Εδώ δεν μου αρεσει το Master εκεί κολλάς?
Το Master of the Rings? Ούτε εμένα μου αρέσει.
Για το δίσκο των Black Sabbath μιλάει, το Master Of Reality.
1 Like
Μιταλικα
Δυστυχώς μιλάει για το Master Of Puppets 
.
2 Likes
Justice justice justice …τώρα που βγαίνει επανακυκλοφορια το θέλωωωω ω
Edit αγαπώ kirk στο unboxing
2 Likes
2 Likes
Μήπως λέει για το Master of Disguise? 3,3 έχει στο IMDB, λογικό ακούγεται να μην του αρέσει…
1 Like
Ένα δικό μου τοπ-5, καθαρά υποκειμενικό και βασιζόμενο σε προσωπικά βιώματα κλπ και χωρίς καμιά διάθεση “αντικειμενικής” αξιολόγησης των δίσκων.
- Somewhere in Time
- A Matter of Life and Death
- Piece of Mind/Powerslave [cheating αλλα δε μπορώ να διαλέξω, μου ακούγονται ισάξια]
- Νο Prayer for the Dying [κυρίως για τη χροιά του Dickinson]
- Killers
4 Likes
ας δώσουμε ένα τοπ5 λοιπόν, καθαρά υποκειμενικά
somewhere in time (με διαφορά ο καλύτερος)
iron maiden (έπος, δίψα, καύλα, street και πανκ attitude)
powerslave (μόνο τα δυο τελευταία τραγούδια να είχε, θα αρκούσε)
piece of mind (απλησίαστος dickinson, εκεί τερμάτισε το θέμα πόσο ψηλά μπορεί να πάει και άρχισε να τονίζει τα θεατρικά στοιχεία)
πέμπτο θα άξιζε το xfactor για τους λόγους που ανέφερε ο ixnay, ειδικά αν τραγουδούσε εκεί ο dickinson. αλλά λόγω προσωπικών βιωμάτων (από τις πρώτες κασσέτες μου) θα βάλω number of the beast (άνισο, με μέτρια κατά τη γνώμη μου κομμάτια αλλά και φοβερές κορυφές)
Τοπ 5/bottom 5, υποκειμενικό και επίσης βασισμένο σε προσωπικές στιγμές και αναμνήσεις
1. Powerslave -έχει το αγαπημένο μου κομμάτι maiden ever, το ομότιτλο + το Rime + τα 2 εναρκτήρια οκ + τα υπόλοιπα 4 που είναι καθαρό ανόθευτο βρετανικό ατσάλι + ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα δίσκου γενικότερα στην μουσική + αυτό που θα έδινα σε κάποιον που θα μου έλεγε ‘‘θέλω να ακούσω NWOBHM’’ όπως μου το έδωσαν και εμένα όταν ήθελα να ακούσω maiden πρώτη φορά
2. Seventh son - είναι συνθετικά το peak τους όσο και εκτελεστικά, όλα μέχρι τότε συνέκλιναν για να φτάσουν σε αυτό, πιο άριστο στα πάντα του από το Powerslave αλλά το ρίχνω λίγο γιατί το άλλο είναι συναισθηματικό το ζήτημα
(funny story entering here, θα την πω όπως και να έχει γιατί θέλω να πάει 17.15 για να φύγω από το γραφείο και τον ψιλό-παίζω 
: Λοιπόν τον δίσκο τον αγόρασα το 2002 πρώτη φορά, όντας φοιτητής Αθήνα στα πρώτα μου και όντας ακροατής metal πολύ λίγο καιρό ήδη -οπότε εκείνη την εποχή η φάση ήταν μόνο κλασσικοί δίσκοι κτλ… αγοράζω Παρασκευή μεσημέρι από Metropolis Ομόνοιας -RIP- και το ίδιο βράδυ ταξίδευα Κρήτη για Χριστούγεννα, συμπτωματικά με τον πατέρα μου μαζί οπότε είχαμε και καμπίνα -yeiii-…αγοράζω μεσημέρι δίσκο, στο γυρισμό για σπίτι το νέο Hammer -οκ 18 χρονών από επαρχεία τότε, ήταν ευαγγέλιο για αρκετό καιρό, τουλάχιστον στο να διαβάζω νέα και αφιερώματα στην προ-ιντερνετ εποχή - + νέον τεύχος περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ -νταξ αυτό μέχρι και πριν μερικά χρόνια που κυκλοφορούσε ακόμα ήταν διαχρονικά η αγαπημένη μου στιγμή με περιοδικά- και γυρνάω σπίτι, με την λογική ότι θα φτιάξω βαλίτσα και μετά καπάκι πλοίο… οπότε παίρνω μαζί δίσκο με discman + νέο Hammer στη ζελατίνα και οραματίζομαι νέο δίσκο Maiden από τον οποίο ήξερα μόνο το evil that men do τότε μαζί με νέο hammer + ΣΙΝΕΜΑ και καμπινάρα = απόλυτη ονείρωξη… φτάνουμε πλοίο, αράζω κτλ, τρώμε κτλ -γιατί προφανώς όταν ταξιδεύεις με γονείς σε πάνε εστιατόριο-, χαζεύω πάνω κάτω μαγαζιά κτλ και αργά, κατά 12 πάμε ύπνο ΚΑΙ ΩΠ ΗΡΘΕ Η ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ. Αγωνία στο Θεό, πόρωση, ξαπλάρω, ανοίγω Hammer, ανοίγω ΣΙΝΕΜΑ, δε με κρατάει τίποτα, σκάω δισκάκι σε discman, ακουστικά διαπασών και ξεκινά το Moonchild τα seven deadly sins κτλ και…μπαταρία οφ
Είμαι να πάθω εγκεφαλικό, ξεφυσάω και φυσάω, κάνω πάνω κάτω πάνω κάτω σαν μαλακισμένο, ο πατέρας μου δίπλα ξυπνάει και μου λέει με μια απόγνωση κάτι τύπου ‘‘οκ πέσε κοιμήσου ή διάβασε τα περιοδικά σου μα σε 6 ώρες φτάνουμε’’, εγώ σαν μαλακισμένο still να έχω πάθει πανικό (ήμουν παντελώς γτπ σαν 18χρονο) οπότε σηκώνεται ο άνθρωπος, ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ: Out of the blue βγάζει το σωσίβιο
πάνω από την ντουλάπα της καμπίνας, το κατεβάζει κάτω, το ανοίγει, βγάζει τον φακό-πυξίδα που έχει στο κέντρο κάθε σωσίβιο, τον ανοίγει, βγάζει 2 μπαταρίες ΑΑΑ που ήθελα -ούτε καν ήξερα ότι υπήρχε σωσίβιο εκεί-, μου τις δίνει και μου λέει κάτι του τύπου να κάνω ησυχία και να ελπίζω να μην βουλιάξουμε και μόλις τελειώσω τις μπαταρίες στη θέση τους…
Οπότε το Seventh Son το άκουσα υπό γαμώ τις συνθήκες και τουλάχιστον 3 φορές εκείνο το βράδυ… προφανώς και βούτηξα τον φακό-πυξίδα μετά, γαμούσε, τον έχω ακόμα.-
αυτά)
3. Somewhere in time - έχει ίσως τον καλύτερο ήχο metal δίσκου των 80ς + το πιο σκοτεινό ριφ maiden μάλλον so far (sea of madness) + βασικά αυτό, 8 κομμάτια άψογα με ήχο που δεν βρίσκεις ανάλογο εκείνη τη περίοδο
4. Iron Maiden - είναι Punk με στοιχεία NWOBHM aka Victory
5. Piece of mind - Tame a land.- αγνό βρετανικό ατσάλι όλος ο δίσκος.-
bottom 5
- Book of Souls/Final Frontier - τους έδωσα μια δυo ακροάσεις πριν κάμποσες μέρες μπας και ήμουν biased από τότε που τα πρωτοάκουσα, δεν βρίσκω μισό δευτερόλεπτο ενδιαφέροντος σε κανένα κομμάτι
- Virtual X - μόνο το Clansam, δεν ακούγεται κανένα άλλο κομμάτι
- Χ - Factor - μου αρέσουν σχετικά τα 2 πρώτα, μετά δεν μπορώ να ακούσω μέχρι τη μέση κανένα κομμάτι και είναι άλλα 8
- No prayer - Έχει καλές ιδέες ακόμα και στα πιο μέτρια κομμάτια (το Βringing your daughter παραμένει από τα αγαπημένα μου maiden κομμάτια), πάνω κάτω όμως δεν ξεχωρίζει κάτι στο σύνολο ενώ ακόμα και τα καλά του κομμάτια δεν νομίζω πως γίνονται αρεστά εύκολα σε κάποιον random
- Fear of the Dark - αν είχε 7-8 κομμάτια αντί 12, ίσως να μην το έβαζα καν μιας και τα 5 (ομότιτλο-wasting love-afraid-be quick-judas my guide) είναι μια χαρά κομμάτια, τώρα όμως 5 είναι λίγα στο overall της μετριότητας που κινούνται τα υπόλοιπα
αυτά
11 Likes
Για αυτό να μη λέει μόνο
1 Like
-
Powerslave. Γουωωωωωωωωωχιχιχι και πουτάνα όλα. Το καλύτερο άσμα Maiden, σκοτεινή, μυστικιστική ατμόσφαιρα (καντάρια ατμόσφαιρα), υπερσολάρα, μια τελειότητα. Η γνωριμία με την μπάντα ήταν αυτό το κομμάτι (Live After Death έκδοση και δεν βάζω αυτό εδώ για να μην το ξεχειλώσω). Ο δίσκος συνεχίζει στο Rime of the Ancient Mariner και τι να πεις. Μου λένε για ατμόσφαιρες στο X-Factor πχ και δεν ξέρω τι να απαντήσω όταν υπάρχει το κόψιμο σε αυτό το έπος. Ο υπόλοιπος δίσκος κάνει ένα πιτσιρίκι να χαζεύει το εξώφυλλο / εσώφυλλο ΜΕΡΕΣ, να κολλάει με Aces High, 2 Minutes και γενικά, πιάσαμε κορυφή. Δεν είναι όλο τούμπανο τούμπανο είπαμε. Αλλά δεν ζυγίζουμε πατάτες έχουμε ξαναπεί επίσης.
-
Somewhere in Time. Πρώτος “καινούργιος δίσκος” Μέηντεν στην οικογένεια/σόι, προσδοκίες και φανμποϊσμός στον θεό, εγώ παρακολουθώ εκστασιασμένος αδερφό και ξάδερφο να ζουν το όνειρο, το εξώφυλλο είναι ακόμα πιο κολληματικό (“βρήκες την υπογραφή του σχεδιαστή πού είναι;”) και μέσα υπάρχουν ύμνοι ύμνων. Βασικά μέσα δεν υπάρχει κάτι που να το πεις καν “σκέτο καλό”. Caught, Alexander, Wasted, Heaven Can Wait (πείτε ότι θέλετε, αυτό το γουω ωω, ΔΕΝ ξεπερνιέται), Loneliness, τι να αφήσεις απέξω; Κάποτε έλεγα Ντέζα Βου, το έβαζα να το ακούσω και με μούτζωνα. Συνθια (“συνθ κιθάρες, όχι σύνθια!”), φουτουρισμός 80ς κάργα, ΜΕΛΩΔΙΑΡΕΣ, όλα αυτά συνοψίζονται στις πρώτες νότες του δίσκου που μέχρι σήμερα θα με συγκινούν και θα μυρίζουν Πατήσια 1986. 9 χρονών αγγελούδι (!) που αρχίζει και βουτάει για τα καλά στον εξωφρενικά συναρπαστικό από κάθε άποψη κόσμο του χέβυ μέταλ. Υπάρχει η κλασική μουσική, τα ελληνικά τραγούδια, η ποπ της μεγαλύτερης αδερφής και ΑΥΤΟ. “Αυτό” is the fucking coolest.
-
The Number of the Beast. Ομώνυμο. Νάτες οι ατμόσφαιρες πάλι. Δέος. Τι μπάσιμο! Τέλειο. Run to the Hills. Πάλι τέλειο. Αλλά με τέτοια συναρπαστική ορμή που παρασέρνει σε ένα κρεσέντο στο ρεφρέν που ορίζει το τέλειο. ΠΑΛΙ είπαμε. Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό είναι υπέροχο, ακόμα και οι γονείς μου (που πρήζουν τον μεγάλο αδερφο συνεχώς για τις φασαρίες που ακούει). Πού να ήξερα χρόνια μετά ότι θα φτάναμε στο άλλο άκρο @furor! Children of the Damned. Hallowed Be Thy Name και δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει ΤΟΣΟ ΣΥΧΝΑ αυτό το πράμα με την τελειότητα. Εξώφυλλο το πιο ίβωλ σίνιστερ μαζί με το Killers, μικρό παιδί κιόλας, ΤΟΤΕΜ του χέβυ μέταλ ο δίσκος, το αν έχει 2 μετριότερα (όχι μέτρια) κομμάτια, κλάιν κλπ που λέγαμε πάνω.
-
Piece of Mind. Ο δίσκος που μου βγάζει την μεγαλύτερη Μεηντενίλα, ο πιο Μέηντεν δίσκος, δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, πάντως είναι ένας υπερκλασικός δίσκος με ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ, πάλι έχει τα 2-3 μη-τούμπανα και πάλι έχει έπη επών, όπως τα flight of Icarus, Trooper, Tame a land, Where Eagles Dare και ένα από τα αγαπημένα μου εσώφυλλα στο gatefold. Είναι στην θέση 4 γιατί υπάρχουν τα άλλα 3 από πάνω και για κανέναν άλλο λόγο.
-
Iron Maiden. Καταρχάς υπάρχει εδώ μια καύλα του ξεκινήματος, το πολύ πιο street αίσθημα, ο Ντιάνο που έχει άλλο αέρα απ΄τον Μπρους και λάιβ και στον δίσκο, αντιπαρέρχομαι τις σπόντες στο πανκ, εννοείται έχει πανκ άττιτιουντ και ορμή ο δίσκος - και σπιντ και στριτ και DIY και δεν είναι τύχη που γουστάρουν οι πάνκηδες, δεν συνεννοούνται πρώτα… Μια χαρά γαμάει το καλό πανκ, δεν μιλάμε για νοοτροπίες και κατσαπάνκ καταστάσεις. Αλλά εκτός όλων αυτών θα μπορούσα να πω ότι υπάρχουν ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ εδώ μέσα και φυσικά αυτό το κορυφαίο Phantom of the Opera (να και μουσικά η διαφορά με τα άλλα που έχουν κάτι πιο πανκ - πώς ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα; Ε, για αυτό.)
for the record, μετά πάει Killers και μετά πάει το Seventh, το οποίο αντιλαμβάνομαι ότι σαν κατάταξη (και τα έχουμε ξαναπεί εδώ) ότι είναι αισχρή μειοψηφία στην Ελλάδα και στην γενιά μου, πάντως ήταν το νέο Μέηντεν που δεν με ενθουσίασε παρόλο που μου άρεσε πολύ. Αλλά είναι και η εποχή που βρίσκω πιο συναρπαστικά πράγματα στο μέταλ πλέον (βασικά το thrash) και δεν με άγγιξε τόσο. Το No Prayer ήταν η φάση που πλέον άρχισα να αδιαφορώ, καθώς το βρήκα κακό (χρόνια μετά το θεωρώ καλύτερο από αρκετά που ακολούθησαν και μπορεί στο τσακίρ κέφι να ακούσω 2-3 κομμάτια του). Fear of the Dark μου το πήραν δώρο, ήμουν ενθουσιασμένος με το σινγκλ και έλεγα “λες;” σαν ποτένσιαλ Painkiller, τελικά πήρα τα αρχίδια μου γιατί βρήκα άλλα 2 πολύ ωραία κομμάτια και μέχρι σήμερα δεν καταλαβαίνω τι συζητάει ο υπόλοιπος κόσμος για “υποτιμημένα κομμάτια”.
Εξ-Φάκτορ ήμουν προετοιμασμένος όπως και με τους Metallica με το Load αλλά όπως και με αυτούς, δεν περίμενα τόσο χάλι (ΓΙΑ-ΜΕΝΑ), σκατά εξώφυλλο, σκατά φωνή, σκατά τραγούδια και ήθελα να σπάσω το κασσετόφωνο στο Man on the Edge με το ΕΛΕΕΙΝΟ ρεφρέν που σου σπάει τα αρχίδια με το πόσες φορές το λέει. Το αυτό αλλά πολύ πιο αποστασιοποιημένα για το Virtual (“πω ρε πάτος…” αντίδραση) και τέλος, περίμενα περισσότερα πράγματα από το Brave New World το οποίο μου βγάζει κάτι σαν Death Magnetic στα χειρότερά του και HWTSD ή Angel of Retribution επίπεδα στα καλύτερά του (που είναι φυσικά παραπάνω από αξιοπρεπή) αλλά προτιμώ τα προαναφερθέντα.
Από εκεί και πέρα Paschendale και τα DVD. Τα DVD γαμάνε. Γαμάνε όμως. Ριο, Early Years, Flight 666… Εκτός από το en vivo που δεν έχω άποψη γιατί δεν το έχω δει. Kαι το Death on the Road επίσης γαμάει που έχω δει κακά λόγια και δεν ξέρω γιατί. Γαμάει και κάνει και πιο συμπαθές το Dance of Death που θεωρώ ότι έχει και 2-3 ωραία κομμάτια.
Να ξαναπώ επίσης ότι το λάιβ τώρα στο Rockwave ήταν το κάτι άλλο, αριστούργημα ακόμα και αν δεν ήταν το τέλειο σέτλιστ για έναν παρθένο.
8 Likes
Που να 'ξερες οτι σε περιμενε στη γωνια το Angel And The Gambler μετα απο τρια χρονια καημενε!
8 Likes
Ναι, ήταν ο ορισμός του “ποτέ μην πεις “πιάσαμε πάτο” γιατί η ζωή θα σε εκπλήξει” - βάλε και ένα British Lion εδώ, ένα Λούλου μετά το σενάγκερ, κάτι running wild…
2 Likes
Ποπο και το Man on the Edge εχει επηρεαστει νομιζω απο το Falling Down, απο τις αγαπημενες μου 90s αμερικανικες ταινιες και θυμαμαι οτι περιμενα κ γω πως πως να το ακουσω πρωτη φορα… μεχρι εκει τελικα εφτασε οτι θετικο συναισθημα μου δημιουργησε αυτο το κομματι
Καλά ρε, ένας μειντενάς δε βρέθηκε να πει σ’ αυτό το τόπικ τι έγινε σαν σήμερα πριν 30 χρόνια;
1 Like
Το ανέβασα πριν
1 Like
α ναι το έβαλες σε λινκ χωρίς φανφάρες και το έχασα!
1 Like