Και ΓέΝΙΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ (στονεράδων) :!:
Γαμώ τα κομμάτια και τα δύο btw,
ΤΕΛΙΚΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΓΑΜΑΝΕ ΟΤΙ ΒΡΕΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥς
Το Brave είναι το καλύτερο από τα reunion και για μένα άνετα στα 3 καλύτερα τους ever.Το Dance
μαμάει αλλά είναι τόσο φόλα η παραγωγή που χάνει.Κρίμα πραγματικά γιατί λίγοι 50 άριδες μπορούν να γράψουν κομμάτια σαν τα montsugar paschendale το ομώνυμο και το εκπληκτικό journeyman
Amen to that!
Desert Plains και Heading Out To The Highway ειναι αμφοτερα κομματαρες, δεν αντιλεγω. Θα σου απαντησω ομως οτι και τα 10 κομματια του Brave New World ειναι με ανεση καλυτερα και απο τα 2. Νομιζω δεν εχει καν νοημα να παραθεσω κομματια και απο τους υπολοιπους 3 δισκους.
Βασικα αυτο.
Θα τις παραγγείλω τις μπατονέτες ρε.
Αλλά θα τις στείλω σε σας, να τις χρησιμοποιήσετε για prostate stimulation.
(Για το θεό, όχι στ’ αυτιά. Χαμένες θα πάνε)
Ο άλλος συνέκρινε “μούφες” albums 1981 και 2010, τι ωραία που περνάτε ρε μαλάκες σε αυτό το θρεντ :!:
Ναι παρε εδω κομματαρες απο το καλυτερο αλμπουμ μετα το ριγιουνιον και διαδοχο του 7th son. Χεβυ μεταλ λεει. Γελαν και τα ταβανια. Και το angel and the gambler να ηταν σ’αυτο το αλμπουμ, progressive επος θα το χαρακτηριζατε.
κατουραει δισκογραφιες Lacuna coil. Σοβαρα τωρα, το No prayer εχει 10 φορες καλυτερα ριφ.
Κατι παραπανω ξερεις μπραβο, δεν ειναι ντροπη
Σίγκμουντ μου εσύ
οχι , απλη λογικη
Οι Έλληνες ψήφισαν τα καλύτερα metal άλμπουμ για τα '90s.
Στο νούμερο 6, Fear of the Dark.
Να τα πούμε;
Αφού δεν ψηφίστηκε το Virtual γιατι έχει μέσα το Clansman πάλι καλά.
Μιας και έκανες την αρχή… Ναι, αλλά ΓΙΑΤΙ; Ποιοι είναι αυτοί οι Έλληνες; Μπορώ να έχω ονόματα;
Disclaimer: Νο1 αγαπημένη μου μπάντα ε!
Εδώ βγάλανε το Καμπόϊς Φρομ Χελ πάνω από το Βούλγκαρ.
Ναι αλλά δεν ανοίγετε thread ξεχωριστό για το άρθρο, να κράξουμε ελεύθερα…
Να παρασημοφορηθουν οι δυο που ψηφισαν Dance of Death
Προσωπικα δεν μου φαινεται καθολου παραξενο αυτο. Μιλαμε για δισκαρα που εβαλε πολυ κοσμο μεσα σε αυτη την μουσικη, αυτο και το Black Album των Metallica ειναι οι 2 δισκοι που εχουν το μεγαλυτερο μεριδιο για το γεγονος οτι πολλοι πιτσιρικαδες τοτε αρχισαν να ακουνε metal. Εχει τα κομματια κραχτες Fear Of The Dark και Afraid To Shoot Strangers, εχει το πωρωτικο Be Quick or Be Dead, εχει την μπαλαντα Wasting Love για να προσκαλεσει και τους “απ’εξω” στην ολη φαση, εχει κομμματαρες οπως τα Fear Is the Key, Childhood’s End, The Fugitive και Judas Be My Guide… Ναι δεν ειναι στο ιδιο επιπεδο με τους πρωτους 7 δισκους της μπαντας, εχει καποια filler αλλα ειναι κατα πολυ ανωτερο του No Prayer For The Dying και παρα την φυγη του Dickinson μετα την περιοδεια, εδωσε δυναμικη και δημοτικοτητα στην μπαντα στα δυσκολα στην συνεχεια τους 90’s.
Οποτε δεν θεωρω καθολου παραλογη την επιλογη του δισκου στα καλυτερα των 90’s, το “καλυτερα” μην ξεχναμε πως συνηθως ειναι συνωνυμο με το “αγαπημενα” και “αυτα που σε σημαδεψαν”…
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα στην πρώτη παράγραφό σου, πλην της λέξης “δισκάρα” και της πολύ γενικευμένης σύγκρισης ότι δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τους πρώτους δίσκους της μπάντας. Άποψή μου είναι ότι είναι ένας μετριότατος δίσκος με 2 πολύ καλά, ιστορικά (για τους λόγους που ανέφερες) και σούπερ συναυλιακά κομμάτια (σημείωση ότι και εγώ “μεγάλωσα” με αυτόν το δίσκο, δεν είμαι κάποιος που τον έχει ακούσει ευκαιριακά). Ειδικά σε επίπεδο maidenικού “τσαμπουκά”/πάθους είναι πολύ άτονος και άχρωμος…
Όσον αφορά την τελευταία σου πρόταση, και πάλι συμφωνώ (και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτό που περιγράφεις) αλλά στην ουσία αυτό κριτικάρω με το αρχικό post μου: Την ανικανότητα, [U]για άλλη μια φορά[/U], να ξεχωρίσουμε το “μεγαλώσαμε μαζί με αυτόν/τον αγαπάμε/αγαπάμε τη μπάντα άρα τον ψηφίζουμε” δίσκο από το “καλύτερος”.
Νομίζω ότι μη εμπαθείς fans θα έπρεπε να παραδεχθούν ότι, ειδικά σε λίστες με τόσο μικρό εύρος (top 10, top 20) των 90s (μιας δεκαετίας καλής για το metal), δεν χωράνε albums των Maiden. Τι να κάνουμε δηλαδή τώρα;