Υποθέτω όλο και κάποιος θα έχει αναφερθεί ως τώρα, αν όχι όμως here goes. Έχει δει κανείς το φιλμ-ντοκυμανταίρ του [B]Ken Burns [SIZE=“3”]“Jazz”[/SIZE][/B]? Έχοντας ξεκινήσει εδώ και ένα χρονικό διάστημα μια έντονη ενασχόληση με τη jazz και τα παρακλάδια της, έκατσα και το είδα τις προάλλες, το οποίο πρέπει να είναι απο τα πλέον αμφιλεγόμενα μουσικά ντοκυμανταίρ που έχουν γίνει.
Καταρχάς πρέπει να είναι απο τα μεγαλύτερα σε έκταση και σε θέμα παραγωγής μουσικά ντοκυμανταίρ. Δέκα επεισόδια, με διάρκεια περίπου δύο ώρες το καθένα, ξεκινώντας απο τις απαρχές της jazz και τις ρίζες της στα blues, στη ragtime, κλπ, καλύπτωντας το πέρασμα απο την κλασική jazz στο swing και απο κει στο bebop και στη jazz μετά τη δεκαετία του '50, εστιάζοντας σε μορφές όπως οι Armstrong, Duke Ellington, Charlie Parker, Billie Holliday και Miles Davis και συνδέοντας τις πορείες τους με την κοινωνική ιστορία των ΗΠΑ της εποχής (με πολλές αναφορές στο ζήτημα των μαύρων, τις διακρίσεις, τον πόλεμο, τα ναρκωτικά κλπ).
Και δεν είναι απλά μεγάλο σε διάρκεια, αλλά και εξαιρετικά καλοφτιαγμένο, υπόδειγμα του πως πρέπει να φτιάχνεται ένα μουσικό ντοκυμανταίρ κατά τη γνώμη μου για να σου κρατάει το ενδιαφέρον.
…Αυτά μέχρι να φτάσει κανείς προς το τέλος της σειράς, όπου και ακολούθησε (για πολύ κόσμο και κριτικούς) η καταστροφή. Η γενική ιδέα που παίρνει κανείς βλέποντας το είναι πως η jazz σαν μουσικό δέντρο μοίρασε τα καλύτερα της φρούτα μέχρι τα τέλη της δεκαετία του '50, πάνω κάτω. Οι αναφορές στο fusion και σε κινήματα όπως η avant garde μάλλον απαξιωτικές. O Miles Davis με άλμπουμ όπως το “Bitches Brew” την είδε “ροκάς”. Υπάρχει μια έντονη τάση “κλασικισμού” στην σειρά, και αυτό μάλλον οφείλεται κατά πολύ στη φιγούρα που έπαιξε μεγάλο ρόλο στη δημιουργία της και που παρουσιάζεται να σχολιάζει απο την αρχή ως στο τέλος, τον τρομπετίστα Wynton Marsalis.
Για κάποιον όπως εγώ που δεν έχω ξεκινήσει καιρό τα ψαξίματα μου στο είδος, το ντοκυμανταίρ θα μπορούσε να μου δώσει την ιδέα πως η jazz είναι μουσική όπως το ροκ’εν ρολ των '50ς ας πούμε, καθηλωμένη σε μια εποχή. Και πως οι προσμίξεις με άλλα μουσικά είδη και αντιλήψεις αφαιρούν απο την “καθαρότητα” της.
Φυσικά επειδή κουβαλάμε και μια μουσική ιστορία πίσω μας, δεν “ψαρώνουμε”. Αυτά περί καθαρότητας τα έχουμε ξανακούσει και για άλλες μουσικές, και φυσικά γελάμε. Ωστόσο είναι κρίμα μια τόσο καλογυρισμένη σειρά (πραγματικά με εντυπωσίασε), εκεί που θα μπορούσε να είχε εκτοξευτεί ξέρω γω στους πέρα γαλαξίες, να φτάνει μόνο ως το φεγγάρι.
Ευτυχώς, υπάρχει το ίντερνετ, για πληρέστερη ενημέρωση.
