Πάντως σύμφωνα με το επίσημο site των Maiden αλλά και την σελίδα της Wikipedia για τον συγκεκριμένο δίσκο, σήμερα 16 Αυγούστου είναι η δέκατη επέτειος της κυκλοφορίας του Final Frontier!
Πιθανόν να έγινε κάποιο μπέρδεμα με την αργία του Δεκαπενταύγουστου και να υπάρχει η αναφορά για τις 13/8!
Αυτό που δυστυχώς φαντάζει επίσης πιθανό, δεδομένης και της μεταφοράς των αναβληθέντων live της Legacy of the Beast περιοδείας για το επόμενο έτος, είναι ότι φέτος για πρώτη φορά δεν θα έχουμε studio δίσκο των Maiden σε “ακέραια” χρονιά όπως ανελλιπώς συνέβαινε τα αντίστοιχα έτη των προηγούμενων δεκαετιών (1980, 1990, 2000, 2010)!
Ερχόμενο σε μια περίοδο που “φυσιολογικά” ο ενθουσιασμός για το reunion θα άρχιζε να κοπάζει, τόσο από πλευράς οπαδών όσο και από το ίδιο το συγκρότημα, το AMOLAD κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο καταδεικνύει.
Αντίθετα, παρά το μάλλον σκοτεινό κλίμα που το διατρέχει (ή μήπως χάρη σε αυτό;), ο συγκεκριμένος δίσκος έχει το δικό του ευάριθμο fan club το οποίο μάλιστα βαίνει διευρυνόμενο.
Άλλος ένας πολύτιμος κρίκος στην αλυσίδα της δισκογραφίας των Irons!
Για μενα μακραν το καλυτερο album της reunion περιοδου, χωρις δισταγμο, και με μεγαλη αποσταση απο το δευτερο Brave New World.
Ενας δισκος που απλα τον λατρευω χωρις να ερθει σε ιδιαιτερη φαση της ζωης μου, χωρις να τυχει να τον ακουσω καν πολυ κατα τη διαρκεια του 2006, και ενας δισκος που κυριως ανακαλυψα και ελιωσα καπου το 2008.
Το heavy riffing στο Benjamin Breeg ειναι κατι που το αναζητουσα απο τους Maiden για παρα πολλα χρονια, και αν και το πηραμε με αυτο το τραγουδι, δυστυχως δεν το ειδαμε ακομα πιο συχνα μετα απο αυτον τον δισκο.
These Colours Don’t Run πανεμορφο τραγουδι, απο τα αγαπημενα μου απο Maiden. Different World επισης πολυ καλο opener. For The Greater Good of God 10 στα 10. Lord Of Light 9 στα 10. The Legacy 11 στα 10. Τα τελευταια 4 λεπτα του δισκου ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που εχω ακουσει γενικα απο Maiden.
Αρκετα υποτιμημενος δισκος κατα την αποψη μου. Καταλαβαινω γιατι καποιοι να προτιμουν το BNW απο τα reunion, αλλα ομολογω οτι δεν πολυκαταλαβαινω πως γινεται καποιος να προτιμαει οποιοδηποτε εκ των DOD, FF & BOS.
Θυμάμαι στις πρώτες ακροάσεις μια σχετική παγωμάρα. Ίσως γιατί ήταν μεγάλες οι διάρκειες, ίσως γιατί οι συνθέσεις δεν ήταν τόσο “άμεσες” όσο του BNW. Επίσης τότε ήμουν μέλος στο FC και μόλις είχε κυκλοφορήσει η βρώμα ότι θα περιοδεύσουν παίζοντας το ολόκληρο!! Θυμάμαι να γράφω τι μαλακίες είναι αυτές, παίζουν που παίζουν live 90 λεπτά, αν παίξουν και τα 70 του AMOLAD καήκαμε. Για ένα μικρό διάστημα το είχα παρατήσει ομολογώ αλλά αυτή τους η κίνηση με είχε ιντριγκάρει… για κάτσε ρε φίλε, μήπως είμαι υπερβολικός? Και έτσι ξεκίνησε το λιώσιμο και το ξεψαχνισμα του άλμπουμ. Σίγουρα αν όχι το καλύτερο, το 2ο καλύτερο άλμπουμ από το 7th και έπειτα. Χτυπιέται στα σημεία με το BNW. Τρομερή δουλειά στο στιχουργικό κομμάτι, ωραίες ρυθμικές κιθάρες και σόλα, θεϊκές ερμηνείες Dickinson με βάση το χτίσιμο αλλά και την “δυσκολία” των κομματιών.
Του στερεί την πρωτιά το αδύναμο opener (Α, ρε Wicker Man, ανέβασες τον πήχη στο διάστημα!) και το αδύναμο ρεφρέν του Legacy. Τα υπόλοιπα 60 κάτι λεπτά βρίθουν μελωδίας και συνθετικού οίστρου.
Να σημειωθεί πάντως πως από εδώ ξεκινάει ο κατήφορος με τις χλιαρές έως και βλακωδεις συνθέσεις για openers.
Εμενα μου αρεσει αρκετα το Different World, σιγουρα περισσοτερο απο Wildest Dreams, El Dorado και Speed Of Light, που ειναι δηλαδη τα σινγκλακια/χιτακια απο τον εκαστοτε δισκο (δεν μπορω να περιγραψω ποσο κακα τα βρισκω τα 2 τελευταια)
Δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση, από όλα τα επόμενα σίγουρα είναι το καλύτερο μακράν (και αντικειμενικά αν θέλεις ) απλώς βρίσκω ότι κάνει την εμφάνιση του ένα στυλ που χαρντροκιζει αρκετά και δεν είναι καθόλου το στυλ που μου αρέσει στην μπάντα. Στην σύγχρονη εποχή τουλάχιστον.
Μήπως εννοούσες την δημιουργηθείσα από πολύ παλιότερα (αν και όχι αδιάλειπτη) παράδοση των ατυχέστατων επιλογών των τραγουδιών που θα γινόταν τα πρώτα singles από κάθε δίσκο;
Σε άλλα νέα, φαίνεται πως ο Adrian ο Smith ζήλεψε την δόξα του Μπρουσάκου, και εκδίδει το πρώτο του βιβλίο που έχει να κάνει με το… ψάρεμα, το οποίο απ’ ότι φαίνεται είναι το αγαπημένο του χόμπυ!
Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του συγγραφέα, “θα υπάρχουν και κάποιες rock 'n roll ιστορίες” μέσα!
Υπήρξε λοιπόν μια εποχή που τα συγκροτήματα κυκλοφορούσαν δίσκο κάθε χρόνο. Σε κάποιες περιπτώσεις επρόκειτο για δισκάρες, στην περίπτωση των Maiden δε, είχαμε να κάνουμε με μνημειώδεις κυκλοφορίες που εν πολλοίς καθόριζαν τα δεδομένα και την metal επικαιρότητα.
Το Powerslave μάλιστα έσκασε μύτη στο ξεκίνημα της γονιμότερης περιόδου της καλύτερης δεκαετίας για το metal – όχι κατά σύμπτωση, θεωρώ!
Να αποδώσουμε και τα εύσημα στον Derek Riggs για την υπέροχη τέχνη του, η οποία συνεισφέρει τα μέγιστα στην ολοκληρωτική αισθητική απόλαυση του δίσκου.
Ο άνθρωπος φιλοτέχνησε «στα καπάκια» “Live After Death” και -κυρίως- “Somewhere in Time”, όντας μάλλον και ο ίδιος στη γονιμότερη περίοδό του.
Επειδή είμαστε δίκαιοι και δεν κάνουμε… διακρίσεις, θα θυμηθούμε και την 5η επέτειο της κυκλοφορίας του Book of Souls, όσο κι αν η πενταετία φαντάζει εξαιρετικά σύντομο διάστημα!
Η αλήθεια είναι πως το Book of Souls έχει κάποια κοινά με το Powerslave που εκτείνονται πέραν της παραπλήσιας ημερομηνίας κυκλοφορίας. Αμφότερα έχουν να επιδείξουν το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι των Maiden μέχρι εκείνη την στιγμή. Επίσης το artwork τους είναι βασισμένο σε έναν αρχαίο πολιτισμό.
Δυστυχώς όμως τα κοινά σημεία σταματούν εδώ. Όσο κι αν γουστάρουμε, το Empire of the Clouds δεν είναι Rime of the Ancient Mariner, ενώ και οι Μάγια δεν ασκούν την ίδια γοητεία με τους αρχαίους Αιγυπτίους .
Το “ανησυχητικό” βέβαια είναι ότι πέντε χρόνια μετά, το Book of Souls εξακολουθεί να είναι ο πιο πρόσφατος Maiden δίσκος και υπάρχει και ένα σκέλος της LOTB περιοδείας να εκκρεμεί για το επόμενο καλοκαίρι (καλώς εχόντων των πραγμάτων)!
.
) απλώς βρίσκω ότι κάνει την εμφάνιση του ένα στυλ που χαρντροκιζει αρκετά και δεν είναι καθόλου το στυλ που μου αρέσει στην μπάντα. Στην σύγχρονη εποχή τουλάχιστον.
