Φίλε συγγνώμη, αλλά μάλλον έχεις επιδερμική επαφή με τους Maiden. Το grunge δεν έβλαψε πολύ τις κλασικές metal μπάντες, αρκεί να σκεφτείς ότι το “Fear of the dark” (για μένα το δεύτερο πιο μέτριο άλμπουμ τους) έκανε μεγάλη επιτυχία ή π.χ. ότι οι Metallica έφτασαν στο απώγειο της δημοφιλίας τους εκείνα τα χρόνια.
Η επιλογή του Blaze όντως δεν ήταν και η καλύτερη, αλλά το “X-Factor”, για όσους νιώθουν τη μπάντα και δεν είναι περαστικοί, είναι δισκάρα και το έχει αποδείξει ο χρόνος. Εντωμεταξύ, ο Bruce Dickinson αποδείκνυε πόσο τεράστιος είναι με δύο από τους 10-15 καλύτερους δίσκους της δεκαετίας (“Accident of birth”, “Chemical wedding”). Η επιστροφή ήταν επιβεβλημένη (και του Smith) και από τότε το όνομα Maiden βρίσκεται πάντα στην κορυφή παρά τα χρόνια.
Δεν υπάρχει λάθος χαρτί που “κάηκε”, γιατί ο Dickinson είναι τόσο μεγάλη προσωπικότητα (εντός κι εκτός μουσικής) που μόνος του ανεβάζει επίπεδο την μπάντα. Δε νοείται να υπάρχουν Maiden το 2015 χωρίς αυτόν και γιατί να το συνεχίσουν όντας όλοι κοντά στα 60 (ο McBrain τα έχει ήδη πατήσει); Άλλο 1993, άλλο 2015. Κι ακόμα και το 1993 να είχαν κάνει την “τέλεια” επιλογή αντικαταστάτη, κάποια στιγμή θα επέστρεφε ο Bruce, απλώς γιατί επισκιάζει όλους τους άλλους.
Η ατάκα “Τώρα δεν θα ήταν σε αυτή την κατάσταση αν είχαν παίξει τα χαρτιά τους καλύτερα τότε!” είναι τουλάχιστον εξοργιστική. Δε μπορώ να φανταστώ ότι τώρα κάπου συνεδριάζει ο Steve Harris και ο Smallwood και λένε “μαλακία κάναμε που τον παρακαλέσαμε να γυρίσει το 1999, τώρα εξαρτώμαστε από αυτόν”.
Κι επειδή δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό (βλέποντας το avatar σου), και οι AC/DC έπρεπε να το διαλύσουν όταν φάνηκε ότι ο Malcolm Young δε θα επανέλθει, αλλά από τους AC/DC δεν έχει και κανείς τρελές απαιτήσεις πέρα από το να κάνουν ωραίες συναυλίες, οπότε αρκεί να υπάρχει ο Angus με τη στολή του. Η διαφορά είναι ότι οι Maiden κυκλοφορούν, έστω και σε μικρότερη συχνότητα, δίσκους που έχουν κάτι να πουν κι αυτό δε μπορεί να γίνει χωρίς τον Dickinson. Οι Iron Maiden ΔΕΝ είναι θίασος.
Τέλος πάντων, ας ελπίσουμε ότι πρώτα θα αναρρώσει τελείως ο Bruce και μετά βλέπουμε.
Υπο μια έννοια αν οι Maiden τελειώσουν λόγω αδυναμίας του Bruce απλά αποδεικνύεται [B]πόσο ουσιαστικά αδύναμη μπάντα ήταν που στηριζόταν ολόκληρη σε ένα άτομο,[/B] η ιστορία κάθε μέλους είναι σεβαστή αλλά η ζωή συνεχίζεται και [B]η μουσική και ιστορία μιας μπάντας είναι ή θα έπρεπε να είναι πάνω από οποιοδήποτε πρόσωπο![/B]
Άλλες φορές μπορείς, άλλες δεν θέλεις. Κάθεσαι στην διάβαση και περιμένεις να ανάψει το φανάρι της έμπνευσης. Άλλες φορές δεν σε νοιάζει. Κάποιες φορές οργανώνεις το πάρτυ του εσωτερικού διάλογου και ανυπομονείς να λύσεις τα θέματά σου. Ψάχνεις, βρίσκεις, χάνεσαι και σε όλο αυτό δεν έχεις ποτέ συνταξιδιώτη.
Η μπάντα όμως.
Η μπάντα ? το συγκρότημα ? μπορεί, ακόμα και όταν δεν θέλει καθόλου. Η μπάντα δεν στέκεται στην διάβαση. Βρίσκει τον τρόπο ό,τι και να σημαίνει αυτό. Λασπώνεται από πάνω ως κάτω αν χρειαστεί, ξεκινά το ταξίδι λαθρεπιβατικά. Αυτός ο ανθρώπινος σχηματισμός, είναι αυτό που είναι ή ξεκινά έτσι όπως ξεκινά, ενώνοντας τελείες. Μικρά σημεία που στο τέλος φτάνουν να σχηματίζουν έναν ορίζοντα από προοπτικές.
Αυτό το ποστ προκύπτει μεν από την πρόσφατη ντοκυ-ταινία PJTwenty των Pearl Jam, αλλά δεν είναι για τους ίδιους.
Υποθέτω πως πάντα είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στις καλλιτεχνικές συνεργασίες. Θεωρώ πως μάλλον αυτό δείχνει μια εξαιρετικά και ηθελημένα αφελή κοσμοθεωρία πως χωρίς τις γενικότερες συνεργασίες αυτού του κόσμου τίποτα δεν θα στεκόταν όρθιο και τίποτα δεν θα γινόταν με φαντασία. Πορεύεσαι ως αυτοσχεδιαστικός τύπος και θεωρείς το πάρε-δώσε μεταξύ των ανθρώπων μια αποκαλυπτική διαδικασία, θεωρείς πως σηκώνουμε το βάρος ο ένας του άλλου, σκαρφαλώνουμε ομαδικά εκείνες τις σκάλες που σε πάνε κάπως πιο κοντά σε κάτι ανώτερο. Και καλά να πάθεις.
Στο καλλιτεχνικό σύμπαν, βρίσκω αντανάκλαση όλων αυτών, στα συγκροτήματα. Λίγα είναι αυτά που ξέρω σχετικά με την αστρονομία και θα έκανα μάλλον καλύτερους παραλληλισμούς αν ήξερα περισσότερα αλλά ίσως αρκεστώ στο να σκέφτομαι τα συγκροτήματα σαν πλανήτες συνεχώς σε κίνηση. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, η αρχή του συλλογισμού μου είναι τα επιτυχημένα συγκροτήματα και φυσικά αυτός ο συλλογισμός μάλλον τελειώνει στο ερώτημα, τί θεωρείται επιτυχημένο συγκρότημα. Αλλά θα προτιμήσω να μην το τελειώσω εκεί.
Είναι ένα συγκρότημα αυτό μέσα στο οποίο πρέπει να σταθεί ένας μουσικός όταν πρωτοξεκινά γιατί αλλιώς μόνος του ίσως να είναι απλά αόρατος; Απλά δεν φτάνει; Είναι μοιραίο να συμβεί η ένωση; Η μουσική συμβαίνει ακριβώς λόγω της ένωσης; Είναι τραγουδιστής γιατί αυτό κάνει καλύτερα; Είναι ντράμμερ γιατί δεν είναι αρκετά καλός κιθαρίστας; Πως θα ήταν οι άνθρωποι που απαρτίζουν το αγαπημένο σου συγκρότημα αν δεν είχαν βρεθεί ποτέ μέσα σε αυτό; Ο frontman είναι αυτός που ακονίζει την κόψη του συγκροτήματος;
Η μουσική είναι το ένα είδος τέχνης που μοιάζει πολλές φορές να μηδενίζει την απόσταση μεταξύ της ανθρώπινης ακρότητας και του ίδιου του ανθρώπου. Δεν περπατάς όλη μέρα ουρλιάζοντας όπως ουρλιάζεις όταν ακούς το αγαπημένο σου κομμάτι. Όμως το να ουρλιάζεις, να κλείνεις τα μάτια, να βουρκώνεις, να οργίζεσαι, να χοροπηδάς σαν πίθηκος, είναι πράγματα που σου δίνουν ευχαρίστηση. Κι όμως δεν τα κάνεις κάθε μέρα. Θα ήθελες.
Θα ήθελες αυτή την ειλικρίνεια της στιγμής.
Το συγκρότημα είναι το σύνολο αυτό για το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο να φέρει αυτού του είδους το τελικό αποτέλεσμα. Υπάρχει η σύγκρουση, οι διαφορετικές ανησυχίες, οι διαφορετικές αδυναμίες, οι διαφορετικές δυνάμεις, οι ισορροπίες, τα όρια, το υπερβολικό, οι απαιτήσεις και το πως να διαχειριστείς αυτές. Το ίδιο όνειρο που ονειρεύτηκε μια ομάδα ανθρώπων αλλά στην πορεία φαίνεται ότι το τέλος του ή η πορεία του είναι διαφορετική. Γι?αυτό τον λόγο όταν ακούω την μουσική ενός συγκροτήματος να επικοινωνεί με επιτυχημένο τρόπο κάποια αλήθεια, ενθουσιάζομαι.
Ένα μουσικό σχήμα αποκαλύπτει πολλά για την ανθρώπινη κατάσταση. Σίγουρα, η μουσική είναι το ρεύμα που τροφοδοτεί την λειτουργία της μηχανής, αλλά η μηχανή ? ο άνθρωπος ? άλλες φορές λειτουργεί ομαλά και πολλές φορές όχι.
Και ποιά η ανθρώπινη κατάσταση; Χιλιάδες άνθρωποι κάτω από μία σκηνή. Χιλιάδες ιδρωμένοι άνθρωποι, καλωδιωμένοι, συνδεδεμένοι με μια και μοναδική μπάντα που βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Χιλιάδες πεινασμένοι για αλήθεια μάλλον, έτοιμοι να χώσουν έναν καθρέφτη μπροστά στον χειρότερο και καλύτερο εαυτό τους. Χιλιάδες φωνές να συνοδεύουν μια μελωδία, χιλιάδες διαφορετικές φωνές, χιλιάδες διαφορετικοί άνθρωποι να φωνάζουν την κατάστασή τους.
Στον κόσμο μου θα ήθελα οι άνθρωποι να λειτουργούσαν σε «μπάντες». Θα ήθελα πολύ να προσπαθούσαν περισσότερο ο ένας για τον άλλον. Γι?αυτό και ίσως θαυμάζω πάρα πολύ το έργο που παράγει μια μπάντα. Δεν λέω πως είναι πάντα αξιοθαύμαστο έργο. Αλλά όταν είναι, μπορεί να γίνει σαρωτικό.
Σκαρφαλώνεις λοιπόν για να αγγίξεις κάτι που υποθέτεις ότι σε φέρνει πιο κοντά σε κάτι πιο θεϊκό, σε κάτι άλλο από αυτό που έχεις, σε κάτι άλλο από αυτό που νιώθεις, ρισκάροντας το μοναδικό πράγμα από το οποίο κρατιέσαι. Σκαρφαλώνεις εκείνο το βράχο και ρίχνοντας το μοναδικό βλέμμα πίσω σου βλέπεις ότι έχεις συνταξιδιώτες. Μια μπάντα από μόνοι τους.
Μπορεί να έχεις σχέση με την ειδικότητα, όμως δεν έχεις σχέση με τον συγκεκριμένο ασθενή. Οπότε, με το συμπάθειο και χωρίς καν να σε ξέρω, νομίζω ότι λες βλακείες. Τι “αν” και “αν” και “αν” μωρέ; Βγήκε μια ανακοίνωση που λέει ότι ο Μπρους έχει καρκίνο με πολύ καλή πρόγνωση. Ξέρεις ότι υπάρχουν καρκίνοι στη γλώσσα με πολύ καλή πρόγνωση. Φυσικά και υπάρχουν μόνο ακτινοβολίες ως προτεινόμενες θεραπείες. Ειδικότερα μιλώντας για τον συγκεκριμένο άνθρωπο που είναι υπολογιστής, προφανώς οι γιατροί στων οποίων τα χέρια άφησε την υγεία του ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους.
Ας μείνουμε σε όσα ξέρουμε λοιπόν και όχι σε όσα υποθέτουμε. Οτιδήποτε άλλο εκτός αυτών που ξέρουμε είναι γενικολογίες.
Μιλάμε για τον καρκίνο, αλλά μιλάμε και για τον Bruce Dickinson, έναν προσγειωμένο άνθρωπο που κάνει τέλεια ό,τι βάλει στόχο. Γνώμη μου είναι ότι ο Μπρους γνωρίζει ακριβώς τι του συμβαίνει και δε χρειάζεται καμία ανακοίνωση για να του ανεβάσει την ψυχολογία.
Όλοι έχουμε μεσάνυχτα, εσύ κι εγώ μαύρα, ο thevoid που είναι γιατρός γκρι. Αν είναι ιάσιμο, ο Μπρους θα γίνει καλά.
Τι πίνεις; Δεν υπάρχουν Iron Maiden χωρίς τον Dickinson. Δεν υπάρχουν Motorhead χωρίς τον Lemmy. Δεν υπάρχουν Metallica χωρίς τον Jaymz. Ποια ιστορία των Maiden να είναι πάνω από οποιοδήποτε πρόσωπο ρε; Δηλαδή, άμα πάθει τίποτα ο Harris, υπάρχουν Maiden; Όχι. Άμα πάθει τίποτα ο Μπρους; Όχι. Οι AC/DC που αναφέρθηκαν είναι κουτσό άλογο αυτή τη στιγμή, μιας και ο εγκέφαλός τους είναι, δυστυχώς για τον ίδιο, στα pits.
Καταρχήν ο Bruce παράτησε τη μπάντα τότε έτσι, μη το ξεχνάμε! Ο Steve αναγκαστικα τον πήρε πίσω γιατί τα σκάτωσε με τον ακατάλληλο αντικαταστάτη του και με λάθος άλμπουμ, πρόκειται για συνεργασία συμφέροντος και από τις δύο πλευρές. Είμαι οπαδός μπάντας και όχι συγκεκριμένων ατόμων. Όποιος σταμάτησε να ακούει μια μπάντα επειδή αποχώρησε κάποιο μέλος δεν ήταν ποτέ πραγματικός οπαδός της μπάντας και της μουσικής της.
Αναγνωρίζω ως οπαδός που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και δεν ονειροβατεί, το γεγονός ότι για διάφορους λόγους κάποια μέλη μπορεί να αποχωρήσουν. Αν οι αντικαταστάτες είναι κατάλληλοι και η μουσική συνεχίσει να είναι καλή δεν υπάρχει πρόβλημα. Ουδείς αναντικατάστατος (εξαιρούνται όπως είπα ήδη προσωποπαγείς μπάντες όπως πχ οι Motorhead)!
Οι AC/DC έχασαν τον Bon Scott και τότε κανείς δεν πίστευε ότι θα συνέχιζαν αλλά επέλεξαν σωστό αντικαταστάτη και προχώρησαν απολύτως επιτυχημένα μέχρι σήμερα. Ο Malcolm μπορεί να ήταν σημαντικός για τη μπάντα αλλά εσωτερικά όχι σε δημόσιο επίπεδο, χωρίς Angus ας πούμε που είναι η δημόσια εικόνα της μπάντας όντως δεν θα μπορούσαν μάλλον να συνεχίσουν.
Πλέον οι Maiden είναι μεγάλοι και έτσι κι αλλιώς δεν έχουν και πολλά χρόνια επαγγελματικά μπροστά τους αλλά τότε μια χαρά μπορούσαν και έπρεπε να τον είχαν αντικαταστήσει.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγοντσι κυνικά αλλά μπάντες τέτοιου επιπέδου είναι ολόκληρες επιχειρήσεις πλέον και έτσι λειτουργούν, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά οπαδικός ρομαντισμός.
Ευτυχώς που ο Plant έχει μερίδιο από τα δικαιώματα του ονόματος των Led Zeppelin και δε ζήσαμε το ξεφτιλίκι που οργάνωναν ο Page και ο Jones.
Δεν είναι κυνικό μόνο αυτό που λες για τα συγκροτήματα-επιχειρήσεις. Φυσικά έχουν και business side τα συγκροτήματα, με το avatar σου να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα . Κυνικό είναι το να μπορείς να παραδεχτείς ότι Maiden χωρίς Dickinson, γιοκ. Τέλος.
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πού κολλάει το 1993 στην όλη υπόθεση. Εκτός αν ο φίλος aris2 μας τρολλάρει κι εγώ κάθομαι και απαντάω σοβαρά σα βλάκας. Ναι, μόνος του έφυγε ο Dickinson το 1993 και καλά έκανε αφού δεν τον εξέφραζε η μουσική των Maiden εκείνη την εποχή και επίσης καλά έκαναν και προχώρησαν σε αντικατάσταση οι υπόλοιποι. Και το “X-Factor” είναι ανώτερο από το “Fear of the dark”. Όλα καλά ως εδώ.
Δηλαδή αν είχαν πάρει τον Kiske ή τον Matos (π.χ.), υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι δε θα επέστρεφε ο Dickinson τελικά; Δεν είναι μόνο θέμα φωνής, είναι και θέμα προσωπικότητας, είναι το όλο πακέτο. Κι εκεί μόνο ένας συγκρινόταν με τον Bruce κι αυτός ο ένας δε ζει πια.
Επίσης, υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ του “ουδείς αναντικατάστατος” και του να ξεφτιλίσεις ένα όνομα. Το κάθε συγκρότημα δεν είναι κάτι “άϋλο”, απαρτίζεται από μουσικούς.
Δηλαδή μπορεί τώρα που πέθαναν όλοι οι original Ramones, να βγει ο Marky Ramone και να πει ότι θα περιοδεύει και θα δισκογραφεί ως Ramones, γιατί και-καλά η μουσική ζει για πάντα;
Μπορεί σε 20 χρόνια να έχουμε το γιο του Steve Harris και το γιο του Dickinson κλπ, και να λέγονται Iron Maiden;
Πέρα από τις προσωποπαγείς μπάντες όπου είναι αυτονόητο, οι περισσότεροι μουσικοί δεν είναι αναντικατάστατοι, αλλά υπάρχει και ένα όριο στο τι ποσοστό γνήσιων μελών έχει το “ηθικό” δικαίωμα να συνεχίζει την ύπαρξη ενός ονόματος. Και η κάθε περίπτωση διαφέρει και νομίζω ότι κρίνεται διαισθητικά από τους οπαδούς.
Οι Queen και οι Led Zeppelin δεν άλλαξαν ούτε ένα μέλος στην “κανονική” ζωή τους. Άρα, ούτε οι May/Taylor μπορούν να συνεχίζουν ως Queen, ούτε οι Page/Jones ως Led Zeppelin.
Από την άλλη, οι Deep Purple έχουν αλλάξει καμία δεκαπενταριά μέλη, ήδη από τη δεκαετία του 70. Οπότε εγώ προσωπικά δέχομαι (και γουστάρω πολύ) τους Deep Purple του 2015.
Οι Maiden έκαναν πολλές αλλαγές στην αρχή, αλλά πλέον έχουν σταθεροποιηθεί σε κάτι που ταυτίζεται κι ο οπαδός. Πέρα από τον Steve Harris που έχει το απόλυτο δικαίωμα, αλλά και τον Dickinson που είναι-ο-Dickinson (τελεία και πάυλα), εγώ δε θα ήθελα να τους δω ούτε χωρίς τον Murray. Η υστεροφημία είναι μεγάλο πράγμα.
Δεν διαφωνώ με το σκεπτικό σου φίλε Αχιλλέα αλλά όπως αναφέρεις και εσύ (με το παράδειγμα των Deep Purple τους οποίους αποδέχεσαι και κατόπιν τόσων αλλαγών) εν τέλει νομίζω ότι έχει να κάνει με σωστή επιλογή του όποιου αντικαταστάτη αλλά και εν τέλει με τις προσωπικές προτιμήσεις του κάθε οπαδού και του πόσου δεκτικός είναι σε αλλαγές.
Προφανώς και ο Bruce είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τους Maiden αλλά αν τότε είχαν βρεί το σωστό αντικαταστάτη σε φωνή αλλά και σε προσωπικότητα τότε ίσως δεν θα χρειαζόταν να ζητήσουν του Bruce να επιστρέψει. Γιατί επέστρεψε; Γιατί η μπάντα δεν βρήκε κατάλληλο αντικαταστάτη.
Οι οπαδοί δικαιολογημένα ως ένα σημείο τουλάχιστον ταυτίζονται με κάποια μέλη, συνήθως κυρίως με τον τραγουδιστή για ευνόητους λόγους. Έχουμε δει και περιπτώσεις που οι οπαδοί αποδέχτηκαν τον αντικαταστάτη γιατί ταίριαζε με την μπάντα και το ύφος της (ήδη αναφέρθηκα στους AC/DC που είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα).
Οι Nightwish πχ περάσαν από φοβερές συμπληγάδες μετά την απόλυση της Tarja, επέλεξαν λάθος τραγουδίστρια την οποία μεγάλο μέρος οπαδών ποτέ δεν αποδέχτηκε καθότι αυτή δεν μπορούσε να συγκριθεί με την προκατοχό της σε τίποτα. Μόλις όμως ανέλαβε η Floor τα πράγματα άλλαξαν άμεσα! Οι οπαδοί την απδέχτηκαν με ανοικτές αγκάλες! Γιατί; Γιατί απλά ήταν η σωστή επιλογή.
Όλα εν τέλει έχουν να κάνουν με το πως θα χειριστεί μια μπάντα μια κατάσταση και αν θα κάνει ή όχι τις σωστές επιλογές. Για τους Maiden πλέον αυτό βέβαια δεν ισχύει, είναι αργά.
Συμφωνώ απόλυτα με τα περί υστεροφημίας που αναφέρεις αλλά καλώς ή κακώς (σίγουρα κακώς σε κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις) πολλές μπάντες δεν ενδιαφέρονται γι’αυτή και προτιμούν να συνεχίζουν ξευτιλίζοντας το όνομα και την ιστορία τους απ’ το να αποχωρήσουν με αξιοπρέπεια (πχ Queen).
Δεν υπάρχει κατάλληλος αντικαταστάτης του Bruce Dickinson στους Iron Maiden. Παρομοίως, δεν υπάρχει κατάλληλος αντικαταστάτης του Ozzy Osbourne στους Black Sabbath. Έφυγε ο Ozzy, πήρανε τον τιτάνιο Dio. Και; Έγιναν άλλο συγκρότημα. Black Sabbath = με Ozzy.
Οι AC/DC έγιναν τόσο διάσημοι όσο είναι σήμερα μετά τον θάνατο του Bon Scott. Όταν πέθανε ο Bon, ο Angus ήταν 25 ετών. Σιγά μη τα παρατούσαν, εννοείται ότι θα έβρισκαν άλλον. Έβγαλαν το Back In Black, το οποίο έγινε ένας από τους πιο εμπορικούς δίσκους όλων των εποχών και τα υπόλοιπα είναι νά 'χαμε να λέγαμε.
Σωστή επιλογή μπορεί να ήταν, όμως τα μεγέθη Nightwish και Iron Maiden δεν επιδέχονται καμίας σύγκρισης.
Έλα ρε aris2 τώρα, μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές του heavy metal, για τι αντικαταστάσεις μας λες; Κάποιοι απλώς είναι αναντικατάστατοι.
Με τετοιες ικανοτητες στην συνθεση που εχουν επιδειξει οι μειντεν απο το virtual μεχρι σημερα, ολα τα μελη ειναι αναντικαταστατα (ενταξει εκτος του gers). Ενας να φυγει και να μην εχουμε πλεον τους μειντεν με τους οποιους μεγαλωσαμε σαν παρηγορια, θα φανει το ποσο για ντοματες ειναι. Ειδικα αν αυτος ειναι ο dickinson.
Αντιλαμβάνομαι τι λες απλά προσωπικά δεν θεοποιώ κανέναν και δεν πιστεύω στη λογική του αναντικατάστατου εκτός των προσωποπαγών γκρούπ.
Βασικά ο λόγος άρνησης αποδοχής αντικαταστάτη είναι αυτός που λέει ο Vangelis αποπάνω, ότι μεγαλώσαν με Maiden και άρα με Bruce, περισσότερο συνσισθηματικός είναι ο λόγος παρά οτιδήποτε άλλο.
Τον καλύτερο να είχαν βρει σαν αντικαταστάτη, οι παλαιότεροι ειδικά οπαδοί δεν θα τον δεχόντουσαν και πάλι!
Στην μετά Virtual XI πορεία, ο Gers έχει βάλει το χεράκι του σε ουκ ολίγα διαμάντια, όπως Ghost of the Navigator, The Mercenary, Dream of Mirrors, Montsegur, Dance of Death, The Legacy, The Talisman… Οπότε το “δε θα λείψει” μάλλον κακεντρεχές μου ακούγεται.
Όσον αφορά την αντικατάσταση, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Αν και το X-Factor είναι μεγάλος δίσκος, ο Bailey δεν ήταν για τα παλιά. Σε περίπτωση που διαλέξουν κάποιον που μπορεί να τραγουδάει τα παλιά και βγάλουν δισκάρα δε νομίζω ότι θα παραπονεθεί κανείς.
Βέβαια, σημασία έχει να γίνει ο Bruce καλά, και όλα τα άλλα ας μείνουν απλές υποθέσεις…
Και μην ξεχνάς απο Fear of The Dark τραγούδια όπως Be quick or be dead και το (αγαπημένο) Wasting Love. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι πολύ υποτιμημένος κιθαρίστας αν και στα live αναλώνεται σε poserιές τύπου πετάω τη κιθάρα κλπ, αλλά σε τραγούδια που γράφτηκαν πριν την επιστροφή του Adrian (δηλαδή με 2 κιθάρες) δεν υπάρχουν και πολλά να κάνει.
Πριν από λίγα λεπτά, είχαμε επίσημη ανακοίνωση, σχετικά με την πορεία της υγείας του Bruce Dickinson.
Στο επίσημο page των Iron Maiden στο Facebook, ο manager του συγκροτήματος Rod Smallwood, είπε τα εξής:
"Ο Bruce μου ζήτησε να σας ευχαριστήσω όλους για την τεράστια στήριξη και τις καλές ευχές σας. Έχει συγκινηθεί απίστευτα και ενθαρρύνεται από τη γνήσια και τρυφερή ανταπόκριση της παγκόσμιας οικογένειας των Iron Maiden fans.
Η θεραπεία με ακτίνες είναι συσσωρευτική, και συνεχίζει να αναπτύσσεται στο σώμα για περίπου τρεις εβδομάδες μετά, οπότε αν και ο Bruce ολοκλήρωσε το στάδιο θεραπείας των επτά εβδομάδων, έχει μια μακρά περίοδο σημαντικού πόνου και δυσφορίας. Ο ίδιος ευτυχώς αρχίζει πλέον να ανακτά τις δυνάμεις του, ο πόνος θα συνεχίσει να καταλαγιάζει και το πρήξιμο θα μειωθεί στους επόμενους 2 μήνες, όταν και θα μπορέσει να κάνει μια εξέταση MRI. Μόνο τότε θα έχουμε πλήρη επιβεβαίωση ότι ο καρκίνος έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Ωστόσο η πρόγνωση συνεχίζει να είναι πολύ καλή και όλοι είναι αισιόδοξοι για την πλήρη αποκατάσταση του. Μετά την σάρωση της εξέτασης, θα σας ενημερώσουμε για τα αποτελέσματα με επίσημο update στην ιστοσελίδα μας την κατάλληλη στιγμή, πιθανότατα στα τέλη Μαΐου.
Μετά από αυτό, θα χρειαστούν μερικοί μήνες για τον Bruce για να επιστρέψει στην πλήρη φυσική του κατάσταση. Φυσικά η υπόλοιπη μπάντα είναι άκρως υποστηρικτική. και τα σχέδια των Maiden θα προσδιοριστούν από την πρόοδο του Bruce.
Παρακαλούμε συνεχίστε τις θετικές σας σκέψεις. Εκτιμούνται πάρα πολύ.
