Για μένα ήταν καλός δισκος. Απλά καλός δηλαδή, όχι δισκαρα ή κάτι τέτοιο. Τα if eternity, book of souls, red and the black και empire of the clouds είναι κομματαρες, όλα τα υπόλοιπα ακούγονται ευχαριστα
1 Like
μια χαρά ωραίος δίσκος το BoS
Eternity και red & black τα λάτρεψα από την πρώτη στιγμή και ακόμα τα ακούω συχνά . Άργησα λίγο να εκτιμήσω το Empire of Clouds , είναι πολύ καλή σύνθεση
3 Likes
Mόνο εμένα μου έχει φανεί ΓΕΛΟΙΟΣ ο ήχος της εισαγωγής του eternity και απαράδεκτος για μπάντα τέτοιου μεγέθους?
Ναι.
10 Likes
Ενταξει λιγο υπερβολικο. Νομιζω πηγαν επιτηδες για το ρετρο της φασης.
Πολυ ωραιο το If Eternity Should Fail, και θα χωρουσε σε οποιονδηποτε προσωπικο δισκο του Bruce.
Παρα πολυ ωραια τραγουδια για μενα τα Red and Black και το Book Of Souls, και αν ηταν τα μισα σε διαρκεια θα τα εβρισκα πολυ καλυτερα.
Τα υπολοιπα τραγουδια δε μου λενε πολλα, μου αρεσουν πολλα σημεια στον δισκο, αλλα οχι ολοκληρα κομματια. Δε νιωθω πουθενα οτι υπαρχει συνοχη και συνεχεια. Το Empire Of The Clouds 18 λεπτα χαμενα απο την ζωη μου.
Συμφωνώ αν και στο empire τα πρωτα 8 λεπτά είναι μαγεία (συνδυασμός μουσικής με τους στίχους)Απο κει κ μετα όμως κουράζει. Τα if eternity και red για μένα συγκαταλεγονται στα καλύτερα της μπάντας ενω το ομώνυμο είναι κ αυτό πολυ καλο. Σαν σύνολο όμως βρίσκω τον δίσκο τον λιγότερο καλό απο όλα τα reunion ενω και η παραγωγή ακούγεται τζουφια -αν και καθαρη - στα αυτιά μου.7
1 Like
Δεν ξέρω αν είναι λίγο υπερβολικό. Πάντως από τότε που έχω ασχοληθεί να γράφω μουσική, όσο κακή και αν είναι αυτή, με έχει κάνει να δω με άλλο μάτι κάποιες “λεπτομέρειες”. Λεπτομέρειες κυρίως όσων αφορά την επιλογή ήχων και το ποσό “εύκολα” , ειδικά για καλλιτέχνες τέτοιου μεγέθους, μπορούν να παραχθούν και να επιλέγουν ποιοτικοί και πειστικοί ήχοι(όχι ότι το κάνω εγώ αυτό, αλλά τεσπα).
Όταν λοιπόν, εγώ, ένας ανίδεος ερασιτέχνης, μπορώ να βρω ένα ήχο πιάνου πολύ καλύτερο (από άποψη αληθοφάνειας)από τους ήχους που συνήθως βάζουν οι Amorphis στους δίσκους τους, τότε ξενερώνω ελεφεως όταν ακούω την τελική επιλογή τους.
Κάτι αντίστοιχο είναι και η αρχή του eternity, που κατά ταλλα είναι ένα φανταστικό τραγούδι.
Εμένα δεν με χαλαει ο ήχος της εισαγωγής, δίνει μια αύρα (μεσαιωνική?μυστηριακή?δεν ξέρω πως να την περιγράψω) που είχαμε συνηθίσει περισσότερο στους δίσκους του bruce , και ειδικά στο chemical wedding, αλλά και αλλού (βλ man of sorrows-το original \m/ ) . Μιλάω για το συναίσθημα που βγαζει, όχι τεχνολογικα αν είναι κάτι παρόμοιο
Καταλαβαίνω βέβαια sevek πως επειδή έχεις ασχοληθεί περισσότερο με το θέμα δίνεις και πιο πολλή σημασία. Η αληθοφάνεια δεν είναι βέβαια πάντα το ζητούμενο πιστεύω, όσο το συναίσθημα που βγαζει ένα κόμματι
Για τους amorphis και τα πληκτρα συμφωνώ, σαν ακροατής δηλαδή , από δημιουργία μουσικής είμαι άσχετος
Σε άλλα νέα, ο @QuintomScenario είναι πλέον συντάκτης στο Aγγλικό Hammer, υπογράφοντας με το ψευδώνυμο Dom Lawson
Διαφωνώ ακόμα και με τις διαφημίσεις του google που έβγαζε παρένθετες στο αρθρο, αλλά δεν θα μπω στον πειρασμό να κάνω τη δική μου λιστα αυτή τη στιγμή
Τουλάχιστον 8 δίσκοι τους κονταροχτυπιουνται για την κορυφή.
2 Likes
Σταμάτησα να διαβάζω την λίστα και έκλεισα το παράθυρο μόλις είδα το FF πιο ψηλά από XF!
2 Likes
Εξ’ ορισμού αυτές οι λίστες πρέπει να έχουν λίγο ίντριγκα για να έχουν σχόλια, reshare κοκ.
Έχω δει πολύ χειρότερες πάντως. Προσωπικά θα είχα αλλάξει θέση στα περισσότερα, αλλά κάποιες επιλογές που πήγαν ψηλά είναι ενδιαφέρουσες.
Ούτε καν όμως. Καταρχάς το να βάζει κάποιος το AMOLAD ως το κορυφαίο της reunion περιόδου είναι αρκετά συνηθισμένο εκτός των κύκλων των μονομεηντεναδων.
Κατά δεύτερον, η λίστα μου θα ήταν πολύ διαφορετική, με τα πρώτα 2 τους πολύ χαμηλά και το XFactor πολύ ψηλά.
Λοιπόν, έχω πάρει εργολαβία τις επετείους, αλλά ας είναι…
Για άλλη μια φορά διαπίστωσα, με αφορμή και την παραπάνω λίστα που κοινοποίησε ο @Alejandro.m , πως το Dance of Death βρίσκεται σχετικά χαμηλά σε αρκετές τέτοιες σειρές κατάταξης προτιμήσεων αναφορικά με την δισκογραφία των Maiden. Από τη μία διαφωνείς, από την άλλη βέβαια, είναι σκληρός ο ανταγωνισμός ομολογουμένως!
Έχουμε πει για τις σπουδαίες κορυφές που διαθέτει ο συγκεκριμένος δίσκος – όχι όμως σε όλη τη διάρκεια του, δυστυχώς - έχουμε σχολιάσει εκτενώς και δυσμενώς το απαράδεκτο εξώφυλλο, οπότε θα αρκεστώ να διηγηθώ την προσωπική ιστορία με την οποία το έχω συνδέσει, όπως έχω συνδέσει και κάθε δίσκο των Maiden από το 1990 κι έπειτα!
Το Dance of Death λοιπόν, πάντα θα μου θυμίζει πως έδινα συνέντευξη για μια δουλειά την επομένη ημέρα της κυκλοφορίας του, που συμπεριελάμβανε και ταξίδι στην Αθήνα. Δεν μπορούσα όμως να μην πάρω και να μην ακούσω το καινούριο Maiden με το που βγήκε, όπως και έκανα σε όλη την διαδρομή! Τελικά πήρα και την δουλειά, οπότε το ηθικό δίδαγμα που αβίαστα βγαίνει είναι ότι ποτέ κανείς δεν έχασε ακούγοντας Maiden!
17 χρόνια!
16 Likes
Πολυ καλος δισκος, σχεδον ολα κομματαρες, ειδικα τα no more lies, montsegur, new frontier, paschendale και journeyman
2 Likes
Πολύ καλός δίσκος το DOD. Έχει μερικές κορυφές (rainmaker, paschendale, Montsegur, journeyman,no more lies, ομώνυμο) 2-3 κομμάτια θα μπορούσαν να μην υπάρχουν άλλα κλαιν.
2 Likes
Ενω ολο το υπολοιπο κομματι ειναι πολυ ωραια συνθεση, μου τη σπαει τοσο πολυ το ριφ που επαναλαμβανεται απο το 3:00 ως το 4:30 περιπου και μετα απο το 7:00-7:30. Το θεωρω πολυ παιδικο για maiden, αλλα οκ γουστα ειναι αυτα
1 Like
Το πιο Jethro Tull κομμάτι των Maiden 
1 Like
Ωραίος δίσκος αλλά ολίγον άνισος, αγαπημένα μου τα Rainmaker και Journeyman, τραγούδια που μπορώ να ακούσω ανά πάσα στιγμή, και μετά τα Paschendale και Montsegur.
1 Like