όταν ανεβάζει στροφές θα προκαλεί ανατριχίλες.Και αυτός έχει μερικές σούπερ στιγμές και κάποιες λίγο πιο flat.Σε σχέση με το BOS θα έλεγα ότι το άλμπουμ είναι περισσότερο δουλεμένο και σφιχτό, αφήνοντας πίσω την λογική άμεσου τζαμαρίσματος που έπαιζε πολύ σε εκείνον τον δίσκο.Προς το παρών το θεωρώ ανώτερο από BOS,Dance,FF και δε νομίζω να αλλάξω άποψη για αυτά, για τα υπόλοιπα βλέπουμε.Όχι ότι έχει και καμία σημασία βέβαια, ούτε οι βαθμολογίες έχουν, για έναν δίσκο που όπως γράψαμε πριν , προκάλεσε και προκαλεί τόσο έντονα συναισθήματα σε σεβαστό (και με το παραπάνω) αριθμό κόσμου.Σήμερα είμαι στο 8 μπορεί στο μέλλον να πάει 7 αλλά μέχρι εκεί.
Senjutsu - ένα κινηματογραφικό κομμάτι που προσωπικά με μετέφερε στην πολιορκία του Helms Deep από τον άρχοντα.Δραματική απόδοση από τον Bruce, σε βάζει μέσα στο τείχος, σπουδαία δουλειά σε τύμπανα και κιθάρες.Όχι το πιο τυπικό Maiden κομμάτι,συναισθηματικό το ρεφρέν με δόση απόγνωσης…Αν θα δουλέψει σαν live opener δε ξέρω αλλά γενικά σούπερ κομμάτι.
Stratego - Τα είπαμε για τούτο, κλασσική up tempo Gers σύνθεση, με τίμιο Galloping από τον αρχηγό, και κολληματικό sing along ρεφρενάκι.Σαν επόμενο του Senjutsu ακούγεται ταιριαστό, η μελωδία πάνω από τον Bruce στα κουπλέ θα μπορούσε να λείπει ή να είναι πιο πίσω.
WOTW - Και αυτό στην ροή του άλμπουμ ακούγεται πιο όμορφο και διαφορετικό.Βοηθάει και ο σαφώς καλύτερος ήχος από τα σκουπίδια που σερβίρει το youtube.Folk επιρροές, σολάρα Smith, πάλι sing along σημεία.Δε ξέρω γιατί το διάλεξαν σαν πρώτο δείγμα, μάλλον λόγω του βίντεο.
Lost in a Lost World - Το φοβόμουν από τις κριτικές, τελικά το έχω πιο ψηλά από τα υπόλοιπα Harris.Intro βγαλμένο από Accident of Birth (μου θύμισε το Arc of space ) , πιο heavy riffs από ότι μας έχει συνηθίσει ο αρχηγός, κλασσικά mid section μελωδίες, ταξιδιάρικο φινάλε.Δε νιώθεις ότι διαρκεί εννιά λεπτά.
Days of Future Past - Εδώ ικανοποιούμαστε όσοι ζητάμε να παίζουν και πιο μικρά τραγούδια.Ουσιαστικά μόνο Smith kai Gers γράφουν τέτοια, αλλά του Adrian είναι πιο heavy.Αυτό εδώ μοιάζει σαν ένα βελτιωμένο Fallen Angel.Πάλι σολάρα Smith πάλι sing along γαμάτο ρεφρέν.Παρένθεση εδώ.Οι Maiden είναι ξεροκέφαλοι αλλά όχι μαλάκες.Δέχτηκαν σωστά τεράστια κριτική για τα επαναλαμβανόμενα ρεφρέν τους στα reunion albums, έφτιαξαν το πρόβλημα και εδώ και στο BOS.
Time Machine- Το μοναδικό κομμάτι που δε μου λέει κάτι παρά την χαρούμενη και χαλαρωτική μελωδία του βασικού riff.Μου έκατσε στραβά επειδή η αρχή είναι αυτούσιο το Talisman , και στο μεσαίο μέρος ακούμε ολόιδο το Book of Souls.Δεν έχω πρόβλημα με την αυτοαναφορικότητα όταν έχεις βγάλει 17 δίσκους, αλλά όχι να μου παίζεις το ακριβώς προηγούμενο.Και όχι όταν είναι από τον ίδιο συνθέτη (Gers και τα 3).
Darkest Hour - ΙΜΟ η ανώτερη στιγμή του άλμπουμ.Ξεκάθαρα θα μπορούσε να είναι στον αγαπημένο μου δίσκο (chemical wedding), κολοσσιαία απόδοση Βρασίδα, τεράστιος Σμιθ.Μακάρι να έγραφαν περισσότερο σε αυτό το ύφος.Τα μπαλλαντοειδή δεν ήταν ποτέ το φόρτε τους (τούτο είναι μάλλον και το καλύτερο τους γενικά), καιρός να γίνουν.Μακάρι να το παίξουν ζωντανά.
Death of the Celts - Αρχικά δεν τρελάθηκα, με τις ακροάσεις έχει μεγαλώσει.Είναι λίγο τα ίδια και τα ίδια σαν λογική Harris, όμως έχει τίμια μέρη μέσα.Το ότι ακούγεται σαν συνέχεια του Clansman δε με ενοχλεί, άλλωστε και εκείνο το τραγούδι στην studio έκδοση δεν είναι κάτι ιδιαίτερο λόγω παραγωγής και Blaze.Live έγινε σοβαρό κομμάτι το Clansman επειδή το είπε ο Dickinson.Grower γενικά, προφανώς θα έπρεπε να είναι μικρότερο και λιγότερο φλύαρο.
Parchment - Εδώ είναι η διαφωνία μου με τους περισσότερους γιατί το μισό μαρέσει και το μισό νιώθω ότι περιέχει όλα τα αρνητικά των συνθέσεων του Steve στα reunion.Ο Μπρους είναι κάπως επίπεδος και χωρίς συναίσθημα σε μεγάλο μέρος του Parchment,οι μελωδίες είναι κομπλέ αλλά κάπου χάνεσαι στον χαμό των δώδεκα λεπτών.Μερικά μέρη μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους και οι μεταφορές είναι άγαρμπες στο αυτί.
Hell on Earth- Αυτό μάλιστα.Πολλές ιδέες αλλά όχι επαναλαμβανόμενες.Χώρος να παίξουν όλοι τα δικά τους αλλά με άψογη συνοχή και όραμα.Έξυπνο τρικ με το mini chorus.Συναίσθημα με τα Life in Anger σημεία.Εξαιρετικό κλείσιμο.
Για το live που έρχεται, λογικά είναι δεσμευμένοι με συμβόλαια για legacy περιοδεία, αεροπλάνα φλογοβόλα και λοιπά, οπότε περιμένω μαξ τρία κομμάτια από Senjutsu.Θα κάνουν τουρ αποκλειστικά για τον δίσκο αργότερα, κάτι που περιέχει σχετικό ρίσκο, γιατί ίσως έχει χαθεί το momentum.Πάλι εκεί θα είμαστε βέβαια στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Up the Irons
25 Likes
4 Likes