Το σολο ειναι πολυ ωραιο παντως.
Μόλις το είδα σε άρθρο της εμετικής Αthens Voice για το νέο τραγούδι των Maiden (εγώ στη Μηχανή του Χρόνου έχω κάνει Like αλλά οι βλάκες πόσταραν άρθρο απο τη σιχαμένη φυλλάδα που γράφει ο Βουλαρίνος).
«Να βλέπεις τα γραπτά στους τοίχους», δηλαδή να γνωρίζεις τα επικείμενα γεγονότα. Με αυτή τη φράση-κλειδί, παραπομπή στην ιστορία της γιορτής του Belshazzar που προέρχεται από το Βιβλίο του Δανιήλ στην Αγία Γραφή, ο frontman των Iron Maiden, Bruce Dickinson, εμπνεύστηκε μια ιστορία την οποία οπτικοποίησε ο Nicos Livesey.
Γνωστή ιστορία για όποιον έχει διαβάσει το βιβλίο του Δανιήλ. Τότε που ο Βαλτάσαρ ζήτησε από τον Δανιήλ να του εξηγήσει μια περίεργη γραφή που ένα μυστηριώδες χέρι έγραψε στον τοίχο. Δεν το φανταζόμουνα ότι αυτή η ιστορία θα αποτελούσε πηγή έμπνευσης για τον Bruce Dickinson.
1 Like
Για μένα τα κορυφαία είναι τα τρία τελευταία, talisman, the man who would be king και when the wild wind blows. Ουσιαστικά ο δίσκος δεν έχει κακό τραγούδι (το el dorado που το θεωρούν πολλοί κακό σινγκλ εγώ το βρίσκω ένα πιασαρικο της σειράς μεν, τίμιο δε).
Το satellite μου αρέσουν πολύ τα κουπλέ του για να το πω μέτριο. Το alchemist που γράφεις είναι πράγματι ωραίο τραγούδι. Και μου αρέσουν αρκετά και τα isle of avalon και mother of mercy. Το coming home και αυτό ωραίο κομμάτι έστω και αν είναι λίγο υπερτιμημένο. Θυμάμαι πως το είχαν παίξει και στο live στην Αθήνα για την προώθηση του δίσκου. Και το starblind και αυτο είναι συμπαθητικο κομμάτι, στο σύνολο ο δίσκος μου βγάζει πως αν είχαν κόψει κάποια πράγματα θα ήταν αρκετά καλύτερος.
Αυτή η μεγαλύτερη διάρκεια απ’ ότι θα έπρεπε να είχε είναι κοινή και στο book of souls, και ίσως είναι και αυτός ο λόγος που ενώ και τα δύο τα άκουγα πολύ την περίοδο που βγήκαν πλέον παίρνουν πολύ σπάνια ακροάσεις, πόσο μάλλον και ακροάσεις χωρίς σκιπ.
Συμφωνώ πολύ με τον @akefaloskavalaris για τις κάπως ανεύρες εκτελέσεις στο στούντιο στους τελευταίους δίσκους, ενώ live παιρνουν κεφάλια ακόμα (οκ πριν τον κοβιντ δηλαδή)
2 Likes
σας βρίσκω λίγο υπερβολικούς. Επειδή πλέον οι maiden δεν παίζουν έτσι
δε σημαίνει πως είναι πλέον άνευροι! Όχι και Dad rock , classic rock με την ευρύτερη έννοια παίζουν οι τύποι εδώ και χρόνια, και δε βλέπω το κακό στην ηλικία τους. Από την άλλη, τους λατρεύω αλλά δεν είμαι και η οπαδάρα οπότε σέβομαι την όποια πικρία του πιο φανατικού, όπως ίσως εσείς.
5 Likes
Αυτο ειναι το βασικοτερο προβλημα στη μπαντα εδω και 10+ χρονια ρε συ. Προσωπικα βγαζοντας εξω το El Dorado, που δεν το παλευω, σχεδον ολα τα κομματια εχουν καλες στιγμες, αλλα χαντακωνονται κατα κυριο λογο απο τις μεγαλες διαρκειες. Το book of souls αξιζει ακροασεις επειδη ειναι εμφανως πιο δεμενο ως συνολο και εχει και ιδιαιτερη ατμοσφαιρα, αλλα εχει και μεγαλες κοιλιες που κανουν τις ολοκληρωμενες ακροασεις να φανταζουν αγγαρεια και αθλο λογω μεγαλης διαρκειας.
6 Likes
Καμία πικρία, προσωπικά βάζω θετικό πρόσημο στη σύνθεση, απλά έχω την αίσθηση ότι ακούγονται κάπως κουρασμένοι.
2 Likes
Μετα απο χρονια η πρωτη αναφορα στο καλυτερο τραγουδι του δισκου. Επιτελους.
3 Likes
Εγώ από το Final Frontier τα κρατάω όλα τα κομμάτια, μιας και βγήκε όταν ήμουν ο πιο καμμένος Maidenας. Μετά που έφυγε η κάψα, ήρθε το Book of Souls και το άκουσα αρκετά αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας… Σίγουρα θα μπορούσε να κόψει πολύ από το λίπος του, και επίσης, ένα σημείο που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε, μιας και μου ακουγόταν η απόλυτη κακοπαιξιά, ήταν η εισαγωγή με μπάσο στο Red and the Black που θυμίζει κακή εφηβική προσπάθεια
1 Like
πράγματι ακούγεται λίγο σαν κακοπαιξια και εφηβικό όντως σε φάση
“Μαλακά Dave άκου τι έγραψα στο μπάσο ακούγεται λίγο και σαν σπανιολικο θα το παίξω στο γκομενάκι να ψαρωσει”
“Θα σκοράρεις σίγουρα Στιβ”
Μου θυμίζει αντίστοιχες εισαγωγές σε punk/thrash που μετά γίνεται της πουτανας είτε με την καλή έννοια είτε με την κακή, αλλά όχι, το red and the black μετα γίνεται τελείως maiden της prog πλευράς του συγκροτήματος.
Κι εμενα παρόλα αυτά μου αρέσει σαν εισαγωγή, όπως και ολόκληρο το κομμάτι είναι και πολύ δυνατο συνθετικά με αρκετά φοβερά σημεία (best part οι δισολιες μετά το 07:00 και το κομμάτι 9:42-12:00 όπου το μεηντενομετρο χτυπάει κόκκινο)
E, ας κόβανε την εισαγωγή, μιας και το υπόλοιπο κομμάτι είναι καλό
Ασχετο το belshazzars είναι αναγραμματισμος του helsbazzars ή μόνο εμένα μου έκανε έτσι?
Μια χαρά είναι το τραγούδι κατά τα λοιπά.
Δεν ξέρω τι καλάθι κρατάτε, αλλά το δικό μου για τους post 10s Maiden στούντιακα δεν είναι και πολύ μεγάλο. Οχι ότι δεν μου αρέσουν οι δίσκοι τους αλλά απέχουν από το peak τους.
Οποτε αράξτε και απολαύστε την τελευταία (?) φορά που θα περιμένουμε και θα ζήσουμε την αναμονή για νέο Iron Maiden δίσκο.
ΥΓ: Όταν βγει το tracklist με την ανάλυση που θα ακολουθήσει θα έχουμε καλύτερη εικόνα για πιο ασφαλη συμπεράσματα 
.
8 Likes
ΜΟΝΟ ME - ME - ME - ME…ME -
Summary
ME - ME - ME -
Summary
- GADETH!!!
Summary
Τί περιμένατε; Από ME-tallica μόνο τα 4 πρώτα albums αξίζουν.
Summary
Καράσχετο, αλλά με “έτρωγε” να το πω επιτέλους.
2 Likes
Μιας και μόνο Megadeth, πες γνώμη για εδώ.
Αφού περασαν 2 μερούλες και νοιώθω να το χώνεψα το νέο άσμα, ας καταθέσω κι εγώ την άποψή μου:
The Good:
- Το όμορφο και σύντομο western intro που ξεφεύγει από τις κλασσικές μεϊντενικές μανιέρες
- Ο ήχος της ρυθμικής κιθάρας σε συνδυασμό με το mid-tempo, δίνει ένα heavy, ταξιδιάρικο συναίσθημα
- Η ερμηνεία του Bruce που παραμένει ο κορυφαίος ερμηνευτής. Κάποιοι τον ακούν “κουρασμένο”, να “φωνάζει” ακόμα και ότι “εκτίθεται”. Απόψεις είναι αυτές, μπορεί να έχετε πιο γυμνασμένα αυτιά από τα δικά μου. Πάντως, και το chorus του Dream of Mirrors, λίγο-πολύ, έτσι το μοιρολογάει.
- Οι φολκ μελωδίες με μεϊντενική επικάλυψη
- Τα σόλο και ειδικά αυτό του Smith
- Οι στίχοι και το νόημά τους σε συνδυασμό με το story του video clip
The Bad:
- Η παραγωγή στα φωνητικά. Βασικός λόγος που δικαίως πολλοί δεν καταλαβαίνουν τι λέει ο Dickinson. Με χερουκλάτο +3db στις μεσαίες, όπως πρότεινα και πιο πάνω, βελτιώνεται η κατάσταση, αλλά δεν είναι λύση αυτή.
- Μου λείπουν τα “καμπανάκια” του McBrain, οπώς ακουγόντουσαν στο Book of Souls
The Ugly:
- Το βίντεο-σλιπ. Εκτιμώ την ιστορία και τα μηνύματα που θέλει να δώσει, όμορφα τα διάφορα easter-eggs από την πλούσια διαδρομή του συγκροτήματος, χαριτωμένη η προσπάθεια να μοιάσει με τεχνοτροπία 80s Anime, αλλά δεν… Ειδικά όταν έρχεται σε σύγκριση με την αψογότητα του αντίστοιχου του Speed of Light, το οποίο, μάλιστα, μάλλον θα κόστισε και λιγότερες εργατοώρες.
Εν κατακλείδι:
Όποιος περιμένε ότι θα ακούσει το νέο Hallowed be Thy Name, ας ξεκαβαλήσει. Πρόκειται για τραγούδι εισαγωγικό του νέου άλμπουμ, το οποίο πιθανότατα θα κάθεται στην πρώτη ή δεύτερη θέση του track-listing και σκοπός του είναι να μας βάλει στο κλίμα και το καταφέρνει ΠΟΛΥ καλά. Κατώτερο από το Speed of Light (κομματάρα!) και ως σύνθεση και ως βίντεο, αλλά και πάλι, στέκεται ψηλά, αυτόφωτο, με στοιχεία που δεν έχουμε συνηθίσει από τους Maiden και μας ανοίγει την όρεξη για το 17ο αριστούργημα που καταφθάνει -επιτέλους!- μετά από 6 ολόκληρα χρόνια ξηρασίας!
Βαθμός στην κλίμακα Maiden:
7,5
5 Likes
Έκανα μια ψαξιματική γιατί δεν είχα δει το βίντεο, και έχεις απόλυτο δίκιο
1 Like
Ok, είναι ένας μέτριος δίσκος με τρία ή τέσσερα καλά τραγούδια. Ακούγεται ευχάριστος (στ’ αυτιά μου), μα σύντομα τον ξεχνάς. Ένας ή δύο “κακοί” δίσκοι στους 16, όμως, δε μου λέει τίποτα, ούτε μειώνει/ακυρώνει την υπόλοιπη δισκογραφία τους στη συνείδησή μου. Οι Megadeth είναι μέχρι στιγμής η πιο παραγωγική μπάντα από την τριάδα: Iron Maiden-Megadeth-Metallica, έχοντας κυκλοφορήσει τελευταία ένα πολύ δυνατό άλμπουμ (Dystopia) και, κατ’ εμέ, είναι η πιο σταθερή μουσικά/εξελικτικά (μπάντα) από πολλές του ιδιώματος.
oe oe oe oe Μaiden Maiden Maiden!
Αυτά.
3 Likes
Ναι συμφωνώ! Μέτριος δίσκος αλλά με 3-4 πολύ καλά τραγούδια. Εμένα το αγαπημένο μου είναι το Off The Edge. Από τότε που είχαν βγάλει sample με 25 δευτερόλεπτα από το κάθε τραγούδι του νέου (τότε) δίσκου μου είχε πάρει ήδη το μυαλό. Τρομερό riff, απίστευτο ρεφραίν και πολύ καλή σύνθεση.
Γρήγορο τραγούδι, εθιστικό και όχι μακράς διάρκειας mid tempo και να βαριέσαι ενδιάμεσα όπως το κάνουν αρκετά οι άλλοι δύο που είπες.
Και το Dystopia φοβερός δίσκος!
No offence για το καινούριο άσμα των Maiden, εμένα μου αρέσει από αρκετά έως πολύ. Δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες είναι η αλήθεια, αλλά οι Maiden με διέψευσαν.
2 Likes
Λοιπόν, ορμώμενος από τις δύο αυτές παρατηρήσεις σκέφτηκα να κάνω μια βουτιά στα εισαγωγικά singles των δίσκων των Maiden που πρόλαβα σαν καινούριες κυκλοφορίες για να έχουμε τεκμήρια για το τι πράγμα λέμε! Πάμε λοιπόν:
Holy Smoke (#2 στο No Prayer For The Dying): Είχα “ξενυχτήσει” θυμάμαι, εκείνη την Κυριακή του Σεπτέμβρη του 1990 έχοντας σχολείο την επομένη, για να δω το καινούριο βίντεο από τον επερχόμενο δίσκο των Maiden στο Headbangers’ Ball του MTV.
Χωρίς βέβαια να υπάρχει η δυνατότητα να αλιεύσει κάποιος μια γενική αντίδραση από τα… social media τω καιρώ εκείνω, η αλήθεια είναι ότι το Holy Smoke μας άφησε κάπως παγωμένους, αφού ήταν αρκετά “ρηχό” σαν σύνθεση με τον Dickinson καλά - καλά να μην τραγουδάει και τις φήμες να λένε ότι είχε χάσει την φωνή του (σας θυμίζει κάτι;), ενώ και το πλακατζίδικο βίντεο δεν βοήθησε καθόλου προς την αντίθετη κατεύθυνση! Ας σημειωθεί εδώ, για όσους το ξεχνάνε, ότι το προηγούμενο LP τους ήταν το Seventh Son…
Be Quick Or Be Dead (#2 στο Fear of the Dark): To συγκεκριμένο έγινε δεκτό με οπωσδήποτε μεγαλύτερο ενθουσιασμό, όμως και πάλι υπήρξαν κάποιες φωνές για το πόσο “φτωχό” ήταν μουσικά κλπ σε μια εποχή που το grunge μεσουρανούσε και τα πράγματα στο στρατόπεδο των Maiden δεν ήταν και τόσο ρόδινα όπως τελικά αποδείχθηκε
Man on the Edge (#2 στο X Factor): Η περίοδος Bailey ξεκίνησε με αυτό εδώ που αν και δεν ήταν κακό και σίγουρα δεν ήταν το χειρότερο στο δίσκο, μάλλον απέτυχε να κερδίσει τις πρώτες εντυπώσεις
The Angel and the Gambler (#2 στο Virtual XI) : Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε κανείς δεν πρέπει να εξεπλάγη με το “ιστορικό χαμηλό” του Virtual XI κρίνοντας από το πρώτο single. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, η edited version που ακούσαμε πρώτα αφαιρεί μεγάλο μέρος της δυσβάσταχτης ανίας που προκαλούν τα σχεδόν 10 λεπτά της διάρκειας του στον δίσκο, ενώ η CD κυκλοφορία περιείχε και “enhanced multimedia section” (έτσι!). Το βίντεο έχει την πλάκα του!
The Wicker Man (#1 στο Brave New World): Με την επιστροφή των Smith και Dickinson ξεκινάει και η τάση να επιλέγεται κάποια από τις συνθέσεις του Adrian σαν πρώτο single. Το Wicker Man είναι ότι πρέπει για την περίσταση και προϊδεάζει για τη δισκάρα που ακολούθησε και περιείχε κάποια πολύ καλύτερα του κομμάτια.
Wildest Dreams (#1 στο Dance of Death) : Άλλη μια σύνθεση του Smith, που προφανώς εκρίθη κατάλληλη λόγω της “αμεσότητας” της, δεν είναι όμως κάτι το συγκλονιστικό.
The Reincarnation of Benjamin Breeg (#7 στο A Matter of Life and Death) : Εδώ έχουμε μια ασυνήθιστη επιλογή, μιας και το συγκεκριμένο βρίσκεται στην έβδομη θέση του tracklist και το υπογράφει ο Murray, άρα εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να είναι αντιπροσωπευτικό του δίσκου! Φαντάζομαι κάποιο λάθος έγινε και κυκλοφόρησε πριν το Different World (το δεύτερο single) που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που μας είχαν συνηθίσει μέχρι τότε! Το βίντεο ήταν ασυνήθιστο για τα τότε δεδομένα.
El Dorado (#2 στο The Final Frontier): Δεν περιγράφω άλλο!
Τα δύο πιο πρόσφατα τα αναλύσαμε, λιγότερο ή περισσότερο εκτενώς, πιο πάνω!
9 Likes
Οπώς τα είπες.
Ο δε Bruce, χοντρικά, χάνει τη φωνή του και “δεν τραβάει πια” από το Somewhere in Time και δόθε.
1 Like