O Shawn Lee “ο ανθρωπος παιζω οτι οργανο υπαρχει και ειμαι cool με την μασκα μου που δεν την βγαζω ποτε” συνεργαζεται σε τουτο τον δισκο με την Bei Bei βιρτουοζα στο guzheng (το ποιο?) ενα παραδοσιακο κινεζικο οργανο. Το αποτελεσμα του παντρεματος της acid jazz του κυριου Shawn Lee με αυτη την ασιατικη πενια που ριχνει αδιακοπα η κυρια Bei Bei ειναι απολαυστικο φερνοντας στο μυαλο στιγμες “τιγρη και δρακο” αλλα σε πιο groovατο ρυθμο.
Να ποστάρω κι εγώ δύο άλμπουμς που ακούω τον τελευταίο καιρό αν και δεν είμαι και ο πλέον αρμόδιος.
Καταπληκτικός ο Shorter!
Kαι μετά από ερώτηση στο φόρουμ είπα να ακούσω Hancock που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και συνεργαζόταν με τον Shorter και δεν έχω ιδέα ποιους άλλους…:pΚαι έχει και το Watermelon man μέσα…
Όσο δύσκολο και αν είναι να υπαχθούν σε ειδολογικές κατηγορίες οι δίσκοι του Wyatt, εντούτοις νομίζω πως με αυτή του την κυκλοφορία προσεγγίζει όσο ποτέ άλλοτε τις jazz φόρμες. Συνοδευόμενος από τον βιολιστή Ros Stephen και τον σαξοφωνίστα Gilad Atzmon, ο Wyatt παρουσιάζει καινούργιες συνθέσεις - με εξέχουσα την ομώνυμη-, διασκευές σε κλασικά θέματα της jazz (Round Midnight, Lush Life), αλλά και επανεκτελέσεις σε δικά του παλαιότερα κομμάτια (όπως το Maryan από το Shleep του 1997). Η περιγραφή της μουσικής του Wyatt είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση -πώς μπορεί να περιγραφεί για παράδειγμα το μουσικό υβρίδιο του Where Are They Now?-, για αυτό θα περιοριστώ λέγοντας πως πρόκειται για μία ξεχωριστή κυκλοφορία που οι φίλοι της jazz και της avant-garde αξίζει να την προσέξουν.
Kαλά για το Speak no evil σου τα έχω ξαναγ΄ραψει πρόσφατα, αλλά και το Takin’ off είναι εξαιρετικό άλμπουμ με όλους αυτούς που παίζουν μέσα πέρα από τον Hancock.
Ειδικά ο Freddie Hubbard είναι προσωπική μου αδυναμία, σίγουρα ο αγαπημένος μου τρομπετίστας μετά τον Miles Davis. Aξίζει να αρχίσεις να ακούς και τα προσωπικά του (και εσύ Awake) aπό το πιό μοντέρνο Red Clay, το Straight life και το Sky Dive, μέχρι τα παλιότερα όπως το Backlash και το πρώτο του το Open Sesame.
…επειδή 21 Οκτωβρίου 1917 γεννήθηκε ο Dizzy Gillespie. Πολύ όμορφη κίνηση, σε μια εποχή που η τζαζ μουσική έχει σχεδόν ξεχαστεί κάπου ανάμεσα στις μετριότητες. Με αυτό ως αφορμή ας μάθουμε πως ήταν: “[U]μια νύχτα στην Τυνησία[/U]”.
Αυτό κολλάει ανετότατα και στο avant-garde thread αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, το θέμα είναι ότι εδώ (έτος 2002) ο υπερπολυπράγμων [B]Dj Spooky[/B] συμπράττει με free jazz μουσικούς με πρωτοστάτη τον free jazz πιανίστα -εκ των κορυφών του χώρου- [B]Matthew Shipp[/B], και λοπούς άμουσους τζαζιάρηδες, πχ William Parker σε κοντραμπάσσο. Το αποτέλεσμα είναι ένα χασιματικό πράγμα που αιωρείται μες τη jazz ατμόσφαιρα, και μπαινοβγάινει/συνυπάρχει με το hiphop, την ηλεκτρονική ψυχεδέλεια κ τον αυτοσχεδιασμό, όλα πειραγμένα απο την κονσόλα/μίξεις/turntables του DJ SPooky.
Φεύγα.Πολύ φεύγα όμως, χρόνιο σκάλωμα αυτός ο δίσκος, και μην μουτρώσει κανένας που βλέπει τη λέξη DJ σε αυτό το thread, γιατί άμα ακούσετε θα καταλάβετε τι λέω.
Double post, καλά εδω μέσα όσοι γουστάρουν jazz ακούνε πράγματα μόνο απο 80΄ς και πίσω???Μόνο κλασσικούρες δλδ?
Οκεικ λοιπόν,να μια κλασσικούρα. Αναφέρθηκε στην αρχή του νήματος,αλλά ξαναποστάρω γιατί ΓΑΜΑΕΙ
Φοβερός δίσκος, ο Jim Hall έχει παίξιμο κ ήχο μες τη γλύκα, περνάει πολύ ντελικάτες μουσικές “φράσεις” με την κιθαρα του, και γενικά πολύ [B]feel[/B] ο δίσκος αυτός. Είναι μίξη δικών του συνθέσεων, καθώς και διασκευών, και μια εξ’ αυτών,στην κλασσική σύνθεση [B]Concerto de Aranjues[/B], έίναι πραγματικά [SIZE=“2”]ΘΕΙΚΗ[/SIZE]. Είναι σα να σε λούζουν με συναισθήματα ένα πράγμα
Και να μας πεις επίσης τι προτείνεις να τσεκαριστεί απο τον κύριο Bill Frisell (υποθέτω ότι τον γνωρίζεις γιατί έτσι σε έχω κόψει 8) ). Θα προτιμούσα να προτείνεις κάτι φεύγα, και συνάμα χαρακτηριστικό του ήχου του!
Aπό Frisell αξίζει να τσεκαριστούν πολλά πράγματα γιατί η δισκογραφία του είναι μεγάλη και διαφοροποιημένη. Αξίζει κανείς να τσεκάρει και τους αρχικούς του δίσκους στην ECM (Lookout for Hope) και μεταγενέστερες κυκλοφορίες όπως το World-Jazz “Ιntercontinentals” του 2003 όπου έχει μέχρι και τον Έλληνα Χρήστο Γοβετά να παίζει μπουζούκι και ούτι, xωρίς πάντως το αποτέλεσμα να το λες Ελληνική μουσική!
Αλλά για το “φεύγα” που ζητάς, ψάξε τους δίσκους του με τον John Zorn και το συγκρότημα Naked City!
Ξεκίνα από το ομώνυμο Naked City όπου θα ακούσεις μουσικούς με jazz παιδεία να πειραματίζονται με grindcore και extreme metal ! 8O
Aλλά χαρακτηριστικό δεν θα το έλεγα βέβαια, έστω και αν είναι μία περίοδος του και αυτή…
Για λιγότερο extreme αλλά πάντα πειραματικό παίξιμο, άκου το News for lulu ή το Big Gundown που είναι tribute στον Morriccone! :roll:
Ωπ,δεν ήξερα ότι ο Frissel έχει παίξει με τους Naked City! Thanx για το τιπ!
Θα τσεκάρω και τα άλλα, πιο χαρακτηριστικά που αναφέρεις, γιατί θέλω να τον ακούσω στο “δικό του” ύφος,να ακούσω το phrasing του[SPOILER]Βασικά πέρα απ"το ότι μου αρέσανε πολύ κάποια πράγματά του που τσέκαρα στο youtube, μου’χε πει σε κάποια φάση ο καθηγητής κιθάρας μου ενώ αυτοσχεδιάζαμε σε ένα μάθημα ότι έπαιζα σαν τον Frissel,και θέλω να δω τι ακριβώς εννοούσε :p[/SPOILER]
Mule,αγορασα χθες ενα δισκο που διαβαζα πολλα γι αυτον,ακουγα πολλα για αυτον και που μου τον προτεινε και ο υπαλληλος του Metropolis μετα απο περιγραφη δικη μου σχετικα με το τι ηθελα,αλλα δυστυχως δεν μου ειπε σχεδον τιποτα!Ισως γινω βεβηλος,αλλα δεν μου αρεσε.Μιλαω για το ‘‘The Bridge’’ του Sonny Rollins.
Εγω ζητησα cool jazz στο στυλ του '‘Kind Of Blue’'κι αυτος μου εδωσε be-bop/hard bop που προσωπικα δεν αντεχω με τιποτα.Τον ηξερα τον Rollins φυσικα,αλλα δεν ειχα ψαχτει ιδιαιτερα κι ετσι ειπα να δοκιμασω,αλλα με ολο το θαρρος με κουρασε και λιγο πριν το τελος του cd,το εβγαλα και πραγματικα θα αργησω να του ξαναδωσω δευτερη ‘‘αυτια’’!
?
[/CENTER]
[/SIZE].jpg)
