inside info αυτο;
καποια σχολια σε ξενο φορουμ…που ειχανε διαβασει το kerrang…
Δεν θα στοιχημάτιζα ούτε μισό ευρώ για το Stranger In a Strange Land και το Caught Somewhere in Time. Μιλάμε για εκπληξάρα και δεν μας έχουν συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Μακάρι δηλαδή αλλά δύσκολα.
:lol:
Eιναι τοσο απωθητικη φυσιογνωμια, που παροτι εχει κανει κριτικες σε πολλα που μ’αρεσουν, δεν κλικαρα ποτε βιντεο του.
Στα πιο extreme ακούσματα, είναι αρκετά κοντά σε αυτά που πιστεύω και εγώ… σε κάποια άλλα το γαμάει αλλά σε κάθε κριτική έχει κάτι ενδιαφέρον να πει. Νομίζω το ίδιο και εδώ με το TBoS.
Που είναι το συμβόλαιο να το υπογράψω;8O
Μαζί με τα Caught Somewhere In Time,Stranger In A Strange Land,Die with your boots on,ghost of the navigator χώσουν και τα infinte dreams,flight of icarus,rainmaker θα τα κάνω πάνω μου.Πάντως χλωμό το κόβω να έχει τέτοιο set list.Ο Dickinson είπε ότι θα ξαναπάιξουν το Hallowed by thy name παντως
Περιμένετε εκπλήξεις σε setlist Maiden; Πού το βασίζετε ακριβώς;
Τα μονα σιγουρα που ειπε ο Bruce ειναι οτι περιμενει πως και πως να παιξουν το death and glory.οτι το hallowed be thy name θα επιστρεψει.οτι εχουν βαρεθει να παιζουν συνεχεια τα run to the hills-number of the beast.και οτι θα παιξουν κομματι που θα πουν οι φανς(αα αυτο εχουν να το παιξουν χρονια)τα υπολοιπα κομματια που ειπα ειναι απλα υποθεσεις με τα ως τωρα δεδομενα.
Ελπίζω να βαρέθηκαν και το 2 minutes.
Τι εκπλήξεις ρε παιδιά, σιγά. Ξέρουμε τι παίζουν οι Maiden. Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε γύρω στα 50 διαφορετικά σετ και να την παίζαμε όλοι με τις κομματάρες που θα ήταν μέσα. Εδώ δεν παίξανε το κομμάτι - σύμβολο της περιοδείας του Seventh Son, το [I]Infinite Dreams[/I]. Το θέμα θα ήταν να φύγουν τελείως τα[I] Fear of The Dark, Run to the Hills, Number of the Beast[/I], [I]Can I Play With Madness[/I]. Από την άλλη όλοι έχουμε υπάρξει μάρτυρες σε καταστάσεις Μαλακάσας 2008, όταν παίζανε το[I] Clairvoyant[/I] και το κοινό ήταν απαθέστατο.
Σαν οπαδός όλης της δισκογραφικής των 00’ς και 10’ς είμαι ικανοποιημένος. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αλλά όπως σε κάθε κυκλοφορία τους, ζητάω 2-3 τραγούδια που θα με κολλήσουν και τίποτε άλλο. Υπάρχουν αυτά; Υπάρχουν. Όπως υπήρχαν και στον προκάτοχο, του οποίου είμαι οπαδός και τον ξέθαψα πολύ πρόσφατα να θυμηθώ τι άλλο δεν θυμόμουν από εκείνον τον δίσκο.
Εκεί υπήρχαν οι κομματάρες [I]Mother of Mercy, Coming Home[/I] (ρεφραίν και σολάρα Σμιθ), τα έπη [I]Talisman, Man Who Would Be King [/I](αδιάφορη ερμηνεία Dickinson στην μέση που χτυπάει άσχημα αλλά με το καλύτερο σόλο στον δίσκο και μεγαλειώδες φινάλε), [I]Wild Wind Blows.[/I]
Εδώ υπάρχει το καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι μετά το[I] Sign of the Cross[/I] τα τελευταία 20 χρόνια, το [I]Eternity Should Fail[/I].
Το [I]Speed of Light[/I] είναι ευχάριστο, μου κάνει εντύπωση που δεν μπήκε πρώτο στο tracklist στην πορεία των [I]Wicker Man[/I], [I]Wildest Dreams[/I], [I]Different World[/I], [I]Final Frontier[/I].
Το [I]Great Unknown[/I] έχει τις στιγμές του, χωρίς να έχει όμως κάτι να σου μείνει. Γενικά ο Smith παρ’όλο που βρίσκεται και πάλι στα μισά κομμάτια, δεν έδωσε κάποιο κομμάτι εδώ να σου μείνει. Η εκτελεστική του ικανότητα παραμένει αλλά συνθετικά είναι χειρότερος από τον προκάτοχο. Από το G.U., το [I]When River Runs Deep, Death or Glory[/I] (κυριολεκτώ λέγοντας ότι η καλύτερη στιγμή του είναι το τέλος του), [I]Tears of A Clown[/I], σου μένει το τελευταίο που είναι και το αγαπημένο του Μπρους.
Το [I]Red & The Black [/I]είναι το δεύτερο εξαιρετικό κομμάτι του δίσκου με καταπληκτικές στιγμές στην διάρκειά του.
To [I]Βook of Souls[/I] είναι ένα κλασικό συνθετικό κομμάτι του Gers. Επικό, μεγαλοπρεπές με πολύ καλή κιθαριστική δουλειά. Ξανακάνουν το τυπικό ποδοβολητό στην μέση μετά τον αργό ρυθμό, σήμα κατατεθέν της μπάντας αλλά είναι από τα σημεία που σπαταλάνε καλές ιδέες. Δεν μ’αρέσει και ο Μπρους επίσης από την μέση μέχρι το τέλος.
Από εκεί και πέρα το [I]Shadows of the Valley[/I] θα μπερδέψει κόσμο αν δεν έχει καλή ακουστική με την εισαγωγή του αλά [I]Wasted Years[/I], είναι ένα κομμάτι που ακούγεται ευχάριστα αλλά δεν θα μείνει.
Το [I]The Man of Sorrows[/I] έχει μια εξαιρετική εισαγωγή με τα φωνητικά του Ντίκινσον, το οποίο μπαίνει στην ίδια κατηγορία με το προηγούμενο. Το ομότιτλο του Ντίκινσον είναι πιο διαχρονικό.
Τέλος το [I]Empire of the Clouds[/I] είναι έπος αλλά θα μπορούσε να είναι και μικρότερο. Ακούγεται άνετα πάντως.
Γενικά το πρόσημο είναι θετικότατο. Σε μερικά κομμάτια οι καλές ιδέες να χάνονται αλλά μετά από 40 χρόνια (35 δισκογραφικά) είναι αναπόφευκτο.
Μ’άρεσε που αυτή την φορά φαίνονται πιο ενθουσιώδεις, γιατί στο FF με την όλη αισθητική περίπτερου ένιωθες την τελείως διαδικαστική πορεία γραψίματος του δίσκου. Αυτή την φορά δύο στελέχη είχαν και προσωπικές δυσκολίες (καρκίνος Ντίκινσον, θάνατος φιλικών και συγγενικών προσώπων του Harris).
Θα πουλήσουν ξανά, θα κάνουν παντού sold out, θα είναι πάλι το πρώτο όνομα, ελπίζουμε να τους ξαναδούμε.
Τα ξαναλέμε λοιπόν στον επόμενο, σε 3-4-5 χρόνια.
- Ενδιαφέρον θα είχε να βλέπαμε προτιμήσεις σε best-of αν όχι από το reunion και μετά, στα 3 τελευταία άλμπουμ.
Γιατι δεν φτιαχνεις thread;
Μετά από λίγες σχετικά ακροάσεις, μπορώ να δηλώσω κι εγώ ενθουσιασμένος με το νέο Maiden LP, το οποίο καταφέρνει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ή και να τις ξεπεράσει , αναλόγως τι μεγέθους “καλάθι” κρατούσε κανείς ? δεν αναφέρομαι προφανώς σε όσους έχουν ξεγράψει το συγκρότημα και εμμονικά θα έβρισκαν οπουδήποτε “επιχειρήματα” για να στηρίξουν την άποψη τους αυτή!
Αυτό που ξεφεύγει των υποκειμενικών κρίσεων είναι ότι εδώ, επιτέλους, ο Harris έδωσε χώρο στους υπόλοιπους, μη επεμβαίνοντας σε κάθε ένα κομμάτι του νέου δίσκου. Τελευταία φορά που ο Αρχηγός απουσίαζε από τα credits άνω του ενός τραγουδιού ήταν την εποχή του “Fear of the Dark”.
Αυτό, με όλη την τεράστια εκτίμηση που έχουμε στο πρόσωπό του, έκανε καλό στην μπάντα, αφού υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία στις συνθέσεις και δεν συναντάμε π.χ. επαναλαμβανόμενο σε βαθμό χειρότερο από κουραστικό, το μοτίβο των ήρεμων εισαγωγών (με το μπάσο κυρίως) που είχε επικρατήσει στις αμέσως προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Όμως το “The Book of Souls” τελικά και οριστικά εντυπωσιάζει γιατί περιέχει σπουδαία μουσική.
Αρχίζοντας από το τέλος ? “χωροταξικά” αλλά σε καμιά περίπτωση ποιοτικά! ? θα βρούμε το “Empire of the Clouds”, ένα τραγούδι ?σταθμό για τους Maiden και δεν μιλάω μόνο για τη διάρκεια του ή για το ότι έχει πιάνο.
Πρόκειται για μια μεγαλόπνοη σύνθεση του Dickinson (ενός [U]αρχοντικού[/U] στα φωνητικά Dickinson) που, κινηματογραφικά θα έλεγε κανείς, αλλάζει διαθέσεις και ρυθμούς ακολουθώντας την αφήγηση της ιστορίας, με ένα αποτέλεσμα καθηλωτικό όπως πολύ παραστατικά περιέγραψε ο bastard πιο πάνω.
Το “The Red and the Black” (κάτι πρέπει να κάνουν με τους τίτλους πάντως, την επόμενη φορά να περιμένουμε κανένα “Dominance and Submission”, ίσως;) που κινείται στο γνωστό εδώ και αρκετό καιρό ύφος του Harris (από το “Mother Russia” λέω εγώ) με την “ανατολίτικη” ? ethnic εσάνς, είναι άλλη μια κορυφή του album ? ειδικά το ορχηστρικό μέρος στο τέλος είναι εκπληκτικό. (Μοναδική ένσταση: τα συναυλιακά “ω-ω-ω” δεν χρειαζόταν. Άσε τη μελωδία “σκέτη”, και θα το πιάσει το κοινό από μόνο του στο live.)
Όπως εκπληκτικό είναι και το “If Eternity Should Fail”, το εναρκτήριο κομμάτι που προϊδεάζει πολύ θετικά για την συνέχεια ? άλλη μια σύνθεση υπογεγραμμένη από τον Bruce-άκο.
Δεδομένου ότι ο Gers (συν)υπογράφει το σπουδαίο ομώνυμο (καθόλου τυχαίο ότι τα καλύτερα τραγούδια εδώ έιναι τα μεγαλύτερα σε διάρκεια) και ο Murray καταθέτει το δικό του, πολύ καλό, “The Man of Sorrows”, με την τόσο χαρακτηριστική μινόρε αίσθηση που αποπνέουν όλες οι συνθέσεις του Davey, ο μόνος που εμφανίζεται σαν υστερήσας στην συνθετική ομάδα είναι ο Smith.
Αυτό γιατί και το “Speed of Light”, συνεχίζει την παράδοση των μέτριων singles ενώ τα “The Great Unknown” και, πολύ περισσότερο, το “When the River Runs Deep” δεν προσφέρουν πολλά ? χωρίς να είναι άσχημα. Στον αντίποδα βέβαια, έγραψε το υπέροχο “Tears of a Clown”, ή και το “Death or Glory” (είπαμε για τους τίτλους;), απλό στη δομή του, με έντονη 80-ίλα που θα μπορούσε κάλλιστα να εκπροσωπήσει τον δίσκο σαν πρώτο single.
Η γενικότερη αίσθηση που αφήνει το “The Book of Souls” είναι ότι οι Maiden ήταν ιδιαίτερα ορεξάτοι κατά τη δημιουργία του. Υπάρχουν πολλές καλές και έντονες στιγμές, οι αμήχανες στιγμές είναι λίγες, όσο για κάποιες ανακυκλωμένες ιδέες, αυτές πέρα από αναπόφευκτες, δεν είναι πάντα για το χειρότερο ? άλλωστε και το θεϊκό “Afraid to Shoot Strangers” παραλλάσσει μια ιδέα του “No Prayer For the Dying” (του κομματιού)!
Στα θετικά του δίσκου συγκαταλέγεται και το επιβλητικό artwork ? και δεν εννοώ μόνο το εξώφυλλο. Για την ακρίβεια τέτοιο πλούσιο, προσεγμένο και επιτυχημένο artwork έχουμε να δούμε στους Maiden από το “Seventh Son…”
Τέλος, πολύς λόγος έγινε και γίνεται για το τι μπορούμε να περιμένουμε από τους Maiden εν έτει 2015. Θεωρώ ότι είναι υποτιμητικό για το κορυφαίο metal σχήμα να εκλαμβάνεται ως ικανοποιητικό ένα απλώς αξιοπρεπές album. Από την άλλη, εύκολα γίνεται κατανοητό ότι, για περισσότερους του ενός λόγους, η εποχή της μεγάλης ακμής τους έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και το να απαιτείς κάτι ισάξιο όσων κυκλοφόρησαν την περίοδο 1980-?88 είναι ανεδαφικό.
Αυτό που θα επιθυμούσα σαν οπαδός, για όσο συνεχίζουν να δημιουργούν μουσική, είναι να προσθέτουν, αν όχι δίσκους ολόκληρους, κάποια κομμάτια τουλάχιστον στον ήδη μακροσκελέστατο κατάλογο με τις άφθαρτες από το χρόνο και τη λήθη, κλασικές συνθέσεις τους. Έτσι θα αποκτά νόημα η παρατεινόμενη παρουσία τους, γιατί στους Maiden δεν ταιριάζει ? και αυτό ευτυχώς το γνωρίζουν πρωτίστως οι ίδιοι ? να καταντήσουν ένα ρετρό σχήμα που θα ποντάρει στη νοσταλγία και θα περιφέρεται παίζοντας τα “παλιά αγαπημένα” προς τέρψιν ενός ακροατηρίου που θα δείχνει “κατανόηση” για την παρακμή τους.
Το “The Book of Souls” πληροί με το παραπάνω τις προϋποθέσεις αυτές, οπότε καλά να είμαστε κι εμείς και αυτοί, προσβλέπουμε σε κάποιο live και σε έναν ακόμη studio δίσκο!
Καταρχάς συγχαρητήρια στους προηγούμενοuς 2, μακροσκελείς, προλαλήσαντες για την αναλυτική και εμπαριστατωμένη κριτική. Συμφωνώ σχεδόν σε όλα μαζί τους.
Στις πρώτες 2-3 ακροάσεις του album, δεν εντυπωσιάστηκα και δε μου έμεινε κάποιο κομμάτι πλην του εναρκτήριου. Στη συνέχεια όμως και καθώς συνεχίζω να το ακούω, αρχίζει να μου κολλάει όλο και περισσότερο και να μεγαλώνει μέσα μου. Αν λάβω υπόψη την τροπή που έχουν πάρει τα albums των Maiden, το βάζω πιο ψηλά από τα 3 προηγούμενά τους, υποκειμενικά.
Συνθετικά νομίζω ότι αυτό που προσπαθούσε (συνειδητά ή όχι) να πετύχει ο Harris στη μετά-reunion εποχή με την πιο progressive στροφή στον ήχο τους, το κατάφερε εδώ , αφήνοντας απλά τους υπόλοιπους να συνεισφέρου στη σύνθεση. Πολλές φορές η λύση είναι μέσα στα πόδια σου.
Στα αρνητικά του άλμπουμ κάποιες από τις φωνητικές μελωδίες οι οποίες άλλοτε είναι περιττές, άλλοτε “δε βγαίνουν” από τον Bruce και θα μπορούσαν να έχουν δομηθεί αλλιώς.
Επίσης (καθαρά προσωπικό αυτό) μου λείπει η πυγμή που είχαν τα παλιότερα albums τους. Ξέρω ότι δεν μπορώ να περιμένω κάτι τέτοιο, αλλά ως οπαδός τους και έχοντας μεγαλώσει με τόσα ξεσηκωτικά έπη, μου λείπει ο τσαμπουκάς, η αλητεία και η ενέργεια των παλιών δίσκων τους. Ναι, το ξέρω, έχουν μεγαλώσει, ωριμάσει κτλ. αλλά όπως και να έχει σε μια σχέση με τέτοιο παρελθόν, τέτοιες συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Εγώ πάντως το ακούω πολύ πιο σπάνια πλέον.
Συνεχίζουν να μου αρέσουν τα ίδια τραγούδια απ’ την πρώτη στιγμή. Τα 3 μεγάλα σε διάρκεια, το The man of sorrows και το If eternity.
Θα τους δω σίγουρα κάπου live, ελπίζω απλά να προτιμήσουν τα καλά τραγούδια, παρά τα μικρά σε διάρκεια.
Υποκειμενικά, ένα 7αρακι τίμιο το χτυπάει, γιατί οι καλές του στιγμές είναι πραγματικά καλές.
Όσο για το The Empire, πραγματικά δε βρίσκω κακή στιγμή, ούτε με κουράζει σε κανένα σημείο.
Περισσότερο με χαλάνε τα άκυρα ωωω στο The Red & the Black…
Τα ίδια πράγματα δηλαδή που με χάλασαν ή μου άρεσαν από την πρώτη ακρόαση.
“Τα ίδια πράγματα δηλαδή που με χάλασαν ή μου άρεσαν από την πρώτη ακρόαση”.
Ακριβως αυτό. Έχω την τύχη λόγω ηλικίας να έχω ζήσει την εμπειρία να αγοράζω το Number of the Beast καινούργιο μόλις είχε βγει, να το βάζω στο πικ-απ, και…να αλλάζει η ζωή μου για πάντα!
Το ίδιο και με Piece of Mind, Powerslave και σε μικρότερο βαθμό με Somewhere in Time και Seventh Son. Από την πρώτη ακρόαση, η μουσική σε έπιανε από τα μούτρα, δεν πίστευες τι άκουγες. Δυστυχώς αυτό δεν το έχω ξανανιώσει με κανένα καινούργιο δίσκο των Maiden τις τελευταίες δεκαετίες.
…Και όχι δεν είμαι “δεινόσαυρος” κολλημένος στα παλιά. Κάθε χρόνο τα τελευταία…35 χρόνια θα υπάρξει τουλάχιστον ένα καινούργιο album μου θα με ενθουσιάσει
Τι γίνεται ρε, σαν πολύ χαμηλά δεν έπεσε το τόπικ; 
Άλμπουμ που να ακούγονται ευχάριστα βρίσκω κάθε χρόνο, όχι και τόσο στο μέταλ όμως. Έκανα ένα τσαπατσούλικο πέρασμα από τα 8αράκια του Χάμερ αυτού του μήνα και με έπιασε κατάθλιψη. Είναι και πολλά:!: Αυτοί είναι οι καλύτεροι του μήνα; Και εντάξει, με κάτι Act Of Defiance, η καταδίκη είναι ευκολάκι. Εδώ κοιτάζω τα δικά μου αγαπημένα άλμπουμ από φέτος, πέρσι, πρόπερσι και στη σύγκριση με το Book Of Souls μου έρχεται να τα πετάξω. Μόνο με τα καλύτερα Maiden μπορώ να το συγκρίνω. Προσπάθησα πολύ για να το κάψω από τότε που διέρρευσε αλλά δεν καίγεται με τίποτα και ας το έχω μάθει από έξω και ανακατωτά. Η αίσθηση που αφήνει πάντα, είναι ότι πρόκειται για κάτι τόσο μεγαλειώδες.
χωρίς να θέλω να στο χαλάσω ήδη τα Ghost και Enforcer του κάνουν πλάκα του Book of Souls, του οποίου ο ενθουσιασμός ξεπερνιέται εύκολα σχετικά. παρόλα αυτά είναι ένας πραγματικά καλός δίσκος
Αυτο. 111 σελιδες το thread και το Ghost μολις 3. Νταξει ειπαμε, τα μεγαλα ειναι οντως καλα (για maiden 3ης περιοδου) αλλα μεχρι εκει.
Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν. Καλός δίσκος αλλά δεν προκαλεί τον ενθουσιασμό, ούτε έχει την ενέργεια των παλιών καλών ημερών. Όλες αυτές τις μέρες ακούω το TBOS καθημερινά, αλλά αντί να μεγαλώνει, μάλλον μου φαίνεται πιο μέτριο απ’ ότι αρχικά. Καλές στιγμές υπάρχουν αλλά μέχρι εκεί.
Συγκροτήματα που σήμερα βρίσκονται στο peak της δημιουργικότητάς τους, όπως οι Ghost, Enforcer, Year of the Goat, είναι λογικό να βγάζουν πιο καλούς δίσκους. Οι Maiden βγάζουν ότι γουστάρουν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τι γίνεται τριγύρω. Μια από τα ίδια σίγουρα δεν παίζουν, αλλά δεν είναι σε θέση να βγάλουν και αριστουργήματα. Το έκαναν όταν έπρεπε. Αυτό που με απωθεί, είναι η αποθέωση κάθε δίσκου Maiden από τα περιοδικά και οι κολλημένοι οπαδοί. Αλλά τα διαχωρίζω από το συγκρότημα και την μουσική του.
Πολύ θα το ήθελα να με συγκινήσουν και να θυμηθώ τα νιάτα μου
αλλά χαίρομαι που ακόμα μπορούν να δισκογραφούν.
Πολύ περίεργο που οι Ghost δεν έχουν 100 σελίδες θρεντ, τι λέτε να φταίει;