Σήμερα άλλωστε μάθαμε κι έναν νέο ορισμό για το filler, ότι μπορεί να είναι τέτοιο ακόμα και ένα αριστούργημα όπως το 22 Acacia Avenue.
Ναι, ξέρω, “υποκειμενικές απόψεις”, “γούστα είναι αυτά” κ.λπ.
14 Likes
Can I play with madness όχι απλά φιλερ, της πλακας
2 Likes
Ακούγεται ευχάριστα πάντως, εγώ πλέον ούτε αυτό δεν σκιπάρω
Σχετικά με το Powerslave που έγινε κάμποση κουβέντα, προσωπικά μια χαρά περνάω με το Back in the Village, δεν το θεωρώ filler. ΟΜΩΣ μου τη δίνει το Duellists, skip με συνοπτικές 9 στις 10 που θα βάλω να ακούσω το άλμπουμ, ενώ το Losfer Words πότε το βαριέμαι και πότε όχι, ανάλογα με τη διάθεση.
1 Like
Δεν εννοεί αυτό, εννοεί ότι γράφτηκε για να συμπληρωθεί το άλμπουμ
1 Like
Ναι, αν και για μένα είναι το ίδιο… Μια μπάντα που γράφει το Child in Time, δεν μπορεί να γίνεται ευρέως γνωστή για το…Smoke on the Water! Meh.
1 Like
Εντελώς διαφορετικά κομμάτια, άδικο για το Smoke on the Water να το συγκρίνεις με το Child in Time, δεν έχει τον ίδιο στόχο ως σύνθεση
Κατά τη γνώμη μου το Smoke on the Water δεν μπορεί να χαρακτηριστεί υπερτιμημένο κομμάτι, είναι παράνοια αυτό. Σίγουρα κανείς δεν θα πει “α, το αγαπημένο μου κομμάτι” αλλά είναι πολύ διασκεδαστικό και δίκαια έχει γίνει θρυλικό, γιατί έχει το πιο iconic riff στην Ιστορία, ενώ όσοι θυμούνται κι άλλα πράγματα εκτός απ’ αυτό έχουν να λένε π.χ. για το φανταστικό παίξιμο του (our) Lord, για το αρκετά απλό αλλά γεμάτο ουσία και συναίσθημα σόλο του Ρίτσι κ.ο.κ.
3 Likes
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για το παράδειγμα, γιατί όταν έγραφα το προηγούμενο post έψαχνα κομμάτια της κατηγορίας “θεε μου, τι τεράστια μαλακία είναι αυτή που ακούω, πονάνε τα αυτιά μου, κλείσ’ το τώρα” και δεν έβρισκα. Ναι, κάτι τέτοιο εννοούσα. 
Eίναι στην ίδια κατηγορία με Paranoid, Fear of the Dark, Breaking the Law, Enter Sandman κοκ.
Τραγούδια που έχουν παιχτεί τόσο πολύ παντού (live, ραδιόφωνα, μπαρ) και που είναι τα πιο αναγνωρίσιμα χωρίς να είναι τα καλύτερα από τις συγκεκριμένες μπάντες. Το αποτέλεσμα είναι οι οπαδοί να τα “βαριούνται” και τα θεωρούν “υπερτιμημένα”. Αυτό προφανώς δεν τα κάνει μέτρια κομμάτια.
7 Likes
Δεν μιλάω με αντικειμενικότητα. 
Δύο πολύ διαφορετικά κομμάτια, όντως, εξυπηρετούν πολύ διαφορετικούς σκοπούς, ναι! Απλώς το Smoke με κουράζει, θα το ακούσω, βέβαια, όταν παίξω τον δίσκο (ποτέ δεν σκιπάρω, είμαι ψυχαναγκαστική!), αλλά δεν θα πω ‘γιεεεει…’. Όμως, το ακούω αυτό που λες, έχει ένα ενδιαφέρον και πολύ καλοπαιγμένο σόλο - αναμφίβολα οι DP είναι παιχτούρες, δεν περιμένεις τπτ λιγότερο απ’ αυτούς. Εγώ δεν κατανοώ το hype.
Θυμήσου, συμφωνούμε για το 22 Acacia Avenue! 
1ον δεν έχει “hype” το Smoke on the Water, παίζεται non stop εδώ και 50+ χρόνια. Δεν μιλάμε για Imagine Dragons ξέρω γω.
2ον δεν γίνεται να μην κατανοείς αυτό που χαρακτηρίζεις hype τέλος πάντων. Απλά δεν γίνεται. Ξαναλέω, μιλάμε για το κομμάτι με το πιο αναγνωρίσιμο riff σε όλο τον κόσμο.
1 Like
Ναι, το καταλαβαίνω μωρέ. Αναγνωρίσιμο, ναι, ξέρω 'γω, αλλά τίποτα παραπάνω (εκεί υπεισέρχεται και το προσωπικό γούστο). Και το υπερτιμημένο δεν είναι απαραίτητα κακό, απλώς στα αυτιά μου ακούγεται μέτριο και, σε σύγκριση πάντα με το ποσό δημοφιλές είναι σε σχέση με άλλες κομματάρες, δεν “καταλαβαίνω” γιατί αυτό και όχι το άλλο.
Τα ίδια θα σου πω και για τα Paranoid, Fear of the Dark κ.ο.κ.
Συμφωνώ για όλα. Εκτός από το Enter Sandman 
Όχι ντάξει πλάκα κάνω. Αντικεμενικά είναι εξαιρετικό κομμάτι.
1 Like
είδα 43 μηνύματα και αγχώθηκα αλλά τελικά όλα καλά
5 Likes
Να τσεκαρεις αν υπαρχει κινηση και στο RIP, ειδικα οταν διαβαζεις για Οζι αυτο. Αν οχι, ολα καλα θα πανε.
4 Likes
Judas be my guide απλά γαμεί. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο.
7 Likes
Εγώ θα προσθέσω και κάτι άλλο, ότι παρόλο που το Fear of the Dark δεν με τρελαίνει ως άλμπουμ, και σίγουρα το θεωρώ πολύ κατώτερο από τα κλασικά τους στα 80s συν από το Brave New World (από τα υπόλοιπα ΟΚ είναι καλύτερο αλλά δεν είναι και πολύ δύσκολο αυτό) ο πιο γρεζάτος Μπρους που από κάποιον - δεν θυμάμαι τώρα ποιον - ειπώθηκε ότι δεν του πήγαινε και πολύ αυτό το στυλ, εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ. Δεν είναι ο κλασικός Μπρους των 80s αλλά το 'χει και με το παραπάνω. Ειδικά η κραυγή του στην αρχή του Be Quick Or Be Dead με πωρώνει άπειρα κάθε φορά.
5 Likes
Επειδή έχει γίνει λόγος για το τι εστί filler. Στην πράξη, είναι η ετυμολογία που έδωσε ένας συνάδελφος πιο πάνω, ότι filler έχει την πιο κυριολεκτική έννοια, να γεμίσω απλά τα αυλάκια ενός δίσκου επειδή έχω λίγο χώρο ακόμα να καλύψω.
Υπάρχουν οι δύο διαφορετικές κατηγορίες, το filler “Δεν παλεύεται με τίποτα” και το filler “Απλα βαρετό, χωρίς να πηγαίνει κάπου κτλ”. Και στις δύο περιπτώσεις, το ίδιο πράγμα γίνεται, πατάμε skip και προσπερνάμε. Για δύο διαφορετικούς λόγους μεν, το αποτέλεσμα όμως είναι ίδιο δε.
Το κακό με τα fillers, έχει γίνει με την έλευση του CD ως μέσο αποθήκευσης. Κάποτε, τα συγκροτήματα είχαν 40-45 λεπτά χρόνου να καλύψουν, γι’αυτό και 1-2 κομμάτια ψιλομούφα περνάνε στα ψιλά, επειδή κρατάνε 4-5 λεπτά και πάμε παρακάτω. Στα 80 λεπτά μουσικής όμως, μπορεί κάποια filler να είναι πιο ανυπόφορα, ξαφνικά ο καλλιτέχνης έχει να καλύψει 80 λεπτά χρόνου, λογικό κάπου να υπάρχει κοιλιά. Γι’αυτό και οι Maiden από το 2000 και μετά έγιναν πιο progressivάδες. Υπήρχαν 10λεπτα και βάλε κομμάτια και παλαιότερα, με το CD όμως, υπάρχει περισσότερος χώρος για αυτά.
Και εκεί νομίζω οφείλεται στο ότι λέμε ότι στο Fear, τα μισά κομμάτια είναι προς αποφυγήν, άλλο να είναι 8 τα κομμάτια και να υπάρχουν κάνα δυο αδιάφορα και άλλο να είναι 12 και 14 κομμάτια και τα μισά να φλυαρούν άσκοπα, χωρίς κάτι το αξιομνημόνευτο. Κατ’ εμέ, μια σύνθεση θεωρείται αξιόλογη και ως μη filler, όταν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το οποίο την καθιστά αξιομνημόνευτη, όταν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για το οποίο θυμόμαστε ένα κομμάτι. Αν απλά ακούγεται ένα κομμάτι και δεν αφήνει τίποτα στο τέλος, είναι απλά ένα filler. Δεν ενοχλεί, απλά υπάρχει για να υπάρχει.
Για εξοικονόμηση χρόνου όμως, επειδή υπάρχει η δυνατότητα, απλά προσπερνάμε με το πάτημα ενός κουμπιού, κάποτε, ειδικά με βινύλια, δύσκολα να προσπεράσεις κομμάτι συνεπώς, γραφόταν απλά υποφερτά κομμάτια τα οποία απλά προσπερνάνε και σε αφήνουν αδιάφορο κατά μία έννοια…
1 Like
Ας επαναλάβουμε τον ορισμό του filler γιατί νομίζω ότι χρειάζεται. Filler εξ ορισμού είναι το κομμάτι που μπήκε για να γεμίσει (fill) την προβλεπόμενη διάρκεια ενός δίσκου. Τέτοια κομμάτια γράφονταν βιαστικά και τελευταία, οπότε κατά κανόνα υπολείπονταν εμφανώς σε ποιότητα από τα υπόλοιπα. Έτσι σιγά σιγά fillers κατέληξαν να αποκαλούνται τα (ψιλο)αδιάφορα τραγούδια σε ένα album. Τα ξαναγράφω γιατί παρατήρησα μια σύγχυση παραπάνω, fillers δεν είναι τα μη τέλεια κομμάτια σε ένα δίσκο που περιέχει κατά τα άλλα ύμνους!
Θα αντιπαρέλθω τα σχόλια για τα κομμάτια fillers στα LP των Maiden, μιας και έσπευσαν άλλοι φίλοι να χαρακτηρίσουν τα ίδια κομμάτια ως φοβερά (άρα εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται για fillers), για λόγους “ιστορικής δικαιοσύνης” όμως, θα πω για το Carry On Wayward Son που αναφέρθηκε πιο πάνω.
Λοιπόν, την περίοδο που γραφόταν το Leftoverture, o Steve Walsh περνούσε αυτό που αποκαλείται writer’s block κι έτσι όλο το βάρος της σύνθεσης έπεσε στον Kerry Livgren, ο οποίος για καλή τους τύχη βρισκόταν σε δημιουργικό οίστρο!
Την τελευταία μέρα μάλιστα πριν μπουν στο στούντιο, έχοντας προβάρει όλο το υλικό που είχαν έως τότε, τους παρουσίασε ένα ακόμη κομμάτι που είχε μόλις γράψει και το παίξανε πρώτη φορά στην ηχογράφηση. Ήταν το εν λόγω Carry On Wayward Son που, εκτός από έναν ακόμη διαχρονικό ύμνο στο ενεργητικό τους, τους έδωσε και το πολυπόθητο hit που απαιτούσε η εταιρεία και τους αναβάθμισε σε headline act.
9 Likes
Ναι ρε αθεόφοβε αλλά δεν σου αφήνει κάτι ως κομμάτι το 22 Acacia Avenue ξέρω γω;;;;;;;
Εντάξει δεν λέω να το γουστάρεις με το ζόρι, αν δεν σου αρέσει δεν σου αρέσει και τι να γίνει. Απλά μου κάνει τεράστια εντύπωση. Δεν το 'χω ξανακούσει από άλλον.
1 Like
Επειδη στιχουργικά το fear of the dark ειναι κατι περα αποτι μας ειχαν συνηθισει οι maiden δεν θα μπορούσε ο bruce να μην βρει την πιο ταιριαστη φωνη κ ν αφησει αυτο το πομπωδης επικο στυλακι του. Το εκανε κ στο no prayer αλλα εδω είχε κ τραγουδαρες.
2 Likes