Καλο μηνα! Επειδη ειναι και Maiden περιοδος λογω του φανταστικου Senjutsu, και με αφορμη τα γενεθλια του, εβαλα να ακουσω το No Prayer for the Dying μετα απο καποια χρονια που πρεπει να ειχαν ξανασυναντηθει οι δρομοι μας.
Το No prayer ουσιαστικα ειναι ενα μεταβατικο βημα προς το Fear of the Dark, το οποιο ολοκληρωσε ηχητικη κατευθυνση του, η οποια ειναι αρκετα πιο αμεση σε σχεση με το αριστουργημα που προηγηθηκε (7th). Εχουμε λιγοτερα πληκτρα και synths, πιο μικρες διαρκειες, πιο χυμα ηχο και ο στιχος ειναι λιγοτερο επικος και περισσοτερο πολιτικος ή horror. Ο Βρασιδας της καρδιας μας χρησιμοποιει αρκετα συχνα στο δισκο αυτη την βραχνη ροκαδικη χροια που χρησιμοποιησε παρα πολυ και στο FotD αλλα και στους-πρωτους κυριως- δισκους της solo καριερας του. Οι βασικοι συνθετες του δισκου ειναι ο Αρχηγος και ο Βρασιδας, με μικροτερη συμμετοχη να εχουν ο Μαγουλακιας και ο Ανδριανος. Παμε λιγο track by track:
Στο Tailgunner μας δινουν ενα straight και τιμιο heavy metal κομματι με ωραιες εναλλαγες και ευφανταστες κιθαρες.
Το πασιγνωστο Holy smoke ειναι στην κατηγορια “ευθυμο” οχι το καλυτερο της κατηγοριας, αλλα ουτε και το χειροτερο (ας μην ξεχναμε οτι στον ιδιο δισκο υπαρχει το σχεδον cringe-worthy hooks in you!)
Το επόμενο, No prayer for the dying ειναι ενα απο τα καλυτερα του δισκου, ξεκιναει σαν μπαλαντα και μετα της μεση γινεται της πουτανας, ενας προπομπος και ενος απο τα καλυτερα κομματια της καριερας τους που βρισκεται στο επομενο album και ειναι το επος afraid to shoot strangers.
Τα Public enema number one και fates warning ειναι τιμια μεν, αλλα υπαρχουν πολυ καλυτερα κομματια αναλογου υφους στον διαδοχο δισκο (βλ judas be my guide, fear is the key, childhood’s end κ.α.)
Και φτανουμε στο πιο περιεργο κομματι του δισκου, το Assasin, 100% θεατρικο και ενα απο τα καλυτερα του.
Το Run Silent Run Deep ειναι και αυτο ενα πολυ ωραιο κομματι, στο οποιο δειχνουν να υπαρχουν καποιοι σποροι οι οποιοι μερικα χρονια αργοτερα εξελιχθηκαν στην σκοτεινη ατμοσφαιρα του X-Factor ή του AMoLaD. O Μπρουσαρος εδω στα κουπλε κανει αυτη την γαματη απειλητικη φωνη που λατρευουμε να σημειωθει.
Και φτασαμε στο Hooks in you που θα προτιμουσα να μην υπηρχε, οποτε θα του γυρισω εναν κρυο ωμο που λενε και στο χωριο των Maiden.
Μετα απο αυτο ειναι το παρεξηγημενο, το Bring me your daughter to the slaughter. Απο τα πρωτα κομματια των maiden που ακουσα μικρο και αμουστακο παιδι, μου ειχε κανει φοβερη εντυπωση η εναλλαγη στις φωνες του Bruce, το γαματο ρεφρεν και η θεικη γεφυρα με τα αααα-αααα-αααα-ααα-ααα προς το τελος. Εχει και ωραιο σολο. Νταξει δεν ειναι ουτε επος ουτε υπεργαματο ουτε τιποτα τετοιο, αλλα ειναι ωραιο.
Και φτανουμε στο κομματι που φαινεται σαν να δραπετευσε απο αλλο δισκο του θηριου και να κρυφτηκε μεσα στο NPftD , το Mother russia. Γνησιο τεκνο μιας μακρας σειρας επων της μπαντας (βλ. to tame a land, alexander the great, seventh son of a seventh son κ.α.), ισως το καλυτερο κομματι του δισκου.
Καλό Μήνα 
