Γνωστοί τρόμπες ρε, εδώ βάλανε τους Pearl Jam χωρίς τον Abbruzzese, τον drummer δηλαδή των VS και Vitalogy, για όποιον ξέρει. Τις ντουφεκάνε τις συμπεριλήψεις των πρώην μελών, απ’ όσο έχω καταλάβει τη “λογική” τους.
Μη σου πω και των νυν… Deep Purple χωρίς Airey (14 χρόνια όταν έγινε το induction) και Morse (22 χρόνια). Α και χωρίς Nick Simper (εκ των ιδρυτικών μελών), ενώ υπήρχε ο Rod Evans (επίσης εκ των ιδρυτικών μελών).
Πάλι καλά που είναι ο Gers να λέμε! 
2 Likes
2 Likes
Ήρθες τώρα εσύ να μιλήσεις για Pearl Jam εδώ μέσα…
Αλλά τι να πεις σε άνθρωπο που γουστάρει το virtual XI . 
3 Likes
Να του το θυμησεις την επομενη φορα που θα κραξει αλλες κουραδες…
1 Like
Θα το θυμηθεί όταν θα κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου ! 
1 Like
Το Como Estais Amigos είναι φοβερή τραγουδάρα από το Virtual XI. Ξεχωρίζει στο δίσκο. Και φυσικά το έχει γράψει ο τεράστιος Janick Gers.
4 Likes
ιιιιιιχ το συγκεκριμενο τραγουδι μου προκαλει τοσο cringe που δε μπορω καν να το ακουσω πλεον… σορρυ
3 Likes
Ψήθηκα να το ακούσω μετά από πολύ καιρό, οπότε ας γράψω κι εγώ δυο λόγια
Futureal: τίμιο uplifting κομμάτι, δεν είναι κατι φοβερό αλλά έχει ωραίο ριφ, ρεφρεν,ένα σύντομο ωραίο σόλο, ωραίες αλλαγές και έχει τη σωστή διάρκεια ώστε να μην κουράζει καθόλου
The angel and the gambler: πολύ ωραίες ιδέες με την διάρκεια του κομματιού τραβηγμένη από τα μαλλιά στα 10 λεπτά όμως. Με τη μισή διάρκεια θα ήταν πολύ ωραίο κομμάτι.
Lightning strikes twice: δεν ειναι καθόλου άσχημο κομμάτι, το αντίθετο. αλλά το ρεφρέν με τον blaze να κάνει το πιο υψίφωνο “maybe lightning” και μετά να αλλάζει τη φωνή στο “strikes twice” μου ακούγεται σχεδόν κωμικό. Θα ήταν ψωμοτυρι για το Μπρουσαρο. Κρίμα γιατί είναι ωραίο κομμάτι. Όπως και το when two worlds collide μου θυμίζει λίγο την DoD-AMOLAD era που θα ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα (και όχι ιδιαίτερα το bnw)
Clansman: Μεγάλη κομματαρα,το καλύτερο του δίσκου με διαφορα
When two worls collide: πολύ ωραίο κομμάτι. Εδώ η φωνή του Blaze ταιριάζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στα υπόλοιπα
The educated fool: ενώ ξεκινάει ωραία, δεν μπορώ να βρω πολλά πράγματα που να μου αρέσουν σε αυτό το κομμάτι
Dont look to the eyes of a stranger: κατηγορία “the angel and the gambler” δηλαδή κάποιες πολύ ωραίες ιδέες, αλλά με τη διάρκεια να είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι θα έπρεπε και το αποτέλεσμα να κουράζει.
Como estais amigos: ωραία μπαλάντα . Δεν θα έμπαινε σε κασέτα με μπαλάντες (αυτό δεν ήταν το benchmark παλια για το αν μια μπαλάντα είναι πραγματικά πάρα πολύ καλή?). Αλλά ακούγεται ευχάριστα.
Συνολικά, είναι μάλλον ο χειρότερος δίσκος του θηρίου χωρίς όμως να είναι χάλια ή να μην ακούγεται, και αυτό είναι ενδεικτικό για την ποιότητα της δισκογραφίας των maiden. Σε αντίθεση με το x factor που ο πιο σκοτεινός του ήχος ταιριαζε κάπως στο ηχόχρωμα του blaze και την πιο σκοτεινή και μουντή φωνή του, στο virtual XI θεωρώ η φωνή του συμπαθεστατου Blaze δεν ταιριάζει ιδιαίτερα στο σύνολο του δίσκου. Άντε θα το πω και αυτό ας μην το κρατήσω μέσα μου. Με λίγο μαζεμένες τις διαρκειες, λίγο καλύτερη διαχείριση των αρκετά καλών ιδεών που περιέχει το virtual xi, και μπρουσαρο στη φωνή θα ήταν ένας πάρα πολύ καλός δίσκος!
7 Likes
ψήσου να το τροποποιήσεις λίγο για το ‘‘Με λίγα λόγια…’’
1 Like
Πραγματικά όμως, μου έκατσε πολύ άσχημα από την αρχή, μουσικά δεν είναι κακό πάντως και οι φωνητικές μελωδίες είναι οκ αλλά αυτά τα μεξικάνικα και αυτή η φωνή το κάνουν κριντζι
1 Like
Όταν βγήκε, λογικά ναι
2 Likes
Ναι γιατί μετά από 10 χρόνια έγινε το 6ο καλύτερο όλων των εποχών
4 Likes
Ποια είναι τα 5 καλύτερα;
Για μένα Black Album, Somewhere In Time, Ride The Lightning, Draconian Times, The Dark Saga.
1 Like
Α, τώρα το έπιασα! Τα πέντε καλύτερα είναι τα πέντε πρώτα των Metallica και αφού βγήκε το Black Album (ένα χρόνο μετά δηλαδή το 1992 και δέκα χρόνια αφότου βγήκε) έγινε το 6ο καλύτερο όλων των εποχών.
Είναι κι αυτό μια άποψη! Διαφωνώ αλλά στη δημοκρατία (λέμε τώρα) είναι σεβαστές όλες οι απόψεις.
2 Likes
booooooooo
2 Likes
Ορόσημο στην πορεία των Maiden (άρα και του metal!) το “Seventh Son…”, μιας και εκτός από αριστούργημα που συναγωνίζεται τα προηγούμενα του για τον επίζηλο τίτλο του καλύτερου album των Irons, σηματοδότησε το τέλος των ένδοξων eighties και τους είδε επιτέλους headliners στο Mοnsters of Rock του Donnington με ρεκόρ προσέλευσης κόσμου (με το γνωστό δυστυχές συμβάν βέβαια να επισκιάζει τον θρίαμβο τους).
Αποδείχθηκε εκ των υστέρων πως ήταν ταυτόχρονα και τέλος εποχής, αφού η διακριτή, γραμμική εξέλιξη που υπήρχε από τον πρώτο δίσκο τους μέχρι τότε, διακόπηκε στο επόμενο, όπου σημειώθηκε και η πρώτη απώλεια της κλασικής σύνθεσης με την αποχώρηση του Adrian Smith.
Δεν το πρόλαβα σαν καινούρια κυκλοφορία, το πρόλαβα όμως σαν την πιο πρόσφατη κυκλοφορία των Maiden και, παρά την γενική αποδοχή, θυμάμαι ότι υπήρχαν και κάποιες φωνές που μέμφονταν τα πολλά keyboards κλπ, η κλασική γκρίνια που συνοδεύει κάθε νέο δίσκο καταξιωμένου σχήματος που “δεν θα είναι ποτέ όπως τα παλιά”! Εγώ πάλι, ενθουσιάστηκα από την πρώτη στιγμή!
…όπως θα έλεγε και η @evanthia …33 χρόνια!
16 Likes
Αριστούργημα 
Το πέτυχα ως νέα κυκλοφορία και ήταν η πρώτη γνήσια κασσέτα που αγόρασα από metal συγκρότημα. Έως τότε, κυρίως έπαιζαν συλλογές και κάτι πετσοκομμένες αντιγραφές. Ήταν τόσο διαφορετικό και ανώτερο από ο,τιδήποτε είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή (Priest, Ozzy, Accept, Queensryche, Manowar κλπ) , που μάλλον είχα το πρώτο πολυοργασμικό εγκεφαλικό επεισόδιο στη ζωή μου.
14 Likes