Jazz 'n' Fusion

Κυκλοφορίες Rockipedia
#201

Δεν το έχω δεί. Για την ακρίβεια δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του και σε ευχαριστώ που το πόσταρες. Βλέπω πως είναι παραγωγή του PBS που είναι δημόσιο κανάλι των ΗΠΑ με πολλά ντοκιματέρ και εκπομπές για πολιτισμό κλπ.

Τέλη δεκαετίας '50 ε; Προφανώς ο Coltrane με τα κουαρτέτα του τη δεκαετία του '60 -ειδικά το πρώτο που θεωρείται για πολλούς το καλύτερο jazz κουαρτέτο όλων των εποχών- έπαιζαν ροκ και αυτοί… [-X
Για κάτι τέτοια αντιπαθώ τον Wynton Marsalis, ψάξε και νωρίτερα στο θρεντ όπου νομίζω πως έχω αναφερθεί στην περίπτωση του και στο πως προσπαθεί να μετατρέψει την jazz μουσειακό είδος!

#202

Δες το και συ κάποια στιγμή να σχηματίσεις πληρέστερη άποψη. Εγώ βλέποντας μπορώ να πω πως με είχε εντυπωσιάσει (αν και οκ, είχε μια “αμερικανιά”, τύπου “jazz is the all-american music” ένα πράγμα), είναι λες και βλέπεις ταινία σχεδόν, τόσο καλοφτιαγμένο είναι.

Αλλά πραγματικά πηγαίνοντας προς το τέλος σκέφτεσαι “αυτό ήταν? απο τα '60ς και μετά δεν υπάρχει jazz? Πέθανε? (ή τουλάχιστον, παρήκμασε?)”. Ο Coltrane συγκεκριμένα αναφέρεται, ωστόσο μια αίσθηση οτι η μουσική αυτή άγγιξε το peak της σε παλιότερες δεκαετίες σου την περνάει. Latin-jazz, bossa nova, jazz-funk, fusion και λοιπές προσμίξεις μακριά.

…Μέχρι να εμφανιστεί ο σωτήρας της jazz Wynton Marsalis φυσικά, που παρουσιάζεται στο τέλος σαν μια απο τις μεγαλύτερες σύγχρονες μορφές της (και έπαιξε και ο ίδιος ρόλο στην δημιουργία του ντοκυμανταίρ!). Ο οποίος μπορεί όντως να είναι εξαιρετικός, αλλά είναι κρίμα να παρουσιάζεις το δικό σου στυλ ως το απόλυτο (όντας περισσότερο κοντά σε αυτό που θα γούσταρε ένας puriστας).

Ακόμα και έτσι, προτείνω να το δουν όσοι δεν το έχουν δει, γιατί στην παρουσίαση της κλασικής περιόδου της jazz τουλάχιστον είναι όντως εξαιρετικό και δεν έχει ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο, σε τόσο μεγάλη έκταση και διάρκεια.

#203

Aλήθεια είναι αυτό, οι σημαντικοί Ευρωπαίοι και Λατινοαμερικάνοι μουσικοί βγήκαν μετά την περίοδο που από ό,τι λες μονοπωλεί το ενδιαφέρον του ντοκιμαντέρ. Δεν ξέρω βέβαια και αν αναφέρει πως πολλοί μεγάλοι μουσικοί έρχονταν στην Ευρώπη για να παίξουν μπροστά σε “μικτά” φυλετικά ακροατήρια σε εποχές που δεν μπορούσαν στη χώρα τους… [-X

#204

Όχι εντάξει, αναφέρεται σε ορισμένες τέτοιες περιοδείες, του Duke Ellington για παράδειγμα, κάνει και εκτενή αναφορά στον Django Reinhardt μάλιστα και στην κιθαριστική gypsy jazz του σε κάποιο σημείο και στο ντουέτο του με τον Stephane Grapelli…

Αυτό είναι το θέμα, πρόκειται για ένα ντοκυμανταίρ που ενώ θα μπορούσε να είναι το Απόλυτο όσο αφορά τα μουσικά ντοκυμανταίρ (ως και αφήγηση απο ηθοποιούς όπως ο Samuel Jackson έχει!), και ενώ ήταν ικανό να συστήσει και πιο “σύγχρονες” (ακα μετά τα '60ς) πλευρές αυτής της μουσικής σε πλήθος κόσμου, δεν κάνει τελικά αυτό το βήμα.

#205

Ως πρώτη πρόταση σε αυτό το θέμα από μένα είναι ο groovatos κιθαρίστας Grant Green.

Για αρχή έχουμε δύο λάιβ από τις αρχές του 1970:

[B]Alive! / Blue Note 1970 [/B]
Ηχογράφηση από το Cliche Lounge στο New Jersey τις 15 Αυγούστου 1970. Η εισαγωγή του Grant Green στη Jazz-Funk.

[B]Live at the Lighthouse / Blue Note 1972[/B]
Το σεμινάριο του Grant Green στη Jazz-Funk συνεχίζεται.

Εκτός από τον θρυλικό leader στην κιθάρα, βλέπουμε και τον ντράμερ Idris Muhammad να καταφέρνει με επιτυχία το πέρασμά του απο την rhythm & blues σκηνή στη fusion. Μιλάμε ότι παίζουνε παπάδες, αρκεί φυσικά να σας αρέσουν οι παπάδες8).

#206

…συνεχίζω από κει που το άφησα, δηλαδή με Grant Green, έχουμε και λέμε:

[B]Grant’s First Stand / Blue Note 1961[/B]
Χειμαρώδη grooves, καθαρή soul jazz από ένα μάστερ τρίο. Ο Baby Face Willette στο όργανο συνοδεύεται από τον Ben Dixon στα ντραμς, για το δυναμικό ντεμπούτο του Grant Green στη Blue Note που έμελε να είναι και από τα πιό “καυτά” του.

[B]Idle Momments / Blue Note 1963[/B]
Το αριστούργημα του Grant Green. Ζεστή, σαγηνευτική ατμόσφαιρα και εκστατική μαγεία. Χαμηλώστε τα φώτα για το δεκαπεντάλεπτο “Idle Moments” του Duke Pearson που μας εισάγει στην πιό bluesy ερωτική νύχτα. Αέρινος ο Bobby Hutcherson στα vibes, βραχνός και τρυφερός στο τενόρο σαξόφωνο ο Joe Henderson, βαθύς και ερωτικός στο μπάσο ο Bob Cranshaw, cool και μελωδικός ο Duke Pearson στο πιάνο, εμπνευσμένος και αποτελεσματικός ο Al Harewood στα ντραμς. Όσο για την κιθάρα, τα σχόλια περιτεύουν!

                                                                                    συνεχίζεται..............
#207

Προτάσεις από τη δισκογραφία του Grant Green μέρος 3ο:

[B]Matador / Blue Note 1964[/B]
Εδώ έχουμε μια πιό straight ahead εκδοχή του σπουδαίου κιθαρίστα με περισσότερα modal στοιχεία και «προηγμένους» αυτοσχεδιασμούς .Δεν είναι άμοιρο ευθύνης γι αυτό το φανταστικό «κολτρεινικό» rhythm section με τους McCoy Tyner στο πιάνο , Elvin Jones στα ντραμς και Bob Cranshaw στο μπάσο .Μια ακόμη εξαιρετική στιγμή για την κιθαρίστικη τζαζ.

[B][B]I Want to Hold Your Hand / Blue Note 1965[/B][/B]
Η πιο ρομαντική εκδοχή από τις τρεις ηχογραφήσεις του Grant Green στο τρίο του με τον Larry Young στο όργανο και τον Elvin Jones στα ντραμς .Συνθέσεις των Beatles , Kurt Weill , Antonio Carlos Jobim και τζαζ στάνταρντς δουλεύουν εξαιρετικά δημιουργώντας ένα κομψοτέχνημα αρμονίας ,ρυθμού ,αυτοσχεδιαστικής τέχνης και αλληλοεπίδρασης των μουσικών.

…αύριο το τέταρτο και τελευταίο μέρος του μίνι αφιερώματος για τον σπουδαίο κιθαρίστα.

#208

…προτάσεις από τη δισκογραφία του Grant Green μέρος 4ο κ΄ τελευταίο:

[B]The Main Attraction / CTI 1976[/B]

Track List

  1. The Main Attraction 19:35
  2. Future Feature 7:47
  3. Creature 10:20

Το Main Attraction είναι ένα άλμπουμ χτισμένο πάνω σε r&b ριφς και ρυθμικά funky grooves πάντα στο πνεύμα της κλασσικής τζαζ τεχνοτροπίας. Μπορεί να οριστεί ώς η επιτομή της κομψής Jazz-Funk που περικλείει όλα τα στοιχεία της κληρονομιάς του blues ήχου όπως αυτός εξελίχθηκε μέσα στην έκρηξη της μαύρης μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι τα μέσα του 1970 από τους πιονιέρους της funk (James Brown), της rock (Jimmi Hendrix) και της fusion (Miles Davis).

Στο δια ταύτα τώρα έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλη ομάδα μουσικών υψηλής χρηματιστηριακής αξίας που έχει συγκεντρωθεί από τον παραγωγό Creed Taylor και τον μηχανικό ήχου Rudy Van Gelder για να πλαισιώσει τον Green με τον ιδανικό τρόπο. Ο υπέρτατος τζαζ φλαουτίστας Hubert Laws δίνει έναν γλυκό τόνο παίζοντας με τη συνηθισμένη ευχέρεια, ο Michael Brecker εντυπωσιάζει με τη δεξιοτεχνία του στο τενόρο, ο Carlos Charles στα κόνγκας συνεργάζεται με κλειστά μάτια, με τα διάφορα κρουστά της παρτενέρ Sue Evans και ο ηγέτης Grant Green κινείται εναλλάξ, παράλληλα και μέσα στην αρμονία του ομαδικού ήχου με τις καθαρές και άψογα “διατυπωμένες” κιθαρίστικες φράσεις του.Πάνω απ’ όλα όμως το τετραμελές τμήμα πνευστών (τρομπέτες:Burt Collins, John Faddis, τρομπόνι: Sam Burtis, βαρίτονο σαξ: Ronnie Cubber) επιτίθεται κατά μέτωπο στον ακροατή με αλάθητη ακρίβεια και κερδίζει στο νήμα τις εντυπώσεις.

Ένας σπουδαίος δίσκος και ταυτόχρονα το κύκνειο άσμα του χαρισματικού κιθαρίστα.

#209

Μπράβο Country Joe για όλο το αφιέρωμα στον Green!
Θα διαπιστώσεις πως το συγκεκριμένο θρεντ δεν διαβάζεται από πολλούς αλλά έχει το κοινό του! Και το καλό είναι ό,τι διευρύνεται, όλο και περισσότεροι φορουμίτες ψάχνονται με την jazz!

#210

Που λες Mule το ξεκίνησα το θέμα περισσοτερο για να διακρίνω διαθέσεις για περεταίρω συζήτηση αλλά απ’ ότι βλέπω έχεις δίκιο. Αν και αυτό το είδος της μουσικής δεν στηρίζεται στη μαζικότητα της συμμετοχής του κοινού χωρίς να την αποκλείει βέβαια. Το σαββατοκύριακο που θα έχω χρόνο λέω να ξεκινήσω κάτι από Donald Byrd και την ηλεκτρική του περίοδο.

υ.γ. Αν γίνεται, μπορεί κάποιος να μου πει πως μπαίνουν και οι εικόνες γιατί όποτε το δοκίμασα παρουσιάζεται αυτή η μικρή πολύχρωμη μαλακία. :-k

#211

Πρέπει να ανεβάζεις τις εικόνες σου σε κάποιο site που κάνει hosting εικόνων (εγώ π.χ. χρησιμοποιώ το photobucket.com) και εκεί κάτω από κάθε ανεβασμένη φωτογραφεία σου δίνει tags που ποστάρεις εδώ και φαίνεται η φωτογραφία.

Κατά τα άλλα, ευπρόσδεκτο και το αφιέρωμα στον Donald Byrd!

#212

[SIZE=“5”][B][U]The best of “electric” Donald Byrd[/U][/B][/SIZE] [B][U](ηλεκτρική τζαζ ή fusion;)[/U][/B]

Ο Donald Byrd υπήρξε ένας από τους καλύτερους τρομπετίστες της τζαζ μουσικής από τα μέσα της δεκαετίας του ?50 μέχρι και τη δεκαετία του ?90. Ασχολήθηκε με διάφορα στυλ όπως η choral Jazz, το hard bop, η crossover Jazz και η fusion. Χαρη στην άκρως επιτυχή ενασχόλησή του με την τελευταία έφτασε στις αρχές του 1990 να θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης acid Jazz σκηνής. Η πρώτη σημαντική περίοδος του που χαρακτρίζεται από τον ηλεκτρικό ήχο κυμαίνεται τις χρονιές 1969-70 και περιλαμβάνει τα παρακάτω δύο άλμπουμ:

[SIZE=“3”][B]Kofi[/B] / Blue Note 1995[/SIZE]

Στα τέλη του ?60 η fusion εξακολουθεί να ανήκει στη σφαίρα του ευφυούς πειραματισμού, ερχόμενη στο προσκήνιο μέσα από διαφορετικές και τελείως άσχετες μεταξύ τους συνιστώσες όπως αυτές του πρωτοπόρου Miles Davis και των εξίσου ταλαντούχων Frank Zappa και Soft Machine. Κινούμενο σε αυτό το πλαίσιο, το ?Kofi? του Donald Byrd είναι πραγματικά ένας από τους χαμένους θησαυρούς αυτής της σύντομης αλλά ιδιαίτερα γόνιμης περιόδου, όπου οι μουσικοί της τζαζ (και όχι μόνο) αρχίζουν να διερευνούν τις δυνατότητες των διαφορετικών στυλ και ενορχηστρώσεων πριν από την έλευση του ηλεκτρονικού ήχου και την εγκατάλειψη του αυτοσχεδιασμού όπως αυτός ορίστηκε από τα «ιερά τέρατα» του bop κινήματος. Φαίνεται παράξενο κι όμως το διαμάντι αυτό που ηχογραφήθηκε σε ένα χρόνο από το Δεκέμβρη του ?69 μέχρι το Δεκέμβρη του ?70 και «σάπισε» για πολλά χρόνια στο θησαυροφυλάκιο της Blue Note, κυκλοφόρησε μόλις το 1995. Η μπάντα αέρινη όπως επιβάλλουν τα στάνταρ, αποτελείται από τους Airto Moreira (ντραμς,κρουστά), Ron Carter (μπάσο), Duke Pearson (ηλεκτρικό πιάνο), Lew Tabackin (φλάουτο, σαξόφωνο), Frank Foster (τενόρο σαξόφωνο) και Donald Byrd (τρομπέτα) και πετυχαίνει να αναπαράξει το κύριο στοιχείο που θέλει ο Byrd να ενσωματώσει στη μουσική του, τον χώρο. Ίσως όχι ακριβώς fusion όπως θέλει ο ίδιος να πιστεύει αλλά κοντά στο πνεύμα.

[SIZE=“3”][B]Electric Byrd[/B] / Blue Note 1970[/SIZE]

Στο ?Electric Byrd? του 1970 ο Donald Byrd δημιουργεί και παρουσιάζει συνειδητά το ιδανικό συμπλήρωμα στα προηγηθέντα αριστουργήματα ?In A Silent Way? και ?Bitches Brew? του Miles Davis απορροφώντας με μεγάλη μαεστρία όλες τις επαναστατικές καινοτομίες που εισήγαγαν στη σύνθεση, την ενορχήστρωση και την παραγωγή μιας σύγχρονης (τότε) ηλεκτρικής τζαζ ηχογράφησης. Διαφοροποιείται όμως στο σημείο που δίνει περισσότερη έμφαση στη χωροχρονική διάσταση του ήχου, μεταφέροντας το βάρος της παραγωγής και της ίδιας της μουσικής σε πιο trippy ψυχεδελικά ambient μονοπάτια που αντικατοπτρίζονται με σαφήνεια και αξιοζήλευτη τεχνική στα τρία πρώτα κομμάτια του δίσκου και λιγότερη έμφαση στο ρυθμική διάσταση που εντοπίζεται εντονότερα στο τέταρτο και τελευταίο κομμάτι (The Dude). Ο ήχος σε αρκετά σημεία είναι μελωδικός και ταυτόχρονα διαστημικός χωρίς όμως να χάνει τον πειραματικό του χαρακτήρα και να μετατρέπεται σε αδιάφορη μαίηνστρημ συνοδευτική μουσική για βαριεστημένους συνδαιτήμονες χλιδάτου ρεστοράν. Οι μουσικοί παραμένουν ίδιοι κι εδώ και δείχνουν ξεκάθαρα ότι έχει γίνει κτήμα τους το νέο στυλ και ότι έχουν την ψυχή να ακολουθήσουν τον Donald Byrd στο όραμά του, χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς. Αν ήθελα να ορίσω το είδος της μουσικής που περιλαμβάνει αυτός ο ανεπανάληπτος δίσκος, θα έλεγα ότι είναι psychedelic space electric Jazz, ότι δηλαδή λέει έμμεσα και ο τίτλος του.

συνεχίζεται…

#213

Ωραίος ρε Country Joe.Μπορεί πολλοί να μην συμμετέχουμε ενεργά στο thread λόγω περιορισμένων γνώσεων αλλά μαθαίνουμε,οπότε…συνεχίστε!:)Ήδη κάποια Grant Green είναι έτοιμα για ακρόαση…:wink:

#214

hopeto δεν νομίζω οτι υπάρχει θέμα περιορισμένων ή απεριόριστων γνώσεων.Ο καθένας γράφει για ότι ακούει όπως το αντιλαμβάνεται. Δεν είμαστε επαγγελματίες ειδικοί, απλοί χομπίστες είμαστε…:smiley:

Όσον αφορά τον Grant Green δώσε έμφαση στα λάιβ που έχουν ωραίο ρυθμό, πιστεύω ότι δεν θα απογοητευτείς…

#215

Βάσει των όσων διάβασα είπα να ακούσω πρώτα το The Main Attraction.

#216

Ξεκινάς πρώτα από πιο μέηνστρημ καταστάσεις. Αν σου αρέσει και το jazz-funk στυλ της CTI υπάρχουν κι άλλοι δίσκοι που θα αναφερθούν στο μέλλον από G. Benson μέχρι S. Turrentine και ότι υπάρχει ενδιάμεσα. Όρεξη να έχεις να ακούς.

#217

Ξεκινάω από αυτά γιατί είδα αναφορές σε blues που είναι το στοιχείο μου.8)
Πάντως σταδιακά θα ακούσω και τις άλλες προτάσεις σου,από όρεξη άλλο τίποτα!

#218

[B][U][SIZE=“5”]The Best of “electric” Donald Byrd[/SIZE] (από το deep funk στην acid jazz)[/U][/B]

[SIZE=“3”][B]Ethiopian Knights[/B] / Blue Note 1971[/SIZE]

Ο Donald Byrd ένας από τους πιο φίλαυτους και ατομιστές παίχτες στην ιστορία της μοντέρνας τζαζ, ακολούθησε πιστά τα χνάρια του «ηλεκτρικού» Miles Davis και το τελικό αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Η διαδικασία της επίδρασης όμως ενέργησε αμφίδρομα και η μελωδική jazz-funk του ?Ethiopian Knights? μοιραία λειτούργησε ως η αναγκαία αντι-ύλη που ώθησε τον δεύτερο να κατευθυνθεί προς το ?On the Corner? και να κατασταλάξει στην σκοτεινή funk απόχρωση του ?Dark Magus?. Από το πρώτο άκουσμα στο Imperor γίνεται εύκολα κατανοητό με απόλυτο τρόπο ότι οι «Ιππότες της Αιθιοπίας» χτίζονται πάνω στα σκληρά ηχητικά τοπία του δίπολου κιθάρα/μπάσο, που επέβαλαν οι James Brown και Sly Stone στην σαφώς δημοφιλέστερη και εμπορικότερη σκηνή του rhythm & blues της τριετίας 1969-71. Ακόμη και αν ο αυτοσχεδιασμός δεν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, πάντως τα παράλληλα σόλο των πνευστών υφαίνονται, με τέχνη είναι η αλήθεια, για να υπηρετήσουν το ρυθμό και όχι για να επιβάλλουν την πολυπλοκότητα της αρμονίας όπως απαιτεί η καθαρή τζαζ τεχνοτροπία. «Μέγιστο έγκλημα», θα πουν οι πιουρίστες κριτικοί και τζαζόφιλοι και θα εξοβελίσουν ηλιθίως τον Donald Byrd από το πάνθεον των μεγάλων της τζαζ, ως ιερόσυλο αρνητή της «καθαρής» τέχνης. Σε αυτό το ανίερο μεγαλειώδες έργο, ο Byrd θα δεχτεί τη βοήθεια μιας πλειάδας εξαίρετων session μουσικών και ορισμένων μελών των ξακουστών The Jazz Crusaders που έδωσαν την απαραίτητη hard bop χροιά. Τέλος, ο τίτλος ?Ethiopian Knights? είναι ένα πολιτικό σχόλιο που τονίζει την αφροκεντρική συνείδηση που άρχισε να αναπτύσσεται στην αμερικανική κοινωνία με σκοπό την αφύπνιση της μαύρης κοινότητας και της επιστροφής της στις αρχέγονες αφρικανικές ρίζες της.

[SIZE=“3”][B]Black Byrd[/B] / Blue Note 1973[/SIZE]

Η πορεία που ξεκίνησε ο Donald Byrd δύο χρόνια πριν με τους «Ιππότες της Αιθιοπίας», συνεχίστηκε και το 1973 με την κυκλοφορία του άλμπουμ ?Black Byrd?, μιας δουλειάς που ώθησε τα όρια της jazz-funk που είχε στο μυαλό του βαθύτερα μέσα στον χώρο της r&b επικράτειας, αφήνοντας ακόμα περισσότερο πίσω του το hard bop ιδίωμα που τον είχε καθιερώσει στην ελίτ της τζαζ σκηνής από τις αρχές της δεκαετίας του ?60. Εδώ το βασικό στοιχείο είναι η πλήρης αυτονόμηση του στυλ του από τις επιδράσεις του Miles Davis, αφού αυτός (Byrd) εστίασε με τον ήχο του στη σύγχρονη διασκεδαστική funk με επιρροές από τους Isaac Hayes και Curtis Mayfield σε αντίθεση με τον Miles που χανόταν γοργά και σταθερά στους χαοτικούς acid-jungle funk πειραματισμούς του. Το ?Black Byrd? αποτελεί την αρχή αλλά και τον ενδιάμεσο σταθμό που οδήγησε στην μετάβαση από τον deep funk ήχο του ?Ethiopian Knights? προς αυτό το είδος που θα ονομαστεί αρκετά αργότερα acid jazz. Από την πολυμελή μπάντα που καλείται να φέρει σε πέρας τη διαδικασία της ηχογράφησης, παράλληλα με τα ήδη δοκιμασμένα κιθάρα/μπάσο, αναβαπτισμένο ρόλο έχει το ηλεκτρικό πιάνο του «τζαζ σταυροφόρου» Joe Sample και το φλάουτο του Roger Glenn, ενώ ακούμε για πρώτη φορά και φωνητικά είτε από τον Donald Byrd είτε από τον Fonce Mizell που σολάρουν ταυτόχρονα και με τις τρομπέτες. Πέρα από την πολύ καλή μουσική που περιλαμβάνει αυτός ο δίσκος, ένα επιπλέον παράσημο που διαθέτει είναι ότι αποτελεί το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία της Blue Note. Το γεγονός αυτό χωρίς να αποτελεί πανάκεια, πάντως κάτι σημαίνει για την αξία του?..!!!

συνεχίζεται…

#219

[B][U][SIZE=“5”]The Best of “electric” Donald Byrd[/SIZE] (διάλλειμα για blaxploitation)[/U][/B]

[SIZE=“3”][B]Street Lady[/B] / Blue Note 1973[/SIZE]

Αρχές καλοκαιριού του 1973 και ο Donald Byrd μπαίνει στο στούντιο παρέα με τον στενό συνεργάτη του και παραγωγό Larry Mizell για να ετοιμάσει τον νέο του δίσκο που θα αποτελέσει τη συνέχεια στο πολύ επιτυχημένο εμπορικά ?Black Byrd? που έχει κυκλοφορήσει από τις αρχές της χρονιάς. Το σχέδιο προβλέπει ότι ο Byrd θα κινηθεί προς τη δημιουργία ενός concept άλμπουμ με κεντρικό θέμα την ιστορία μιας πόρνης με ανήσυχο πνεύμα και ανεξάρτητο χαρακτήρα. Η ιστορία δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά η θεματική του προσιδιάζει στο στυλ ενός soundtrack από blaxploitation φιλμ τρίτης διαλογής που γυρίζονταν με το κιλό την εποχή εκείνη. Από μουσικής απόψεως ο δίσκος αποτελεί ένα χαλαρό μείγμα από urban, funk και r&b ήχους, πασπαλισμένους με ψήγματα σύγχρονης τζαζ έτσι ώστε να αποκτήσει το σοφιστικέ στυλ που θέλει ο δημιουργός. Τα κιθαρίστικα wah-wah που συνοδεύονται από έναν καταιγισμό κρουστών και το σερνάμενο τρεμουλιαστό παίξιμο στα πλήκτρα εμπνέουν την τρομπέτα του Donald Byrd να καταγράψει τα αέρινα σόλο του σε αγαστή συνεργασία με το φλάουτο του Roger Glenn. Η ατμόσφαιρα που αναπαράγεται, φέρνει στο μυαλό εικόνες από το Harlem της Νέας Υόρκης με τον κόσμο να κινείται ακατάπαυστα στους δρόμους και τις γειτονιές και οι μαύρες ιερόδουλες ντυμένες με εφαρμοστά, ανοιχτόχρωμα φορέματα που αναδεικνύουν με ιδανικό τρόπο τις κωλάρες τους, να σε προσκαλούν σε ένα διαρκές όργιο παράνομων και αχαλίνωτων απολαύσεων. Εντέλει το ?Street Lady? δεν έχει να κάνει με την τζαζ αλλά με κάτι αλλόκοτο που στηρίζεται στα ρυθμικά μοτίβα του rhythm & blues και στοχεύει στους αμετανόητους λάτρεις του μαύρου urban ήχου.

συνεχίζεται με το τέταρτο και τελευταίο μέρος…

#220

Country Joe, θα μου επιτρέψεις να σε “διακόψω” για λίγο. :stuck_out_tongue: O τίτλος είναι καλή ιδέα πάντως, ας βάλω και γω έναν:

[SIZE=“4”][COLOR=“Purple”][B]ALL THAT JAZZ [/COLOR](μέρος Ι)[/SIZE][/B]

Λοιπόν! Χαίρετε τζαζόβιοι φίλοι φορουμίτες! Καιρό τώρα σκεφτόμουν να κάνω το ποστ αυτό (και τα δύο ποστ που θα ακολουθήσουν, δεν χωράνε όλα σε ένα), το οποίο λίγο πολύ συνιστά ένα είδος προσωρινής διαδρομής μου στην ιστορία της τζαζ. Κάτι σαν ένα μίνι “αφιέρωμα”. Λίγο πολύ θα συνοψίσω κάποια απο τα ακούσματα μου τους τελευταίους μήνες… Δεν είμαι ούτε “παλαίουρας” ούτε κανένας τρελός γνώστης και υπάρχουν πολλά ακόμα που δε γνωρίζω… ωστόσο με τα ποστ αυτά θα προτείνω κάποια βασικά άλμπουμ και θα αναφερθώ σε ορισμένους απο τους σημαντικότερους μουσικούς… Πιστεύω μπορεί να γίνει καλή κουβεντούλα και κάποιος που τώρα ξεκινάει να το ψάχνει στη μουσική αυτή όλο και κάτι θα αποκομίσει.

Κουρδίζω λοιπόν το ρολόι του χρόνου αντίστροφα και ξεκινάω! (πάντα μου άρεσαν οι ιστορικές αναδρομές). Οι ρίζες της jazz βρίσκονται σε μουσικές και προσμίξεις που χάνονται στο βάθος του χρόνου, πριν ακόμα απο τον ερχομό του 20ου αιώνα. Μια που δεν είχαμε ηχογραφημένα ντοκουμέντα απο την εποχή εκείνη (ο πρώτος jazz δίσκος ηχογραφήθηκε το [B]1917[/B], αν και η μουσική αυτή είχε ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται απο παλιότερα), λέω να πάω κατευθείαν στη δεκαετία του '20, όπου η jazz πλέον είχε γίνει φρενήρης μόδα, σε βαθμό τέτοιο που όλη η εποχή εκείνη είχε πάρει το όνομα [B]“the jazz age”[/B] ([U]click![/U])

H αλήθεια είναι πως πολλές απο τις μουσικές που περνούσαν τότε ως “jazz” είχαν κάπως διαφορετική σημασία με την ιδέα που έχουμε για την τζαζ σήμερα, με τους ξέφρενους αυτοσχεδιασμούς της, τα σολαρίσματα και όλα. Αρκεί να δούμε την πρώτη ομιλούσα ταινία του 1929, ονόματι “[B]The Jazz Singer[/B]” (με τον Al Jolson), για να καταλάβουμε. Ο όρος “jazz” (η σημασία του χάνεται στη slang της εποχής) είχε περισσότερο mainstream χροιά σε σχέση με τη μουσική που έμελε να ακολουθήσει τις επόμενες δεκαετίες. Βαρύτονοι τραγουδιστές με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή που τραγουδούσαν πιασάρικα, ρομαντικά τραγούδια (οι προπάτορες των Bing crosby, Frank Sinatra κλπ) ταυτίζονταν με τον χώρο της jazz, η τρέλα της οποίας είχε αρχίσει να εξαπλώνεται απο την Νέα Ορλεάνη στο Σικάγο, στη Νέα Υόρκη, και αλλού.

Οι ρίζες της jazz βρίσκονται διάσπαρτες σε πολλά μουσικά (και ιδεολογικά και τοπογραφικά) χωράφια, ωστόσο αν έπρεπε κάποιος να ξεχρίσει δύο απο τις βασικότερες, η μία θα ήταν [U]αυτή[/U], και η άλλη [U]αυτή[/U]. Ragtime και blues. Το πρώτο απο τα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν τα βασικά συστατικά στη νέα μουσική που έμελε να γεννηθεί στις αρχές του 20ου αιώνα, στη σύνθετη σούπα της οποίας είχαν επίσης πέσει δόσεις απο την εμβατηριακή μουσική της εποχής, απο τα θρησκευτικά άσματα των μαύρων, καθώς και μια καλή τζούρα κλασικής ευρωπαικής παιδείας. Στο δεύτερο κομμάτι (το κλασικό όσο ελάχιστα “St. Louis Blues”, σύνθεση του πατέρα των blues W.C.Handy) ξεχωρίζει η ερμηνεία της μοναδικής [B]Bessie Smith[/B], ενώ στην τρομπέτα δεν είναι άλλος απο τον [B]Louis Armstrong[/B] στα πρώτα του ακόμα βήματα, ένας απο τους αναμφισβήτητους πατέρες της jazz (για ορισμένους η σημαντικότερη παρουσία καθ’ όλη την ιστορία της).

Για περισσότερα σχετικά με το ragtime (όπου το πιάνο υπήρξε και η ραχοκοκοκαλιά της μουσικής), το stride της Νέας Υόρκης, το boogie woogie (ο προπάτορας του ροκ’εν ρολ και ξάδερφος του swing) και άλλα μουσικά στυλ που συνδέθηκαν με τη τζαζ μπορείτε να βρείτε στη συλλογή “Jazz Piano History”. Οι φίλοι του πιάνου ειδικά θα τη λατρέψουν.

Όσο αφορά τον Armstrong, ξεκίνησε την πορεία του ως μέλος της μπάντας του [B]King Oliver[/B], κάπου στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '20. Την εποχή εκείνη συναντούμε μπάντες που αποτελούνταν εξ’ολοκλήρου απο μαύρους μουσικούς απο τη μία, και τις μπάντες των λευκών απο την άλλη. Καμία πρόσμιξη. Το στυλ των μεν απο εκείνο των δε είχε τις διαφορές του. Εκείνο των λευκών ονομάστηκε [B]dixieland[/B]. [U]Αυτό[/U] είναι ένα μουσικό δείγμα (με ολίγη απο ανατολίτικη μελωδία).

Η πολύ πρώιμη τζαζ γενικώς δεν έδινε σημασία στους αυτοσχεδιασμούς, οι μουσικοί έτειναν να παίζουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, το στυλ της είχε κάτι απο εμβατήριο διαποτισμένο απο το πνεύμα των blues, και ο αέρας που αποπνέει έχει αυτό το άρωμα του αμερικάνικου νότου. (αυτό μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '20, όπου το κέντρο έμελε να μεταφερθεί απο τη Νέα Ορλεάνη στο Σικάγο, και μαζί με αυτό όλος ο μύθος της εποχής…). Λευκοί μουσικοί όπως ο [B]Bix Beiderbecke[/B] ([U]click[/U] - απίθανο βίντεο, διαποτισμένο απο το feeling της εποχής, το περίφημο στριπ Crazy Kat και διάφορες άλλες… γατίσιες παρουσίες!) και ο κρεολός [B]Jelly Roll Morton[/B] ([U]click[/U] and enjoy!) υπήρξαν απο τους πρώτους σημαντικούς του χώρου.

Για να λέμε την αλήθεια οι αυθεντικές ηχογραφήσεις της εποχής και τα συγκροτήματα απο το πρώτο μισό της δεκαετίας του '20 ηχούν πολύ παλαιολιθικά για τα αυτιά μου. Απο την άλλη σύγχρονες μπάντες που έχουν αυτόν τον παλιομοδίτικο ήχο ακούγονται μια χαρά, συναντάς αυτό το χαρακτηριστικό κέφι και πνεύμα της Νέας Ορλεάνης και μου αρέσουν σε γενικές γραμμές, κάτι που δείχνει πως σίγουρα η παραγωγή σημαντικό παίζει ρόλο στην τελική εντύπωση που σου κάνει μια μουσική… Γενικά το ηχητικό αποτέλεσμα έμελε να βελτιωθεί σημαντικά κατά τη δεκαετία του ‘30. Τελικά τα “ξέφρενα '20s” υπήρξαν πάνω απ’ όλα η εικόνα που έχουμε γι’αυτά. Η απελευθέρωση των ηθών, η ποτοαπαγόρευση, τα κρυμμένα παράνομα μπαρ, οι γυναίκες με το βαμπ λουκ, το φοξ τροτ, ο σουρεαλισμός και η διάδοση της ψυχανάλυσης, ο μύθος
του Σικάγο κλπ. Είναι ωραίο να ακούει κανείς τη jazz της εποχής έχοντας αυτά κατά νου. Τα τραγούδια που θα ποστάρω παρακάτω θα δώσουν μια καλή ιδέα αυτού του πνεύματος πιστεύω…

Μεταφερόμαστε στο Σικάγο λοιπόν και στην καρδιά των 20ς, στον υπόκοσμο τον ίδιο. Η πρώιμη μαύρη τζαζ της Νέας Ορλεάνης είχε βρει τον τέλειο εκφραστή της στη μπάντα του [B]King Oliver[/B]. Πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα τη μουσική αυτή, εισάγωντας καινοτομίες, ξεφεύγοντας σταδιακά απο τον ήχο της Νέας Ορλεάνης, και δίνοντας πάσα στον Armstrong για να την αναπτύξει ακόμα περισσότερο στις προσωπικές του μπάντες, τους Hot Five και τους Hot Seven. [U]Εδώ[/U] ένα περισσότερο πρώιμο χαρακτηριστικό δείγμα του στυλ του King Oliver (απο τις αρχές της δεκαετίας του '20), και [U]εδώ[/U] ένα ύστερο (απο τα τέλη της δεκαετίας). Το πρώτο βρίσκεται πιο κοντά στον πρώιμο χύμα jazz ήχο της Νέας Ορλεάνης - το δεύτερο έχει ξεφύγει και για μένα συνιστά απο τους διαχρονικούς ύμνους της εποχής.

Κομμάτια όπως [U]αυτό[/U] απο τη μπάντα του Armstrong εντάσσονται στον μύθο της εποχής. Τα σόλο έχουν ήδη αρχίσει να παίρνουν το πάνω χέρι πια, και έμελε να συνδεθούν με όλη τη μετέπειτα πορεία της jazz. Ανάμεσα σε άλλα διακρίνεται το κλαρινέτο, ένα όργανο που για μένα είναι συνώνυμο με όλη την περίοδο της μεγέθυνσης της jazz, την “χλιδάτη” εποχή της, μέχρι και την δεκαετία του ‘40. Απο τους μάστορες του οργάνου (και ένας απο τους σημαντικότερους μουσικούς της πρώιμης jazz) υπήρξε και ο [B]Sidney Bechet[/B], και [U]αυτό[/U] είναι ένα χαρακτηριστικό κομμάτι του (λίγο μεταγενέστερο μεν, αλλά πιάνει πλήρως το ξέφρενο πνεύμα της εποχής που καλύπτουμε). Η ποικιλομορφία και τα ταξιδιάρικα ηχοχρώματα χαρακτήριζαν τη μουσική του Bechet, όπως φαίνεται σε [U]αυτό[/U] το κομμάτι. Τα άλμπουμ “Jungle Drums” (ακούστε το “Sous Les Palmiers”, κομματάρα που δεν μπόρεσα να βρω στο tube) και “Sidney’s Blues” είναι δύο άλλα καλά σημεία για να τον ψάξει κανείς (απ’ αυτά που έχω ακούσει τουλάχιστον).

Οι μεγάλοι jazz μουσικοί γενικά ήξεραν να αποτίουν φόρο τιμής στις blues ρίζες τους, και αυτό φαίνεται και απο έναν απο τους κορυφαίους δίσκους του Armstrong, το “Louis Armstrong plays W.C.Handy”, απο τους μεταγενέστερους δίσκους του (της δεκαετίας του '50), τον οποίο ο ίδιος ο πατέρας των blues W.C.Handy είχε αγαπήσει πολύ. Το τραγούδι (ή μάλλον, τα τραγούδια) [U]αυτά[/U] τα λένε όλα. Μπλουζο-τζαζιές
στις οποίες διακρίνουμε και ένα ακόμα απο τα βασικά χαρακτηριστικά που έμελε να προσθέσουν στον μύθο του Armstrong, την φωνή του.

Προχωράμε πέρα απο τα blues τώρα, μένουμε ωστόσο στο πνεύμα της εποχής, προσεγγίζοντας τις περισσότερο “αριστοκρατικές” και κοσμικές
πλευρές της jazz και τον κορυφαίο ίσως συνθέτη της ιστορίας της, που δεν είναι άλλος απο τον τιτάνιο [B]Duke Ellington[/B] (άνετα στους αγαπημένους μου jazz μουσικούς). Ο Ellington έφερε περισσότερο απο κάθε άλλον την κλασική παιδεία και τις πολύπλοκες ενορχηστρώσεις στη jazz, το “σαλονάτο” πνεύμα της, κάτι απο συνθέτες όπως ο George Gershwin, αν και είναι γεγονός πως κατά την πρώιμη περίοδο του (την δεκαετία του '20 κι αυτός) ο Duke είχε συνδέσει το όνομα του περισσότερο με εκείνο που έλεγαν “jungle music”, λόγω των ξέφρενων ρυθμών και του “αφρικάνικου αέρα” που μετέδιδε. Ουσιαστικά δεν ήταν παρά το στυλ της Νέας Ορλεάνης ιδωμένο απο το πρίσμα του Ellington. Στην πορεία ο Ellington έμελε να δώσει συνθέσεις που ανύψωσαν τον πήχη και ξέφυγαν απο οτιδήποτε είχαν επιχειρήσει άλλοι μουσικοί του καιρού. Η διάθεση για πειραματισμό όμως ήταν όμως έκδηλη απο την αρχή.

[U]Αυτό[/U] είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ξέφρενης μουσικής της “ζούγκλας”. Το The Mooche ([U]κλικ[/U]) πάλι είναι άνετα απο τα αγαπημένα μου jazz κομμάτια, εντελώς χαρακτηριστικό της εποχής της μαφίας και των μοιραίων γυναικών… Και ως ένα τρίτο δείγμα, το “Take the A Train” [U[/U]](http://www.youtube.com/watch?v=7RSr6-Fq920) είναι απο τα γνωστότερα του κομμάτια, εδώ σε μια εκδοχή με φωνητικά…

Ο Duke υπήρξε και απο τους πρώτους (αν δεν κάνω λάθος) που υπερέβησαν το όριο των τρίλεπτων-τετράλεπτων κατά μέσο όρο συνθέσεων (κάτι που σίγουρα είχε να κάνει και με τα τεχνολογικά μέσα της εποχής, το επιτρεπτό όριο των τότε βινυλίων κλπ) και συνέθεσε μεγάλα σε διάρκεια, μεγαλεπήβολα κομμάτια, πλούσια σε συναισθήματα και διαποτιζόμενα απο εκείνο το χαρακτηριστικό “γλυκό” στυλ (elegant είναι η σωστή λέξη στα αγγλικά) της μουσικής του. Το “Ellington at Newport” είναι ένα απο τα ύστερα live που έδωσε (το 1956) και θεωρείται άλμπουμ σταθμός στην ιστορία της jazz, αν και δεν το έχω ακούσει ακόμα. Έχω όμως ακούσει το ντουέτο του με τον [B]Count Basie[/B] στο “The Duke Meets the Count” album και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Πρόκειται για μια συνάντηση-όργιο ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες ίσως big bands της εποχής, απ’ όπου προέρχεται και [U]αυτό[/U] το κομμάτι. To “Ellington Uptown” είναι άλλη μια απο τις δισκάρες του Duke που συνιστώ ανεπιφύλακτα. (απ’ όπου και η εκδοχή του “take the a train” που πόσταρα πάνω). Απο κει και πέρα η δισκογραφία του είναι τε-ρά-στια!

Με τους Duke Ellington και Count Basie έχουμε πια εισέλθει στην εποχή των big bands, τότε που η jazz είχε μπει απο τα αλώνια στα σαλόνια (κυριολεκτικά). Ο ήχος της Νέας Ορλεάνης έχει υποχωρήσει και η jazz γίνεται περισσότερο “ορχηστρική”, με τον “μαέστρο” της και μουσικούς που σχηματίζουν μια μικρή ορχήστρα, κατάλληλη για να επανδρώσει μουσικά τα μεγάλα μπαρ, καμπαρέ και music halls της εποχής. Και όχι μόνο. Η jazz γίνεται ταυτόσημη με τον μοντερνισμό και μετατρέπεται σταδιακά στην πιο δημοφιλή μουσική των ΗΠΑ, ενώ η συνεχής παρουσία της στον κινηματογράφο και σε ποικίλες μορφές τέχνης την ταυτίζουν με όλη τη showbiz και τη μαζική κουλτούρα της εποχής. Σημαία της δεν ήταν άλλο απο το [B]swing[/B] φυσικά, η τρέλα του οποίου άρχισε να εξαπλώνεται κάπου εκεί μετά τα μισά της δεκαετίας του '30, καταμεσίς της οικονομικής κρίσης και στα πρόθυρα του πολέμου. Θα λεγε κανείς πως η λάμψη των swing bands (σε συνδιασμό με τις χολλυγουντιανές υπερπαραγωγές του καιρού και τα θεαματικά μιούζικαλ) ήταν ό,τι χρειαζόταν η εποχή εκείνη για να δώσει χρώμα στο μουντό, γκρίζο τοπίο που είχε διαμορφωθεί σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Κατά την δεκαετία του '30 ήταν που έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση και μερικές απο τις κλασικότερες μορφές της ιστορίας της μουσικής αυτής, όπως για παράδειγμα οι μεγάλες “ντίβες της jazz”, [B]Billie Holliday[/B] και [B]Ella Fitzgerald[/B]. H δεύτερη ξεκίνησε με την μπάντα του “μεγάλου κοντού” Chick Webb (άσχετο αλλά να ναι τυχαίο το όνομα ενός απο τους κορυφαίους κοντούς μπασκετμπολίστες του NBA, του Spud Webb??), απο τους κορυφαίους ντράμμερ της εποχής του ([U]click[/U] & [U]click[/U]). Άλλος κορυφαίος ντράμμερ και συνθέτης της εποχής των big bands ήταν ο [B]Gene Krupa[/B], στο άλμπουμ του οποίου “Drummer Man” συμμετέχει και μια απο τις λευκές περσόνες της εποχής του swing, η [B]Anita O’Day[/B], μια απο τις αγαπημένες μου γυναικείες παρουσίες του χώρου. ([U]click[/U] & [U]click[/U] & [U]click[/U]).

Και μια που έπιασα τις γυναίκες, ας επεκταθώ σε μερικές ακόμα πολύ σημαντικές φιγούρες της εποχής (που μεσουρανούσαν κυρίως την εποχή του swing και μετά, μέχρι και τη δεκαετία του '50). Η Sarah Vaughan είναι μία απο αυτές, και έχει απο τις αγαπημένες μου χροιές απο όλες τις γυναίκες της jazz. [U]Αυτή[/U] είναι μια χαρακτηριστική της στιγμή, [U]άλλη μία[/U], και [U]αυτή[/U] μια άλλη, που θα την έλεγε κανείς πιο “pop” (το mainstream στοιχείο και η πιο καλλιτεχνική όψη της jazz συνυπήρχαν στην εποχή του Swing, θα επεκταθώ λίγο πιο κάτω σχετικά μ’αυτό).

Όσο αφορά τις λευκές ντίβες (της ευρύτερης μουσικής σκηνής της εποχής, συμπεριλαμβανομένης της jazz), οι Lena Horne ([U]click[/U]) και η Peggy Lee ([U]click[/U]) ήταν δύο απο τις σημαντικότερες.

Η Peggy Lee είχε συμμετάσχει σε ένα απο τα κλασικά ντουέτα της εποχής, μαζί με τον [B]Benny Goodman[/B]. O δεύτερος θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ο αδιαφιλονήτος ηγέτης του swing, μάστορας του κλαρινέτου, και σίγουρα ένας απο τους κορυφαίους στην ιστορία της jazz συνολικά. [U]Αυτό[/U] κι [U]αυτό[/U] (swiiiiinnnggg!!!) είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της ατελείωτα cool μουσικής του Benny Goodman, ο οποίος (όπως όλοι οι μεγάλοι ηγέτες big bands της εποχής) ήξερε να διαλέγει τους καλύτερους μουσικούς για την μπάντα του. Ένας απο τους λόγους που μου αρέσει η μουσική του (πέραν του οτι είναι ο ορισμός του πνεύματος της εποχής κατά τη γνώμη μου) είναι και η εκτενής χρήση σε αυτήν ενός απο τα αγαπημένα μου jazz όργανα, των [B]vibes[/B], aka vibraphone, κοινώς, βιμπράφωνου. Λα-τρεύ-ω τον ήχο του!!! Ο [B]Lionel Hampton[/B] ήταν ο κλασικός βιμπραφωνίστας του Benny Goodman, και το τραγούδι [U]αυτό[/U] προέρχεται απο το ντουέτο του Hampton με το πιανίστα Oscar Peterson.

Απο την μπάντα του Goodman πέρασε και ο [B]Charlie Christian[/B], ο πρώτος ίσως μεγάλος jazz κιθαρίστας, κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '30. Έφυγε δυστυχώς νωρίς απο τη ζωή, η μαεστρία του όμως με την κιθάρα ([U]click[/U], κομμάτι απο τη μπάντα του Goodman) ανέδειξε την τελευταία σε όργανο που πολλοί μεταγενέστεροι jazz μουσικοί έμελε να το αξιοποιήσουν και με το παραπάνω (πόσο μάλλον αν μιλάμε για την εποχή του fusion). Και μια που έπιασα την κιθάρα, ας πάμε λίγο ως την Ευρώπη και ας θυμηθούμε την κιθαριστική “τσιγγάνικη jazz” του μεγάλου [B]Django Reinhardt[/B] ([U]click[/U]). Το πάντρεμα της φολκ ευρωπαικής παράδοσης και της αμερικάνικης jazz είχε γίνει. Τα ντουέτα του Reinhardt με τον Γαλλο βιολιστή [B]Stephane Grapelli[/B] έχουν μείνει στην ιστορία, και κάπως έτσι εντάχτηκε και το βιολί στην μεγάλη οικογένεια της τζαζ…

Μια που έχω πιάσει ένα ένα τα μουσικά όργανα, το πιάνο είχε ανέκαθεν την τιμητική του, όντας απο τα πρώτα και βασικότερα όργανα καθ’ όλη την ιστορία της μουσικής αυτής. Κατά την εποχή των big bands αναδείχτηκαν ορισμένοι βιρτουόζοι πιανίστες, όπως ο χοντρo-[B]“Fats” Waller[/B] ([U]click[/U]) και ο [B]Art Tatum[/B], μισότυφλος και θαυματουργός, κυριολεκτικά ([U]click)[/U]. Για πολύ κόσμο ο κορυφαίος όλων. Το “Piano Starts Here” album του δεύτερου είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα των ικανοτήτων του.

Και ας κάνω και μια ακόμα αναφορά στον ξάδερφο του swing και των blues (και προπάτορα του ροκ’εν ρολ), το boogie woogie! Το ξέφρενο, ρυθμικό, χορευτικό αυτό στυλ πιάνου βρήκε στον [B]Albert Ammons[/B] ([U]κλικ[/U]) έναν απο τους κορυφαίους εκφραστές του. Χωρίς ragtime και blues δε θα είχε υπάρξει boogie woogie και swing, και χωρίς αυτά δεν θα είχε υπάρχει το ροκ… Και σε κάποιους (κάπου εκεί στα '60ς) έκανε δυσάρεστη εντύπωση που η jazz μπόλιασε κάποια στιγμή τον εαυτό της με ροκ στοιχεία! Αλλά περισσότερα γι’αυτό μετά.