Α, κατάλαβα… σφαγή? Οκ, let’s take it from here λοιπόν…
Δε βρίσκω τεράστια σύνδεση στα 2 άλμπουμ πέρα από την ευρεία έννοια της προόδου.
Το Somewhere ήταν τεράστια αλλαγή όσον αφορά τον ήχο. Το Seventh Son είναι πιο προοδευτικό σαν συνθέσεις.
Σαν επιδραστικά άλμπουμ νομίζω το ομώνυμο μαζί με το SSOASS.
Διαφορετικό ήταν και το Χ factor πάντως.
Δεν υπάρχει σύνδεση όσον αφορά τον ήχο? Νομίζω πως αυτά τα 2 μεταξύ τους όπως και το ομώνυμο με το Killers είναι τα μόνα άλμπουμ όπου μπορείς να πεις ότι υπάρχει μια κάποια σύνδεση/σχετικότητα πέρα ίσως από την οποιαδήποτε εξέλιξη.
Ενώ διαφορετικά ήταν πολλά άλμπουμ (No Prayer από 7th, Amolad από DoD,…) θα συμφωνήσω ότι ίσως αυτό να είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα “στροφής” παρόλο που δεν απέχει τόσο χρονικά από τον προκάτοχό. Παίζουν πολλά ρόλο εκεί βέβαια (αλλαγή τραγουδιστή, οικογενειακά θέματα, αλλαγή παραγωγού) αλλά και συνθετικά και ηχητικά είναι αυτό που βάζει τα πιο δύσκολα στον ακροατή νομίζω.
1 Like
Αφιερωμένο στο πεθερό μου
9 Likes
Κοίτα, τα βάζουμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο “προόδου” και τα 2, απλά το ένα είναι πιο πιασάρικο με όχι τόσο σύνθετες δομές και το άλλο είναι πιο progressive με την καθαρά μουσική έννοια.
Προσωπικά το Somewhere το θεωρώ το κορυφαίο Maiden, έχει τη σωστή ισορροπία μελωδίας, galloping riff, επικού κλπ αλλά έχει και αυτό το φουτιριστικό θέμα που τα synth (…guitars) το απογείωσαν και ήταν σίγουρα καινοτόμο. Αυτό καμία φορά το θεωρούμε άμεσα και progressive ενώ οι συνθέσεις δεν ήταν. Αυτό μάλλον πρέπει να διευκρινίσω.
Στο SSOASS πήραν αυτή την ατμόσφαιρα και την πήγαν παραπέρα, αλλά με πιο προοδευτικές συνθέσεις. Το Somewhere ήταν πιο μεταβατικό άλμπουμ, σαν γέφυρα ανάμεσα στα 5 πρώτα και το Seventh Son. Μόνο έτσι τα συνδέω μεταξύ τους.
Το X factor είχε επίσης ατμόσφαιρα και ήταν αρκετά διαφορετικό, πιο σκοτεινό αν θες, από ότι είχαν κυκλοφορήσει ως τότε.
Τα πιο δύσκολα στον ακροατή τα βάζει η ερμηνεία του Blaze, τόσα χρόνια έχουν περάσει και δεν τη χωνεύω με τίποτα. Θα μπορούσε κανείς να το πει και καινοτομία στο πόσο επίπεδος είναι 
1 Like
Εμενα και τα 2 πρωτα μου φαινονται αρκετα καινοτομα λογω της μιξης του κλασσικου Χεβυ με το πανκ και τις δισολιες κτλ. Τα 7th Son και Somewhere φυσικα οι κορυφες οσον αφορα την διαθεση για πειραματισμο. Ας μην ξεχναμε οτι βρισκομασταν σε μια εποχη που το συνθ ηταν κατι εξω απο το μεταλ και μια απο τις μπαντες που οριζαν τον μεταλ ηχο εκαναν αυτην την κινηση, εξαιρετικα τολμηρο.
3 Likes
Εξ’ ου και το “δε χρησιμοποιούμε synth αλλά synth guitars” για να καταπιούν πιο εύκολα το πικρό ποτήρι κάποιοι!
Ποσο αιωνια κομματαρα και ποσο εμβληματικο εξωφυλλο? Απο τα κομματια που εχω ακουσει εκατομμυρια φορες αλλα δεν τα βαριεμαι ποτε μα ποτε…
Οσο αφορα τα Somewhere In Time και Seventh Son Of A Seventh Son θεωρω οτι το δευτερο ειναι η φυσικη εξελιξη του πρωτου, το ακομα πιο ψηλο σκαλι που εκτοξευσε την μπαντα στην στρατοσφαιρα.
4 Likes
7 Likes
τι παλικάρι είναι αυτό ρε;;
6 Likes
Ο τύπος έχει πιάσει το νόημα… έχει το μαγαζάκι του, έχει την τρέλα του, κάνει και τις περιοδείες του. Βέβαια η ηλικία του έχει αρχίσει και φαίνεται πλέον στο παίξιμο του, έχει ρίξει ταχύτητες και δυναμικές αλλά ποιος νοιάζεται όταν βλέπεις μουτσουνες σαν και αυτή να είναι στον κόσμο τους.
2 Likes
Να ναι καλά ο άνθρωπος μιλάμε για φοβερό τύπο…
Ο captain όπως πάντα τίμιος
4 Likes
Αυτό που δηλώνει ο, πάντα σεμνός και ποτέ επηρμένος, Αρχηγός είναι ότι είχαν πολύ καλύτερο υλικό από το “El Dorado”, που είχε προταθεί για βράβευση στο παρελθόν.
Προφανώς έχει καταλάβει το σκεπτικό αυτών των, επίζηλων για πολλούς, βραβείων, ότι δηλαδή στις περισσότερες φορές πρόκειται για αναγνώριση εκ των υστέρων, οπότε δεν δίνει και μεγάλη βαρύτητα.
Όπως π.χ. την πρώτη φορά που εισήχθη η κατηγορία “best hard rock /metal performance” και κέρδισαν, αντί για το φαβορί Metallica, οι Jethro Tull προς μεγάλη έκπληξη όλων. Η έκπληξη δεν είχε βέβαια να κάνει με την αξία των δύο συγκροτημάτων – αλίμονο! – αλλά για το γεγονός ότι, όσο κι αν η μουσική των Tull χαρακτηρίζεται από θαυμαστή ποικιλομορφία, δύσκολα θα την κατέτασσε κάποιος στο heavy metal πλαίσιο! Ιστορική έμεινε και η καταχώρηση σε περιοδικό της εποχής με τον εύστοχο τίτλο: the flute is a heavy metal instrument!
Έκτοτε διαχωρίστηκαν οι κατηγορίες hard rock και metal!
Ενδεικτικό της μικρής αξιοπιστίας των συγκεκριμένων βραβείων είναι ότι οι Metallica κατάφεραν να κερδίσουν λίγο αργότερα με… τη διασκευή στο “Stone Cold Crazy” (έχοντας σαν συνυποψήφιους το “Painkiller” και το “Hangar 18”!), ενώ έχουν λάβει βραβείο και για το “St Anger”… ικανό επιχείρημα για να λήξει κάθε συζήτηση για το μουσικό αισθητήριο της αρμόδιας επιτροπής!
7 Likes
Καταρχήν να πω ότι το St. Anger (το τραγούδι, όχι όλος ο δίσκος) αρέσει σε πολλούς. Φυσικά σε πολλούς άλλους δεν αρέσει.
Από κει και πέρα, στα βραβεία δεν συγκρίνουμε ένα τραγούδι μιας μπάντας με τα υπόλοιπα της δισκογραφίας τους. Δηλαδή δεν θα συγκρίνουμε το St. Anger με το One και αφού (προφανώς) το One είναι πολύ καλύτερο θα πούμε… μα είναι δυνατόν να μην παίρνει grammy το One και να παίρνει το St. Anger ? Μα πόσο μουσικά άσχετοι είναι στην επιτροπή;
Θα συγκρίνουμε όμως το St. Anger με τα υπόλοιπα τραγούδια που ήταν συνυποψήφια για να τιμηθούν με το βραβείο Grammy. Πάμε να δούμε ποιες ήταν οι άλλες υποψηφιότητες το 2004 και αν πήρε δίκαια grammy το St. Anger.
- Korn – Did My Time
- Marilyn Manson – Mobscence
- Spineshank – Smothered
- Stone Sour – Inhale
Αν δεν έπαιρνε grammy το St. Anger θα έπαιρνε ένα από τα τέσσερα παραπάνω. Ο καθένας κρίνει τώρα ανάλογα με τα δικά του μουσικά γούστα.
3 Likes
Και με τον Lars να… ευχαριστεί τους Jethro Tull που δεν έβγαλαν δισκο εκείνη τη χρονιά
1 Like
Ο Steve Harris δεν είναι θεός…ο Θεός ειναι steve harris
8 Likes
Τι λέτε για Ζλαταν?