Μολις το διαβασα και εγω…τον εχω στο μυαλο μου κυριως για τους δίσκους των Deep Purple αλλα ηταν πολυ σημαντικος και για τους Maiden…
“Heaven and hell”, ρε παιδιά. Αν ποτέ κάτσω και φτιάξω λίστα για τις καλύτερες παραγωγές (άραγε να υπάρχει τέτοιο topic;), το συγκεκριμένο album θα πάει πολύ ψηλά, ο ορισμός της σωστής, ζεστής heavy metal παραγωγής, με άψογο μπάσο και drumming και τόσο ταιριαστή στην αλλαγή πλεύσης του συγκροτήματος.
8 Likes
Τεράστιος και παραγωγός και ως μηχανικός ήχου σε Wishbone Ash, Purple κλπ.
4 Likes
Σταθερός και βασικός συντελεστής σε όλη σχεδόν την καλύτερη περίοδο των Maiden ο Martin Birch, είχε εξελιχθεί σε άτυπο μέλος του συγκροτήματος. Ενίοτε μάλιστα, όταν οι συνθήκες το ευνοούσαν, έβγαινε και μπροστά από τις κάμερες, κυριολεκτικά!
7 Likes
https://rockoverdose.gr/10-χρόνια-από-την-κυκλοφορία-του-the-final-frontier-των-i/
10 χρόνια κλείνει σήμερα ο δίσκος! 
2 Likes
Με κίνδυνο να φανώ γραφικός μιας και όπου βρεθεί ευκαιρία τον κράζω, θα τον κραξω ακόμη μία φορά! Ο πλέον απαράδεκτος δίσκος της μπάντας για μένα. 70 λεπτά βαρετού υποτιθέμενου “heavy-prog”, κάποιες καλές σκόρπιες ιδέες από δω και από εκεί, και χωρίς να μπορώ να βρω ένα ολόκληρο κομμάτι για το οποίο να πω “ναι ρε φίλε, αυτό είναι ωραίο”. Από όπου και να τον πιάσεις βρωμάει… Παραγωγή? Κιθάρες σάπιες όσο δεν πάει. Εξώφυλλο? Έκτρωμα. Αμ αυτές ανέμπνευστες εισαγωγές με το μπάσο?
Μοναδικά σημεία λάμψης είναι κάποιες καλές στιγμές του Dickinson όπου φωνητικά πιάνει καλές ερμηνείες και το dvd στην Χιλή.
Αυτό ακριβώς τίποτα άλλο!!
2 Likes
When the wild wind blows έπος με τις αλλαγές και τις μελωδίες, Mother of mercy το διαμάντι του δισκου με το αργό galloping, starblind ενα απο τα πιο δύσκολα τραγούδια των Maiden που ειναι δομημένο σαν το infinite dreams με στίχους αντε γεια, talisman live ειναι ακομη καλύτερο και το προσωπικά αγαπημένο μου the man who would… οπου οι μελωδίες αρέσουν ακόμη κ στην μάνα μου. Τραγικό εξώφυλλο και για μια ακόμη φορά σαπίλα οι ρυθμικες κιθάρες. Dickinson ομως γαμαει απλα.Καλύτερο του book of souls
Talisman & When the wild wind blows πολύ ωραία τραγούδια και ξεχωρίζουν .
2 Likes
Και εγώ αυτά τα δύο ξεχωριζω και τα θεωρώ έπη και τα δυο. Καλουτσικα είναι και το man, το satelite, το mother και το el dorado*. Συμπαθητικο το coming home, τα υπόλοιπα με κουράζουν λίγο πλέον.
Ειναι καλός δίσκος, το θεωρώ καλύτερο από virtual και x-factor και περίπου ισάξιο με no prayer και a matter. Απλά η μπάντα που το κυκλοφόρησε τυχαίνει να λέγεται iron maiden και να έχει βγάλει 5-6 δίσκους αριστουργήματα** και η σύγκριση το κάνει να φαίνεται πολύ πιο αδυναμο
*Το οποίο έφαγε πολύ κράξιμο αν θυμάστε όταν βγήκε, χωρίς κανενα λόγο για μενα, οκ είναι catchy και ευκολοακουστο κτλ, αλλά είναι ωραίο κομματακι
**Iron maiden, number, powerslave, seventh και brave new world είναι οι δίσκοι στους οποίους θα έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό τον τίτλο, με το somewhere να είναι και αυτό πολύ κοντά
Έβαλες στην ίδια πρόταση το no prayer με το a matter; το λέω γιατι το 1ο οπως όλοι συμφωνούμε είναι εεχμμμμ… 6/10 ενώ το 2ο είναι (για εμένα ε;) το καλύτερο της επανασύνδεσης.
2 Likes
Έχω να το ακούσω ολόκληρο από τότε που βγήκε, αλλά το When the wild… είναι κομματάρα και σίγουρα κάνα δύο ακόμα είναι όμορφα αλλά γενικά μετριότητα για Maiden.
Ένα τίμιο 7αρι θα έδινα και στο prayer και το matter. Τα άλμπουμ της επανασύνδεσης θα τα έβαζα με σειρά bnw (10’)>dance of death (8.5)>book of souls (8)>a matter=final (7)
Το matter έχει αρκετές καλές στιγμές και αρκετές μέτριες, αλλά δεν έχει (για μενα) κάποια κομματαρα στο μέγεθος του talisman ή του wild wind , γι αυτό το θεωρώ περίπου ισάξιο με το final. Το final δηλαδή κερδίζει όσον αφορά τα καλύτερα κομμάτια του, χάνει όμως στα χειροτερα. Καλύτερα κομμάτια του matter θεωρώ τα breeg, greater good, longest day, colours και brighter αλλά δεν θα έδινα σε κανένα τους το χαρακτηρισμο “έπος”
Μην πάω την συζήτηση στο a matter αλλά έχω να πω ότι για όσους αναρωτιούνται πως θα ακουγόταν το x factor με τον Bruce στα φωνητικά υπάρχει αυτό το άλμπουμ. Αυτό μ βγάζει το a matter σε ήχο σε στυλ τραγουδιών κ σε στίχους
Change my mind 
2 Likes
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ έχουν παρόμοια ατμόσφαιρα. Η φωνή του blaze βέβαια είναι πιο “σκοτεινη” από του bruce, με αποτέλεσμα να ακούγεται και πιο σκοτεινό το x factor από το matter.
Κανένας από τους δύο δίσκους αυτούς πάντως δεν με τρελαίνει, και είχαν τις ευκαιρίες τους και οι δύο.
Edit: συνειδητοποιήσα τώρα πως έγραψες πριν πως το θεωρείς το καλύτερο της επανασύνδεσης, δηλαδή καλύτερο από το bnw? Ω θεοί 
Το bnw το θεωρώ ισάξιο (σε μουσική, όχι ιστορική αξία) με powerslave και number of the beast, στο τοπ 3 maiden δίσκων δλδ, any day
Και ναι, το θεωρώ ΑΝΩΤΕΡΟ του seventh son. Κραξτε με, σταυρωστε με, αλλά με αυτούς τους δίσκους μεγαλώσαμε, το bnw όταν βγήκε ήμουνα 18 χρόνων και έτρεξα να το πάρω από το metropolis την πρώτη μέρα που βγήκε, τα έχω λιώσει σχεδόν όλα των maiden δεκάδες και εκατοντάδες φορές, δεν είναι εν βρασμώ ο χαρακτηρισμός
Τελείωσες με τις προσθέσεις στο ποστ σου; να ξέρουμε πότε ν απαντήσουμε δηλαδη 
Οκ απαντάω.
SOMEWHERE IN TIME.
Μπαίνω για δουλειά 
και για μένα το matter ειναι το καλυτερο της επανασύνδεσης …
1 Like
Συμφωνώ οτι το amolad εχει παρόμοια δομή τραγουδιών με το x factor μόνο που δεν είναι τόσο πεσιμιστικο σε ύφος (βοηθάει που στο x factor έχουμε ακουστικες κιθάρες και μια πιο βαθιά φωνη) αλλά η τεχνοτροπία και οι στιχοι είναι πολύ κοντά
2 Likes
Οκ θα απαντήσω κι εγώ, ghost of the navigator, blood brothers, brave new world, dream of mirrors, nomad, the thin line. Α, και το wickerman που όταν μπαίνει το ριφ είναι σαν να σου βαράνε ένεση αδρεναλίνης καρφωτη στην καρδια- ας το παραδεχτούμε, μεταξυ μας θα μείνει 
2 Likes