0 voters
Έβαλα όσα ήταν κάτω από 5:30 λεπτά, πιο πάνω μου φαινόταν τραβούσε σε μάκρος… Για να δούμε λοιπόν…
Edit: Έχουμε περιθώριο 5 ψήφων έκαστος, για να γίνει πιο ενδιαφέρον
Καλα δε μας δυσκολεψες κι ιδιαιτερα, 4 ψηφισα 
Το Speed Of Light το βαζω στα 5 χειροτερα τραγουδια Maiden ever, ανετα.
Wickerman και Different World τα αγαπημενα μου.
Δεν το δυσκολεύω ρ, για να γίνει πιο ενδιαφέρον, να υπάρξει ένα πιο καλό ranking των πρώτων 5 το έκανα
πες τα χρυσόστομε.
ούτε καλό ούτε κακό, απλώς αδιάφορο.
rainmaker ορισμός του άρτιου και καλύτερου κομματιού που ταιριάζει στον ορισμό, κομματάρα murray και τρομερή ερμηνεία bruce
Ήμουν πολύ κοντά να ψηφίσω και το Death or Glory, αλλά βρίσκω πιο μεγαλεπήβολο το ρεφρέν του Days of Future Past. Δεν ξέρω αν είναι το hype, αλλά μου φαίνεται περίεργο να βλέπουμε Stratego τόσο ψηλά
Καλησπερα, ηρθα να βαλω το καλυτερο τραγουδι του δισκου, κατι με το οποιο ειμαι σιγουρος οτι θα συμφωνησουν οι περισσοτεροι οσο περναει ο καιρος και γινεται αποτιμηση.
Καλυτερη μπαλαντα των Maiden απο το Wasting Love εως σημερα, διχως κανεναν σοβαρο ανταγωνισμο.
Το συγκεκριμενο ειναι τοσο καλο που νιωθω οτι θα αξιζε να μπει και σε καποιον απο τους προσωπικους δισκους του Bruce ανετα. Μολις συνειδητοποιησα οτι το λατρεψα απο το πρωτο ακουσμα γιατι θα μπορουσε να ειναι αυτουσιο στο Chemical Wedding, και ακομα και οι γλαροι στην αρχη και το τελος ταιριαζουν στο κλιμα αυτο.
το rainmaker κομματάρα απίστευτη , το wildest dreams εξαιρετικά αδιάφορο. Απορώ γιατί επελέγη το δεύτερο σαν πρώτο sinlge , βασικά απορώ γιατί μπήκε στο δίσκο ;!;
On topic : 2 μέρες δεν έχω σταματήσει να ακούω το νέο δίσκο και δεν έχω νιώσει την ανάγκη να ακούσω κάτι άλλο . Αν σε πιάσει maidenoμανία δεν σε αφήνει με τίποτα…
Θεωρώ ότι το Journeyman τα κατουράει όλα στο στόμα, αλλά ναι, είναι κομματάρα το Darkest Hour
Γενικά ο δίσκος έχει και βγάζει μια πιο ροκ αίσθηση.παραγωγη
Φαντασου να είχε παραγωγή bnw η amolad τι θα γινοτανε
Πάντως σε σχέση με bos και tff ακούγεται άνετα ολόκληρος σερί χωρίς να κουράζει .
Το καλύτερο είναι ότι όλο το άλμπουμ έχει στηθεί γύρω από την Ιαπωνία, ο Eddie, ο τίτλος του άλμπουμ, το ομώνυμο τραγούδι, τα μπλουζάκια, το artwork, τα πάντα όλα και στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε ένας στίχος που να παραπέμπει σε κάτι Ιαπωνικό!
Τρελλή τρολλιά!
ΜόνοΜέιντεν-ΜόνοΟιΜέιντεν!
Βάλε kurosawa και άκου στο repeat το senjutsu & stratego και θα νιώσεις την τζαπανιλα
Παίζει να είδε κάνα Ran ή Seven samurai ο Harris και να του ήρθε έμπνευση ;; 
Παλιότερα έγραψα ότι δεν μου αρέσουν οι maiden… το διορθώνω στο ότι maiden δεν τραγούδησαν ποτέ στην ψυχή μου… ακόμα και στις στιγμές μεγαλείου τους παραδέχτηκα και τους “προσκύνησα” μουσικά και όχι συναισθηματικά. Ειδικά η reunion εποχή σε μουσικό επίπεδο πλην μερικών εξαιρέσεων με έκανε και βαριόμουν πολύ. Με δυσκολία άκουγα έναν δίσκο από την αρχή ως το τέλος.
Αυτός εδώ ο δίσκος και στις κακές του στιγμές μου φάνηκε διαφορετικός και με περισσότερο ενδιαφέρον. Τον έχω ακούσει ήδη 5 φορές μέσα σε 3 μέρες. Οι εντυπώσεις μου…
Σεντζούτσου: Δεν ξέρω… βαρέθηκα. Σε αντίθεση με τα σχόλια που διαβάζω, μου φαίνεται αδύναμο για εναρκτήριο και ομώνυμο. Ίσως το hype να ήταν τεράστιο και να περίμενα αλλά. Ενώ ξεκινάει με ωραίο ριφ, η μελωδία του Μπρους με βγάζει εκτός κλίματος. Το ρεφρέν επίσης αδύναμο και ο Μπρους στη γέφυρα πριν ξεκινήσει το σόλο ακόμα πιο αδύναμος. Με ενοχλεί που δεν έχει φωνητικές μελωδίες που μπορώ να τις θυμάμαι… μοιάζει σαν να διαβάζει τους στίχους και όχι να τραγουδάει. Από το σόλο και μέχρι το τέλος του τραγουδιού μου αρέσει αρκετά περισσότερο. Αλλά δεν ξέρω, είμαι οριακά στο skip.
Stratego: Μου αρέσει πολύ και κάθε φορά που το ακούω μου αρέσει περισσότερο… δυστυχώς όμως απέχει πολύ από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Πιο άμεσο, κατευθείαν στο ψητό. Εδώ το ρεφρέν δεν βάζει τρικλοποδιά στο τραγούδι, αντίθετα το ανεβάζει. (αυτά τα leads πίσω από τον Μπρους γιατί τόσο συχνά; με ενοχλούν όπως ενοχλεί το συνεχές ταμπούρο του Lars έναν που δεν ανήκει στο φάμιλι)
The Writing on the Wall: Γ Α Μ Η Σ Ε… αλήτικο ριφ, εξαιρετική εισαγωγή, πολύ καλός Μπρους με μελωδίες που γρατζουνάνε κατευθείαν τη μνήμη… δεν γίνεται να τις ξεχάσεις. Ακούγεται ΜΟΝΟ στη διαπασών.
Lost in a Lost World: Γ Α Μ Η Σ Ε νο2… πάλι ωραία εισαγωγή με την ηχώ και τα δεύτερα φωνητικά να φτιάχνουν ατμόσφαιρα και ετοιμάζουν το ξέσπασμα. Πάλι ωραίο ριφ το οποίο οδηγεί περισσότερο από τις μελωδίες το τραγούδι, πάλι ωραίες μελωδίες του Μπρους. Σκάει πάλι ωραίο ριφ για το ρεφρέν και μετά κιθάρες που μπορώ να τις ακούω στο repeat για ώρες… μου αρέσει εδώ που επαναλαμβάνονται, πρέπει να το χορτάσεις. Οι outro στίχοι μου φάνηκαν περιττοί, θα προτιμούσα μόνο κιθάρα αλλά οκ δεν μου χάλασε την εικόνα.
Days of Future Past: Γ Α Μ Η Σ Ε Π Ε Ρ Ι Σ Σ Ο Τ Ε Ρ Ο… Μακράν το καλύτερο ριφ του δίσκου, θα ήθελα να υπήρχε ένα ακόμα σημείο στο τραγούδι που θα ακουγόταν όπως στην εισαγωγή με μόνο μία κιθάρα. Δεν γίνεται να μην θες να το ξανακούσεις. ΜΟΝΟ στη διαπασών και εδώ και υψωμένα τα \m/
The Time Machine: χμμ δεν ξέρω… βαρεμάρα μέχρι να ξεκινήσουν οι δισολιές… γενικότερα τα όργανα παίζουν πολύ καλύτερη μπαλίτσα από τα φωνητικά… Το αδιάφορο ρεφρέν στην αρχή, ακούγεται πιο ενδιαφέρον στο δεύτερο μισό του τραγουδιού…αν ήταν instrumental θα μου άρεσε πολύ περισσότερο. Με μπερδεύει γενικά, δεν ξέρω αν μου αρέσει ή όχι αυτό το τραγούδι.
Darkest Hour: Έρωτας κεραυνοβόλος… Το αγαπημένο μου ρεφρέν, αψεγάδιαστο τραγούδι σε όλα του τα 441 δευτερόλεπτα.
Death of the Celts: βαρέθηκα πολύ… εισαγωγή τραβηγμένη χωρίς λόγο και από τη μέση και μετά γίνεται σαν medley… γίνονται πολλά και τίποτα ταυτόχρονα. Σίγουρο skip.
The Parchment: Τι να πεις εδώ… ειδικά από το 6.45 και μετά που ξεκινάει το lead και μετά μαζί με τον Μπρους (ίσως το μόνο lead που μου άρεσε πίσω από τον Μπρους) είναι ένα γαμημένο αριστούργημα!
Hell on Earth: Η αγαπημένη μου εισαγωγή, κάθε νότα ξεσηκώνει συναίσθημα. Μάλλον και οι αγαπημένοι μου στίχοι. Δυστυχώς ενώ είναι 11 λεπτά κομμάτι δεν με χόρτασε… θα ήθελα με κάποιο τρόπο να γυρνούσε και να ακούγαμε ξανά τους στίχους που έβαλα στο summary σαν ρεφρέν
I wish I could go back
Will never be the same again
Bled for all upon this hell on earth
And when I leave this world
I hope to see you all again
On the other side of hell on earth
Upon the eyes of good
I’m following the light again
In between the dark of hell on earth
On the other side, I’ll see again heaven
So far away from this hell on earth
Έχει πολύ καιρό να μου συμβεί αυτό, να έχω μια μελωδία στο αυτιά μου ακόμα και όταν δεν ακούω μουσική. Είμαι καλά γιατρέ μου;
Για την ώρα θα πω μόνο ότι παρόλο την μεγάλη διάρκεια του, έβγαλαν έναν δίσκο που δεν ακούγονται καθόλου βαρετοί. Είναι ο πρώτος δίσκος μετά το BNW που το νιώθω αυτό. Σίγουρα ένα σκαλί πάνω από το Book of Souls.
Συνεχίζουμε…
Και η κριτική του rocking φαίνεται ότι κυμαίνεται στο ίδιο μήκος κύματος με τα όσα γράφονται εδώ
Γυναικούλα μου αγαπημένη το ξέρω, αλλά η Κυριακή ανηκει στους εργάτες
Αρχηγαρα μοιρασες πόνο σε όλους τους πολεμοκαπηλους πατριδοκαπηλος you name it με το παρακάτω
You dance on the graves who bled for us
Αρκετά καλό με τις πρώτες ακροάσεις.
Ξεχωρίζω αρχικα τα hell on earth, darkest hour , stratego.
Μόνο πρόβλημα το κλασικό φαινόμενο, ότι πρέπει να δώσουμε υλικό 80-100 λεπτά αντί για 60 που θα τα σπάνε όλα.
Senjutsu : Αργό και σχετικά επιβλητικό. Η μπάντα προσπαθεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα με την (έντονη) χρήση πλήκτρων και με την φωνή του Dickinson που περισσότερο απαγγελει πάρα τραγουδά τους στίχους. Ωραίο ρεφρεν, ωραία περάσματα στο 3:40 με τις κιθάρες και το μπάσο,ο Nico είναι παντού όμως το καλύτερο σημείο του τραγουδιού είναι αμέσως μετά το τελευταίο ρεφρέν με τα πλήκτρα κ τις κιθάρες. +1 για τα παιχνιδιαρικα "πραματάκια " που παίζει ο Smith προς το τέλος
Stratego : Κλασσικό maiden τραγούδι. Τα έχει όλα και συμφέρει galloping, μελωδίες και ενα εκπληκτικό ρεφρέν. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις κιθάρες στο intro κ outro που έχουν αυτό το ανατολικό vibe και στο rythm section. Μόνο αρνητικό το copy paste solo του Gers από το ghost of the navigator.
The writing on the wall : Παρα πολύ ωραίο τραγούδι. Εκπληκτική αλλα ταυτόχρονα και ασυνήθιστη εισαγωγή για Maiden με ολα αυτα τα wasteland στοιχεία όπου ξεδιπλωνεται μαεστρικα και τον Dickinson να γράφει εκπληκτικά pre-chorus όπου εμένα μου σηκώνεται η τρίχα (now we are victorious we’ve become a slaves a land of hope and glory building graveyards for the braves ) Πανέμορφα μελωδικα leads απο τις κιθάρες προς το τέλος του ρεφρέν κ ωραιες μελωδίες γενικότερα που παραπέμπουν σε Mother Russia. Το δε σολο του Smith είναι για σεμινάριο.
Lost in a lost world : Απο τις ποιο όμορφες εισαγωγές που εχω ακούσει ποτέ. Ο τρόπος που τραγουδα ο Dickinson σε συνδυασμό με τα “aaahhhh” δημιουργούν ένα ονειρικό ηχοτοπίο που με γαληνευει. Αμέσως μετά σκάει ο ρυθμός με τα όργανα και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο X factor. Ο Dickinson η αλήθεια είναι ότι εδω ακούγεται κουρασμένος αλλά σε σημείο που δεν ενοχλεί πολύ . Πανέμορφο pre-chorus με την κιθάρα να ακολουθεί την φωνή του Bruce (εδω στρώνει η φωνή ) και μετά ακολουθεί ένα από τα καλύτερα instrumental σημεία που έχω ακούσει ποτέ μέχρι το τραγούδι να κλείσει μελαγχολικα όπως ξεκινησε. Πραγματικά εδω ο αρχηγός παρέδωσε ένα εκπληκτικό κομμάτι… until we meet again
Days of future past : Πολυ ωραίο intro με την κιθάρα του Smith. Πρόκειται για το πιο hard rock τραγούδι του δισκου που όμως προσωπικά δεν μου λεει κ πολλά. Διάβαζα ότι εχει τρομερό ρεφρέν αλλά (ενω θα μπορούσε να έχει όντως με αυτούς τους στίχους ) δεν φτάνει το stratego ούτε για πλάκα. Η καλύτερη στιγμή για μένα είναι στην δεύτερη στροφή, μετα το τέλος του πρώτου ρεφρέν, οπου στο background ακούγονται οι κιθάρες πίσω ακριβώς απο την φωνή του Bruce.
The time machine : Αχρειαστο intro. Οχι γτ ειναι άσχημο αλλά γτ ειναι ίδιο με αυτό απο το Talisman. Ακόμα κ ο τρόπος/ύφος που τραγουδάει ο Bruce είναι ίδιος. Ευτυχώς η συνέχεια μας (με)αποζημιωνει. Εκπληκτικές φωνητικές γραμμές που βγάζουν κατι σε oriental/ανατολιτικο και ενα εκπληκτικό ρεφρέν όπου έχει σαν χαλί τις ακουστικες κιθάρες και τα πλήκτρα. Το πρώτο riff φέρνει κάτι απο το edge of darkness μεχρι να σκάσει το δεύτερο πιο ρυθμικο riff/μελωδια και να ακολουθήσει ενα break πριν το ρεφρεν όπου εδώ εκτός απο τις ακουστικες κ τα πλήκτρα εμπλουτίζεται και με το rythm section και το απογειωνει. Αγαπημένο κομμάτι
Darkest Hour : Διαβάζω πολυ κόσμο να το αποθεωνει κ απορώ… Προσωπικά τραγούδια σαν το συγκεκριμένο ή το coming home δεν μου λενε τίποτα. Προτιμώ στο στιλ του journeyman. Ουτε ρεφρέν βρήκα ούτε κάτι που να με τραβήξει. Οκ το σολο μαμησε αλλά out of the shadows δεν ειναι
The death of the celts : Λοιπον το συγκεκριμένο ΔΕΝ είναι το Clansman 2 Μπορεί η εισαγωγή να φέρνει λίγο στο συγκεκριμένο έπος (όχι μουσικά αλλα περισσότερο στην δομή ) αλλά το τραγούδι είναι ενα tribute στους Thin Lizzy και ιδιαίτερα στο Black rose. Γουστάρω πολυ την μελωδικη εισαγωγή κ τον τρόπος που μπαίνει τόσο smooth ο Dickinson και τραγουδάει. Μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια που έχουν πολλούς στίχους κ ο τραγουδιστής τραγουδάει συνεχόμενα χτιζοντας ουσιαστικά το κομμάτι. Το instrumental σημείο ίσως είναι τραβηγμένο σε διάρκεια αν και μπορεί καποιος να βρει ενδιαφέροντα πράματα. Μπορώ όμως να καταλάβω και τον λόγο που αρκετοί το κάνουν skip.
The Parchment : Το έπος. Το τραγουδι που κοιτάει στα μάτια το to tame a land. Μια απο τις καλύτερες στιγμές των Maiden. Το τραγουδι που δείχνει σε όλους οτι ο Steve Harris είναι ο Θεός μας. Όπως κ στο προηγούμενο τραγούδι του δισκου έτσι κ εδω ο Dickinson χτίζει το κομμάτι πανω στους συνεχομενους στίχους συνοδεία μαγευτικων leads απο την κιθάρα του Murray. Το riff στο 3:32 ισως και να είναι το καλύτερο του δισκου μέχρι να σκάσει στο 6:45 ένα αλλο θεϊκό riff βγαλμένο απο το το nomad και να μην ξέρεις τελικά ποιο απο τα 2 είναι το καλύτερο. Ξανά ο Bruce στο προσκήνιο να τραγουδά μέχρι να ακολουθήσει μια απο τις συγκλονιστικοτερες στιγμές που εχω ακούσει ποτέ… meet me theeeeeere!!
Hell on earth : Το έτερο έπος. Το τραγούδι που το άκουσα τουλάχιστον 10 φορές συνεχόμενα και κάθε φορά χαμογελουσα σαν ηλιθιος. Δεν πίστευα στα αυτιά μου τι έγραψε πάλι ο άνθρωπος. Αυτο το love in anger, life in danger νομιζω δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Το break με το μπάσο κ τον Dickinson να τραγουδά ρυθμικα, τις μελωδίες τα πλήκτρα τα πάντα όλα.Μονο ο Harris ρε νιαμου
Γενικά θα έλεγα ότι το γεγονός ότι η μπάντα κλειστηκε στο στούντιο αμεσως σχεδόν μετα το τέλος της Legacy tour λειτούργησε υπέρ τους όσο αφορά την έμπνευση. Ο δίσκος έχει να δώσει ακόμη και σε αυτούς που δεν κόβουν φλέβες για το συγκρότημα. Ο ήχος είναι εξαιρετικός με σωστό διαχωρισμό των οργάνων με μόνο αρνητικό το γεγονός ότι δεν υπάρχει καθόλου μπάσο (δεν εννοώ το μπάσο του αρχηγού) δλδ χαμηλές συχνότητες με αποτέλεσμα να ακούγεται λίγο flat. Εγώ εχω κατεβάσει ενα bass booster και το εχω στο +30% και ο ήχος ακούγεται ταμαμ.
Επίσης αν και διπλός δίσκος εδω κ 4 μέρες τον ακούω απο την αρχη μέχρι το τέλος χωρίς να με κουράζει (στο book of souls απο την 6-7 ακρόαση έπεφτε skip σε μερικά τραγούδια) Ακόμα και σε τραγούδια που δεν τρελάθηκα κιόλας κάτι θα βρω να μου αρέσει. Κιθαριστικα είναι σίγουρα απο τις κορυφαίες τους δουλειές (δεν χρειάζεται να παίζεις σαν τους dream theater πχ για να εκτιμήσεις και να σου αρέσουν τα θέματα στις κιθάρες) ενώ θετική έκπληξη αποτελεί η έλλειψη κουραστικων ρεφρέν όπου επαναλαμβαναν μια πρόταση 8 φορές κτλ. Μου άρεσε πολυ η χρήση των πλήκτρων μιας και δίνει κατι το κινηματογραφικο ενώ αν και σε σημεία ο δίσκος είναι σκοτεινός θα έλεγα ότι ταυτόχρονα είναι και πολύ μελωδικός. Up the ironsv
Επικό σημείο πραγματικά, η καλύτερη ερμηνεία του Bruce εδώ και χρόνια
Πάνω κάτω μια από τα ίδια και γω θα έλεγα.
The Time Machine
Grower, οπως και σχεδον καθε τραγουδι στο X-Factor, γιατι ειναι ανετα το πιο εξφακτορικο τραγουδι που εχουν γραψει με Dickinson στην μπαντα. Εξελισσεται σε μεγαλη αδυναμια στον δισκο.
