Brave New World πολύ καλό, ενδεχομένως κι εμένα είναι το #1… Αλλά το Dance of Death ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τόσο hype. Αν εξαιρέσεις το ομώνυμο, δεν βρίσκω κανένα άλλο κομμάτι ιδιαίτερης αξίας
Μάλλον σε επηρεάζει αρνητικά το απαράδεκτο εξώφυλλο. Προσωπικά το Rainmaker το βρίσκω κομματάρα όπως και το Journeyman, επίσης έχει το Paschandale και το γαμάτο Face in the sand. Το Montsegur δυνατό και επίσης έχει κανονικης διάρκειας κομμάτια, αυτό είναι για μένα μεγάλο συν.
6 Likes
Paschendale, Montsegur όχι;
Έδιτ: Και Face In The Sand
Τι να πω, είναι όντως μεγάλη ξενέρα το εξώφυλλο, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να του δώσω όλη την ευθύνη… Το Paschendale ειδικά, όταν το πρωτοείχα ακούσει μου θύμιζε Nokia ringtown. Οκ, ίσως έχει ωραίους στίχους και μια αξιοπρεπή ανάπτυξη, αλλά ήδη από την εισαγωγή δεν μπορούσα να το καταλάβω… Θα το κάνω μία επανάληψη τώρα, εξ αφορμής του νέου δίσκου, και θα ξαναβγάλω γνώμη
Brave 8 (με καλύτερη παραγωγή σε κιθάρες-τύμπανα θα ήταν classic)
Book 7 (τα ίδια με το από πάνω συν έξτρα αχρείαστη φλυαρία)
Matter 7 (λείπουν 1-2 χιτάκια)
Dance 5 (filler alert)
Frontier 3 (αγώνας το να ακουστεί το δεύτερο μισό-μέτρια πράγματα στο πρώτο)
1 Like
Με 2ο το DoD και 3o το AMOLAD συμφωνω απολυτα!
Και το No more lies γαμαει, και το new frontier επισης. Και τα αλλα τρια που μενουν, wildest dreams, gates of tomorrow και age of innocence ειναι πολυ ωραια. Και το ομωνυμο πολυ ωραιο και ας μου τη σπαει λιγο εκεινο το ριφ (ξερετε ποιο λεω ειμαι σιγουρος). Γενικα το DoD δεν εχει μετρια κομματια.
2 Likes
Ίσως να το έβαζα κι εγώ δεύτερο το DoD, τα έχω πολύ κοντά αυτά τα 2 γενικά. Το No More Lies για παράδειγμα όμως είναι κλασικό Maiden τραβηγμένο από τα μαλλιά, κυρίως λόγω του επαναλαμβανόμενου ρεφρεν.
Brave new world: Εκπληκτικο απλα. Ο ήχος οτι πιο κοντα στο seventh son αν κ θα συμφωνήσω οτι οι κιθάρες ήθελαν ενα κλικ να ειναι περισσότερο heavy
Amolad: Δυνατός δίσκος και αρκετά heavy. Μου αρέσει πολυ κ ο ήχος
Final frontier: Προσωπικά τον γουστάρω πολυ τούτο τον δίσκο. Τραγούδια οπως τα starblind , mother of mercy (α ρε Adrian ξέρεις να γράφεις μελωδιαρες) και φυσικα το έπος when the wild wind blows (με τις τοσες αλλαγές ) θα τα ηθελαν πολλές μπάντες. Προσωπική αδυναμία στο μελωδικοτατο the man who would be a king
Dance of death:Αν έλειπαν 2-3 τραγούδια ο δίσκος θα ηταν solid. Τα Montsegur, Rainmaker, Paschendale, journayman και ομώνυμο μαμανε
Bos: 4 επη (τα ξέρετε) κ μετά απλά κάποιες καλες στιγμές
1 Like
Το πιο “επίσημο” που υπάρχει σχετικά με αυτό, είναι κάποιες αφίσες που έγραφαν “Legacy Of The Beast tour” και με το που ξεκίνησε το όλο hype build up με Belshazzar’s Feast κλπ το έσβησαν, θυμάμαι πρόχειρα αυτή του Download που την έβαλε κάποιος στο fc forum.
Κατά τα άλλα δεν υπάρχει ενημέρωση, στο fc το θεωρούν δεδομένο ότι η περιοδεία θα είναι για τον νέο δίσκο και συζητάνε για support/ stage show/ γιαπωνέζικη θεματολογία κλπκλπ, επίσης το ότι πήγε να βγει κάτι σαν ανακοίνωση για το λάηβ εδώ του χρόνου και το μάζεψαν όπως όπως ίσως είναι μια ένδειξη ότι θέλουν να το ανακοινώσουν στο πλαίσιο του ΣΕΝΤΖΟΥΤΣΟΥ, τι να πω, αν δω κάτι άλλο θα το ποστάρω.
Brave New World: υπερδισκάρα
A Matter of Life and Death: υπερδισκάρα επίσης, αλλά πιο δύσκολοχώνευτο. Το άκουγα χτες και απορούσα πόσο μελωδιάρα σκάει από το πουθενά στο 01:30 του Pilgrim. For The Greater Good of God έπος από τα λίγα. Γενικά ο δίσκος έχει μόνο τραγουδάρες.
Dance of Death: Rainmaker από τα καλύτερα Maiden ever, No More Lies κομματάρα.
Book of Souls: Αξιοπρεπέστατπο σύνολο, θα μπορούσε να λείπει το fake Wasted Years intro (κάτι τέτοια με εκνευρίζουν).
Αυτά.
5 Likes
Brave New World (Αγαπημενος δισκος, προσωπικα το βαζω ανετα στα καλυτερα τους, εχει μια αυρα κλασικου δισκου με φρεσκαδα, δημιουργικοτητα και ορμη. Οσο περνανε τα χρονια αποδεικνυεται η αντοχη του στον χρονο)
Dance of Death (Τα ιδια με το Βrave πανω κατω, αυτοι οι 2 δισκοι εχουν συνδυασει κλασικους και νεοτερους μειντεν ιδανικα για τα γουστα μου)
AMOLAD (Αρχικα δεν με ειχε τρελανει αλλα με τον χρονο το εκτιμησα, εχει εξαιρετικες στιγμες με προσωπικες αδυναμιες τα legacy και these colours don’t run και διαφορετικη συνθετικη νοοτροπια σε καποιο βαθμο, απο δω και μετα αλλαζει σχετικα ο ηχος τους καλως η κακως)
Book of Souls (Ο δισκος εχει πολυ καλες στιγμες, ενδιαφερον και ιδιαιτερη, ενδιαφερουσα ατμοσφαιρα, αλλα το συνολο ειναι υπερβολικο και πανευκολα θα μπορουσαν να λειπουν κομματια. Προσωπικα δεν μπορω να τον ακουσω ολοκληρο. Οπως ειπα και στο θεμα του Senjutsu, με τρακλιστ τα if eternity, speed of light, red & black, book of souls και empire και διαρκεια 55 λεπτων και οχι 1μισης ωρας θα ηταν ευκολα ο 3ος στη σειρα προτιμησης μου, αλλα με τετοια διαρκεια και τοσα αδιαφορα κομματια δεν αντεχει συνολικα.
The Final Frontier (Κακος δισκος για τα δεδομενα της μπαντας, δεν υπαρχει συνοχη και ουσια στις συνθεσεις, αν και καποιες εχουν καλα σημεια αυτο δεν ειναι αρκετο για να σωθει η κατασταση. Παρολα αυτα, τα alchemist και starblind ειναι υποτιμημενες κομματαρες και τα βαζω συχνα οταν ειμαι σε μειντεν φαση)
5 Likes
BNW: Εντάξει, ήμουν 17, γύρισε ο Μπρούσαρος, εδώ δε χωρανε αντικειμενικότητες. Κι εντάξει, το Nomad μπορεί και να μπαίνει άνετα στο τοπ-10 τους.
FF: Αναγνωρίζω όλες τις αδυναμίες του που έχουν επισημανθεί από το ευρύ μεηντενικό κοινό αλλά για κάποιο μεταφυσικό λόγο τα κομμάτια του πλην λίγων εξαιρεσεων (πρώτα 2 & Avalon) έδεσαν τέλεια με τη διάθεσή μου εκείνο το καλοκαίρι. Μερικά χρόνια αργότερα, πάλι καλοκαίρι μαγική στιγμη να παίζει το Where the Wild Wind Blows στον Ήλιο στην Ίο κάπου 6 το χάραμα.
DoD: Πέρα από το φρικτό εξώφυλλο, και κάνα-δυο (άντε 3) φιλεράκια, αξιοπρεπής διάδοχος του BNW.
TBoS: Νομίζω ότι εδώ τα σχόλια για τη διάρκεια έχουν βάση, Γενικά έχω συγκρατήσει τα If Eternity, Red & Black, Tears Of A Clown, όχι ότι το υπόλοιπο ήταν άσχημο αλλά ούτε και υπερβατικό.
Το AMOLAD είναι άδικο να το κατατάξω, όταν είχε βγει ήμουν σε πολύ non-metal φάση (εδώ δεν είχα πάει στο live του 2005 ο τραγικός), το άκουσα στα πεταχτά, δε μου έκανε κλικ, δεν του έδωσα βάση και πρέπει να του έχω δώσει μονοψήφιο αριθμό ακροάσεων.
1 Like
Το Brave New World ομολογουμένως είναι ένας δίσκος με πολλή ταυτότητα και χαρακτηριστικό ήχο. Είναι λίγο front-loaded μιας και σε πάει μπάλα στα πρώτα τέσσερα κομμάτια, και αν εξαιρέσουμε τα λίγο μέτρια για τα γούστα μου Mercenary και Dream of Mirrors κάθε κομμάτι είναι και highlight
Τώρα ακούω το Dance of Death… Rainmaker και Montsegur τα πιο ωραία μέχρι στιγμής, το No More Lies έχει δυνατότητες που νιώθω ότι δεν τις ικανοποιεί και η φωνή του Bruce δεν βοηθάει πολύ (και στο Montsegur ζορίζεται, αλλά έχει μεγάλο και γεμάτο ρεφρέν). Wildest Dreams επίσης ωραίο, αλλά αδιάφορο, λίγο by the numbers (NOT of the beast)
Ναι ρε παιδιά εννοείται ότι το Dance of Death είναι ο δεύτερος καλύτερος δίσκος των Iron Maiden στη reunion εποχή. Ο καλύτερος δίσκος είναι το Brave New World φυσικά.
Το BNW είναι και ο δίσκος με το καλύτερο Maiden εξώφυλλο από ότι άλλο έχουν βγάλει. Φανταστικό εξώφυλλο. Και δισκάρα και εξωφυλλάρα!
3 Likes
To Journeyman άκου το εδώ 
5 Likes
Ναι ρε φίλε, για κάποιο λόγο το είχα ξεχάσει το Journeyman ενώ το ρεφραίν του μου είναι δεύτερη φύση… Είναι που έχω χρόνια να πιάσω τον συγκεκριμένο δίσκο, αλλά και τους Iron Maiden γενικότερα… Λοιπόν, ναι, για τα πρώτα κομμάτια είπα, για το Gates of Tomorrow δεν έχω να πω κάτι, λίγο μέτριο, το New Frontier πολύ καλύτερο, Paschendale θέλει επειγόντως διαφορετική εισαγωγή, και η τριάδα που κλείνει είναι εξαιρετική. Ειδικά το Face in the Sand είναι το ‘‘ατμοσφαιρικό’’ που θα θέλαμε από τον Harris αλλά δεν μας κάνει τη χάρη. Και πολύ καλή παραγωγή νομίζω ο δίσκος, έχει μια λεπτότητα που δεν την συναντώ στα επόμενα άλμπουμ, αν και δεν είμαι και κάνας ειδικός…
2 Likes
1.Brave new world
2.Dance of death
3.A matter of life and death
4.The book of souls
5.The final frontier
2 Likes
- AMOLAD με μεγάλη διαφορά
- BNW πολύ καλό
- DOD καλό
- BOS λίγες καλές στιγμές
- FF πολύ βαρετό
4 Likes
Για μένα Brave New World κορυφή. Κλασικό με όλη τη σημασία της λέξης, και ιστορικά και μουσικά, ως παρακαταθήκη.
Το A Matter of Life and Death έρχεται δεύτερο, άρτιο συνθετικά, ίσως λίγο πιο ομοιόμορφο, και ενώ δεν πιάνει τις κορυφές του BNW, διατηρεί μία συνέπεια στην ποιότητα που μας λείπει από το
Dance of Death, που κερδίζει την τρίτη θέση επειδή έβγαλε το τελευταίο (για μένα) μεγάλο κομμάτι των Iron Maiden, από αυτά που έχουν καταξιωθεί ως κλασικά. Πολύ άνισο, στο σημείο που με κάνει να αμφισβητώ κάποιες από τις επιλογές του, αλλά οι πειραματισμοί σε κάποια κομμάτια μετράνε (βλ. Face in the Sand, Journeyman)
Το Final Frontier και το Book of Souls είναι μια κατηγορία από μόνα τους… Παρ’ όλο που είναι τα δύο άλμπουμ που ‘‘πρόλαβα’’ όταν βγαίνανε, και ως εκ τούτου είναι σύγχρονά μου και άρα σημαντικά για τη σχέση μου με το συγκρότημα, αν τα δω αποστασιοποιημένα είναι πιο συνεπή από το Dance of Death, αλλά ακόμη δεν έχουν καταξιωθεί στο μυαλό μου ως <<σημαντικά άλμπουμ>>. Το FF ας πούμε, μία δεκαετία μετά, δεν έχει αποκτήσει το αντίστοιχο στάτους του Brave New World στη δική του δεκαετή επέτειο, για διάφορους λόγους που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το ότι το τελευταίο είχε και το hype του reunion…
1 Like
συμφωνω ακριβως με την σειρα του @QuintomScenario . Το DOD μου αρεσει πολυ οπως και το BOS.Το FF το θεωρω τον χειροτερο δισκο τους αλλα και παλι τον ακουω ευχαριστα…